Το come back του “μεγάλου κατεδαφιστή”

Λυγερός Σταύρος

Ο κύβος ερρίφθη! Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι υποψήφιος, δηλώνοντας ότι θέλει να κάνει το ΚΙΝΑΛ πρωταγωνιστή. Απέφυγε επιμελώς να αναφέρει το ΠΑΣΟΚ, αφού αποσχίσθηκε από αυτό, ίδρυσε το ΚΙΔΗΣΟ και μόνο όταν απέτυχε να εισέλθει στη Βουλή, επέστρεψε στο ΚΙΝΑΛ για να εκλεγεί βουλευτής. Όπως ανέλυσα σε προηγούμενο άρθρο, εξελέγη πανηγυρικά πανίσχυρος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (αρχές 2004) με σημαία κάθε παραλλαγή της έννοιας “νέο”. Τότε, μπορούσε να το κάνει. Σήμερα, η υποψηφιότητά του παραπέμπει σε “αναπαλαίωση” και μάλιστα όχι με την έννοια της επιστροφής στο μεγάλο ΠΑΣΟΚ που κληροδότησε ο Ανδρέας Παπανδρέου. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Ο Γιώργος, άλλωστε, είναι φυσικό, αλλά όχι και πολιτικό τέκνο του πατέρα του, όπως προκύπτει από τη ρητορική και τα πεπραγμένα του. Ιδεολογικά είναι πολύ πιο κοντά στον Σημίτη. Η ειρωνεία της ιστορίας, μάλιστα, είναι ότι ο υιός κατεδάφισε το μεγάλο πολιτικό οικοδόμημα του πατρός. Θα ήταν άδικο να του ρίξουμε ολόκληρη την ευθύνη, αλλά οπωσδήποτε είναι ο κύριος υπεύθυνος, με τον Βαγγέλη Βενιζέλο να αποτελειώνει την κατεδάφιση.

Ο Παπανδρέου βέβαια δεν χάθηκε στην αφάνεια. Οι φίλοι του στο εξωτερικό είχαν φροντίσει να γίνει πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και με αυτή την ιδιότητα κάνει αυτό που πάντα του άρεσε: ταξίδια και επαφές ανά την υφήλιο. Τώρα επιχειρεί ένα come back στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Για ποιο λόγο; Βαρέθηκε και θέλει να ξαναπαίξει πολιτικό ρόλο, έστω και ως τρίτος; Επιδιώκει να πάρει κάποιου είδους ρεβάνς για το ναυάγιο της πρωθυπουργικής του θητείας (2009-2011); Εάν εκλεγεί θα εκδηλώσει την τάση να επιστρέψει στο παρελθόν για να το δικαιολογήσει, για να ακυρώσει ή τουλάχιστον να αμβλύνει την αρνητική ετυμηγορία του ελληνικού λαού για εκείνη τη δραματική περίοδο;

Ό,τι και να ισχύει είναι αυτό που χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ; Προφανώς όχι. Θα μπορούσε, ωστόσο, κάποιος να ισχυρισθεί ότι ο Παπανδρέου έχει γυρίσει σελίδα και ψάχνει μία δεύτερη ευκαιρία. Αυτή τη φορά για να οικοδομήσει κι όχι για να κατεδαφίσει. Θεωρητικά, δεν αποκλείεται, αν και οι πράξεις του δεν στηρίζουν αυτό το αφήγημα. Ακόμα κι αν ισχύει, όμως, έχει την πολυτέλεια το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ να ποντάρει σ’ έναν αρχηγό, ο οποίος κουβαλάει μία τόσο αρνητική παρακαταθήκη στη συνείδηση του εκλογικού σώματος, αλλά και των άλλοτε “πράσινων” ψηφοφόρων;

Μεταμοντέρνος φιλελεύθερος “πρίγκηπας”

Υπενθυμίζω ότι ο Παπανδρέου είχε εκλεγεί πρόεδρος το 2004 με θριαμβικό τρόπο. Τα όσα ακολούθησαν, όμως, διέψευσαν τις προσδοκίες που είχαν επενδυθεί στο πρόσωπό του, κυρίως λόγω ονόματος. Και ενώ η ΝΔ από το 2005-06 άρχισε να φθείρεται, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η αξιωματική αντιπολίτευση όχι μόνο δεν κεφαλαιοποιούσε εκλογικά την κυβερνητική φθορά, αλλά έχανε περισσότερο εκλογικό έδαφος από το κυβερνών κόμμα! Κάπως έτσι, ενώ είχε πριν λίγο καεί σχεδόν η μισή Ελλάδα, ο Παπανδρέου ηττήθηκε για δεύτερη φορά από τον Καραμανλή το 2007.

Χρειάσθηκε να μεσολαβήσουν πολλά και να επικρατήσει το σύνδρομο της αρνητικής ψήφου (οι ψηφοφόροι δεν συγκρίνουν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά κριτήριό τους γίνεται να φύγει η κυβέρνηση) για να κερδίσει τις εκλογές ο Παπανδρέου το 2009. Κι όταν τις κέρδισε, με την Ελλάδα λίγο πριν τον γκρεμό, αντί να πατήσει φρένο, πάτησε γκάζι!

Η πρωθυπουργική θητεία του δεν κράτησε πολύ, αλλά σφράγισε το μέλλον της Ελλάδας. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η συντριπτική πλειονότητα τον θεωρεί μοιραίο άνθρωπο. Όταν βρέθηκε στη δίνη της κρίσης αντέδρασε καθυστερημένα, με αποτέλεσμα στο Νταβός (Ιανουάριος 2010) να βρεθεί στο καναβάτσο και να παραδοθεί πολιτικοψυχολογικά στους δανειστές.

Πόλεμος για την διεύρυνση στον ΣΥΡΙΖΑ εν όψει συνεδρίου

Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν περισσότερο μεταμοντέρνος φιλελεύθερος αμερικανικής κοπής παρά Ευρωπαίος σοσιαλδημοκράτης. Πάνω απ’ όλα, όμως, ένοιωθε και δρούσε σαν “πρίγκηπας”. Πίστευε στην παγκόσμια διακυβέρνηση, ένοιωθε μέλος της παγκόσμιας ελίτ και με βάση αυτή την αντίληψή του διαχειρίσθηκε την ελληνική κρίση. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

“Λεφτά υπάρχουν”

Τα παραπάνω και όσα ακολουθούν δεν είναι παρελθοντολογία. Τί μπορεί να περιμένει σήμερα η κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ από τον Παπανδρέου; Την απάντηση δίνουν κυρίως οι χειρισμοί του εκείνη την εποχή, όχι από τα τωρινά λόγια του. Και εκείνοι οι χειρισμοί είναι εύγλωττοι. Η άνετη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009 δεν άφηνε αμφιβολία για την κατάκτηση της εξουσίας, αλλά προεκλογικά ο Παπανδρέου υποσχέθηκε παροχές. Όταν, μάλιστα, η ΝΔ τον ρώτησε πού θα βρει τους πόρους, είχε απαντήσει με την περιβόητη φράση «λεφτά υπάρχουν», που τον κυνηγάει μέχρι σήμερα.

Έχει αποδειχθεί ότι ο Παπανδρέου γνώριζε απολύτως τη δραματική δημοσιονομική κατάσταση τουλάχιστον από την άνοιξη του 2009. Τον Αύγουστο 2009 ενημερώθηκε και επισήμως από το διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος. Οι συζητήσεις του με τον Στρος Καν για προσφυγή στο ΔΝΤ είναι αποκαλυπτικές. Η λογική αντίδραση του αυριανού πρωθυπουργού θα ήταν να εκπονήσει σχέδιο εκτάκτου ανάγκης για να το εφαρμόσει αμέσως μετά την εκλογική νίκη του.

Αντί να κινητοποιήσει τους κρατικούς μηχανισμούς για να αντιμετωπίσει το επερχόμενο τσουνάμι, ο Παπανδρέου επιδόθηκε σε μία επικοινωνιακή καταιγίδα που καλλιέργησε κλίμα εφησυχασμού. Σε εκείνη την τόσο δύσκολη συγκυρία, είχε προτιμήσει τους συμβολισμούς, με αποτέλεσμα να βάλει τρικλοποδιές στον εαυτό του. Ενώ βάδιζε σε ναρκοπέδιο, συμπεριφερόταν λες και έκανε περίπατο σε αγρό με λουλούδια.

Ο Γιώργος Παπανδρέου και οι θεσμοί

Ο Παπανδρέου προχώρησε σε τεχνητή διάσπαση και συγκόλληση υπουργείων, η οποία δημιούργησε περισσότερα προβλήματα απ’ όσα έλυσε. Για την ακρίβεια, προκάλεσε ένα σχετικό χάος στη λειτουργία του κράτους, ενώ η κρίση χτυπούσε δυνατά την πόρτα της Ελλάδας. Ουσιαστικά, έχασε πολύτιμο χρόνο και παραβίασε τη στοιχειώδη αρχή ότι καταργείς μια δομή μόνο όταν είσαι έτοιμος να την αντικαταστήσεις με μια άλλη, η οποία να μπορεί σχεδόν αμέσως να λειτουργήσει. Απόδειξη της αντιθεσμικής νοοτροπίας του Παπανδρέου ήταν ότι έκοψε και έραψε υπουργεία με βάση τα πρόσωπα. Αντιμετώπισε τον σχηματισμό κυβέρνησης περίπου σαν video game!

Προφανώς, ο Παπανδρέου δεν έφερε ευθύνη για τη δημοσιονομική βόμβα που είχε κληρονομήσει. Η ευθύνη του ήταν ότι αντί να προσπαθήσει να την απενεργοποιήσει, την πυροδότησε, επιταχύνοντας τη μετατροπή της δημοσιονομικής κρίσης σε κρίση χρέους. Ποιος δεν θυμάται τη δήλωση περί Τιτανικού τον Δεκέμβριο 2009; Όταν οι πιέσεις έγιναν ασφυκτικές, ο τότε πρωθυπουργός διέπραξε το πρωτοφανές: Προσπάθησε να αντλήσει προσωπική αξιοπιστία, διασύροντας την χώρα του στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου 2009, αλλά και σε διεθνείς επαφές του. Αν και πολλά απ’ όσα καταλόγιζε δεν ήταν ψευδή, η Ελλάδα το πλήρωσε ακριβά. Από τότε Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και ευρωπαϊκά ΜΜΕ επικαλούνταν τα λόγια του για να διασύρουν την Ελλάδα. Εδραιώθηκε η εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι τόσο διαβρωμένη που πρέπει να χύσει πολύ αίμα για να αξίζει την ευρωπαϊκή στήριξη!

Ενδεικτικό των ψευδαισθήσεων ήταν ότι ο Παπανδρέου απειλούσε πως θα προσέφευγε στο ΔΝΤ, πιστεύοντας ότι έτσι θα πίεζε την Ευρωζώνη, ενώ το Βερολίνο ήθελε το ΔΝΤ στο παιχνίδι. Το μόνο όπλο της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή του Μνημονίου ήταν ότι η στάση πληρωμών, εκτός των καταστροφικών επιπτώσεων για την Ελλάδα, θα προκαλούσε καταστροφικό ντόμινο και στις ευρωπαϊκές τράπεζες και στην Ευρωζώνη.

Πετρέλαιο θέρμανσης από την ΕΚΟ με έκπτωση 5% και 12 άτοκες δόσεις

Ο Παπανδρέου, όμως, ούτε καν το επικαλέσθηκε για να αποσπάσει ένα καλύτερο πρόγραμμα. Υπέγραψε ένα Μνημόνιο το οποίο περιείχε όλα όσα ήθελε η Τρόικα και το οποίο ήταν εξαρχής δεδομένο ότι θα εγκλώβιζε την ελληνική οικονομία στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, χωρίς να επιφέρει δημοσιονομικά οφέλη. Για να δικαιολογήσει τη στάση του πρόβαλε το εκβιαστικό δίλημμα “Μνημόνιο ή χρεοκοπία”, ενώ στην πραγματικότητα ίσχυε “και Μνημόνιο και χρεοκοπία”.

Ο “ιδιοφυής” ελιγμός!

