Οι εξελίξεις στην Ουκρανία είναι κάτι περισσότερο από σημαντικές για το Μεταψυχροπολεμικό πλανητικό σύστημα στρατηγικών ισορροπιών. Πρόσφατα γράψαμε ένα σύντομο κείμενο για την πυρηνική στρατηγική και οι δηλώσεις Μπάιντεν επιβεβαιώνουν ότι εκεί υποστηρίχθηκε (σύντομα αλλά στοχευμένα) Καταμαρτυρεί επαληθευτικά όλα τα Θουκυδίδεια αξιώματα για τον χαρακτήρα, τις λειτουργίες και τις δομές όλων των κρατοκεντρικών συστημάτων. Ο σημαντικότερος σύγχρονος Θουκυδίδειος διεθνολόγος είναι ο Kenneth Waltz: «το κυριότερο νόμισμα στην (κρατοκεντρική) διεθνή πολιτική είναι η ισχύς». Ο δεύτερος μεγάλος Θουκυδίδειος διεθνολόγος είναι ο μαθητής του Waltz, o John Mearsheimer. Το βιβλίο του «Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων» είναι μαζί με το βιβλίο του Κονδύλη «από τον 20 στον 21 αιώνα» τα δύο σημαντικότερα κείμενα για το πώς εξελίσσεται ο κρατοκεντρικός κόσμος του 21ου αιώνα.
Περιοριζόμαστε να πούμε ότι σε δύο κείμενά του το 1989 και το 1993 (αλλά και σε πολλά άλλα εκείνη την περίοδο όταν συγκρουόταν με τους νεοφιλελεύθερους και το εθνομηδενιστικό σύστημα αφελών ή προπαγανδιστικών παραμιλητών κυρίως σε αδύναμα και αναλώσιμα εξαρτημένα κρατίδια) εξήγησε τι σημαίνουν αποφάσεις που επηρεάζουν την εξέλιξη της κατανομής ισχύος στην διεθνή πολιτική (εννοείται ότι οι φερόμενοι ως φορείς της κληρονομιάς του Θουκυδίδη δεν τα γνωρίζουν αυτά γιατί η ιστορία τους αποδομείται συστηματικά και αδίστακτα).
Αφού τονίσουμε ότι μιλάμε για αξιολογικά ουδέτερες περιγραφές και όχι για αξιολογικές θέσεις προπαγανδιστικού χαρακτήρα για το ποιος έχει ή δεν έχει δίκαιο, ο Mearsheimer υποστήριξε ότι «η Ουκρανία χωρίς τα πυρηνικά όπλα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βρεθεί υπό την Ρωσική επήρεια».
Σημειώνεται παρενθετικά ότι η Ουκρανία είχε περίπου το ένα τρίτο των πυρηνικών όπλων της πρώην ΕΣΣΔ και μετά από τρία χρόνια συζητήσεων τα εγκατέλειψε και υπέγραψε την Συνθήκη μη Διασποράς των Πυρηνικών όπλων. Σε αυτό συμφωνούσαν και οι ΗΠΑ μαζί και για άλλες πρώην Σοβιετικές επαρχίες όπως το Καζακστάν. Δεν θα αναγνώριζαν την Ουκρανία εάν δεν προσχωρούσε στην Συνθήκη και τελικά όλα επικυρώθηκαν με το Μνημόνιο της Βουδαπέστης τον Δεκέμβριο του 1994. Ερωτάται: Μαζί και με πολλά άλλα, αυτά δεν ήταν λογικό και ορθολογιστικό να οδηγούσαν σε ένα ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας που ο Ντε Γκολ είχε ήδη περιγράψει την δεκαετία του 1960;
Προστίθεται ότι την δεκαετία του 1990 συζητήθηκαν και αποφασίστηκαν πλήθος άλλων ζητημάτων όπως υποσχέσεις προς την Ρωσία τα οποία όμως σήμερα εν μέσω εκατέρωθεν χαωδών προπαγανδιστικών επικοινωνιακών [τα οποία σε αναλώσιμα κράτη αναπαράγουν άκριτα ή με «υποκινούμενη» σκοπιμότητα] δεν συζητούνται εν μέσω μιας κρίσης που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και θα επηρεάσει όλους.
Προς το παρόν φαίνεται ότι η Δύση συνεχίζει να είναι διαιρεμένη (θα πάρει «μέτρα») ενώ η Ρωσία φαίνεται να κινείται βάση σχεδίων τα οποία, όμως, επηρεάζονται από πολλές μεταβλητές.
