Οι πρόσφατες αρνητικές -και ίσως καταστροφικές για το μέλλον της εταιρείας- εξελίξεις στις κατασκευές τμημάτων ατράκτου του μαχητικού F-16 στην ΕΑΒ, δεν θα έπρεπε να αποτελούν έκπληξη. Σε καμία περίπτωση. Τουλάχιστον για όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο χώρο της άμυνας.
Του Στεργιου Δ. Θεοφανίδη
Από όσα έχουν γραφτεί μέχρι τώρα, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι ΚΑΙ σε αυτή την περίπτωση, βγαίνει στην επιφάνεια ένα πρόβλημα επιμελώς κρυμμένο κάτω από το χαλί επί δεκαετίες ολόκληρες. Ένα πρόβλημα που πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί γιατί έχει πάρει διαστάσεις… μεγαλύτερες από αυτές του χαλιού. Πρόβλημα ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΥΠΟ με αυτά που οδήγησαν και τις άλλες κρατικές αμυντικές βιομηχανίες στην ίδια κατάντια. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Οι βολές ως επί τω πλείστον στρέφονται εναντίον των συνδικαλιστών της εταιρείας. Ποιών συνδικαλιστών; Των 70 ατόμων που αναφέρθηκαν σε προγενέστερο σχετικό δημοσίευμα του DP. To ανάθεμα λοιπόν για την επερχόμενη (;) φυγή της Lockheed Martin και του υποκατασκευαστικού έργου που έχει αναθέσει στην ΕΑΒ το οποίο ουσιαστικά κρατά στη ζωή την ελληνική εταιρεία, πρέπει να πέσει σε αυτούς τους ανθρώπους;
Ευθύνες υπάρχουν. Ταπεινή μας άποψη είναι πώς τα αίτια είναι ακόμα βαθύτερα. Για τον πολύ απλό λόγο ότι η τύχη χιλιάδων εργαζομένων, της άμυνας της χώρας και του υστερήματος του Έλληνα φορολογούμενου, δεν είναι δυνατόν να εξαρτάται από τη βούληση 70 ανθρώπων. Εξαρτάται και πρέπει να εξαρτάται από την πρόνοια και τις ενέργειες του ελληνικού κράτους.
Γιατί σε αυτή θα εμπλακούν στελέχη των κυβερνήσεων της χώρας των τελευταίων 30 τουλάχιστον ετών. Όλες ανεξαιρέτως αυτές οι κυβερνήσεις έχουν την αποκλειστική ευθύνη για όσα συμβαίνουν στην ΕΑΒ, στο χώρο της Υγείας, στο χώρο της Παιδείας και οπουδήποτε αλλού. Δηλαδή για τη συντήρηση της νοοτροπίας και των προνομίων της συντεχνίας. Ουδείς άλλος…
– Γιατί καμία από αυτές δεν επιχείρησε ποτέ να λειτουργήσει την ΕΑΒ, με τον τρόπο που λειτουργούν αντίστοιχου αντικειμένου και έργου βιομηχανίες σε όλο τον κόσμο. Με άλλα λόγια και η ΕΑΒ “αξιοποιήθηκε” ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι Οργανισμοί του ελληνικού Δημοσίου. Ως ψηφοθηρικός μηχανισμός.
– Γιατί καμία από αυτές δεν αποπειράθηκε να υλοποιήσει και να παγιώσει οποιονδήποτε σχεδιασμό για το μέλλον της ΕΑΒ. Έχει γραφτεί κατά καιρούς ότι οι ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες δεν μπορούν να επιβιώσουν αν δεν αναπτύξουν και δεν παράξουν δικά τους ανταγωνιστικά προϊόντα και δεν τα προωθήσουν στις αγορές διεθνώς. Ιδίως η κρατική αμυντική βιομηχανία θα μπορούσε να επιβιώσει αξιοπρεπώς, μόνο από την κάλυψη των αναγκών των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Της ελληνικής γελοιότητας το ανάγνωσμα… “πρόσχωμεν”
Τι σημαίνει αυτό; Ιδού ένα αποκαλυπτικό παράδειγμα… Από το 1990 μέχρι το 2003 οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις μαζί με τα Σώματα Ασφαλείας προμηθεύτηκαν συνολικά εφτά διαφορετικούς τύπους ελικοπτέρων!
Βο-105 και ΕC-135 για την Ελληνική Αστυνομία, ΒΚ-117 και Super Puma για το Πυροσβεστικό Σώμα, AS365N3 Dauphin II και Super Puma για το Λιμενικό Σώμα, ΝΗ-90 για την Αεροπορία Στρατού και Super Puma για την Πολεμική Αεροπορία και δύο διαφορετικές εκδόσεις S70B Aegean Hawk για το Πολεμικό Ναυτικό.
Το σύνολο ξεπερνά τις 60 μονάδες και η ερώτηση που ευλόγως μπορεί να τεθεί είναι η εξής: Για ποιον λόγο, ή για ποιους λόγους, δεν αποφασίστηκε μία συνολική αγορά των μονάδων αυτών με την επιλογή δύο το πολύ τύπων, προκειμένου να διασφαλιστεί ομοιοτυπία και φυσικά σημαντικό υποκατασκευαστικό έργο και έργο συντήρησης και υποστήριξης από την ΕΑΒ, αλλά και άλλες ελληνικές εταιρείες;
Οι ανάγκες ήταν γνωστές και επίσημα καταγεγραμμένες από τα επιτελεία των Ε.Δ. και τα αρχηγεία των Σωμάτων Ασφαλείας. Υπενθυμίζεται δε ότι μόνο η Αεροπορία Στρατού είχε καταγεγραμμένη ανάγκη για 50 έως 60 νέα μέσα μεταφορικά ελικόπτερα προς αντικατάσταση των υπέργηρων (από τότε…) και περιορισμένων δυνατοτήτων και επιδόσεων UH-1 Huey.
