Ο εκ νέου αποκλεισμός της Ελλάδας από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για την επίλυση της κρίσης στη Λιβύη, που θα πραγματοποιηθεί στις 23 Ιουνίου, παρότι αναμενόμενος για όσους παρακολουθούν προσεκτικά τα τεκταινόμενα και τον τρόπο που κινείται η Γερμανία, έπεσε σαν βόμβα σε όσους ομιλούν περί υποχώρησης της Τουρκίας και ανόδου της Ελλάδας στα διεθνή φόρα της Δύσης. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Είχε προηγηθεί ο αποκλεισμός της χώρας από την προηγούμενη διάσκεψη στις 19/1/2020. Ο βασικός λόγος αυτού του αποκλεισμού από τον γερμανικό παράγοντα ήταν και είναι η μη αμφισβήτηση του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου και η μη ενεργός συμμετοχή της Ελλάδας στην επίλυση της λιβυκής κρίσης, προκειμένου να παραμένει ως πρωταγωνιστής η Τουρκία.
Και ενώ η επιθετικότητα της τελευταίας μεγεθύνθηκε κατά το χρόνο μεταξύ των δύο διασκέψεων για το Λιβυκό και καταδείχθηκε ο επικίνδυνος ρόλος αυτής στον εμφύλιο της Λιβύης (αφού και η μεταβατική κυβέρνηση ζητά την αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων), χωρίς καμία ανταπόκριση από την Τουρκία, η Γερμανία κλείνει τα μάτια της στο υφιστάμενο casus beli στο Αιγαίο και στο παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο που αμφισβητεί ευθέως τη νόμιμη ΑΟΖ της Ελλάδος. Παράλληλα σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, υποστηρίζει την παραμονή των τουρκικών δυνάμεων στη Λιβύη. Και όλα αυτά εντάσσονται στα δικά της αφανή γεωπολιτικά σχέδια στην περιοχή, έχοντας ορίσει ως θεματοφύλακά της τον τουρκικό παράγοντα.
Είναι γνωστό ότι οι γερμανοτουρκικές σχέσεις έχουν πολύ μεγάλο ιστορικό βάθος τα δε οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας στην Τουρκία είναι πολύ σημαντικά. Αυτές ξεκινούν από την ένωση των γερμανικών κρατιδίων και τη δημιουργία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας υπό τον Μπίσμαρκ το 1871. Από τότε, οι σχέσεις μεταξύ της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, που αναζητούσε ηγεμονικό ρόλο στην Ευρώπη έναντι των ισχυρών δυνάμεων της Γαλλίας και της Βρετανίας, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που βρισκόταν σε πορεία πολιτικής και κοινωνικής αποδόμησης, απέκτησαν στρατηγικό βάθος σε πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο.
Γερμανία-Τουρκία: ισχυροί δεσμοί
Ως προς το οικονομικό, οι τουρκικές εξαγωγές προς τη Γερμανία φτάνουν περίπου στα 18 δισ. δολάρια, όντας ο σπουδαιότερος προορισμός τους, ενώ σημαντικότατες είναι οι εισαγωγές από τη Γερμανία σε μηχανήματα, ηλεκτρονικά, οχήματα κ.λπ., που φτάνουν στα 23 δισ. δολάρια περίπου. Τέλος, μεγάλες είναι οι εισαγωγές της Τουρκίας σε οπλικά συστήματα. Σημειωτέον ότι, σήμερα κατασκευάζονται έξι υποβρύχια τύπου 214 (αντίστοιχα του “Παπανικολής”).
Αυτούς τους κινδύνους για τα εθνικά μας θέματα είχε αναδείξει ο Παναγιώτης Κονδύλης από το 1993 στο επίμετρο του βιβλίου του “Θεωρία πολέμου” για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Λόγω της μεγάλης γνώσης του περί του ιστορικού βάθους των γερμανοτουρκικών δεσμών, τόνιζε τότε προφητικά ότι εάν η Ελλάδα αναγκαζόταν να αναζητήσει οικονομικό προστάτη εντός της Ευρώπης (εννοώντας την Γερμανία), λόγω της προβλεπόμενης από τον ίδιο της οικονομικής χρεωκοπίας του παρασιτικού ελληνικού συστήματος (όπως έγινε το 2010), τότε στην περίπτωση αυτή θα τίθεντο σε άμεσο κίνδυνο τα εθνικά μας θέματα.
