Ποτέ μετά τις κρίσεις του Βερολίνου το 1961 και της Κούβας το 1963, η πιθανότητα πυρηνικού πολέμου δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο σήμερα.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
25 Ιανουαρίου 2022
Στο χτεσινό μας άρθρο για το Ουκρανικό εξηγήσαμε ότι τα δυτικά μέσα ενημέρωσης προετοιμάζουν ουσιαστικά με όσα γράφουν έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας, έστω κι αν τα πυρηνικά όπλα θέτουν εκ των πραγμάτων έναν επιπλέον φραγμό στο να ξεσπάσει ένας τέτοιος πόλεμος, που όμως, αν ξεσπάσει (από πρόθεση, από λάθος ή από εσφαλμένο υπολογισμό), έχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να ξεφύγει από τον έλεγχο και να εξελιχθεί σε πυρηνική σύγκρουση, καταστρέφοντας κατ’ ελάχιστο ένα μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου, κατά μέγιστο την ανθρωπότητα στο σύνολό της. (*)
Γιατί ενισχύθηκε η πιθανότητα πυρηνικού πολέμου
Ποτέ μετά τις κρίσεις του Βερολίνου το 1961 και της Κούβας το 1963, η πιθανότητα πυρηνικού πολέμου μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο σήμερα. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε τρεις λόγους: ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Έχει διαρραγεί το πλέγμα των συνθηκών ελέγχου των πυρηνικών εξοπλισμών που δημιουργήθηκε στη διάρκεια των τριών δεκαετιών που ακολούθησαν την κρίση της Κούβας και η συνειδητοποίηση του κινδύνου να γίνει ένας πόλεμος που θα καταστρέψει όλους τους αντιπάλους, αλλά και η υποβόσκουσα αντίληψη «ισοτιμίας» των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων: αυτό που ο κ. Μπάιντεν αποκαλεί «στρατηγική σταθερότητα», αδυνατεί όμως κατά τα φαινόμενα να το επιβάλλει στο δικό του στρατόπεδο. Μακάρι να κάνουμε λάθος, αλλά δεν μοιάζει, έως τώρα τουλάχιστον, να διαθέτει τη στόφα ενός Ρούζβελτ ή ενός Αϊζενχάουερ, ενός Κένεντι ή ενός Ντε Γκολ, ούτε τη δύναμη να συγκρουστεί ανοιχτά με τις καθαρά εγκληματικές δυνάμεις που ελέγχουν σημαντικά κέντρα ενός δυτικού κόσμου που έχει κάνει τεράστια πρόοδο στην πορεία του προς τον Ολοκληρωτισμό.
Οι Αμερικανοί και η «ευρεία Δύση» δεν έχουν καμιά διάθεση να αποδεχθούν ότι δεν διαθέτουν πλέον την παντοδυναμία που φάνηκε να διαθέτουν με τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1989-91. Έχουν παύσει επίσης να λειτουργούν οι κώδικες επικοινωνίας και αμοιβαίου σεβασμού που χαρακτήριζαν τις αμερικανοσοβιετικές σχέσεις.
Υπάρχουν πολλές περιοχές αμφισβητούμενης κυριαρχίας, όπου εύκολα μπορεί να ανάψει η φωτιά, με πρώτη και κύρια το Ντονμπάς, ως αποτέλεσμα του αντιδημοκρατικού τρόπου με τον οποίο διαλύθηκε η ΕΣΣΔ (και η Γιουγκοσλαβία) και του μη σεβασμού του δικαιώματος των εθνών στην αυτοδιάθεση – πρβ. τις Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, την Υπερδνειστερία, την Νότια Οσσετία, την Αμπχαζία, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ή στα Βαλκάνια το Κόσοβο και τη Βοσνία κ.ο.κ. Τυπικά, οι περιοχές αυτές ανήκουν στην Ουκρανία, τη Μολδαβία, τη Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν κλπ., δηλαδή σε κράτη των οποίων οι κυρίαρχες εθνότητες (πλην των Μολδαβών) έχουν ασκήσει μια αιματηρή καταπιεστική πολιτική εις βάρος των εθνοτήτων που κατοικούν εκεί, ενώ ταυτόχρονα έχουν συμμαχήσει με το ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας. Κάθε προσπάθεια επαναφοράς αυτών των περιοχών στην κυριαρχία του Κιέβου, του Κισινάου, της Τιφλίδας, του Μπακού, θα σημαίνει πόλεμο – και κάθε τέτοιος πόλεμος θα τείνει να γίνει πόλεμος Ανατολής και Δύσης.
