Η Κύπρος, το δώρο της Ιστορίας και η γεωπολιτική τυφλότητα του μικροελλαδισμού

Λυγερός Σταύρος

Η νεοοθωμανική θεώρηση του Κυπριακού δεν διαφέρει ποιοτικά από την κεμαλική, όπως την εξέθεσα στο προηγούμενο άρθρο μου. Στο βιβλίο του “Το στρατηγικό βάθος” ο Νταβούτογλου είναι σαφέστατος: «Η Κύπρος, που κατέχει μια κεντρική θέση παγκοσμίως από την άπο­ψη της ίσης σχεδόν απόστασης που απέχει από την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική, βρίσκεται μαζί με την Κρήτη πάνω σε έναν άξονα όπου τέμνονται και οι υδάτινες αρτηρίες. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

»Η Κύπρος… επέ­χει επίσης τόπο μιας σταθερής βάσης και αεροπλανοφόρου που είναι σε θέση να ελέγχει τις περιοχές του Περσικού κόλπου και της Κα­σπίας και τις υδάτινες αρτηρίες του Άντεν και του Ορμούζ, οι οποίες αποτελούν τις σημαντικότερες υδάτινες περιοχές που συνδέουν Ευ­ρασία και Αφρική. Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τη στρατηγική θέση της… Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο δεν είναι δυνατόν να έχει έναν αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτι­κές. Δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική στις παγκόσμιες πολιτικές, διότι αυτό το μικρό νησί κατέχει μια θέση που μπορεί να επηρεάσει άμεσα τους στρατηγικούς συνδέσμους μεταξύ Ασίας και Αφρικής, Ευρώπης και Αφρικής και Ευρώπης και Ασίας… Καθίσταται πασιφανές ότι η κεντρική θέση που κατέχει αυτή η περιοχή από την άποψη των ενεργειακών αξόνων της θα αποτελέσει στο μέλλον τη βασικότερη παράμετρο του παγκόσμιου ανταγωνισμού…

»Στο πλαίσιο αυτό το Κυπριακό δεν είναι ούτε ένα συνηθισμένο τουρκοελληνικό εθνοτικό ζήτημα ούτε απλώς μια χρονίζουσα τουρκοελληνική διένεξη. Η Τουρκία, που κατέχει μια θέση που επηρεάζεται άμεσα από όλες αυτές τις ισορροπίες, είναι υποχρεωμένη να αξιολογήσει την επί του Κυπριακού πολιτική της έξω από το περιορισμένο πλαίσιο των τουρκοελληνικών σχέσεων. Το Κυπριακό μετατρέπεται με μια συνεχώς και αυξανόμενη ταχύτητα σε ένα ζήτημα Ευρασίας και Μέσης Ανατολής-Βαλκανίων (Δυτικής Ασίας-Ανατολικής Ευρώπης). Η πολιτική επί του Κυπριακού πρέπει να τεθεί σε ένα νέο στρατηγικό πλαίσιο, σύμφωνο προς το ήδη διαμορφωμένο νέο (διεθνές) στρατηγικό πλαίσιο.

»Η σημασία του Κυπριακού από την οπτική της Τουρκίας μπορεί να μελετηθεί κατά βάση σε δύο κύριους άξονες: Ο πρώτος προκύπτει από την ιστορική ευθύνη της Τουρκίας για την εμπέδωση της ασφάλειας της μουσουλμανικής τουρκικής κοινότητας της νήσου και είναι ένας άξονας που έχει κοινωνικό χαρακτήρα… Ο δεύτερος σημαντικός άξονας του Κυπριακού ζητήματος είναι η σημασία της γεωγραφικής θέσης του νησιού από γεωστρατηγική άποψη. Ο άξονας αυτός καθαυτόν είναι ζωτικής σημασίας ανεξάρτητα από το ανθρώπινο στοιχείο που βρίσκεται εκεί. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου».

