Το ξέπλυμα της «Balkan harbi faciası», ο Κεμάλ, ο Ερντογάν και η επιστροφή στα ευρωπαϊκά εδάφη

την

 

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΡΟΥΜΠΑΝΗ

Προσοχή στα τετελεσμένα την ώρα που αυτοσχέδιοι διπλωμάτες, «πεφωτισμένοι» νεο-Φαναριώτες προπαγανδιστές του συμβιβασμού και καλοταϊσμένοι από τα κρατικά κονδύλια δημοσιογράφοι βυσσοδομούν.

Δεν είναι πια ούτε μυστικό ούτε ένα απλό σενάριο εργασίας το σκληρό παιχνίδι στο Αιγαίο μέχρι το Καστελόριζο. Βουίζουν τα στέκια των διπλωματών και των ανήσυχων πολιτικών, ότι όλες οι κινήσεις των Τούρκων δείχνουν προετοιμασία για εισβολή και κατοχή εθνικού μας εδάφους. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Το θέμα δεν είναι το «αν», αλλά το «πότε». Κανείς-πλην των επαγγελματιών του ωχαδερφισμού-δεν εφησυχάζει με την αναβάθμιση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, τις συχνότατες πλέον ασκήσεις ετοιμότητας των ενόπλων δυνάμεων, ή τις αμερικανικές και ευρωπαϊκές διαβεβαιώσεις περί πέραν πάσης αμφιβολίας κυριότητας των ελληνικών νησιών.

  • Οι εξοπλισμοί είναι χρήσιμοι, μόνο όταν η πολιτική ηγεσία έχει την ικανότητα να αξιοποιεί την υπεροχή τους πριν και, κυρίως, για να αποσοβηθεί η ώρα της σύγκρουσης. Το ίδιο ισχύει και με τις ασκήσεις στο Αιγαίο και τα ΒΑ σύνορα της χώρας.

Το Ναυτικό, η Αεροπορία και όλες οι δυνάμεις του Στρατού Ξηράς μια χαρά ήταν εξοπλισμένα και επί Σημίτη για να αποτρέψουν το απευκταίο.

Όμως στο μέγαρο Μαξίμου, όπως και στο άλλο νεοκλασικό, αυτό της Β. Σοφίας, βρίσκονταν ακατάλληλα πρόσωπα, τα οποία έριξαν στα βράχια τα πλεονεκτήματα που είχαν σε θάλασσα, αέρα και γη, «μαζεύτηκαν» υποκύπτοντας στην τουρκική αγυρτεία και, μέσα στο ίδιο καλοκαίρι, Σημίτης – Ντεμιρέλ προσυπέγραψαν το κατάπτυστο «ανακοινωθέν της Μαδρίτης» το οποίο επισημοποίησε το γκρίζο χρώμα στο μισό Αιγαίο.

Όσες ενέργειες και αν έκανε η επόμενη κυβέρνηση Καραμανλή για να το ακυρώσει στην πράξη, επ’ αυτού δουλεύει μέχρι σήμερα η τουρκική ηγεσία και με βάση αυτό σχεδιάζει την περίφημη «γαλάζια πατρίδα».

Τότε στο προσκήνιο της τουρκικής πολιτικής ήταν «κακοί», «μοχθηροί» ίσως και «αιμοδιψείς» ηγέτες, σαν την Τανσού Τσιλέρ ή τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και οι άλλοι. Ωραία λοιπόν, ήρθε η… ευλογημένη ώρα και αναρριχήθηκε στην εξουσία ο μετριοπαθής τότε Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Τόσο μετριοπαθής αποδείχτηκε που απαιτεί πλέον ολόκληρη την Κύπρο, τη μισή Κρήτη και αύριο-μεθαύριο ίσως και τη Μύκονο.

Ακόμα πιο ακραίοι είναι οι επίγονοι που καιροφυλαχτούν να πάρουν τα ηνία της εξουσίας μόλις ξεμπερδέψουν με τον σημερινό νέο-σουλτάνο. Ας σταματήσουν οι νέο-Φαναριώτες τα ψέματα, ότι ένας εδαφικός συμβιβασμός με κάποιες εκ μέρους της Ελλάδας παραχωρήσεις θα νιώσει δικαίωση το θηρίο και θα ησυχάσει πια.

