Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει εκλογών, παραμένει ανήμπορος αντίπαλος, χωλός. Με συνέπεια να κουτσαίνει όλο το σύστημα στη χώρα. Αυτήν την αδυναμία ισοφαρίζει η σταθερότητα της κυβέρνησης. Σταθερότητα που δεν οφείλεται στην πεποίθηση του συνόλου των ψηφοφόρων της ότι έχουμε ικανή και αποδοτική κυβέρνηση. Όμως, το εκλογικό σώμα βλέποντας την ερημία του πολιτικού τοπίου, επιλέγει να μην μετακινηθεί από αυτόν που κουτσά-στραβά περπατάει όταν οι άλλοι παραπατάνε, σκουντουφλάνε, πέφτουν και όταν διαφαίνονται απειλές να γυρίσουμε πίσω, στην εποχή του “λεφτά υπάρχουν”. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Φίλος, διευθυντής παλαιότερα σε επιστημονικό ινστιτούτο, με αριστερές, οικογενειακά, καταβολές, δίνει εύλογη ερμηνεία στην παραπάνω εικόνα λέγοντας: «Δεν υποφέρω τον Τσίπρα γιατί με υποχρεώνει να ψηφίσω Μητσοτάκη». Χάρη σ’ αυτή την ευρεία, αλλά ανομοιογενή, συσπείρωση οι δημοσκοπήσεις βγάζουν σταθερά διψήφια υπεροχή της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.
Στον συγκεκριμένο δικομματισμό αλά ελληνικά, ένας βγάζει τη δουλειά κουτσά-στραβά, οι πολλοί είναι θεατές και ο αντίπαλος που ξεχωρίζει είναι εντελώς αναξιόπιστος. Πείσθηκαν και οι πιο δύσπιστοι, από τους εντός και εκτός της χώρας ιθύνοντες, ότι προκοπή με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει και σχεδιάζουν την επαναφορά από τα αποκαΐδια, των πρωταγωνιστών του “λεφτά υπάρχουν”, δήθεν για να αναστηθεί η “προοδευτική”(;) παράταξη.
ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ
Πρώτος και κύριος στόχος της επιδιωκόμενης νεκρανάστασης του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ (μετά τον Ανδρέα τέτοια πολιτικά “πακέτα” φυτοζωούν) δεν είναι η συντηρητική παράταξη, η ΝΔ με αρχηγό τον Μητσοτάκη. Πρώτος στόχος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μία ασθμαίνουσα δήθεν “Αριστερά”, ανάξια του ιστορικού της παρελθόντος, σπαρασσόμενη εσωτερικά, αποπροσανατολισμένη. Η “προοδευτική” διακυβέρνηση θα χτιστεί (αν…) στα ερείπια του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα λεηλάτησε την τότε Αριστερά.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάφερε να ηγηθεί της (πάλαι ποτέ) “Δημοκρατικής Παράταξης”, δεν είναι καν ομόθυμα αποδεκτός στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπό αμφισβήτηση στο εσωτερικό, στιγματίζεται όχι μόνο για τις Πρέσπες, αλλά και για την εναντίωσή του στην συμφωνία με τη Γαλλία, καθ’ υπαγόρευση του Βερολίνου. Λογικά, στον ΣΥΡΙΖΑ θα αναρωτιούνται πόσο απέχουν από το 3%.
Η Αριστερά έχει, διαχρονικά, μια έκδηλη αδυναμία να ασκήσει ρεαλιστική πολιτική και αντίστοιχα έχει εμμονή στην άκριτη προσήλωση σε ιδεολογικές αρχές. Και τούτο, αντίθετα από τον πολιτικό ρεαλισμό του Λένιν και τον αμείλικτο πραγματισμό του Στάλιν που οδήγησε την ελληνική κομμουνιστική Αριστερά στη συντριβή με τη συμφωνία της Γιάλτας.
