Προκαλεί ναυτία το ξέπλυμα που επιχειρείται τις τελευταίες μέρες από τους ίδιους και τους ίδιους Εφιάλτες αυτής της χώρας, τους απολογητές των Μνημονίων και της γερμανικής πολιτικής ορθότητας, σχετικά με το νεοναζιστικό Τάγμα Αζόφ.
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Γιατί
στην προσπάθειά τους να διορθώσουν την απερίγραπτη γκάφα της κυβέρνησης
Μητσοτάκη όχι μόνο παραχαράσσουν ανερυθρίαστα την Ιστορία, αλλά φτάνουν
να υπερασπιστούν ως «αγωνιστές της ελευθερίας» αυτούς που μέχρι
πρότινος, σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο και όχι στη Ρωσία του Πούτιν,
περιγράφονταν ως σκληροί ναζί. Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι ελληνικό.
Γίνεται διεθνώς λυσσώδης προσπάθεια να «αθωωθούν» τα εξτρεμιστικά
στοιχεία που στελεχώνουν τις «μονάδες ελίτ» της ουκρανικής εθνοφυλακής.
Και σε αυτήν πρωτοστατούν οι κατά τόπους υπάλληλοι του ΝΑΤΟ, της
Κομισιόν και των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, που αίφνης ανακάλυψαν ότι
το Τάγμα Αζόφ είναι εξαιρετικά πολύτιμο στην αμυντική προσπάθεια κατά
της Ρωσίας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Κι αυτό το τελευταίο μπορεί να ισχύει, αλλά δεν αναιρεί ούτε στο ελάχιστο το ποιόν αυτών που το απαρτίζουν. Μία απλή αναζήτηση στην αγγλόφωνη σελίδα της Wikipedia κάτω από το λήμμα «Τάγμα Αζόφ» αναφέρει ότι πρόκειται για «νεοναζιστική μονάδα της ουκρανικής εθνοφρουράς με έδρα τη Μαριούπολη». Στην ελληνική της έκδοση η διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια, που μόνο… φιλορωσικής επιρροής δεν θεωρείται, αναφέρει ότι το Τάγμα Αζόφ είναι «σύνταγμα της εθνικής φρουράς της Ουκρανίας, το οποίο έχει ευρέως χαρακτηριστεί ακροδεξιάς και νεοναζιστικής ιδεολογίας και πρακτικής».
Δεν γνωρίζω αν αυτά στο μέλλον θα αλλάξουν και το Αζόφ θα περάσει στη δυτική ορολογία ως «πατριωτική ταξιαρχία», φύλακας άγγελος της ουκρανικής ανεξαρτησίας, αλλά μέχρι σήμερα που μιλάμε, το νεοναζιστικό στοιχείο είναι αυτό που το χαρακτηρίζει σε όλη τη δυτική βιβλιογραφία. Αυτοί επομένως που το ξεπλένουν, κατηγορώντας όσους αναδεικνύουν την εξτρεμιστική του υπόσταση ως «ενεργούμενα του Πούτιν», είναι είτε ηλίθιοι που δεν μπορούν να διαβάσουν εγκυκλοπαίδεια δημοτικού είτε κοινοί συκοφάντες, πληρωμένοι ή μη.
Είναι επίσης και βαθιά ανιστόρητοι. Δεν χρειάζεται κάποιος… διδακτορικό για να ξέρει ότι η Ουκρανία υπήρξε μία διχασμένη σοβιετική επαρχία, η οποία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υποδέχθηκε τα επελαύνοντα ναζιστικά στρατεύματα με ανάμεικτα αισθήματα. Κάποιοι Ουκρανοί, ιδιαίτερα στο δυτικό τμήμα του σημερινού κράτους, όπου κυριαρχούν οι καθολικοί πληθυσμοί και οι Ουνίτες, είδαν τους Γερμανούς ως απελευθερωτές από τον ρωσικό ζυγό. Και χιλιάδες από αυτούς έσπευσαν να καταταγούν στα Ες-Ες, συγκροτώντας τη «Μεραρχία της Γαλικίας», στο πρότυπο ανάλογων ναζιστικών σωμάτων που δημιουργήθηκαν και στις βαλτικές χώρες.