Η τυφλότητα του μικροελλαδισμού

Το νόημα των παραπάνω –μάλλον βαρύγδουπων ακαδημαϊκών διατυπώσεων– είναι απλό: η γεωπολιτική σημασία της Κύπρου είναι τόσο μεγάλη (όταν ο Νταβούτογλου έγραφε το βιβλίο του δεν είχαν ανακαλυφθεί τα ενεργειακά κοιτάσματα στην κυπριακή ΑΟΖ) που όποιος την ελέγχει, ή έχει βάλει πόδι, αποκτά πολύτιμο πλεονέκτημα. Όπως πολύ χαρακτηριστικά γράφει ο αρχιτέκτονας της νεοοθωμανικής εξωτερικής πολιτικής, ακόμα και εάν δεν υπήρχε ούτε ένας Τούρκος στη Μεγαλόνησο, η Τουρκία έπρεπε να έχει δημιουργήσει κυπριακό πρόβλημα.

Έχει σημασία να συγκρίνουμε την τουρκική θεώρηση (και την κεμαλική και τη νεοοθωμανική) με τον μικροελλαδισμό των ελλαδικών αρχουσών ελίτ. Η μακραίωνη παρουσία του Ελληνισμού στην Κύπρο είναι ένα πολύτιμο δώρο της ιστορίας, το οποίο αναβαθμίζει ποιοτικά τη γεωπολιτική σημασία συνολικά του ελληνικού παράγοντα. Αντί να την δουν έτσι, στην Αθήνα την είδαν παραδοσιακά σαν πρόβλημα, σαν βάρος! Κυριάρχησαν αντιλήψεις του τύπου «η Κύπρος είναι μακριά», «η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί από το βάρος του Κυπριακού» και «τώρα που εντάξαμε την Κυπριακή Δημοκρατία στην ΕΕ εξοφλήσαμε το χρέος μας από το πραξικόπημα του 1974  και πια η Λευκωσία μπορεί να τραβήξει μόνη τον δρόμο της»!

Ο λόγος που οι ελλαδικές άρχουσες ελίτ υιοθέτησαν τέτοια στάση δεν οφείλεται μόνο σε πολιτική μικρόνοια. Οφείλεται και στο παραδοσιακό σύνδρομο εξάρτησής τους, το οποίο τις έκανε συχνά να προτάσσουν την ευθυγράμμιση με την πολιτική των ξένων προστατών από την εξυπηρέτηση ζωτικών εθνικών συμφερόντων. Έτσι, η αναγκαία ανάμειξη του “εθνικού κέντρου” στην Κύπρο εκφυλίστηκε σε παρεμβάσεις που, αντί να υπερασπίσουν τον κυπριακό Ελληνισμό και να τον ενσωματώσουν στον εθνικό κορμό, τον ακρωτηρίασαν και ταυτοχρόνως τραυμάτισαν καίρια το κύρος και τη διεθνή θέση της Ελλάδας.

Ο Ενιαίος Αμυντικός Χώρος

Μόνη εξαίρεση ήταν η πολιτική των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου. Στη δεκαετία 1980 επιχείρησε να αντικαταστήσει το δόγμα αποστασιοποίησης “Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται” με το δόγμα της “συναπόφασης-συμπαράταξης”. Αργότερα, στη δεκαετία του 1990 υιοθέτησε το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, σε μία προσπάθεια να ενσωματώσει την ελεύθερη Κύπρο στην ελληνική αμυντική ομπρέλα. Ο Σημίτης άφησε αυτό το δόγμα να εκφυλισθεί.

