Αφορμή για το παρόν είναι συνέντευξη του συναδέλφου Χρήστου Ροζάκη. Συνόψισε με μερικά λόγια τις, κατά την δική μας εκτίμηση, παθολογίες της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής. Από καιρό δεν κάνουμε επώνυμες αναφορές στις παρεμβάσεις μας αλλά ο Χρήστος Ροζάκης είναι ξεχωριστή περίπτωση τόσο λόγω της επιστημονικής του υπόστασης όσο και εκ του γεγονότος ότι βρέθηκε και βρίσκεται συχνά σε θέσεις μεγάλης πολιτικής ευθύνης. Ανεξαρτήτως διαφορών στην ανάλυσή μας η εκτίμησή μου δεν αλλάζει ενώ με υποχρεώνει να τοποθετηθώ. Ευχαρίστως εάν το επιθυμεί μπορώ να του φιλοξενήσω εδώ απάντηση.
Μια συνέντευξή του στις 11.01.2022 εκτιμώ ότι με ειλικρίνεια και ακρίβεια όρισε τον πόλο των κατευναστικών θέσεων –που κατά την δική μας εκτίμηση όπως καταγράφεται σε χιλιάδες σελίδες και εκατοντάδες άρθρα μας στον Ελληνικό δημόσιο διάλογο– εδώ και καιρό στέκεται ολόρθος απέναντι στον πόλο μιας αξιόπιστης στρατηγικής στον οποίο θεωρούμε ότι εμείς βρισκόμαστε από καιρό.
Το Αλφαβητάρι αυτής της στρατηγικής μερικοί το προτείνουμε συστηματικά εδώ και τρεις δεκαετίες. Scripta manent για όλους αλλά τι να το κάνεις εάν ο κατευνασμός μας οδηγήσει σε πόλεμο ή απώλεια κυριαρχίας χωρίς πόλεμο η ιστορική πείρα διδάσκει ότι οι προεκτάσεις είναι αρνητικές και βαθύτατες. Θα οδηγήσει στον κατήφορο του επόμενου πολέμου.
Σημειώνω παρενθετικά ότι επειδή εξαντλήθηκαν τα περιθώρια «επιστημονικού διαλόγου» σε δημόσια πρόσκληση το 2005 ζήτησα από «ίδρυμα προτάσεων πολιτικής» να χρηματοδοτηθούν έρευνες σε καθαρά συγκριτική αντικειμενική επιστημονική βάση και να καταγραφούν και αξιολογηθούν οι εκατέρωθεν θέσεις.
Ο πόλος του κατευνασμού
Συνοπτικά, στον ένα πόλο είναι ο κατευνασμός και οι πολιτικές που είναι έτοιμες να ενδώσουν επί θεμάτων κρατικής κυριαρχίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται αυτό στην ιστορία και ο κατευνασμός του Μονάχου αποτελεί χαρακτηριστική παραδειγματική περίπτωση (βλ. σύνδεσμο δοκιμίου στο τέλος). Ξεκάθαρα και ρητά, περιέργως και μυστηρίως, υποστηρίζουν κατευνασμό και υποχωρήσεις επί θεμάτων κυριαρχίας.
Μια υπόθεση, είναι ότι νομίζουν πως θα χορτάσει το αναθεωρητικό θηρίο και θα … συμβιβαστεί. Βέβαια, ακόμη και μια ίντσα να πάρει η Τουρκία που δεν της ανήκει είναι όχι μόνο απαράδεκτο –και με βάση το Σύνταγμα κανείς δεν έχει δικαίωμα να την δώσει αυτή την ίντσα– αλλά και οδηγεί σε περισσότερη αναθεωρητική όρεξη και σε πόλεμο. Βασικά, όσοι από καιρό βρίσκονται στον πόλο του κατευνασμού με αναλύσεις και δηλώσεις ορίζουν με τα λόγια τους τις παθολογίες της Ελληνικής στρατηγικής (πρόσφατα είχαμε και προτάσεις ιθυνόντων για … καζάν-καζάν).