Ο νεότερος εθνικός ήρωας της Ουκρανίας Στεπάν Μπαντέρα (η μνήμη του τιμάται σήμερα στη χώρα) υπήρξε ουσιαστικά ο θεωρητικός του σύγχρονου ουκρανικού εθνικισμού. Γιος ενός Ουνίτη ιερέα, στρατολογήθηκε από τη γερμανική υπηρεσία αντικατασκοπίας Abwehr και εξελίχθηκε σε στενό συνεργάτη των ναζί, παρότι οι σχέσεις τους προσωρινά διαταράχθηκαν λόγω της εμμονής του να ανακηρύξει ανεξάρτητο ουκρανικό κράτος. Στα χέρια του υπέφεραν, βασανίστηκαν και εξοντώθηκαν χιλιάδες Εβραίοι, Πολωνοί και φυσικά ρωσόφωνοι Ουκρανοί. Στο τέλος του πολέμου ο Μπαντέρα φυγαδεύτηκε στη δυτική Γερμανία, όπου -οποία έκπληξη- εντάχθηκε στη νεοσύστατη μυστική υπηρεσία BND (ναι, την ίδια ακριβώς που μαζί με τη CIA προετοίμασε το αντιρωσικό πραξικόπημα του 2014 και την εξέγερση στην πλατεία Μεϊντάν). Δολοφονήθηκε το 1959 από έναν πράκτορα της ΚGB και τάφηκε με τιμές ήρωα στο Μόναχο.
Ο μπαντερισμός, συγγενής ιδεολογικά πολιτική θεωρία με τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ, ήταν αυτός που στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης τροφοδότησε τον ουκρανικό εθνικισμό. Το 1991 ιδρύθηκε το ναζιστικό κόμμα Ουκρανίας (για ξεκάρφωμα ονομάστηκε Σοσιαλιστικό – Εθνικό) με έδρα το Λβιβ και σήμα πανομοιότυπο με αυτό που κοσμεί σήμερα τις στολές των μαχητών του Αζόφ. Αργότερα μετονομάστηκε σε Σβομπόντα (Ελευθερία) και με τον νέο αρχηγό του Ολεχ Τιαχνίμποκ πρωταγωνίστησε, από κοινού με παραστρατιωτικά σώματα όπως ο διαβόητος Δεξιός Τομέας, στην ανατροπή του εκλεγμένου φιλορώσου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Ενορχηστρωτές της αποπομπής Γιανουκόβιτς, που ακολούθησε τα αιματηρά επεισόδια στην κεντρική πλατεία του Κιέβου, ήταν η σημερινή υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ και ο πρεσβευτής εκείνη την εποχή στην Ουκρανία Τζέφρι Πάιατ, που κανόνιζαν τηλεφωνικά ποιον πρωθυπουργό θα… φυτέψουν. Σε αυτήν την ανεκδιήγητη συνομιλία που είχε δει το φως της δημοσιότητας καταπλήσσοντας τον πλανήτη με το «να πάει να γαμ…θεί η Ευρωπαϊκή Ενωση» της Νούλαντ, η υφυπουργός και ο πρέσβης «προσπέρασαν» τον αρχηγό του Σβομπόντα και έναν άλλο νεοναζί πυγμάχο, σημερινό δήμαρχο του Κιέβου, καταλήγοντας σε έναν αμφιλεγόμενο οικονομολόγο, τον Αρσένι Γιατσένιουκ. Αυτός με τη σειρά του επίσης κατέπληξε την Ευρώπη, όταν βρέθηκε να χαιρετά ναζιστικά σε συγκέντρωση στο Χάρκοβο και να αναφέρεται στους Ρώσους ως «υπανθρώπους».