Η τελευταία –μοιραία για την παραμονή του στην πρωθυπουργία– κίνηση του Παπανδρέου ήταν η εξαγγελία δημοψηφίσματος μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (27 Οκτωβρίου 2011). Το πολιτικό φόντο ήταν η απονομιμοποίηση της κυβέρνησής του, που φάνηκε καθαρά στις εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου. Ήταν εξόφθαλμο ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν μπορούσε πια να κυβερνήσει, επειδή οι πολίτες είχαν στραφεί εναντίον της.

Πιστεύοντας ότι μπορεί να κυβερνάει με διλήμματα, ο τότε πρωθυπουργός θεώρησε ότι θέτοντας σε δημοψήφισμα το ερώτημα “ναι ή όχι στη νέα δανειακή σύμβαση;” και με προπαγανδιστικό φόντο το εκβιαστικό “ευρώ ή δραχμή” θα αποσπούσε το “ναι” των ψηφοφόρων. Με αυτό στο χέρι, θα ισχυριζόταν πως ο λαός ενέκρινε την πολιτική του και έτσι θα εξουδετέρωνε τις κοινωνικές αντιδράσεις και θα σταθεροποιούσε την κλυδωνιζόμενη καρέκλα του. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Παπανδρέου είχε βάλει τυχοδιωκτικά στον πολιτικό τζόγο τη σχέση της Ελλάδας με την Ευρωζώνη, ανοίγοντας ένα κλειστό θέμα.

Το δημοψήφισμα είχε θεωρηθεί υψηλού επιπέδου ελιγμός από το επιτελείο του, αλλά και από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Για να προσδώσει δραματικούς τόνους, μάλιστα, αφέθηκε να αιωρείται η φήμη για απειλή πραξικοπήματος! Ο αιφνιδιαστικός αποκεφαλισμός της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων υπηρέτησε τη σκοπιμότητα δραματοποίησης του πολιτικού κλίματος.

Το δημοψήφισμα-μπούμεραγκ

Ο “ιδιοφυής” ελιγμός αποδείχθηκε άλμα στο κενό. Η ανακοίνωση για δημοψήφισμα προκάλεσε πανικό και οργή στο ευρωιερατείο, που φοβήθηκε ότι θα άνοιγε ο ασκός του Αιόλου. Οι Μέρκελ και Σαρκοζί κάλεσαν τον Παπανδρέου στις Κάννες και του ξεκαθάρισαν ότι το μόνο ερώτημα που μπορεί να τεθεί σε δημοψήφισμα είναι η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Ο ελιγμός μετατράπηκε σε μπούμεραγκ και ο ίδιος υποχώρησε ατάκτως.

Το κόστος ήταν πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο πλήρωσε προσωπικά. Σ’ εκείνο το κλίμα κάηκε πολιτικά και η όποια δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης της μνημονιακής πολιτικής. Η ανακοίνωση του δημοψήφισματος εκτός των παρενεργειών που είχε στις Αγορές, προκάλεσε και πολιτική δυναμική, η οποία οδήγησε στην απομάκρυνση του Παπανδρέου από την πρωθυπουργία.

Αυτές είναι οι πράξεις του Γιώργου Παπανδρέου, όταν βρέθηκε στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ και της χώρας. Σήμερα διεκδικεί την ηγεσία του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ). Όσοι ελπίζουν ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ξαναγίνει μεγάλο, καλούνται να τον κρίνουν –να τον υπερψηφίσουν ή καταψηφίσουν– με βάση τις πράξεις του κι όχι με βάση το “φεουδαρχικό” σύνδρομο της δυναστείας. Εκτός κι αν για την περίπτωση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ ισχύει το “μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι”.

===================

• ΠΑΣΟΚ: Ο Ανδρέας το δημιούργησε, ο Γιώργος θα το ενταφιάσει;

από Γιώργος Καραμπελιάς 23 Οκτωβρίου 2021

Του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε δημιούργημα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος και συνέλαβε την ανάγκη της δημιουργίας ενός κόμματος θεσμικού και ταυτόχρονα “αντιθεσμικού”, ικανού να εκφράσει τον ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης και την κρίση των παλαιών πολιτικών σχηματισμών. Ενός κόμματος ικανού να συνενώσει το αίτημα του σοσιαλισμού, νεφελώδες αλλά διακηρυγμένο, με εκείνο του πατριωτισμού, που ήταν αναγκαίο και αναπόφευκτο μετά την εθνική καταστροφή της Κύπρου.

