Γ. Κοντογιώργης, «Το ελληνικό κράτος ως άρνηση του επαναστατικού προτάγματος των Ελλήνων και της ιδιοπροσωπίας του Ελληνισμού»
Ομιλία του Ομότιμου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Το ελληνικό κράτος ως άρνηση του επαναστατικού προτάγματος των Ελλήνων και της ιδιοπροσωπίας του Ελληνισμού», η οποία έγινε στις 30.10.2021, στο πλαίσιο Ημερίδας που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Παλαίχθων με θέμα «Μεθύστε με τ' αθάνατο κρασί του '21».
-------------------------------
Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933)
«Ποσειδωνιάτες»
Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κι είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες —
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.
[1906]
___________________
«Ποσειδωνιάται»
Ποσειδωνιάταις τοῖς ἐν τῷ Τυρρηνικῷ κόλπῳ τὸ μὲν ἐξ ἀρχῆς Ἕλλησιν οὖσιν ἐκβαρβαρῶσθαι Τυρρηνοῖς ἤ Ρωμαίοις γεγονόσι καὶ τήν τε φωνὴν μεταβεβληκέναι, τά τε πολλὰ τῶν ἐπιτηδευμάτων, ἄγειν δὲ μιάν τινα αὐτοὺς τῶν ἑορτῶν τῶν Ἑλλήνων ἔτι καὶ νῦν, ἐν ᾗ συνιόντες ἀναμιμνήσκονται τῶν ἀρχαίων ὀνομάτων τε καὶ νομίμων, ἀπολοφυράμενοι πρὸς ἀλλήλους καὶ δακρύσαντες ἀπέρχονται.
Αθήναιος
Το συγκλονιστικό ποίημα του Καβάφη και τα συγκλονιστικά λόγια του Καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη, όπως το επικαλέστηκε για να περιγράψει τη μετάλλαξη της σημερινής ελληνικής κοινωνίας...
(...) Αν πω ότι η ελλαδική κοινωνία συμπεριφέρεται και σκέπτεται σήμερα όπως το ποίημα του Καβάφη για τους «Ποσειδωνιάτες», δεν υπερβάλω. Σκέφτεται ως εάν δεν υπάρχει και, απλώς αναπολεί. Έχουμε δηλαδή πεθάνει, αλλά, ούτε το ξέρουμε, ούτε το δεχόμαστε. Φωνάζουμε από τον Καιάδα όπου βρισκόμαστε να μας ακούσουν (ουσιαστικά να ακούσουμε εμείς οι ίδιοι τη φωνή μας), για να δείξουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Όμως η φωνή αυτή, η σκέψη μας δηλαδή ή το σώμα μας, δεν είμαστε εμείς. Έχουμε τοποθετήσει τους εαυτούς μας σε ένα βρεφικό σώμα (το δυτικό), σκεφτόμαστε και βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη ως εάν είμαστε δυτικοί και, έχουμε ενδυθεί ουσιαστικά το νηπιακό ένδυμα του δυτικού ανθρώπου, που το θεωρούμε μάλιστα "μεγάλο" και "σημαντικό" ένδυμα. (...)
Σχόλια