Με τον ένα ή άλλο τρόπο για περίεργους ή μυστήριους λόγους, επαναλαμβάνουμε, προτείνουν κατευνασμό και παραχώρηση κυριαρχίας που προβλέπουν οι Συνθήκες για την Ελληνική Επικράτεια. Το δήλωσε ξανά και ρητά ο εκλεκτός συνάδελφος Ροζάκης εξ ου και το παρόν που από καιρό δεν συνηθίζω να γράφω για άλλους. Και ασφαλώς δεν χρειάζεται εδώ να επαναλάβουμε τι ισχύει για τα 12 μίλια αλλά και τα υπόλοιπα που αφορούν το δίκαιο της θάλασσας – λογικά το γνωρίζουν και πρωτοετείς φοιτητές του διεθνούς δικαίου. Το ίδιο για το τι κάνουν όλα τα άλλα κράτη για τα χωρικά τους ύδατα.
Εξ αντικειμένου υπάρχει γνωστική και πολιτική παθολογία που μεταδίδεται και καθιστά την Ελληνική στρατηγική αναξιόπιστη. Δεν είναι επιστημονικό πρόβλημα αλλά, εκτιμάται, πολιτικό. Υπάρχει αντίρρηση για αυτό; Εάν ναι τότε να ερμηνεύσουν τους λόγους για τους οποίους δεν ισχύει η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα όσον αφορά το ξεκάθαρα αμυνόμενο Ελληνικό κράτος που στέκεται πάντα με όρους διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Οι δικές μας θέσεις ως προς αυτό είναι αποτυπωμένες σε χιλιάδες σελίδες όπως και των αντίθετων και όλοι και όλα κρίνονται στο πεδίο της διαφύλαξης της κυριαρχίας που προβλέπουν οι Συνθήκες. Ιδιαίτερα εάν μιλάμε για τον ακαδημαϊκό χώρο απαιτούνται θέσεις απόρροια γνώσης και όχι προσωπικές γνώμες. Τις γνώμες ο καθείς να τις κρατήσει για τον εαυτό του.
Εάν σταθούμε στον εκλεκτό συνάδελφο Χρήστο Ροζάκη αναφερόμαστε στο Αλφαβητάρι της γνώσης του διεθνούς δικαίου που αναμφίβολα το γνωρίζει άριστα. Προχωρεί όμως σε διαφορετικές θέσεις από τις δικές μας όσον αφορά την εκπλήρωσή του. Σεβαστό αλλά όλοι κρινόμαστε.
Το Αλφαβητάρι αφορά θέσεις που είναι γνωστές σε όλα τα κράτη στα οποία πάντα ή σχεδόν πάντα, τουλάχιστον στα βιώσιμα κράτη, κυριαρχεί η θέση της αποτροπής και όχι του κατευνασμού με υποχωρήσεις επί ζητημάτων κυριαρχίας. Μονολεκτικά, μεταξύ πολλών άλλων, άξονας της εξωτερικής πολιτικής ενός βιώσιμου κράτους είναι τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα και οι κόκκινες γραμμές του είναι η κυριαρχία της Επικράτειας που προβλέπουν το ΔΔ και οι Συνθήκες.
Στον πρώτο πόλο πάντως στέκονται όσοι με τον ένα ή άλλο τρόπο για
περίεργους ή μυστήριους λόγους προτείνουν κατευνασμό και παραχώρηση
κυριαρχίας που προβλέπουν οι Συνθήκες για την Ελληνική Επικράτεια. Όχι
μόνο αναγνωρίζουν αυθαίρετους αναθεωρητισμούς αλλά χρησιμοποιούν όρους
όπως «σαπίζουν οι διαφορές» που ιδιαίτερα όταν προέρχονται από άτομα με
θέση πολιτικής ευθύνης οδηγούν σε περαιτέρω επιδείνωση της θέσης της
Ελλάδας. Εν τούτοις, δεν είναι κατανοητό γιατί διερωτώνται όσο αφορά
τους λόγους για τους οποίους η Τουρκική στάση κλιμακώνεται. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Σχόλια