Να πραγματοποιήσει μια σύνθεση ανάμεσα στο Πολυτεχνείο, που συμβόλιζε τον ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης, και την εθνική καταστροφή του 1974, και επομένως να εκφράσει μία τέτοια διπλή ευαισθησία. Μόνον έτσι εξάλλου θα μπορούσε να υπερκεράσει την παραδοσιακή Αριστερά, που είχε επίσης θεριέψει εξαιτίας της δικτατορίας, ιδιαίτερα στον νεανικό πληθυσμό.

Όχι μόνο πλειοδοτώντας σε συνθήματα κοινωνιστικού χαρακτήρα, αλλά και προτάσσοντας ταυτόχρονα την πατριωτική διάσταση, στην οποία μειονεκτούσε η Αριστερά. Άλλωστε, στο κοινωνικό επίπεδο, μπορούσε να εκφράσει αυτό που αποκαλούσε μικρομεσαίους, σε μία κοινωνία όπου οι μικροϊδιοκτήτες αποτελούσαν ακόμα την πλειονότητα του πληθυσμού. Και πράγματι το σχέδιό του ευοδώθηκε μέχρι κεραίας.

Στη συνέχεια, στις δεκαετίες που ακολούθησαν, η ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ στο “σύστημα”, θα εκφράσει όχι μόνο μια μετάλλαξη του πολιτικού προσωπικού, μια “προδοσία”, αλλά κάτι πολύ σοβαρότερο, τον κοινωνικό μετασχηματισμό της ίδιας της κοινωνικής βάσης του κινήματος: Ο κρατικός μηχανισμός θα διογκωθεί υπέρμετρα, μέσα από τη δημιουργία ενός κοινωνικού κράτους διά του δανεισμού.

Εκσυγχρονισμός και εθνομηδενισμός

Οι αγρότες θα εκμεταλλευτούν σε βάθος τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και, τέλος, οι διανοούμενοι, τα πολιτικά στελέχη, οι δημοσιογράφοι, θα εκμεταλλευτούν στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τις νέες προοπτικές, τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τις κρατικές προμήθειες, την εκτίναξη των αμοιβών τους, ιδιαίτερα στη δεκαετία 1990-2000.

Κατά συνέπεια ο σοσιαλισμός θα πάει περίπατο και θα μεταβληθεί στο συνώνυμο του ισχυρού κρατισμού των συνδικαλιστών και των κρατικοδίαιτων. Ταυτόχρονα, η ένταξη στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη θα εκληφθεί από το κυρίαρχο σύστημα των “βρυξελλόπληκτων” ως υποκατάστατο της εθνικής κυριαρχίας, με αποτέλεσμα όχι μόνο να φθαρεί η παραδοσιακή πατριωτική ψυχή του κόμματος, αλλά και με μεγάλη ταχύτητα, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 2000, να μεταπηδήσει σε έναν ενίοτε ακραίο εθνομηδενισμό, στο όνομα του εκσυγχρονισμού.

Εθνομηδενισμό που θα εκφράζεται στην πιο καθαρή χημικά εκδοχή του με τον Γιώργο Παπανδρέου. Άλλωστε, αυτός, με τις διεθνείς του επαφές και τις ομολογημένες σχέσεις του με τον Τζωρτζ Σόρος και τη διεθνή σοσιαλδημοκρατία –ας μην ξεχνάμε και τα ζεϊμπέκικα στην Τουρκία– θα προσδίδει στον σημιτικό εκσυγχρονισμό μία πολυπολιτισμική εθνομηδενιστική διάσταση.

Ο Αντώνης Λιάκος, η Μυρσίνη Ζορμπά, ο Νίκος Μουζέλης, η Μαρία Ρεπούση θα εκφράζουν ιδεολογικά αυτό που ο ΓΑΠ εξέφραζε πολιτικά. Εντούτοις θα γνωρίσουν μία ταπεινωτική και αποφασιστική πολιτική ήττα με το σχέδιο Ανάν και μία μεγάλη ιδεολογική ήττα με το κάζο Ρεπούση. Έτσι, όταν ο ΓΑΠ θα αναλάβει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αυτό είχε ήδη μεταβληθεί σε ένα κόμμα των πατρικίων και της διαπλοκής, έχοντας εξαντλήσει οριστικά τις παρακαταθήκες του αρχικού ΠΑΣΟΚ.

