Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς κράτησε αναμμένη τη σπίθα του Ελληνισμού

Μουσταΐρας Γιώργος

«Πολεμήστε με ανδρεία, όπως ταιριάζει σε Χριστιανούς και σε Έλληνες! Να, σε σας παραδίδω τούτο τον ταπεινωμένο θρόνο και τούτη την ένδοξη βασίλισσα των πόλεων, την πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που είναι η ελπίδα και η χαρά όλων των Ελλήνων!» Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος προς συμπολεμιστές. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Μόλις είχε μπει ο Απρίλης του 1453. Ήταν 2 του μηνός, όταν οι βιγλάτορες στα τείχη της Βασιλεύουσας είδαν να συγκεντρώνονται απέναντί τους τα πρώτα στρατεύματα των Οθωμανών. Μέχρι τις 5 Απριλίου, ο χώρος έξω από την χιλιόχρονη Πόλη είχε πλημμυρίσει από 150.000 τακτικό στρατό και άτακτα στίφη, που ένα κοινό όνειρο τους ένωνε: Να δώσει ο Αλλάχ να γενούνε γαζήδες (κατακτητές), καρφώνοντας τις σημαίες του Ισλάμ στους πύργους και να μπουν θριαμβευτές στην Αγιά Σοφιά, όπου ο σεϊχουλισλάμης θα απάγγειλε μπροστά στους πιστούς την προσευχή: Αλλάχου Άκμπαρ. Λαά Ιλαάχα ίλα Αλλάχ (Ο Αλλάχ είναι ο Μέγας. Δεν υπάρχει κανείς άξιος λατρείας, εκτός από τον Αλλάχ).

Απέναντί τους, τελευταίο εμπόδιο στον σκοπό τους, ένας εμπειροπόλεμος Αυτοκράτωρ, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που ηγείτο, όμως, ενός αναιμικού σε αριθμό στρατεύματος, που δεν ξεπερνούσε συνολικά τις 8.500 άνδρες. Στις 6 Απριλίου ξεκίνησε η πολιορκία, που ολοκληρώθηκε το βράδυ προς το ξημέρωμα εκείνης της αποφράδας Τρίτης (από τότε η Τρίτη θεωρείται γρουσούζικη) 29 Μαΐου, με το πάρσιμο τής του Κωνσταντίνου Πόλεως.

Η θυσία και ο συνεπακόλουθος θρύλος

Τα πνεύματα επιστρέφουνε τις νύχτες
φωτάκια από αλύτρωτες ψυχές
κι αν δεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες
θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές.

Αλκίνοος ΙωαννίδηςΤάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος): Ο τελευταίος Παλαιολόγος, 1951.

Η εξιστόρηση των στιγμών της πολιορκίας είναι αρμοδιότητα άλλων γραφίδων. Δική μου πρόθεση είναι η αναφορά στο ρόλο που έπαιξε, σ’ αυτή την κορύφωση του δράματος, η μορφή του Κωνσταντίνου, που χάρη σ’ αυτόν υπερεξακοντίστηκε της γήινης παρουσίας του, αναδεικνυόμενος σε σύμβολο διαχρονικό των Ελλήνων.

Έτσι που ο υπερασπιστής της Πύλης του Αγίου Ρωμανού, που έπεφτε νεκρός, περί την 9η πρωινή, μετά από άνιση μάχη, πέρασε στην Αθανασία ως θρύλος. Ένας θρύλος που τον τραγουδούσαν κρυφά τα χείλη, που τον δίδασκαν κρυφά οι καλογεροδάσκαλοι στα Ελληνόπουλα, που τον ονειρεύονταν και ορκίζονταν σ’ αυτόν οι μαχητές της λευτεριάς.

Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά:
«Το Γένος ποτέ δεν υποτάχτηκε στον Σουλτάνο.
Είχε πάντα το βασιλιά του, το στρατό του, τα κάστρα του.
Βασιλιάς του, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, στρατός του οι Aρματωλοί και οι Κλέφτες, κάστρα του η Μάνη και το Σούλι…»

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης