Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη * (στην Κυριακάτική Εστία της 30.04.2022)
========================================== Με την ευκαιρία των είκοσι χρόνων ζωής του ευρώ, επανέρχομαι στους προβληματισμούς, γύρω από το εθνικό μας νόμισμα, μέσα από την αντικειμενική ματιά της Κυριακάτικης Εστίας. Είχα αποστασιοποιηθεί από το θέμα, εδώ και κάποιο καιρό, καθώς πλήθος ιδεοληψιών το έχουν ουσιαστικά αναγάγει σεΚυριακάτικη «απαγορευμένη συζήτηση», θέτοντας ταυτόχρονα το ευρώ στο απυρόβλητο. Ωστόσο, με τις νέες περιπέτειες της Ευρώπης και κυρίως της πατρίδας μας, το εθνικό μας νόμισμα χτυπά και πάλι την πόρτα μας. Να θυμίσω, σύντομα, τη σαθρή κατασκευή του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, και στη συνέχεια να αναφερθώ στις συνέπειές του στην Ευρώπη, στο Νότο της, αλλά και στην Ελλάδα. Το ανάπηρο ευρώ Η Ευρώπη έσπευσε να δημιουργήσει το ευρώ, χωρίς προηγουμένως να το θωρακίσει με τις απαραίτητες στέρεες βάσεις, για τη λειτουργία του. Όπως δήλωσε ο Jacques Delors «Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση υπήρξε θύμα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και είχε μια ήττα που προκλήθηκε από την ανευθυνότητα των ηγετών μας, οι οποίοι θέλησαν να κάνουν νομισματική ένωση, χωρίς οικονομική ένωση». Αυτή η βεβιασμένη δημιουργία του ευρώ το κατέστησε ανίκανο για το ρόλο του, ως κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Πρέπει, δηλαδή, να συνυπάρχει με το Σύμφωνο Σταθερότητας, που αποτελεί το «δεκανίκι» του, όπως το εφεύρε η ΕΕ. Από το Σύμφωνο αυτό αναμένεται η αναπλήρωση του ρυθμιστικού ρόλου της ανεξάρτητης εθνικής κυβέρνησης, που είναι ανύπαρκτη στην Ευρωζώνη. Η έλλειψη αυτή αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς ένα σχετικά μικρό έλλειμμα κράτους-μέλους της Ευρωζώνης προκαλεί εύκολα χρεοκοπία, αν δεν εξασφαλιστεί άμεση χρηματοδότησή του από τις αγορές, όπως συνέβη στην ελληνική περίπτωση. Το δεύτερο, ιδιαιτέρως, σκοτεινό σημείο της λειτουργίας του ευρώ αφορά την κατάργηση της δυνατότητας των κρατών-μελών της Ευρωζώνης να υποτιμούν την εξωτερική αξία του νομίσματός τους, σε περίπτωση μείωσης του βαθμού ανταγωνιστικότητάς τους, εφόσον δεν υπάρχουν πια εθνικά νομίσματα. Η ΕΕ, για να αντιμετωπίσει και αυτό το λειτουργικό αδιέξοδο του ευρώ προχώρησε στη δεύτερη εφεύρεση, την εσωτερική υποτίμηση, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην ελληνική περίπτωση, με τα γνωστά δυσμενέστατα αποτελέσματα. Το ευρώ, αφέθηκε να κατασκευαστεί στα μέτρα της Γερμανίας, για να πειστεί να το υιοθετήσει. Έτσι, το Σύμφωνο Σταθερότητας κινείται εντός στυγνού μονεταριστικού περιβάλλοντος, του οποίου η μοναδική επιτρεπτή θέση είναι αυτή της σταθερότητας των τιμών. Στο βωμό της σταθερότητας θυσιάζονται πολύ σπουδαιότεροι στόχοι, όπως της ταχύρρυθμης ανάπτυξης, της πλήρους απασχόλησης και της δικαιότερης κατανομής. Οι δημιουργοί του ευρώ φρόντισαν, να το θωρακίσουν απέναντι στον πληθωρισμό, αφήνοντάς το ωστόσο ευάλωτο απέναντι στην ύφεση, στην οποία βυθίζεται, για δεκαετίες η Ευρώπη, και κυρίως ο Νότος της. Οι συνέπειες του ευρώ στον ευρωπαϊκό Νότο Ο ευρωπαϊκός Νότος υπέστη από την πρώτη στιγμή, τις αρνητικές συνέπειες της συνύπαρξης, στην ίδια οικονομική ένωση, περισσότερο και λιγότερο προηγμένων οικονομιών Αυτό, ωστόσο, που τσάκισε τις λιγότερο προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες είναι, αναμφίβολα, οι σκληροί όροι του Συμφώνου Σταθερότητας. Πρόκειται για τους όρους, που προκάλεσαν τη μόνιμη τροχοπέδη στην ανάπτυξη της Ευρώπης και κυρίως στην μεγέθυνση των οικονομικά ασθενέστερων μελών της. Oι πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αγνόησαν παλαιότερες