Η κόλαση των μνημονίων

Αυτό το κόμμα, με επικεφαλής τον ΓΑΠ, θα κατακτήσει την εξουσία για τελευταία φορά το 2009, μέσα στο πνεύμα της καταναλωτικής ευφορίας και του παρασιτισμού (“λεφτά υπάρχουν”). Και η συνέχεια είναι γνωστή: το θαύμα του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, που είχε καταβαραθρώσει τις παραγωγικές δομές της χώρας, προς όφελος ενός μοντέλου άκρατου δανεισμού και εισαγωγών, θα σκάσει στα χέρια του χαρακτηριστικότερου εκφραστή του, του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος, με εγκληματική ελαφρότητα, θα ανοίξει τις πόρτες για την κόλαση των μνημονίων.

Κόλαση που θα οδηγήσει στη σταδιακή, αλλά σαρωτική, αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ και στην εκπαραθύρωση του ΓΑΠ, που στη λαϊκή συνείδηση παραμένει και δικαίως ως ο βασικός υπεύθυνος για τα μνημόνια, μια και –όπως όλοι ξέρουμε– το 2009 ήταν δυνατές και άλλες επιλογές, στηριγμένες στην εσωτερική δυναμική της ελληνικής οικονομίας. Όμως ο ΓΑΠ, ως ο κατ’ εξοχήν κοσμοπολίτης και α-εθνικός εκφραστής του πολιτικού συστήματος, δεν ήξερε άλλο δρόμο εκτός από την προσφυγή στο ΔΝΤ και την παράδοση της χώρας στα χέρια του Σόιμπλε.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Με μία εκπληκτική ταχυδακτυλουργική κίνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να υποκαταστήσει, κυρίως στον χώρο των κρατικοδίαιτων του ΠΑΣΟΚ, τον εκπεσόντα πρίγκιπα, παριστάνοντας αρχικώς τον εχθρό των μνημονίων, για να υπογράψει το καλοκαίρι του 2015 το χειρότερο μνημόνιο παράδοσης της εθνικής περιουσίας. Πλέον είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα υποκαταστήσει το ύστερο ΠΑΣΟΚ στη θέση του δεύτερου πόλου εξουσίας απέναντι στη ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ, μετά από περιπέτειες και τις παλινωδίες του ΓΑΠ, θα καταλήξει απολειφάδι του άλλοτε κραταιού οικοδομήματος και θα κρατήσει ένα μικρό ποσοστό των δυνάμεών του, ιδιαίτερα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά και ένα κομμάτι συνδεδεμένο μάλλον με το παλιό πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, όπως φαίνεται από όλες τις δημοσκοπήσεις. Πλέον όμως το πολιτικό τοπίο έχει μεταβληθεί ριζικά.

Η αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ

Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα αφαιρέσει από το ΠΑΣΟΚ τις πλέον εκσυγχρονιστικές δυνάμεις και θα κινείται και ως “κόμμα του εκσυγχρονισμού”. Παράλληλα δε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αυτός που θα εκφράζει την ακραία εθνομηδενιστική πτέρυγα του άλλοτε πασοκικού χώρου και, καθόλου τυχαία, οι Λιάκος, Τσουκαλάς, Ρεπούση, Μπίστης και tutti quanti θα επιστρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς κανένα ίχνος πατριωτικής ευαισθησίας, όπως φάνηκε και στην ψηφοφορία για την κύρωση της ελληνογαλλικής συμφωνίας.