Δεν υπάρχει σήμερα το ισχυρό αντιπολεμικό και αντιπυρηνικό κίνημα που συγκλόνισε στο παρελθόν τις δυτικές κοινωνίες, όπως συνέβη με τις τεράστιες διαδηλώσεις εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και της εισβολής στο Ιράκ, ή με τη συμπαράσταση τόσων λαμπρών Ευρωπαίων και Αμερικανών, φορέων ενός περισσεύματος ανώτερης συνείδησης, προς τις επαναστάσεις των αποικιών, όπως της Αλγερίας, της Κύπρου, του Βιετνάμ και τόσες άλλες. Αλλά και τα ευρωπαϊκά κράτη, οι πολιτικές τους δυνάμεις, οι προβεβλημένοι δήθεν «διανοούμενοί» τους, τα μέσα ενημέρωσης, οι μυστικές υπηρεσίες τους εξαρτώνται περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε στην ευρωπαϊκή ιστορία από τους Αμερικανούς, τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες και τα διάφορα φιλο-ισραηλινά λόμπυ. Απουσιάζει μια αστική τάξη με κάπως εθνικά χαρακτηριστικά.
Ο πόλεμος των όπλων και ο πόλεμος των ιδεών
Οι τελευταίοι αυτοί παράγοντες είναι πολύ σημαντικοί γιατί ο πόλεμος εξακολουθεί, ακόμα και στην εποχή των πυρηνικών όπλων, να είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, όπως τον όρισε ο Κλάουζεβιτς. Αυτό το ξέρουν οι Δυτικοί, ξέρουν ότι οι ιδέες αποκτούν υλική δύναμη όταν τις πιστεύουν εκατομμύρια άνθρωποι, και για αυτό έχουν λυσσάξει καθημερινά τα δυτικά μέσα παραπληροφόρησης να αραδιάζουν τόνους τα ψέματα και τις ανακρίβειες για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία, επαναλαμβάνοντας αυτό που έκαναν στις περιπτώσεις της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, της Ελλάδας, της Λιβύης, της Συρίας κτλ.
Έχουν ασφαλώς σημασία τα όπλα και ο συσχετισμός δυνάμεων, εξίσου σημαντικός όμως είναι και ο «συσχετισμός των ιδεών». Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν το μονοπώλιο της ατομικής βόμβας μεταξύ 1945 και 1949. Θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για να εξαπολύσουν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ που ισχυρές δυνάμεις στο αμερικανικό και βρετανικό κατεστημένο γνωρίζουμε ότι ετοίμαζαν. Δεν το έκαναν όμως γιατί η αμερικανική και ευρωπαϊκή κοινή γνώμη δεν θα τους ακολουθούσε, γιατί οι λαοί θυμούνταν τότε πολύ καλά τι σημαίνει πόλεμος, γιατί η Σοβιετική Ένωση, η κύρια δύναμη που νίκησε τον Χίτλερ είχε τεράστιο κύρος παγκοσμίως, γιατί στη μισή Ευρώπη, όπως στη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιταλία, τα Βαλκάνια υπήρχαν ισχυρότατα, ένοπλα κομμουνιστικά κινήματα αντίστασης, αλλά και γιατί ο ντε Γκολ δεν ακολουθούσε κατά της Ρωσίας.
Η απουσία σήμερα μαζικών αντιδράσεων στην κλιμάκωση της Νατοϊκής επιθετικότητας στην ανατολική Ευρώπη και τη φοβερή πιθανότητα ενός καταστρεπτικού πυρηνικού πολέμου στην Ευρώπη, είναι μείζων παράγων που τον καθιστά πιθανότερο.
Ευρώπη χωρίς Ρωσία δεν μπορεί να υπάρξει
Τις τελευταίες εβδομάδες και μέρες, είναι αλήθεια ότι εκδηλώνονται επιτέλους (ευτυχώς) ορισμένες πρώτες αντιδράσεις, και σε επίπεδο κομμάτων και κινημάτων, όπως ο Μελανσόν και η ισπανική αριστερά και σε επίπεδο κυβερνήσεων, ιδίως της γερμανικής κυβέρνησης, είναι όμως ακόμα πάρα πολύ κατώτερες της πρόκλησης που θέτει στους λαούς της Ευρώπης η προοπτική της πυρηνικής καταστροφής. Πουθενά δεν είδαμε τις μαζικές διαδηλώσεις με τις οποίες ξεσηκώθηκαν οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί στη δεκαετία του 1980, για να μην εγκατασταθούν οι πύραυλοι Κρουζ και Πέρσινγκ στην Ευρώπη. Ο ξεσηκωμός αυτός ήταν ουσιαστικά και μια γερμανική εθνική εξέγερση κατά του ΝΑΤΟ, στο μέτρο που τα δόγματα της Συμμαχίας, της ευέλικτης αντίδρασης και της πρόσω απάντησης, προέβλεπαν στην πραγματικότητα την… καταστροφή της Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας, ως ορντέβρ ενός παγκοσμίου πολέμου και, στη συνέχεια, θα έβλεπαν οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί πως θα συνέχιζαν το πάρτι.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Μια πυρηνική σύγκρουση, αν ξεσπάσει, θα καταστρέψει κυρίως τη νότιο Ρωσία, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία και τους άμεσους γείτονές τους, μαζί ασφαλώς και τα Βαλκάνια, που θα λουστούν όλη τη ραδιενέργεια και ακόμα περισσότερη, με όσα πήγαν κι έδωσαν οι Έλληνες πολιτικοί στον Πάιατ. Θα ακολουθήσει δηλαδή το μοτίβο των δύο παγκοσμίων πολέμων να καταστρέφεται πρώτα η Ευρώπη.