Η τότε κυβέρνηση (2003) κατέληξε σε 20 μόλις υπερκοστολογημένα NH-90 που ακόμα (2021) δεν έχουν παραληφθεί και αξιοποιηθεί! Και χωρίς φυσικά το παραμικρό “αντάλλαγμα” από πλευράς βιομηχανικής συμμετοχής…
Είναι δεδομένο ότι αν μία συνολική διαδικασία είχε οργανωθεί και ανακοινωθεί από το πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90, με αντικείμενο την προμήθεια 30+50 ή 30 + 60 ελικοπτέρων (δύο τύποι), η ελληνική πλευρά και καλύτερες τιμές θα μπορούσε να αποσπάσει και καλύτερους όρους αγοράς αλλά και σημαντικό έργο να εξασφαλίσει για τις αμυντικές της βιομηχανίες. Κρατικές και ιδιωτικές.
Όλα αυτά τα πέτυχαν οι… Ισπανοί. Μέσω της προμήθειας επιθετικών ελικοπτέρων Tiger και 45 συνολικά μεταφορικών (TTH) και έρευνας και διάσωσης μάχης (CSAR) τύπου ΝΗ-90, για τις ένοπλες δυνάμεις τους. Εξασφάλισαν κατά τον τρόπο αυτό σημαντικό βιομηχανικό έργο, χωρίς μάλιστα να παραγγείλουν μονομιάς αυτό το νούμερο.
Από την επίσημη ανακοίνωση της επιλογής του ΝΗ-90 και της δέσμευσης για την αγορά 45 μονάδων τον Δεκέμβριο του 2006, σταδιακά έφτασαν στην υπογραφή παραγγελιών 38 μονάδων το 2013!
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Και αποδεικνύουν ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε ποτέ με το ζωτικής σημασίας αυτό κομμάτι για την άμυνα και την οικονομία της χώρας.
Ακόμη και οι συμφωνίες που υπογράφηκαν για την κατασκευή τμημάτων του C-130J και του F-16 από την ΕΑΒ, μέσω των διαδοχικών παραγγελιών του τελευταίου, ΔΕΝ ήταν προϊόν διαπραγμάτευσης με τον κατασκευαστή! Ήταν πρωτοβουλία της αμερικανικής εταιρείας διά του εδώ εκπροσώπου της! Για όποιον, ή όποιους, το αμφισβητούν αυτό, τα στοιχεία υπάρχουν και είναι στη διάθεσή του (τους).
Εν κατακλείδι όταν η υπό κρατικό έλεγχο στην Τουρκία, αμυντική βιομηχανία που έχει φτάσει στο σημείο όχι μόνο να κατασκευάζει τμήματα και να συναρμολογεί αεροπλάνα και ελικόπτερα αλλά και να αναπτύσσει και να παράγει πακέτα εκσυγχρονισμού, συστήματα και όπλα.
Όταν κάθε εταιρεία στην Ευρώπη και τον κόσμο, κρατική ή ιδιωτική, διεκδικεί μέσα από κάθε πρόγραμμα προμήθειας ή ανάπτυξης συστημάτων έργο, στην Ελλάδα του 2021 δεν είναι δυνατόν να συζητάμε ακόμα για τον “δημόσιο χαρακτήρα” της ΕΑΒ.
Με ό,τι αυτός ο όρος υπονοεί… Κι επειδή το διαχρονικό έγκλημα των ελληνικών πολιτικών ηγεσιών έχει πολλές διαστάσεις, επιβάλλεται να σταματήσει εδώ. Η Πολεμική Αεροπορία θα πρέπει το συντομότερο δυνατόν να αρχίσει τη διαδικασία επανενεργοποίησης του ΚΕΑ ώστε να μπορεί να απεμπλακεί στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό από την εξάρτησή της από την ΕΑΒ.
Διότι με τα σημερινά δεδομένα, όπως όλα δείχνουν, θα έχει την τύχη της ΕΛΒΟ. Αντί για αυτόνομη και ρωμαλέα πορεία στο πλευρό ενός κολοσσού της αμυντικής βιομηχανίας που την εμπιστεύεται και δεν θα έχει λόγο να την αλλάξει αν λειτουργεί ορθολογικά, ή θα αναγκαστεί α χρυσοπληρώσει την απόκτήσή της, θα παραχωρηθεί δηλαδή έναντι συμβολικού τιμήματος στους όποιους ιδιώτες.
Όχι διότι αυτό είναι απαραιτήτως κακό, αλλά γιατί το ελληνικό κράτος είναι που την απαξίωσε διαχρονικά, εκτρέφοντας τις νοοτροπίες κηφήνων που επιβιώνουν μόνο εντός Ελλάδος. Εξακολουθεί δε, πλην λαμπρών εξαιρέσεων… σε ρόλο “φωνής βοώντος”, να αρνείται, ή εναλλακτικά να είναι ανίκανη να τη διαχειριστεί και να την αξιοποιήσει, επ’ ωφελεία της οικονομίας και της άμυνας της χώρας.
===============
Σχόλια