Πατρίδα και Αναρχικοί.

Stathis Habibis

Οι Αναρχικοί πάντοτε ήταν υποστηρικτές όλων των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Η αγάπη τους για την πατρίδα ήταν αδιαμφισβήτητη γιατί η αγάπη τους για την πατρίδα πηγάζει από την αγάπη τους για τον λαό. Τόσο στον 20ο αιώνα αλλά και στη σύγχρονη ιστορία από τους Ζαπατίστας ως τη Ροτζάβα οι Αναρχικοί είναι αναπόσπαστο κομμάτι των εθνικών και κοινωνικών διεκδικήσεων των απανταχού καταπιεσμένων. Αυτή την παράδοση πρέπει να τιμήσουν και σήμερα στις δύσκολες εποχές που ζει η πατρίδα μας και ολόκληρος ο πλανήτης έτσι ώστε να επιτευχθεί η ενότητα του 99% των καταπιεσμένων ενάντια στους καταπιεστές. Η αυτοργάνωση και οι συμμετοχικοί θεσμοί της πραγματικής Δημοκρατίας μπορούν να ενώσουν τον λαό, έτσι ώστε να μην κυριαρχήσουν για άλλη μια φορά οι εξουσιαστές διαιρώντας το λαϊκό σώμα. Κι αν κάποιοι παραξενεύεστε ιδού τη γράφει ο Μπακούνιν για τον πατριωτισμό και την πατρίδα:

Η ευημερία του Κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι η σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι ο φυσικός και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Και αν ακόμη ο Λαός υποκύπτει – πολύ συχνά αλίμονο – στις αρχές, κάθε αρχή τού είναι μισητή.

Το Κράτος δεν είναι η Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την Πατρίδα τους. Αλλά αυτό είναι μία φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος, αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας.

Η Πατρίδα, η εθνικότητα όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σε όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή.

Αλλά αυτό που είναι αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα, και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του Μαντσίνι, αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας.

Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών, να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης.

Υποκλινόμαστε, λοιπόν, μπροστά στην παράδοση, μπροστά στην ιστορία. Ή καλύτερα, τις αναγνωρίζουμε όχι γιατί μας παρουσιάζονται σαν αφηρημένα εμπόδια, που σχηματίστηκαν μεταφυσικά, νομικά και πολιτικά από τους σοφούς δάσκαλους και ερμηνευτές του παρελθόντος, αλλά μόνο γιατί έχουν περάσει πραγματικά μέσα στο αίμα και στη σάρκα, μέσα στις αληθινές σκέψεις και τη θέληση των σημερινών λαών.

ΠΗΓΗ: «ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ» – Εκδόσεις Πλέθρο (1984) – Σελίδες 103-10

--------------------

1. «Εγκώμιο των συνόρων», Ρεζίς Ντεμπρέ 

2. Εγκώμιο των συνόρων

3. «Εγκώμιο των συνόρων», σ’ έναν κόσμο «δίχως όρια»

4. "Χωρίς σύνορα δεν μπορεί να υπάρξει επικοινωνία" 

5. Ο λαϊκιστικός εθνικισμός και η νέα παγκόσμια τάξη 

6. "Ξεκαθάρισαν τα στρατόπεδα και είναι ΔΥΟ" (μετά και από τις Γαλλικές εκλογές και την θέση που πήραν τα κόμματα)."ΔΙΕΘΝΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ και οι ΠΑΤΡΙΔΕΣ.

7. «Ανοικτά Σύνορα»: Μια νέα πολεμική επιχείρηση υποδούλωσης των λαών…

8. Tα ανοιχτά σύνορα της παγκοσμιοποίησης είναι ένα μεγάλο ψέμα: Στήνονται παντού νέα… τείχη

9. Η… εκδίκηση του εθνικού κράτους

10. Πατρίδα και μητρίδα: Αναζητώντας το ρίζωμα
    

    • NO BORDERS;