Παρά τα φληναφήματα του πολιτικού προσωπικού εξουσίας της χώρας, πρωτίστως για εσωτερική κατανάλωση, σε μια αποδυναμωμένη κοινωνία από τον δεκαετή μνημονιακό “οδοστρωτήρα”, τίποτα δεν μπορεί να κρύψει τις πικρές αλήθειες, τις οποίες οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε, ώστε ως έθνος να πορευθούμε και να αναδιοργανωθούμε.
Τα παραπλανητικά αφηγήματα
Πρώτον, τα μέχρι τώρα αφηγήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, περί υπάρξεως “ομπρέλας προστασίας” λόγω της ένταξης της χώρας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ αποδείχθηκαν κούφια λόγια. Η μεν ΕΕ είναι μέχρι τώρα γεωπολιτικός νάνος και σύρεται από τα συμφέροντα των ισχυρά οικονομικών κρατών (Γερμανία), το δε ΝΑΤΟ τηρεί στάση επιτήδειας ουδετερότητας, η οποία, όμως, μετατρέπεται σε φιλοτουρκική, αφού η Τουρκία παραβιάζει κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο, λόγω του αναθεωρητικού επιθετικού οίστρου της.
Αποδεικνύεται, αντικειμενικά, ότι η φερόμενη ως εθνική στρατηγική της Ελλάδας, του ότι “ανήκομεν εις την Δύσιν”, με την έννοια του δεδομένου “κράτους-πελάτη”, όχι μόνο δεν αποτελεί πλέον “ομπρέλα προστασίας” για τα εθνικά μας θέματα, αλλά, πιθανότατα, μπορεί να μετατραπεί και σε “θηλειά στον λαιμό” της, λόγω της προσφοράς αυτής ως “θύματος” κατά την επίλυση των πολύπλοκων αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων στην περιοχή.
Δεύτερον, η μέχρι τώρα ακολουθούμενη πολιτική της Ελλάδας ως πιστής και προβλέψιμης συμμάχου των ΗΠΑ και μέλους του ΝΑΤΟ και η πλήρης υποταγή της στα ξένα δυτικά κέντρα (πρωτίστως της Γερμανίας λόγω της οικονομικής μας χρεωκοπίας), έχει αρνητικότατες συνέπειες για τα εθνικά θέματα. Κι αυτό, γιατί οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, έχοντας δηλώσει την πλήρη υποταγή τους στις ΗΠΑ, στις οποίες έδωσαν τα πάντα και έλαβαν ελάχιστα, μετέτρεψαν τη χώρα σε εκτελεστικό όργανο των ξένων συμφερόντων.
Τρίτον, εκ των ανωτέρω συνθηκών στην ευρύτερη περιοχή, συνάγεται ότι η Ελλάδα απέναντι στον άμεσο τουρκικό κίνδυνο είναι μόνη της. Ουδείς τρίτος θα παρέμβει, προκειμένου να αντιμετωπισθεί τυχόν επιχείρηση παραβίασης αμέσων κυριαρχικών δικαιωμάτων της από την Τουρκία, όταν για παράδειγμα λήξει η παρούσα βραχύβια τουρκική αναδίπλωση προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς της, αποστείλει ερευνητικά σκάφη και γεωτρύπανα στην ελληνική ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης και στην περιοχή του Καστελλόριζου, τις οποίες επιχειρεί να ενσωματώσει με το παράνομο και ανυπόστατο τουρκολιβυκό σύμφωνο.