Ούριος άνεμος για Μητσοτάκη
Η ιδεολογία για τον Τσίπρα είναι άγνωστο εξωτικό φρούτο, δεν υπάρχει στο τραπέζι του. Το “έγκλημα” είναι ότι έχει κάνει λάθος και στις πολιτικές επιλογές, συνδέοντας την τύχη του με τη Μέρκελ. Η Γερμανία είναι σταθερός σύμμαχος της Τουρκίας και αντίπαλός μας ενώ το Βερολίνο είναι “ύποπτο” στα μάτια των ΗΠΑ για φιλορωσισμό. Η Μέρκελ φεύγει και αφήνει πίσω της, στην Ελλάδα, ένα απροστάτευτο ορφανό.
Η συγκυρία φυσάει τώρα ούριο άνεμο στα πανιά του πρωθυπουργού. Έτσι πήρε το “πάσο” για την επίσκεψη στη Μόσχα, τον απαγορευμένο τόπο. Και μπορεί να εμφανιστεί, “σεμνά και ταπεινά”, ως ο άγγελος της πτώσης του σουλτάνου. Είναι καταγεγραμμένη παλαιά άποψη, δική μου και άλλων, ότι αν Ρώσοι και Αμερικάνοι δουν με το ίδιο μάτι τον Ερντογάν, αν συμφωνήσουν, αυτό θα είναι το τέλος του. Ο Μητσοτάκης μόνο ως εφιάλτη θα μπορούσε να ονειρευτεί μία επίσκεψη στη Μόσχα, χωρίς άδεια.
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και όπως οι ΗΠΑ έσπρωξαν στην ελληνογαλλική συμφωνία, έτσι ευνόησαν ή, καλύτερα, προώθησαν την επίσκεψη Μητσοτάκη στο Κρεμλίνο για να πει στον Πούτιν, όσα ίσως δεν θα ήθελαν να ακούσει από τους ίδιους, αλλά ένας “εγγυημένος” τρίτος θα μπορούσε να μεταφέρει στον άρχοντα του Κρεμλίνου, για την “μετά τον Ερντογάν” εποχή. Μια “μίνι” Γιάλτα, ας πούμε.
Τί θα πληρώσει η Ελλάδα
Η Τουρκία έχει αποκτήσει εκτεταμένη παρουσία και επιρροή στην περιοχή και η πτώση του Ερντογάν σημαίνει ότι ΗΠΑ και Ρωσία θα πρέπει να έχουν προσυμφωνήσει για την επόμενη μέρα. Άραγε. θα κάνουν ένα ουσιαστικό βήμα για να επιλύσουν ό,τι απομένει από το Ανατολικό Ζήτημα (η τύχη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας-Τουρκίας) ή θα περιοριστούν σε πρόχειρα μπαλώματα; Το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016 στόχευε σε αντικατάσταση της σημερινής Τουρκίας με αναδιάρθρωση του χώρου, αυτόνομες περιοχές, των Κούρδων και άλλων π.χ. των Αλεβιτών. Θα αρχίσει τώρα;
Πως θα αγγίξει, αναπόφευκτα, την Ελλάδα; Ο Λαβρόφ τί εννοεί όταν δήλωσε πως η Ρωσία αποδέχεται την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια; Τι θα πληρώσουμε; Και η κατοχή στην Κύπρο; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύεται παρασάγγας πιο ευφυής και πιο ρεαλιστής στην επιλογή προστάτη, όσο εξαρτάται από τον ίδιο, παραβιάζοντας την φιλογερμανική οικογενειακή παράδοση. Χωρίς φυσικά αυτό να διασφαλίζει το μέλλον του…
Οδεύοντας προς τις εκλογές, λοιπόν, θα ήταν κορυφαία παράλειψη να μην αναφερθεί κανείς διεξοδικά στο ρόλο του “διεθνούς παράγοντα”, δηλαδή των ΗΠΑ. Μπορεί να παριστάνουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα για το φόνο, ότι δήθεν οι εκλογές είναι αυστηρά εσωτερική μας υπόθεση, αλλά καλό είναι να μην ξεχνιόμαστε γιατί τότε πέφτουμε από τα σύννεφα και σπάμε τα κόκκαλά μας. Άλλωστε όταν οι παντοκράτορες Αμερικάνοι διαλαλούν ότι οι Ρώσοι αλωνίζουν ανεξέλεγκτα στις εκλογές τους, μας περισσεύει να παριστάνουμε τις ανυποψίαστες, ανέγγιχτες παρθένες.
Σχόλια