Το τι αντιπροσωπεύει από γεωπολιτικής απόψεως η Κύπρος μας το λένε με λόγια και πράξεις οι Τούρκοι. Μας το δείχνει, όμως, και το Ισραήλ, που τραυματικά συνειδητοποίησε πόσο κρίσιμος παράγοντας ασφαλείας είναι ο έλεγχος του ομφάλιου λώρου που το συνδέει με τη Δύση. Η οδός που το συνδέει με την Ευρώπη πρέπει να είναι σταθερά ανοικτή. Πριν από μερικά χρόνια δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Στις νότιες ακτές της Ανατολικής Μεσογείου δέσποζε η απολύτως συνεργάσιμη Αίγυπτος. Στις βόρειες ακτές δέσποζε η Τουρκία, με την οποία το Ισραήλ είχε συνάψει μία στρατηγική σχέση.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όταν για να προωθήσει το νεοοθωμανικό όραμά του, ο Ερντογάν άνοιξε μέτωπο με το εβραϊκό κράτος. Η ρήξη με την Τουρκία υπενθύμισε στους Ισραηλινούς ότι σε αυτή την περιοχή το γεωπολιτικό παιχνίδι επηρεάζεται καθοριστικά από το θρησκευτικο-πολιτισμικό κριτήριο. Αυτός είναι ο καθοριστικός γεωπολιτικός λόγος για τον οποίο στράφηκαν προς τον ελληνικό παράγοντα.

Η ανατροπή του καθεστώτος Μουμπάρακ και η εκλογική νίκη των Αδελφών Μουσουλμάνων ενέτεινε την αβεβαιότητα και ενίσχυσε το συμπέρασμα των Ισραηλινών για την εγγενή αστάθεια των διευθετήσεών τους με μουσουλμανικές χώρες. Το γεγονός ότι στη συνέχεια ο στρατός ανέτρεψε τον πρόεδρο Μόρσι τους προκάλεσε ανακούφιση, αλλά δεν άλλαξε το συμπέρασμά τους.

Το Ισραήλ, η Κύπρος και τα τρίγωνα

Οι Ισραηλινοί ανακάλυψαν και πάλι την αξία που έχει για την εθνική ασφάλειά τους η ελεύθερη Κύπρος και η Ελλάδα ως ασφαλής οδός προς τη Δύση. Έτσι προέκυψε η τριγωνική συνεργασία, με την οποία η Ελλάδα ουσιαστικά επανήλθε στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό συνέβη με πρωτοβουλία του Ισραήλ και η Ελλάδα ανταποκρίθηκε στο άνοιγμα, επειδή είχε και τις ευλογίες των Αμερικανών.

Στη συνέχεια προστέθηκε σε παράλληλο τρίγωνο η Αίγυπτος και αργότερα τα Εμιράτα, η Ιορδανία, η Σαουδική Αραβία και τελευταία ο Λίβανος. Η πικρή αλήθεια είναι ότι για δεκαετίες η Ελλάδα είχε αυτοεγκλωβισθεί στο Αιγαίο. Για την ακρίβεια την ώθησαν οι Τούρκοι να αυτοεγκλωβισθεί ως αντίδραση-άμυνα στην πρωτοβουλία τους να ανοίξουν μέτωπο στο Αιγαίο.

Η ανακάλυψη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου προσέθεσε στη γεωπολιτική διάσταση και τη γεωοικονομική. Οι τριγωνικές συνεργασίες στην Ανατολική Μεσόγειο εμμέσως πλην σαφώς αναδιατάσσουν τις γεωπολιτικές και γεωοικονομικές ισορροπίες στην κρίσιμης σημασίας θαλάσσια περιοχή που συνδέει τρεις ηπείρους. Για την ακρίβεια, πρόκειται για στρατηγικού χαρακτήρα αλλαγή, η οποία συντελείται σταδιακά και εκ των πραγμάτων εμμέσως πλην σαφώς απομονώνει την Τουρκία.

Όπως προανέφερα, η Κύπρος είναι το πρώτο στρατηγικά κρίσιμο σκαλοπάτι στην οδό του Ισραήλ προς τη Δύση. Η χειρότερη εξέλιξη για τους Ισραηλινούς, λοιπόν, θα ήταν ολόκληρη η Κύπρος να περιέλθει υπό τον έλεγχο της Άγκυρας και πολύ περισσότερο να τουρκοποιηθεί. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το Ισραήλ, όπως και η Αίγυπτος είναι δυνάμει σύμμαχοι του Ελληνισμού στο να αποτρέψει μία τέτοια εξέλιξη. Υπό τον όρο ότι Λευκωσία και Αθήνα κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Όρος που αποδεικνύεται από τα γεγονότα καθόλου αυτονόητος.