Έτσι, εκ των πραγμάτων, από την αδράνεια των πολιτικών εξελίξεων και από τη στροφή ενός σημαντικού μέρους της Δύσης εναντίον της Τουρκίας, η ΝΔ του εκσυγχρονιστή Κυριάκου, αλλά και του πατριώτη Καραμανλή και του εθνιστή Σαμαρά, αναλαμβάνει, παρά τη θέληση των εθνομηδενιστών συμβούλων του Κυριάκου, καθώς και του στενού οικογενειακού του περιβάλλοντος, έναν ρόλο αποτροπής απέναντι στην Τουρκία, σε αντιπαράθεση με ένα εθνομηδενιστικό μπλοκ, αποτελούμενο από ΣΥΡΙΖΑ, Μέρα25 και ΚΚΕ.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ένα εθνομηδενιστικό ΠΑΣΟΚ υπό τον Γιώργο Παπανδρέου δεν καλύπτει κανένα πολιτικό κενό. Τον εκσυγχρονισμό τον έχει εγκολπωθεί η ΝΔ του Μητσοτάκη και τον εθνομηδενισμό ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΓΑΠ ξεφύτρωσε αίφνης ως διεκδικητής της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ μέσα από μια μάλλον περίεργη καραμπόλα, τις λεπτομέρειες της οποίας κάποτε θα μάθουμε. Σίγουρα, όμως, με ισχυρές επιχειρηματικές και εξωχώριες προτροπές.

Το πραγματικό πολιτικό κενό

Στον βαθμό δε που θα εκλεγεί, θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην περαιτέρω αποσύνθεση του χώρου, καθώς οι πιο εκσυγχρονιστικές και πατριωτικές φωνές θα κατευθυνθούν προς το σπίτι τους ή προς τη ΝΔ και οι πιο εθνομηδενιστικές προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Εντούτοις, θα έχει προσφέρει μια σημαντική υπηρεσία σε όλες τις δυνάμεις που τρομάζουν μπροστά σε μια πιθανή επανεθνικοποίηση της πολιτικής ζωής, προσθέτοντας και το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ στην εθνομηδενιστική πτέρυγα.

Και θα προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες ακριβώς διότι, μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει ένα πραγματικό πολιτικό κενό, το οποίο θα μπορούσε να καλύψει μόνον ο… Ανδρέας του 1970. Δηλαδή, θα έπρεπε να εφευρεθεί ένα κόμμα του δημοκρατικού πατριωτισμού που θα απαντούσε στα ελλείμματα της ΝΔ ως προς μία ολοκληρωμένη πατριωτική αλλά και ταυτόχρονα κοινωνιστική πρόταση.

Και ο Γιώργος αναδύεται αιφνιδίως από το παρασκήνιο για να εμποδίσει οποιαδήποτε τέτοια, έστω και αχνή, πιθανότητα. Έστω και εάν το τίμημα θα είναι να ενταφιάσει τελεσίδικα αυτό που είχε δημιουργήσει ο πατέρας του. Άραγε, υπάρχουν άλλες δυνάμεις στο ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσαν να παίξουν, έστω και στοιχειωδώς, έναν τέτοιο ρόλο; Είναι εξαιρετικά δύσκολο, διότι το πολιτικό προσωπικό του κόμματος είναι πολύ φθαρμένο.

Επί παραδείγματι, ο Ανδρέας Λοβέρδος θα μπορούσε να αποκολληθεί από τη σχέση του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Κώστα Σημίτη; Θα μπορούσε να ανοιχθεί στον χώρο του δημοκρατικού πατριωτισμού που, στη συντριπτική του πλειοψηφία, βρίσκεται σήμερα εκτός του ΚΙΝΑΛ; Πολύ δύσκολο, αλλά δεν θέλω να προκαταλάβω.

Υ.Γ.: Ο Γιώργος ξεπέρασε και τον εαυτό του! Στις υπογραφές στήριξης της υποψηφιότητάς του, περιλαμβάνεται και η δικιά του, η οποία φυσικά κόπηκε από την Εκλογική Επιτροπή!

-------------------------

Προοδευτική διακυβέρνηση με τον “Πινοσέτ” θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ!

Αν και η δήλωση υποψηφιότητας του Γιώργου Παπανδρέου δεν είχε ως φόντο την Ακρόπολη, όπως είχε αρχικά προαναγγελθεί, αλλά μία… ντουλάπα (τι ήθελε άραγε να πει ο ποιητής;), ο πρώην πρωθυπουργός, όπως ήταν αναμενόμενο, έκανε εκτενή αναφορά στην προοδευτική διακυβέρνηση, χωρίς όμως να πει ούτε μία φορά την “απαγορευμένη λέξη” ΠΑΣΟΚ!