Ολιγαρχία θα πει «λίγοι στην εξουσία», δηλαδή «λίγοι κατέχουν την πολιτική εξουσία».
Η έκφραση «Ολιγαρχία του πλούτου» είναι μια κατασκευή, που επικράτησε και με την βοήθεια της αριστεράς, ώστε να απογυμνωθεί η λέξη Ολιγαρχία από το αρχικό της νόημα. Παλιό κόλπο και δοκιμασμένο.
Στον Κοινοβουλευτισμό, που είναι το πολίτευμά μας, ένας πολύ πλούσιος μπορεί να αγοράσει πολιτική εξουσία. Αν βαριέται να την ασκήσει ο ίδιος. Ετσι έκανε ο Μπερλουσκόνι και ο Τραμπ.
Ο λόγος που στον Κοινοβουλευτισμό ένας πλούσιος μπορεί να εξαγοράσει την πολιτική εξουσία είναι οτι τον διευκολύνουν σε αυτή την εξαγορά οι κανόνες του Κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Η αιτία είναι το πολίτευμα.
Πρώτα πρώτα αυτοί που ασκούν την πολιτική εξουσία είναι λίγοι. Μερικές φορές, ελάχιστοι. Επειτα η πολιτική διαφθορά, η οποία είναι ενδημική στον Κοινοβουλευτισμό, καθώς ο Κοινοβουλευτισμός είναι ο κατ’ εξοχήν βιότοπος της πολιτικής διαφθοράς, δίνει την δυνατότητα σε έναν υπερ-πλούσιο να εξαγοράσει προέδρους, υπουργούς, βουλευτές, ανώτατους δικαστικούς, αξιωματικούς της αστυνομίας, κλπ κλπ.
Σε διεθνές επίπεδο, και για τους ίδιους λόγους, θα μπορούσε ένας υπερ-πλούσιος να εξαγοράσει για παράδειγμα Επιτρόπους της ΕΕ ή και ολόκληρες υπηρεσίες της ΕΕ. Η οποία ΕΕ είναι από τους πιο διεφθαρμένους πολιτικούς οργανισμούς του πλανήτη έτσι κι αλλιώς.
Σε όσο πιο ολιγαρχικά πολιτεύματα πάμε τόσο η εξαγορά της εξουσίας από τον πολύ πλούτο γίνεται πιο εύκολη. Στα μοναρχικά καθεστώτα της Ευρώπης, πριν από την Γαλλική Επανάσταση, οι βασιλιάδες, οι πρίγκηπες και οι ευγενείς ήταν σε μεγάλο βαθμό καταχρεωμένοι σε διάφορους τραπεζίτες και γι’ αυτό ελεγχόμενοι.
Ολόκληρα τμήματα της τοτινής εξουσίας, επίσης σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένα, ήταν πολύ εύκολο να εξαγοραστούν από τους έχοντες πολύ μεγάλο πλούτο.
Ομως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ΘΕΣΜΙΚΟΙ ΚΑΤΟΧΟΙ της πολιτικής εξουσίας, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις εξαγοράς, χρηματισμού, διαφθοράς, κλπ κλπ, ΔΕΝ ήταν οι πλούσιοι. ΔΕΝ ήταν οι πλούσιοι οι θεσμικοί κάτοχοι της πολιτικής εξουσίας. Την ήλεγχαν στον βαθμό που τους έδινε την δυνατότητα ο πλούτος τους να το κάνουν. Και σήμερα αυτό ισχύει ακόμα.
Ο πλούτος που εξαγοράζει την πολιτική εξουσία ΔΕΝ την ασκεί θεσμικά. Πλαγίως την ασκεί. Την ασκεί από ΚΑΡΑΜΠΟΛΑ κάπως.
Η μόνη περίπτωση, που είναι τουλάχιστον σε εμένα γνωστή, όπου ο πλούτος δεν κατάφερνε και πάρα πολλά στο θέμα της εξαγοράς της πολιτικής εξουσίας, είναι στις Δημοκρατίες της Ελληνικής αρχαιότητας. Ισως διότι, όπως μάλλον με θλίψη διαπιστώνει ο Αριστοτέλης στο «Αθηναίων Πολιτεία» νομίζω, δεν είναι δυνατόν να χρηματίσεις και να εξαγοράσεις έναν ολόκληρο λαό. Τους πολλούς. Πως να τους εξαγοράσεις όλους όταν είναι τόσοι πολλοί οι ΘΕΣΜΙΚΟΙ ΚΑΤΟΧΟΙ της πολιτικής εξουσίας;
Και θυμήθηκα τώρα και τον Κίμωνα, κατά το ήμισυ πατριώτη μου καθότι η μάνα του ήταν, νομίζω δούλα, από την Θράκη. Ο Κίμωνας για να έχει υποστηρικτές στις προτάσεις που έκανε στην συνέλευση των πολιτών, ξήλωσε τους φράκτες από τα κτήματά του και επέτρεπε σε όποιον ήθελε να μπαίνει στα αμπέλια του και να κόβει. Χρηματισμός και εξαγορά ψήφων είναι κι αυτός.
Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση, όπου δηλαδή δεν υπάρχει Ολιγαρχία αλλά η εξουσία ασκείται ΘΕΣΜΙΚΑ από τόσους πολλούς, πόσα αμπέλια χρειάζεται να ‘χεις;
Σχόλια