Τα επόμενα χρόνια τα ακροδεξιά στοιχεία διαχύθηκαν μέσα στα αντιρωσικά ουκρανικά κόμματα, μεταξύ των οποίων και του Ζελένσκι, δίνοντας έμφαση στη δημιουργία ενός ένοπλου πυρήνα που σήμερα συγκροτεί το Τάγμα του Αζόφ. Φυσικά δεν πρόκειται για τάγμα εθνοφυλακής, αλλά για ολόκληρη μεραρχία 12.000 ανδρών, πλήρως εξοπλισμένη, τμήμα της οποίας αμύνεται σήμερα στη Μαριούπολη. Το περιβόητο σήμα, που μοιάζει με… μίνι σβάστικα, είναι επίσης νεοναζιστικό: το λεγόμενο αγκίστρι του λύκου (Wolfsangel) που κοσμεί σήμερα τις στολές των μαχητών του Αζόφ ήταν το σύμβολο της παραστρατιωτικής οργάνωσης του Χάινριχ Χίμλερ και κάποιων από τις πλέον διαβόητες μεραρχίες των Ες-Ες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Γερμανία αναγκάστηκε να το θέσει εκτός νόμου το 1982, καθώς θεωρήθηκε ισοδύναμο της σβάστικας!
Όμως το σήμα του Αζόφ δεν άλλαξε με τον… δημοκράτη και τάχα μου ευαίσθητο λόγω εβραϊκής καταγωγής Ζελένσκι! Ούτε και οι πεποιθήσεις των μαχητών του, που θεωρούνται από πολλούς Ουκρανούς ήρωες. Αυτό απαντά και στο γελοίο επιχείρημα ότι οι νεοναζί πήραν μικρό ποσοστό στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Πήραν μικρό ποσοστό γιατί έχουν νομιμοποιηθεί στα μεγάλα αντιρωσικά κόμματα της Ουκρανίας και δεν έχουν ανάγκη να εκπροσωπούνται αυτόνομα. Σήμερα είναι αυτοί που ωθούν τον Ζελένσκι στις μαξιμαλιστικές θέσεις και ρίχνουν νερό στον μύλο της δυτικής προσπάθειας να ανατραπεί ο Πούτιν. Αυτή είναι δυστυχώς η «πλευρά της Ιστορίας» στην οποία σύρθηκε η Ελλάδα…
====================
Τάγμα Αζόφ: Κυριάκο Μητσοτάκη και Άρη Πορτοσάλτε οι «υπάκουοι» ναζιστές είναι φίλοι μας;
Μπορούν οι Έλληνες να δουν φιλικά τους «υπάκουους» ναζί; Γιατί είναι λάθος η επικοινωνιακή τακτική του Μεγάρου Μαξίμου και φίλα προσκείμενων δημοσιογράφων, όπως του Άρη Πορτοσάλτε, που μοιάζουν να «ξεπλένουν» το τάγμα Αζόφ, το οποίο έχει καταγγελθεί για τον ρόλο και τα εγκλήματα που έχει διαπράξει από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ; Κάποιοι ξεχνούν ότι οι Έλληνες θα στηρίζουν πάντα τον πιο αδύναμο αλλά, στη μεγάλη πλειονότητα τους, δεν θα δουν ποτέ ναζί σαν «φίλους» τους
Του Μr. Don’t_Look_Up
Μόνο ένα ερώτημα έρχεται στο μυαλό μετά τη θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσε η τηλε – παρουσία μαχητή του τάγματος Αζόφ στην ελληνική Βουλή, στο πλαίσιο της ομιλίας του Ουκρανού προέδρου Β. Ζελένσκι, την Πέμπτη 7 Απριλίου, δεδομένου ότι η κυβέρνηση μοιάζει να συνδέει τη… χορήγηση «πιστοποιητικού ειλικρινούς στήριξης» προς τον ουκρανικό λαό, που έχει δεχθεί την απόλυτα καταδικαστέα εισβολή των ρωσικών δυνάμεων, με την αποδοχή της νεοναζιστικής οργάνωσης.
Ειδικά μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού και το «on air» ξέσπασμα του δημοσιογράφου Άρη Πορτοσάλτε, η ερώτηση θα μπορούσε να παραφραστεί ως εξής: κ.κ. Κυριάκο Μητσοτάκη και Άρη Πορτοσάλτε, οι «’’υπάκουοι’’ ναζί είναι φίλοι μας»;
Η φράση αυτή καθιερώθηκε μέσα από την ταινία «Η χαραυγή της νίκης», το 1971. Ο δωσίλογος Φραντζέσκος Πετράκης, τον οποίο ενσάρκωνε ο ηθοποιός Δήμος Σταρένιος, ζητούσε από τον λαό της Κρήτης να παραδοθεί στις γερμανικές δυνάμεις της εποχής, τονίζοντας ότι… «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας».