Δεν υπάρχει ούτε ένας ειρηνιστής στην κεντρική πολιτική της Άγκυρας, ούτε ένας που να αναρωτήθηκε δημοσίως «τι θέλει η Τουρκία στο Αιγαίο, τι θέλει στη Συρία, στη Λιβύη κλπ;» Εκείνο που επιθυμούν, αυτό στο οποίο δουλεύουν είναι η επιστροφή τους στην Ευρώπη και η ανάκτηση των χαμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων στη ΝΑ Μεσόγειο. Αποτελεί εθνικό καθήκον τους.

  • Στη συλλογική μνήμη των Τούρκων η ήττα του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου έμεινε ως «η μεγάλη βαλκανική καταστροφή», η «Balkan harbi faciası», η οποία έκτοτε έχει γίνει σημείο αναφοράς της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας στις σχέσεις της με τις μεγάλες δυνάμεις, τις άλλες βαλκανικές χώρες και κυρίως την Ελλάδα, από την οποία προσπαθεί να αποσπάσει εδάφη που απώλεσε τότε.

Τον πολιτικό οραματισμό του Κεμάλ ακολουθούν, αυτόν που έβαλε στόχο να ξεπλύνει εκείνη τη μεγάλη «ντροπή», να κλείσει το μέτωπο με τους νικητές του Μεγάλου Πολέμου, να ανασυντάξει το κράτος σε νέες βάσεις και να το μπολιάσει με τον «ευρωπαϊσμό» που είχε ανάγκη για να σταθεί στα πόδια του, να μη σβήσει εντελώς.

Δεν έμεινε μόνο με τις παραδοσιακά καλές σχέσεις της χώρας του με τη Γερμανία. Άρπαξε την ευκαιρία της ρήξης των σχέσεων των δυνάμεων της Αντάντ με την Αθήνα αμέσως μετά την παλινόρθωση του Κωνσταντίνου και έγινε προνομιακός συνομιλητής τους. Όταν κέρδισε την ευμενή ουδετερότητά τους, έγειρε το παιχνίδι με το μέρος του και πέτυχε τα πρώτα τετελεσμένα.

Ευτυχώς που στη διεθνή σκηνή ήταν ακόμα ισχυρή η παρουσία του Ελ. Βενιζέλου, ο οποίος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή παίρνοντας επί της ουσίας την κατάσταση στα χέρια του, με τη Συνθήκη της Λωζάνης έσωσε αρκετά από τα κεκτημένα των Βαλκανικών Πολέμων και τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τώρα δεν υπάρχει Βενιζέλος. Κι ούτε είναι ανάγκη να γευτεί ο τόπος μια νέα συμφορά, όπως αυτή της Σμύρνης ή αργότερα της Κύπρου, για να βρεθεί ένας στιβαρός ηγέτης και να «μαζέψει» τα πράγματα. Τα τετελεσμένα μένουν τετελεσμένα είτε αφορούν την Ιωνία και την Κύπρο είτε τη Δ. Θράκη και το Καστελόριζο.

===============

  1. «Η Ελλάδα παραιτήθηκε από την αξίωση για χωρικά ύδατα στα 12 μίλια»

  2. Συστημικοί “λαγοί” θέλουν το φυσικό αέριο δώρο στην Τουρκία: Διεξάγεται ένα απαράδεκτο “κρυφτούλι”…

  3. «Η σύμπραξη με την Τουρκία κι άλλες ιστορίες»! Άρθρο απάντηση στον Π.Ιωακειμίδη

  4. Θέλουν να «εκπαιδεύσουν» την κοινή γνώμη σε κατευνασμό

  5. Όταν ο καθηγητής Ροζάκης υπηρετεί τον πολιτικό Ροζάκη

  6. Γ. Κοντογιώργης: Η ελληνική πολιτική ελίτ έχει «Γουναρισμό» στα εθνικά θέματα

  7. Οι διερευνητικές, η επέκταση των χωρικών υδάτων και ο Ροζάκης

  8. Εσωτερικά υπονομευμένη χώρα η Ελλάδα

  9. Ο Γιάννης Μάζης ...μπέρδεψε τον Ακσόι με τον Ροζάκη, επειδή έλεγαν σχεδόν τα ίδια, 2-11-2020

  10. "Πάμε σε συνομιλίες λες κι έχουμε χάσει σε πόλεμο"! Καταιγιστικός Ιωάννης Μάζης 

  11. H εκ των έξω και εκ των έσω αποσάθρωση της Ελλάδας

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου