Της Mathilde Ciulla
Η Γαλλία θα αντιμετωπίσει σειρά τεράστιων προκλήσεων το 2022 -όπως και η
Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολο της. Ωστόσο, με τη Γερμανία να εστιάζει στις
διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης
συνασπισμού, η Γαλλία έχει την τέλεια ευκαιρία να ενισχύσει τους
συνασπισμούς που θα χρειαστεί για να αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις.
Μπορεί να το κάνει εργαζόμενη από κοινού με την Ιταλία για να
οικοδομήσει μια γέφυρα μεταξύ των νοτιότερων κρατών-μελών της ΕΕ και των
λεγόμενων φειδωλών χωρών: της Αυστρίας, της Δανίας, της Φινλανδίας, της
Ολλανδία και της Σουηδίας. Με αυτόν τον τρόπο, η Γάλλο-ιταλική εταιρική
σχέση θα μπορούσε να υποστηρίξει τη γαλλική προεδρία του Συμβουλίου της
ΕΕ στο α΄ εξάμηνο του 2022. Η εταιρική σχέση σύντομα θα ενισχυθεί από
τη Συνθήκη Quirinal -η οποία έχει σχεδιαστεί να δημιουργήσει ένα θεσμικό
πλαίσιο συνεργασίας μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, και το οποίο βασίζεται
στη Συνθήκη των Ηλυσίων που υπέγραψαν Γαλλία και Γερμανία το 1963. Όπως
αναγνωρίζουν και το Παρίσι και η Ρώμη, είναι ζωτικής σημασίας να
διατηρηθεί η ευρωπαϊκή συνοχή σε μια περίοδο που η ΕΕ αντιμετωπίζει έναν
αυξανόμενο αριθμό περίπλοκων εσωτερικών και εξωτερικών απειλών.ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Από το 2016, οι διμερείς σχέσεις μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας έχουν αντιμετωπίσει δυσκολίες σε διάφορα μέτωπα. Για παράδειγμα, οι δύο χώρες δεν μπορούσαν για πολύ καιρό να βρουν μια κοινή θέση για τον πόλεμο στη Λιβύη, αποτρέποντας έτσι την ΕΕ από το να δράσει ως μια μονάδα, για τον τερματισμό της σύγκρουσης. Η Γαλλία ανακάλεσε τον πρεσβευτή της στη Ρώμη το 2019 αφότου ο Luigi Di Maio, ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησηςτης Ιταλίας, συναντήθηκε με εκπροσώπους του κινήματος των "κίτρινων γιλέκων”. Και νωρίτερα φέτος, το Παρίσι και η Ρώμη ανακοίνωσαν ότι δεν θα προχωρήσουν με τη συγχώνευση των Chantiers de l’Atlantique και Fincantieri.
Μεγάλο μέρος της έντασης μπορεί να εξηγηθεί από τις πολιτικές και οικονομικές ασυμμετρίες μεταξύ Γαλλίας και Ιταλία: ένα προεδρικό σύστημα έναντι ενός κοινοβουλευτικού, μια οικονομία βασισμένη σε μεγάλες επιχειρήσεις αντί μιας που είναι περισσότερο βιομηχανοποιημένη και περισσότερο επικεντρωμένη σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, και ένας ιταλικός δημόσιος διάλογος που συχνά εστιάζει στη Γαλλία αντί μιας γαλλικής δημόσιας συζήτησης που σπανίως αγγίζει την Ιταλία. Άλλος ένας παράγοντας είναι οι διαφορετικές προσεγγίσεις των αξιωματούχων σε κάθε μια πλευρά των Άλπεων. Από το 2017, την ορκωμοσία του Γάλλου προέδρου Μακρόν, ο ίδιος χρειάστηκε να συνεργαστεί με τρεις ιταλικές κυβερνήσεις, οι οποίες δεν του έκαναν όλες τη ζωή εύκολη.
Επειδή η Ιταλία δεν έχει χρησιμοποιήσει με συνέπεια όλα τα οικονομικά και πολιτικά εργαλεία που έχει στη διάθεση της, κάποιοι από τους εταίρους της ΕΕ δεν την παίρνουν στα σοβαρά. Παρόλα αυτά, το NextGenerationEU αποδεικνύει ότι η Ιταλία μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα εργαλεία: το σχέδιο ανάκαμψης θεωρείται ευρέως ότι προέρχεται από μια συμφωνία μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, αλλά στην πραγματικότητα, ξεκίνησε ως Γάλλο-ιταλική συμμαχία. Μόνο μετά από την επίτευξη συμφωνίας με την Ιταλία, η Γαλλία ζήτησε τη γερμανική στήριξη για το σχέδιο (το οποίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό, δεδομένου ότι η Γερμανία έχει καλύτερες σχέσεις με τα φειδωλά κράτη). Εάν η Γάλλο-γερμανική εταιρική σχέση ήταν αυτή που μεσολάβησε για τη συμφωνία, η Γάλλο-ιταλική την ξεκίνησε.