Το μείζον όπως υποστηρίχθηκε σε πρόσφατη ραδιοφωνική συνέντευξή μας και στο σύντομο προαναφερθέν άρθρο που είναι αναρτημένα πιο κάτω, είναι μετά τις συζητήσεις αρχές της δεκαετίας του 1990 να είχαν μπει ο βάσεις για ένα ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας που θα είχε και πλανητικές προεκτάσεις με προοπτική να προσανατολιστεί προς ένα σύντομο πλανητικό modus vivendi. Αντί αυτών είχαμε … «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμού. Τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα κυριάρχησαν για μια «ήπια Αμερικανική ηγεμονία» που εξελίσσεται σε σκληρό Αμερικανικό μπούμερανκ αλλά ίσως και πολύ περισσότερα. Να θυμίσω μόνο ότι εδώ στην Ελλάδα σε εκατοντάδες άρθρα τότε επισημάναμε αυτά τα ζητήματα αλλά στον άλλο πόλο ήταν η «παγκοσμιοποίηση» και το … υπερεθνικό διεθνές δίκαιο (η υπερκυβέρνηση ιδρυμάτων διεθνικών προτάσεων πολιτικής αυτά έλεγε συν βέβαια χαρακτηρισμούς για όσους περιγράφαμε αξιολογικά ουδέτερα την διεθνή πολιτική). Για να ολοκληρώσουμε ερμηνεύεται πλήρως γιατί εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων η Ελλάδα είναι αμέτοχος παρατηρητής ….
Υποχρεωτικά οι εξελίξεις θα μας υποχρεώσουν να επανέλθουμε. Σημειώνουμε μόνο ότι τίποτα δεν είναι προβλέψιμο και ότι οι μύριες μεταβλητές μεγάλης κύμανσης συμπλέκονται. Ταυτόχρονα εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων στο προχθεσινό άρθρο [Ουκρανία και πυρηνικά όπλα. Το Αλφαβητάρι της πυρηνικής στρατηγικής. https://wp.me/p3OqMa-2nx] σημειώσαμε: «Καταληκτικά μονολεκτικά λέμε ότι διανύοντας τη πιο κρίσιμη και την πιο ρευστή φάση της Μεταψυχροπολεμικής εποχής η Ελλάδα απαιτείται να λειτουργεί και αποφασίζει με όρους στρατηγικού ορθολογισμού, αλλά και με πλήρη ετοιμότητα αντιμετώπισης μιας πιθανότατα πολύ μεγάλης περιφερειακής αστάθειας όπου όλα είναι πιθανά. Ενώ δεν πρέπει να υποτιμούνται οι αναγκαίες και μη εξαιρετέες στρατηγικές αποφάσεις στο σύστημα συμμαχιών και θεσμών που η Ελλάδα συμμετέχει, για να θυμηθούμε τον Θουκυδίδη, σε κρίσιμες και οριακές στιγμές ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας. Οι παραστάσεις που μεταδίδει το Ελληνικό κράτος απαιτείται να είναι αξιόπιστες και αποτρεπτικές».
Υστερόγραφο 1
Η αναγνώριση της ανεξαρτησίας των περιοχών Ντονέτσκ και Λουγκανσκ από την Ρωσία και η άμεση δήλωση των ΗΠΑ ότι επίκεινται «μέτρα» υποδηλώνουν τις τάσεις. Η έξυπνη κίνηση του Πούτιν 2 μέρες μετά την επίσκεψη Μακρόν δείχνει ότι αντιλήφθηκε πως η Δύση είναι διαιρεμένη. Χωρίς και πάλι την παραμικρή πρόβλεψη, παρά μόνο μια υπόθεση εργασίας, εάν η Ουκρανική κυβέρνηση κλιμακώσει θα δώσει την ευκαιρία στην Μόσχα να πει ότι δεν είναι επιτιθέμενη αλλά αμυνόμενη. Το τι θα ακολουθήσει σε αυτή την περίπτωση σηκώνει συζήτηση. Το κατά πόσο για παράδειγμα «ανακουφίζει» την Δύση και ταυτόχρονα προσφέρει δυνατότητα νέων διαπραγματεύσεων στο μέλλον. Το τελευταίο εξαρτάται από το κατά πόσο οι ΗΠΑ, επιτέλους, θα σκεφτεί στρατηγικά για τις πλανητικές ισορροπίες. Αφού βέβαια κάνουν αυτοκριτική για το πλιάτσικο των «ανθρωπιστικών βομβαρδισμών» σε μια φάση αδυναμίας των άλλων με αποτέλεσμα εκατομμύρια νεκρούς και πρόσφυγες. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Σχόλια