Και χωρίς άλλωστε να φτάσουμε στην πυρηνική καταστροφή, η επιδείνωση των σχέσεων της Ευρώπης με τη Ρωσία κατ’ ουσίαν της στερεί τα μέσα της ανεξαρτησίας της από τις ΗΠΑ και αυτή είναι μία από τις πιο σημαντικές αν και ανομολόγητες στοχεύσεις πίσω από την αμερικανική επιθετικότητα στην Ουκρανία.
Για αυτό λέμε ότι κανονικά, θα έπρεπε ήδη να έχουν ξεσηκωθεί οι λαοί αλλά και κάθε πολιτικός που έχει μια αίσθηση ιστορικότητας και ευρωπαϊκού πνεύματος, για να εμποδίσουν την εξέλιξη προς τον Ψυχρό και ενδεχομένως και πυρηνικό πόλεμο, όπως το έκαναν οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί στη δεκαετία του 1980, όπως το έκανε όλος ο κόσμος το 2003, εναντίον της αμερικανο-βρετανικής εισβολής στο Ιράκ, όπως το έκαναν οι Αμερικανοί και όλος ο κόσμος εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ. Όπως το έκαναν ορισμένοι σπουδαίοι Γάλλοι αριστεροί και δημοκράτες, φορείς μιας ανώτερης συνείδησης, όταν υποστήριζαν, λόγω και έργω, την επανάσταση της Αλγερίας εναντίον της γαλλικής αποικιοκρατίας.
Στο επόμενο άρθρο μας θα εξετάσουμε πώς τοποθετούνται στο ζήτημα αυτό οι ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις και στο τι πρέπει να γίνει.
(*) Ένας από τους καλύτερους Δυτικούς γεωπολιτικούς και γεωοικονομικούς αναλυτές, ο Michael Klare, Γραμματέας της Ένωσης για τον Έλεγχο των Εξοπλισμών, υπολογίζει σε συνέντευξη που έδωσε, την πιθανότητα ενός πολέμου με το Ιράν ή τη Ρωσία ή την Κίνα σε λιγότερο από 50% μέσα στη χρονιά, σε πάνω από 50% μέσα στα επόμενα τρία χρόνια και σε 100% την πιθανότητα μιας κρίσης ανάλογης με την κρίση των πυραύλων της Κούβας με τη Ρωσία, την Κίνα ή και με τις δύο. Σε μια τέτοια περίπτωση οι δυνάμεις των αντιπάλων θα αναπτυχθούν έτοιμες για πλήρη γενική σύγκρουση. Το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα θα εξαρτηθεί από την ικανότητα των ηγετών τημ στιγμή της κρίσης. Ο ίδιος πάντως δεν έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στην ικανότητα των παρόντων ηγετών.
Δεν είναι ασφαλώς Ευαγγέλιο οι απόψεις του Klare, δίνουν όμως μια ιδέα του πώς βλέπουν τα πράγματα σοβαροί, εξειδικευμένοι και έμπειροι άνθρωποι και πόσο εφιαλτική είναι στην πραγματικότητα η κατάσταση, αντίθετα με την εικόνα που δίδουν, κάνοντας μια μείζονα πλύση εγκεφάλου στην κοινή γνώμη τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, μαζί και τα ελληνικά που παραλείπουν να κάνουν έστω και τον ελαφρότατο υπαινιγμό του τι θα σημαίνουν όλα αυτά για τον ελληνικό λαό με τις βάσεις που έχουμε γεμίσει όλη τη χώρα και ιδίως τη Βόρειο Ελλάδα και τη Θεσσαλία, από όπου η τυχόν ραδιενέργεια μιας ακόμα και μικρής πυρηνικής έκρηξης θα κατακλύσει εντός ελαχίστου χρόνου το λεκανοπέδιο της Αττικής, όπου ζει ο μισός ελληνικός πληθυσμός. Μόνο ως εγκληματίες μπορεί να χαρακτηρισθούν οι πολιτικοί που πήραν αυτές τις αποφάσεις και όσοι δεν αντιστάθηκαν στην εγκατάσταση αυτών των βάσεων, δεν αντιστέκονται στη χρήση τους και δεν ζητάνε το ξήλωμά τους. Δυστυχώς όμως, πρέπει να ψάχνει κανείς σήμερα με το ντουφέκι για να βρει πατριώτες στη Δεξιά και αριστερούς στην Αριστερά.
Κεντρική Φωτογραφία: Από τη Συλλογή του Φρανθίσκο Γκόγια: Οι Συμφορές του Πολέμου
Σχόλια