Κατευναστική πολιτική
Αυτή η πικρή, γυμνή αλήθεια, που κονιορτοποιεί την επί δεκαετίας καταστροφική κατευναστική πολιτική της πολιτικοοικονομικής ελίτ της Ελλάδας, κυρίως κατά την ύστερη περίοδο της Μεταπολίτευσης και κατά την περίοδο της μνημονιακής κηδεμονίας, επιβάλλει νέες άμεσες εθνικές υποχρεώσεις για την προστασία των δικαιωμάτων του Ελληνισμού στην περιοχή. Επιβάλλει πρωτίστως μια νέα εθνική στρατηγική, η οποία θα στοχεύει στην ισχυροποίηση της αποτρεπτικής δυνατότητας της χώρας έναντι του τουρκικού επιβολέα.
Μία τέτοια αποτρεπτική στρατηγική προϋποθέτει την ποιοτική και ποσοτική ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, την επιθετική ενεργοποίηση της ελληνικής διπλωματίας εν μέσω των σημερινών ρευστών συνθηκών και την πολιτική εθνική ομοψυχία στο εσωτερικό της χώρας. Αναγκαία συνθήκη για τα παραπάνω είναι η αποτίναξη του ρόλου της χώρας από αυτό της “αποικίας χρέους” ή του “κράτους-πελάτη” και η μετατροπή της έναντι φίλων και εχθρών σε αυτόνομο κυρίαρχο κράτος, που κινείται με βάση το διεθνές δίκαιο το οποίο, όμως, πρέπει την ίδια ώρα να είναι σε θέση να το επιβάλει, στις περιπτώσεις εκείνες που τρίτοι το προσβάλλουν σε βάρος της.
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσα από γενναίες ευρύτερες πρωτοβουλίες συμμαχιών, με βάση τα κοινά συμφέροντα στη σημερινή ρευστή παγκόσμια περίοδο και την εμβάθυνση της ισότιμης αμυντικής συνεργασίας με τη Γαλλία, που είχε σηματοδοτηθεί κατά την προηγούμενη περίοδο και δημιούργησε πανικό όχι μόνο στην Άγκυρα, αλλά και σε άλλους, εξ ου και οι υπόγειες αμερικανικές και γερμανικές πιέσεις για ουσιαστική ακύρωσή της.
============
Η Γερμανία “δωρίζει” στον Ερντογάν το τουρκολιβυκό μνημόνιο και τη Λιβύη…
Προσβολή για την Ελλάδα ο αποκλεισμός από τη Σύνοδο για τη Λιβύη: Ο ανθελληνικός ρόλος των Γερμανών…
Τι θα κάνει η Γαλλία στη Λιβύη; Θα μπει στον πόλεμο με την Τουρκία; Οι Αμερικανοί και η επιχείρηση IRINI…
Γιάννης Μάζης: Το φιάσκο της Λιβύης και οι ευθύνες Μητσοτάκη. Σύγκρουση Ερντογάν - Ναυάρχων
ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ! Μια αγέλη λύκων με έναν Αδόλφο για τη βρώμικη δουλειά...
------------
Blogger:
...από την εγγραφή...
To παιχνίδι στην Λιβύη και στην Ανατολική Μεσόγειο όλο και θα χοντραίνει. Οι παίκτες πολλοί, αφού εδώ παίζεται το ενεργειακό μέλλον της Ευρώπης τον εικοστό πρώτο αιώνα. Τουρκία, Ρωσία και από κοντά η Γερμανία μέσω Τουρκίας θέλει να εξασφαλίσει ενεργειακές πηγές. Ποιός θα ήθελε μια Τουρκία να ελέγχει το ενεργειακό παιχνίδι της Ευρώπης; Εκτός από την ίδια και τη Γερμανία κανείς άλλος. Η Ρωσία δεν θέλει να γίνει ο EAST MED και εδώ τα βρίσκει με την Τουρκία. Θα επιτρέψουν οι ΗΠΑ την ενεργειακή αυτονόμηση της Γερμανίας; Πάντως μόλις σήμερα οι Γερμανοί παίζουν και με τους Ρώσους τους οποίους και θέλουν στην Λιβύη. Το κουβάρι συνεχώς θα γίνεται όλο και πιο σύνθετο, αφού σιγά - σιγά πολλές μεσαίες δυνάμεις (Γαλλία, Ιταλία, Αίγυπτος, Ισραήλ...) θα αναγκάζονται να πάρουν καθαρή θέση. Ας ελπίσουμε ότι η καθοριστική σύγκρουση θα γίνει στη Λιβύη. Εκεί σημαντικό ρόλο θα παίξει η Αίγυπτος που δεν φαίνεται ότι μπορεί να ανεχθεί μια Τουρκική αποικία στα πλευρά της, αφού ξέρει ότι στη συνέχεια οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, τα αδέλφια του Ερντογάν θα προσπαθήσουν να καταλάβουν ξανά την εξουσία στην Αίγυπτο. (Το είχαν καταφέρει με τον Μόρσι..)
Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η σχέση Ρωσίας - Τουρκίας που σε μερικά σημεία είναι συνεταιράκια, αλλά σε άλλα οι σχέσεις τους είναι ανταγωνιστικές. Η παρουσία της Ρωσίας βάζει κάποια στοιχεία ορθολογισμού στην ρευστότητα των εξελίξεων, αφού είναι η μόνη χώρα που φαίνεται μέχρι τώρα να κάνει μια πολιτική αρχών, σεβόμενη διεθνείς κανόνες και διεθνή νομιμότητα (και φυσικά κάνεις και τη δουλειά της...). Στο όλο τοπίο η Ελλάδα αν δεν καταφέρει να ξεπεράσει ιδεοληψίες δεκάδων ετών, αν δεν δημιουργήσει επιτέλους μια "στρατηγική επιβίωσης", τότε θα αποδειχθεί ότι είναι κράτος αναλώσιμο, με ότι αυτό συνεπάγεται (Και για να ειπωθεί καθαρά: την οικονομική δουλεία της θα ακολουθήσει η γεωπολιτική της εκμηδένιση και ο ακρωτηριασμός)-------------------------- Ι. Μάζης : Η "εμποροπανήγυρη" στο Βερολίνο και το κρυφό Γερμανο-Ρωσικό παιχνίδι (17/1/2020)
Αυτό που επίσης παίζεται είναι η αυτονόμηση (πρώτα ενεργειακής της Γερμανίας) από τις επιλογές της Δύσης (Αμερικανών). Θα αφήσουν οι Αμερικανοί τους Τούρκους (δηλ. Γερμανούς να πάρουν υπό την κατοχή τους τα πολύ καλά πετρέλαια της Λιβύης;)
...προσθέστε τις ειδήσεις:
Μεταβολή Ρώσων υπουργών στον αέρα – Ακύρωσαν την επίσκεψη στην Τουρκία
Μακρόν κατά Ερντογάν – Ξύπνησε το Παρίσι μετά το επεισόδιο στη Λιβύη
Το Παρίσι καταγγέλλει τον «ανεπίτρεπτο» παρεμβατισμό της Τουρκίας στη Λιβύη: Θα επέμβει;
Το τουρκολιβυκό μνημόνιο καταπατά τα συμφέροντα Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου, λέει ο Ρώσος πρέσβης
Η εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη προκαλεί ανταγωνισμό που απειλεί τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ
και έχετε μια εικόνα για το τι παίζεται γύρω από τη Λιβύη.
Αργά, αλλά σταθερά όλοι θα πάρουν καθαρή θέση και τότε θα φανεί ότι μάλλον οι Τούρκοι παίζουν σε ένα παιχνίδι μεγαλύτερο από το μπόϊ τους και είναι ώρα για ...νουθεσία. Μην ξεχνάτε ότι και ο Σαντάμ όταν εισέβαλε στο Κουβέϊτ νόμιζε ότι αυτό το επιτρέπουν οι Αμερικανοί, μια παρεξήγηση που κόστισε το κεφάλι του. Η εισβολή των Τούρκων στη Λιβύη έχει ερεθίσει τους Άραβες και όχι μόνο και μάλλον ήταν και η παγίδα για να πέσει ο Ερντο... (είναι σίγουρο ότι και στην Τουρκία πολλοί θα χαρούν την αποτυχία του...)
Σχόλια