Η Γαλλία θα πρέπει να διατηρήσει τους συμμάχους της κοντά εάν θέλει να διατηρήσει την επιρροή της εντός της ΕΕ. Ίσως οι μεγαλύτερες ευκαιρίες για να βελτιωθεί η Γάλλο-ιταλική σχέση, προέρχονται από το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι έχει δημιουργήσει μια νέα πολιτική στιγμή για τη χώρα. Έχει μετατοπίσει τις προτεραιότητες της Ιταλίας προς τη συνεργασία με τους κυρίους εταίρους στην ΕΕ και τον πολυμερισμό ευρύτερα -με στόχο την ενίσχυση της ΕΕ ως γεωπολιτικό παράγοντα. Εν όψει των προεδρικών εκλογών τον Απρίλιο του 2022, η Γαλλία θα πρέπει να εδραιώσει τη διμερή της σχέση με την Ιταλία του Ντράγκι και να ξεκινήσει ad hoc συνασπισμούς που θα ενισχύσουν την χάραξη πολιτικής της ΕΕ μόλις η Γερμανία επιστρέψει ξανά στο παιχνίδι. Αυτές οι προσπάθειες θα μπορούσαν να επικεντρωθούν στις πτυχές της ασφάλειας και της αμυντικής συνεργασίας, αναφορικά με την εξωτερική πολιτική. Ο Ντράγκι αισθάνεται πιο άνετα να υπερασπιστεί τη στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης -ένα θέμα που είναι σημαντικό για τον Μακρόν- από ό,τι πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες. Φαίνεται να αναγνωρίζει ότι μια στρατηγικά αυτόνομη ΕΕ θα μπορούσε να είναι ένας χρήσιμος εταίρος ασφάλειας των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.
Η αναδυόμενη Dracron συνεργασία φαίνεται ότι βοήθησε προσφάτως την Ιταλία και τη Γαλλία να έρθουν πιο κοντά η μια στις θέσεις της άλλης αναφορικά με κάποια ζητήματα που τις είχαν διχάσει. Τον Μάριο του 2021, οι ΥΠΕΞ των Γαλλίας, Ιταλίας, Γερμανίας, πραγματοποίησαν μια από κοινού επίσκεψη στη Λιβύη -μια σιωπηρή παραδοχή ότι οι Γάλλο-ιταλικές διαφωνίες για τον πόλεμο στη Λιβύη βοήθησαν ώστε να δημιουργηθεί ένα άνοιγμα για παρέμβαση παραγόντων όπως η Τουρκία και η Ρωσία (οι οποίες καμία τους δεν συμμερίζεται τους στόχους της ΕΕ στην περιοχή). Η στροφή της Γαλλίας στον πολυμερισμό στην απάντηση της στον πόλεμο, και η απόσυρση μέρους της στήριξης της προς τον στρατάρχη Χαλίφα Χαφταρ, ήταν καθοριστική σε αυτό.
Η Γάλλο-ιταλική εταιρική σχέση μπορεί να βοηθήσει στον επαναπροσδιορισμό του διεθνούς ρόλου της ΕΕ και να διασφαλίσει ότι η Ένωση αναλαμβάνει δράση αντί να χάνει χρόνο σε θεωρητικές συζητήσεις. Η κυβέρνηση του Ντράγκι έχει αποστασιοποιηθεί από το φλερτ των προκατόχων της με το Πεκίνο -που οδήγησε την Ιταλία να γίνει η μοναδική χώρα της ΕΕ που έχει υπογράψει μνημόνιο κατανόησης για τον Δρόμο του Μεταξιού της Κίνας, και το οποίο περιλάμβανε δημόσιους επαίνους για την κινεζική ιατρική βοήθεια στη διάρκεια της πανδημίας. Η Ιταλία θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει στην υλοποίηση της στρατηγικής (που σπονσοράρει η Γαλλία) της ΕΕ για συνεργασία στην περιοχή Ινδίας-Ειρηνικού.
Στο μεταξύ, η Γαλλία έχει δηλώσει ότι μία από τις προτεραιότητες της στην προεδρία της ΕΕ θα είναι ψηφιακά ζητήματα και οι συνέπειες τους για τις σχέσεις της Ευρώπης με την Κίνα και τις ΗΠΑ. Και η Γαλλία θα χρειαστεί συμμάχους εάν θέλει να σημειώσει πρόοδο με δύο συναφή νομοθετήματα που ετοιμάζει τώρα η ΕΕ: τον Νόμο για τη Ψηφιακή Αγορά και το Νόμο για τις Ψηφιακές Υπηρεσίες. Αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο υπάρχει φυσική σύγκλιση με την Ιταλία, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στη χρηματοδότηση ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στον ψηφιακό τομέα -ίσως για να δημιουργήσει πρωταθλητές ικανούς να συναγωνιστούν με τους ομολόγους τους σε ΗΠΑ και Κίνα- και στους κανονισμούς για το περιεχόμενο, που η Γαλλία θεωρεί αναγκαίο για να προστατευτεί η ευρωπαϊκή ψηφιακή κυριαρχία.
Ενώ η ad hoc συνεργασία μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας είναι κρίσιμη, οι δύο χώρες θα πρέπει να θεσμοθετήσουν περαιτέρω τη σχέση τους εάν θέλουν να επιβιώσουν από την επόμενη κρίση. Η υπογραφή της συνθήκης Quirinal πριν από το τέλος του έτους, θα ήταν ένα σημαντικό βήμα προς μια πιο ισχυρή, πιο ευέλικτη γαλλό-ιταλική συμμαχία.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: https://ecfr.eu/article/enter-the-dracron-franco-italian-relations-and-european-cohesion/
===============
Μάνος Καραγιάννης στο pagenews.gr: Η Ελλάδα επιλέγει τις ναυτικές δυνάμεις - Είμαστε ναυτικό έθνος
Σχόλια