σχετικές προειδοποιήσεις σύμφωνα με τις οποίες, σε μια τέτοια περίπτωση, λειτουργούν ταυτόχρονα δύο φαινόμενα: το πρώτο διευρύνει τις αρχικές αναπτυξιακές διαφορές ενώ το δεύτερο δημιουργεί πόλους έλξης, που διαχωρίζουν αυτόματα τις οικονομίες σε κυρίαρχες και υποτελείς. Να προσθέσω, ακόμη, εδώ τις δυσμενέστατες συνέπειες, που είχε για το Νότο το συνεχές και υψηλό εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, και πόσο επικίνδυνη αποδείχθηκε η ύπαρξη κοινού επιτοκίου για όλα τα κράτη- μέλη, παρά τις σημαντικές διαφορές τους, στον ρυθμό πληθωρισμού. Το κοινό αυτό επιτόκιο είναι, εν πολλοίς υπεύθυνο για τον υπερδανεισμό του Νότου. Τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας για τις συνέπειες του ευρώ Το 2019 το ερευνητικό ινστιτούτο CEP της Γερμανίας διενήργησε εμπειρική μελέτη, σχετικά με τις επιπτώσεις του ευρώ στην ανάπτυξη των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Οι ερευνητές μέτρησαν την πραγματική μεγέθυνση κάθε οικονομίας, μεταξύ των ετών 1999-2017 σε σχέση με τη δυνητική. Η Γερμανία, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, είναι η μεγάλη νικήτρια, που κερδίζει σημαντικά ποσά, χάρη στην εφαρμογή του ευρώ. Τα κέρδη της εκτιμώνται σε 1.893 δισεκατομμύρια ευρώ συνολικά, ενώ στο εισόδημα κάθε κατοίκου Γερμανίας αναλογούν 23.113 ευρώ. Η δεύτερη χώρα που κερδίζει από τη χρησιμοποίηση του ευρώ είναι, φυσικά, οι Κάτω Χώρες με κέρδη 346 εκατομμυρίων ευρώ, που αναλογούν σε 21.003 ευρώ για κάθε κάτοικο. Παραδόξως, αναφέρονται και για την Ελλάδα κάποια κέρδη, που ανέρχονται σε 190 ευρώ για κάθε κάτοικο, αλλά τα οποία μετατρέπονται σε ζημία μετά το 2009. Όλες οι υπόλοιπες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης καταγράφουν ζημίες εξαιτίας της χρήσης του ευρώ (είναι η διαφορά μεταξύ της πραγματικής ανάπτυξης και αυτής που θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς το ευρώ). Εάν είχαμε τη δραχμή στη θέση του ευρώ; Οι περιπέτειές μας, με την πανδημία και τώρα με τον πόλεμο της Ουκρανίας ενίσχυσαν τις αρχικές μου απόψεις, υπέρ της επανόδου στη δραχμή, όπως τις έχω ήδη υποστηρίξει σε βιβλία και άρθρα μου. Επιπλέον, για την ελληνική περίπτωση, πέρα από τα αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα που εξασφαλίζει ένα εθνικό νόμισμα, επιβάλλεται να ληφθεί υπόψη και το γεγονός ότι το ευρώ είναι ένα επικίνδυνο νόμισμα, το οποίο περιορίζει τις αναπτυξιακές δυνατότητες των οικονομιών. Ειδικά, για την Ελλάδα, που έχει απολέσει το 1/3 περίπου του ΑΕΠ της, με τα Μνημόνια, η επιλογή σχημάτων που να της εξασφαλίζουν ταχύρρυθμη ανάπτυξη είναι πρωταρχικής σημασίας. Επιστρέφοντας στο παρελθόν, μπορεί εύκολα να υποστηριχθεί ότι με τη δραχμή θα είχαμε αποφύγει τα εγκληματικά Μνημόνια, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την απώλεια μεγάλου τμήματος του ΑΕΠ μας, την αποχώρηση χιλιάδων νέων μας προς αναζήτηση καλύτερης τύχης εκτός Ελλάδας, αλλά και την καταστροφή της παραγωγικής μας βάσης. Θα είχαμε, ακόμη, τη δυνατότητα να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας, μακριά από τον άμεσο ανταγωνισμό χωρών πιο ανεπτυγμένων από εμάς και να αποφύγουμε τον αποδεκατισμό των τομέων πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής μας. Θα είχαμε μεγαλύτερη ευελιξία σύναψης οικονομικών συνεργασιών με χώρες εκτός Ευρώπης. Και δεν θα είχαμε τους όποιας μορφής περιορισμούς, προκειμένου να απαιτήσουμε επιτέλους τα κατοχικά χρέη της Γερμανίας. Όμως, όπως όλα δείχνουν, για μια σειρά από λόγους, που σπανιότατα είναι αντικειμενικοί, ο όποιας μορφής προβληματισμός, γύρω από το εθνικό νόμισμα αντιμετωπίζεται ως βόμβα στα θεμέλια «οικονομίας, που δήθεν λειτουργεί χωρίς προβλήματα».