Στην πραγματικότητα, όμως, για πρώτη φορά αυτή η φράση διατυπώθηκε από τον δωσίλογο πρωθυπουργό Γιώργο Τσολάκλογου, Ο διορισμένος από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής της Ελλάδας πρωθυπουργός, σε μήνυμα του προς τον ελληνικό λαό ανέφερε: «Ο γερμανικός λαός δεν ήλθεν ως εχθρός. Ήλθεν ως φίλος», όπως αναφέρεται και σε ένα από τα πιο σημαντικά ρεπορτάζ για την εποχή της κατοχής από τη γνωστή εκπομπή «Μηχανή του Χρόνου».
Επιστρέφοντας στο παρόν, οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από την τηλε – εμφάνιση τουλάχιστον ενός εκ των μαχητών του τάγματος Αζόφ στη Βουλή, προκάλεσε μια ακόμη «σύγκρουση» ανάμεσα στην κυβέρνηση και στα κόμματα της Αντιπολίτευσης που στηλίτευσαν αυτό το γεγονός. Το Μέγαρο Μαξίμου και οι συναρμόδιοι υπουργοί, απέναντι στις κατηγορίες που δέχθηκαν, πρόβαλαν το επιχείρημα ότι η Ουκρανία είναι σε άμυνα απέναντι στη Ρωσία η οποία εισέβαλε σε ένα κυρίαρχο κράτος. Και στο σημείο αυτό, όπως και ο πρωθυπουργός ανέφερε στο μήνυμά του, μετά την πρόσφατη συναυλία του Λεωνίδα Καβάκου, αναπαράγοντας την ίδια «γραμμή», το δίκιο είναι με το μέρος της κυβέρνησης.
Όμως, από το «στηρίζω έναν λαό που δέχεται μια απόλυτα καταδικαστέα εισβολή», μέχρι το «για να δεχθώ ότι στηρίζεις τον ουκρανικό λαό, πρέπει να αποδεχθείς ένα νεοναζιστικό τάγμα, το οποίο έχουν καταδικάσει διεθνείς φορείς, όπως η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ», υπάρχει απόσταση. Ειδικά, όταν κάποιος απευθύνεται στον ελληνικό λαό, που έχει ακόμη νωπά στη μνήμη του τα εγκλήματα που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα μας από τους ναζί, την περίοδο της κατοχής.
Το «ξέσπασμα» του Άρη Πορτοσάλτε
Πώς να μην προκαλέσει εντύπωση και σχολιασμό η «έκρηξη» του δημοσιογράφου Άρη Πορτοσάλτε, που σε καμία περίπτωση δεν κρύβει την αμέριστη στήριξή του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, το πρωί της Παρασκευής 15 Απριλίου, όταν, εκνευρισμένος μετά τις αναφορές του κ. Γιώργου Καραμέρου για το τάγμα Αζόφ, αποχώρησε «on air» από την εκπομπή; Προηγουμένως, αφού είχε «ανέβει το αίμα στο κεφάλι του», επειδή ο κ. Καραμέρος είχε πει ότι βαρβαρότητα είναι, μεταξύ άλλων, «να βλέπεις νεοναζί μέσα στη Βουλή», ο κ. Πορτοσάλτε επιχείρησε να «ξεπλύνει» το εν λόγω τάγμα υποστηρίζοντας τα εξής: «Αυτός που είδαμε υπερασπίζεται την πόλη του, έναντι της βάρβαρης ρωσικής εισβολής με τους Τσετσένους που βιάζουν μωρά. Ανήκει σε ένα τάγμα που είναι υπερδεξιό».
Ξέχασε ή δεν ξέρει τι αναφέρει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ;
Προφανώς, ο γνωστός τηλε – δημοσιογράφος είτε ξέχασε, είτε δεν γνωρίζει ότι σε εκθέσεις του Γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το τάγμα Αζόφ, με έδρα τη Μαριούπολη, έχει συνδεθεί με εγκλήματα πολέμου, όπως μαζικές λεηλασίες, παράνομες κρατήσεις και βασανιστήρια. Όπως αναφερόταν σε έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας, τον Μάρτιο του 2016, λεπτομερείς πληροφορίες έκαναν λόγο για «τη διεξαγωγή εχθροπραξιών από τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις και το Τάγμα Αζόφ μέσα και γύρω από το Σιροκίνε (31 χλμ ανατολικά της Μαριούπολης), από το καλοκαίρι του 2014 μέχρι σήμερα. Επίσης μαζικές λεηλασίες αναφέρθηκαν σε κατοικίες πολιτών, καθώς και στόχευση περιοχών αμάχων μεταξύ Σεπτεμβρίου 2014 και Φεβρουαρίου 2015». Ανάλογες αναφορές υπήρξαν και στη συνέχεια, με το τάγμα Αζόφ να περιγράφεται από διεθνείς φορείς ως μια ακροδεξιά παραστρατιωτική οργάνωση, με διασυνδέσεις με τον νεοναζισμό, της οποίας τα μέλη φορούν σύμβολα και εμβλήματα νεοναζί και SS και τα οποία εκφράζουν νεοναζιστικές απόψεις.
Σημειώνεται ότι το Σεπτέμβριο του 2014, το τάγμα Αζόφ μετατράπηκε από τάγμα σε σύνταγμα και εντάχθηκε στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας, χωρίς ωστόσο να εγκαταλείψει τις «ρίζες» του όπως προκύπτει και από ρεπορτάζ που πραγματοποίησαν τα προηγούμενα χρόνια διεθνή δίκτυα ενημέρωσης της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης (γεγονός που ακυρώνει το επιχείρημα του «ξεπλύματος» που επιχειρείται λόγω της επίσημης ένταξής τους στις επίσημες δυνάμεις της Ουκρανίας).
Στη βάση αυτή, η προσπάθεια της κυβέρνησης και των φίλα προσκείμενων σε αυτή δημοσιογράφων να πιέσουν την ελληνική γνώμη να αποδεχθεί το νεοναζιστικό τάγμα Αζόφ για να λάβει «πιστοποιητικό ειλικρινούς στήριξης» του πραγματικά δοκιμαζόμενου ουκρανικού λαού, καθώς και η στοχοποίηση όσων δεν αποδέχονται το τάγμα αυτό ως «πουτινικών», μόνο ως λάθος τακτική μπορεί να εκληφθεί, αφού «αγγίζει» ευαίσθητες ιστορικές «χορδές» προκαλώντας ερωτήματα και αγανάκτηση.
Οι Έλληνες πάντα τάσσονται με την πλευρά του πιο αδύναμου, όπως στην προκειμένη των Ουκρανών, έχοντας στην ιστορική τους πορεία βρεθεί πολλές φορές σε ανάλογη θέση, με μεγάλο «φόρο αίματος». Όμως, σε καμία περίπτωση, ο ελληνικός λαός στη μεγάλη πλειονότητά του δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει φιλοναζιστής. Στις μνήμες είναι νωπά τα άγρια και βάρβαρα εγκλήματα που έγιναν στη χώρα μας την περίοδο της κατοχής.
Όσο λοιπόν κι αν η κυβέρνηση και τα «παπαγαλάκια» της εμμένουν σε μια λάθος επικοινωνιακή τακτική, πιέζοντας να αποδεχθεί ο ελληνικός λαός ένα νεοναζιστικό τάγμα, οι πολίτες στο συντριπτικό τους ποσοστό θα συνεχίσουν να στηρίζουν τους Ουκρανούς αλλά δεν θα δουν ποτέ τους ναζί (όποια υπηκοότητα κι αν έχουν) σαν «φίλους» τους. Έστω κι αν αυτοί οι νεοναζιστές είναι «υπάκουοι» (έναν χαρακτηρισμό που τους απέδωσε μετά τις αντιδράσεις των κομμάτων της Αντιπολίτευσης η ουκρανική πρεσβεία).
Σχόλια