==================
Αν
δεν θέλεις Εθνικό Νόμισμα τότε τπροτιμάς να έχεις Εθνικό Χρέος σε ξένο
νόμισμα, το Ευρώ. Δυστυχώς εναλλακτική λύση δεν υπάρχει σε αυτή την
ανοησία!
===================
Ο Λόρδος Ντέιβιντ Φροστ είναι μια από τις πιο αξιόλογες προσωπικότητες του συντηρητικού χώρου στη Βρετανία. Διπλωμάτης καριέρας, ξεχώρισε ως πετυχημένος διαπραγματευτής της βρετανικής πλευράς στις συζητήσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση για το Brexit, έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στους ψηφοφόρους των Τόρηδων και τον Μάρτιο του 2021, χωρίς να είναι βουλευτής, ανέλαβε υπουργική θέση στην κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον. Από την θέση αυτή παραιτήθηκε τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, διαμαρτυρόμενος για μια σειρά από -κάθε άλλο παρά συντηρητικά- κυβερνητικά μέτρα. Από τότε ασκεί μια εύστοχη και συνεπή conservative libertarian κριτική κατά των "νεο-σοσιαλιστών, των φανατικών οικολόγων και του woke όχλου" που έχουν στελεχώσει την Ντάουνινγκ Στριτ επί Μπόρις Τζόνσον, τονίζοντας την αντίθεσή του στις πολιτικές των λοκντάουν, των φορολογικών αυξήσεων και της "πράσινης ανάπτυξης".
Χθες διάβασα πως είναι πολύ πιθανό να παραιτηθεί από την θέση του στη Βουλή των Λόρδων και να διεκδικήσει μια έδρα στη Βουλή των Κοινοτήτων με τους Τορήδες σε επαναληπτικές εκλογές που θα διεξαχθούν σε λίγες εβδομάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για να παίξει έναν πιο ενεργό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή και -γιατί όχι;- να διαδεχθεί τον απογοητευτικό και καθόλου δημοφιλή Μπόρις Τζόνσον. Για να πάρετε μια ιδέα για τις απόψεις του Φροστ, να τι γράφει στο τελευταίο του άρθρο στον "Daily Telegraph" :
«Φοβάμαι ότι πια έχουμε μια εδραιωμένη κουλτούρα εξάρτησης, όπου οι άνθρωποι προσβλέπουν στο κράτος για να να λύσει τα προβλήματά τους αντί να καταβάλλουν προσπάθειες οι ίδιοι, και όπου οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν συνεχώς αυξανόμενα πρακτικά εμπόδια στην εμπορική τους δραστηριότητα. Πώς γίναμε τόσο κολλεκτιβιστές; Γιατί πιστεύουμε τόσο έντονα ότι κάθε ιδιωτικό πρόβλημα έχει κυβερνητική λύση;
Νομίζω ότι τρία γεγονότα άλλαξαν την κατάσταση.
Πρώτα ήρθε το οικονομικό κραχ του 2008, η διάσωση των τραπεζών και οι μειώσεις των επιτοκίων σε επίπεδα τόσο χαμηλά που οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε κεφάλαια. Οι μη βιώσιμες εταιρείες επέζησαν ως ζόμπι. Οι τιμές των κατοικιών εκτοξεύτηκαν.
Αυτό πυροδότησε μια γενική αντικαπιταλιστική διάθεση και μια ψυχολογία του τύπου "αν η κυβέρνηση μπορεί να διασώσει αυτούς, τότε μπορεί να διασώσει και εμένα". Προγράμματα όπως αυτό του "Καθολικού Επιδόματος", μια επιδότηση μισθού που διατίθεται πια και για τα υψηλά μισθολογικά κλιμάκια, αρχίζουν να προετοιμάζουν το έδαφος για καθολικά συστήματα βασικού εισοδήματος που ρητά στοχεύουν στην προστασία όλων από την απώλεια εισοδήματος υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Δεύτερη ήταν η ανάπτυξη του κλιματικού κολλεκτιβισμού. Εδώ και μια δεκαετία ή περισσότερο, μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες για να σώσουμε τον πλανήτη. Σταματήστε να ταξιδεύετε, ζήστε τοπικά, τρώτε λιγότερο, σταματήστε να τρώτε κρέας, σβήστε τα φώτα σας, σταματήστε να είστε βάρος.
Καθώς οι περισσότεροι από εμάς είμαστε γενικά απρόθυμοι να το κάνουμε αυτό ως άτομα, το κράτος χρειάστηκε να παρέμβει, με έξυπνους μετρητές, αντλίες θερμότητας, ζώνες χαμηλής κυκλοφορίας, μη ικανοποιητικά ηλεκτρικά αυτοκίνητα, προσαρμοσμένα φορολογικά μέτρα και "σπρωξίματα" ("nudges"). Όλοι σταδιακά έχουμε συνηθίσει σε αυτό, έτσι που φαίνεται φυσιολογικό να ασχολούμαστε με τις ηθικές πτυχές σχεδόν κάθε επιλογής στην καθημερινή μας ζωή.
Τρίτη ήρθε η πανδημία και τα lockdown και οι περιορισμοί στις φυσιολογικές κοινωνικές επαφές. Αυτά τα μέτρα ήταν άνευ προηγουμένου. Πριν από είκοσι χρόνια θα ήταν αδιανόητα. Αλλά σε ένα περιβάλλον στο οποίο όλοι είχαμε συνηθίσει να "ζούμε τοπικά", να παίρνουμε χρήματα από την κυβέρνηση και να μας λένε τι να κάνουμε, έμοιαζαν κάπως αναμενόμενα, ίσως και αναπόφευκτα.
Όλοι έχουμε συνηθίσει στην ιδέα, ακόμη και μετά το lockdown, ότι είναι φυσιολογικό να περιορίζουμε την ατομική μας συμπεριφορά για να προστατεύσουμε μια κρατική υπηρεσία, το "Εθνικό Σύστημα Υγείας", και οι υπουργοί να μας κάνουν διαλέξεις για την υγιεινή διατροφή και την άσκηση, ακριβώς όπως έκαναν στον Winston Smith (στο "1984") μέσω της τηλεοθόνης του κάθε πρωί.
- Τα σοσιαλιστικά οικονομικά και η πολιτική της "πράσινης ανάπτυξης" παράγουν lockdown και κολλεκτιβισμό.
Είναι καιρός να βάλουμε τέλος σε αυτές τις συνήθειες. Δεν οδηγούν σε τίποτα καλό. Όπου κι αν είναι ενσωματωμένες, οδηγούν σε μια κοινωνία χαμηλής παραγωγικότητας με μια ομάδα συμφερόντων να μάχεται την άλλη για ένα μερίδιο από τα κρατικά λάφυρα.
Είναι πάντα δύσκολο να σταματήσουμε, αλλά πρέπει να το πούμε. Αυτή είναι μια Συντηρητική Κυβέρνηση και είναι καιρός να μιλήσουμε για συντηρητικές αρχές – όχι μόνο για χαμηλή φορολογία και επιχειρηματικότητα, αλλά και για την ελευθερία να αναλαμβάνετε δράση, να δημιουργείτε και να διατηρείτε περιουσία, να συζητάτε ακόμα κι αν οι απόψεις σας δεν αρέσουν στους άλλους , να κάνετε τις δικές σας οικονομικές επιλογές για εσάς ή την οικογένειά σας αντί να τις κάνουν άλλοι για εσάς.» ( https://www.telegraph.co.uk/.../britain-overwhelmed.../)
Σχόλια