===========

Panayiotis Ifestos

Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο Τρίγωνο

22 λ.  ·

γράφει ο Σάββας Ιακωβίδης, Ξαναζούμε σκηνές θεάτρου του παραλόγου, αυτήν τη φορά στην Γενεύη.

Εισ. Σημ. Αναρτάται ένα εμβριθές άρθρο του Σάββα Ιακωβίδη του οποίου η γνώση και η διεισδυτικότητα είναι μοναδική. Ένα μεγάλο ζήτημα είναι το εξής: Κατανοούν στην Αθήνα τις βαθύτατες προεκτάσεις της ανάλυσης αυτής και το γεγονός ότι δεν τιμά την "μητρόπολη" το ένα τρίτο του Ελληνισμού να σέρνεται στην αγκαλιά των νεοοθωμανών με αναπόδραστο αποτέλεσμα εθνοκάθαρση και στρατηγική παγίδευση του Ελλαδικού κράτους άνευ προηγουμένου!

>Πρώτον, είναι να απορεί κανείς: Μετά από 44 χρόνια αλλεπάλληλων γύρων συνομιλιών για το Κυπριακό, ο ΓΓ του ΟΗΕ μόλις τώρα αναμένει από τις δύο πλευρές να παρουσιάσουν το όραμά τους για λύση;

>Δεύτερον, μετά από 47 χρόνια τουρκικής εισβολής και κατοχής, εποικισμού, εθνοκάθαρσης και κραυγαλέας παραβίασης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών των νόμιμων κατοίκων της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο ΟΗΕ ακόμα αναζητεί λύση στο πρόβλημα; Γιατί αποφεύγει να ανοίξει την Χάρτα του και να εφαρμόσει τις αρχές της οποίες πρεσβεύει; Το απαγορεύουν η Βρετανία και η Τουρκία!

>Τρίτον, ο ΓΓ του ΟΗΕ είναι ή δεν είναι ο θεματοφύλακας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών και της αμάχητης και απρόσβλητης αρχής, «ένας άνθρωπος, μία ψήφος»; Γιατί παραβιάζει και προσβάλλει τις αρχές του, ανεχόμενος την διζωνική τερατουργία, δίκην νέου απαρχάιντ, η οποία ουδαμόθεν του πλανήτη απαντάται και σε κανένα συνταγματικό σύγγραμμα συναντάται;

Οι τράπουλες της Γενεύης

Ποιο όραμα, λοιπόν, να παρουσιάσουν οι δύο πλευρές όταν εκ προοιμίου ο ίδιος ο ΓΓ του ΟΗΕ, κατ’ απαίτηση της Βρετανίας και της Τουρκίας, με συνεπικουρία του κατοχικού ψευδοκράτους, αποδέχτηκε και επισημοποίησε την πενταμερή, υπό τα χειροκροτήματα του προέδρου Αναστασιάδη, ανατρέποντας την ουσία και το πραγματικό περιεχόμενο του Κυπριακού ως διεθνούς προβλήματος εισβολής, κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης;

Οι τράπουλες της Γενεύης εξ αρχής ήταν σημαδεμένες και τετελεσμένες μέχρι γελοιότητος. Όπως μεταδίδουν καλοί συνάδελφοι, που καλύπτουν δημοσιογραφικά την άτυπη πενταμερή, «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε την ευκαιρία να αναδείξει την ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού στο πλαίσιο των παραμέτρων που ο ίδιος ο ΓΓ του ΟΗΕ είχε θέσει». Δηλ. του γνωστού πλαισίου Γκουτέρες.

Παράλληλα, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, ο Πρόεδρος «ανέλυσε εν εκτάσει το όραμα του για το Κυπριακό, δίνοντας έμφαση στην επόμενη μέρα της λύσης, η οποία θα συμβάλει όχι μόνο στην ευημερία όλων των Κυπρίων αλλά και στην ασφάλεια και σταθερότητα στην περιοχή». Αναφερόμενος στην πρόταση του για αποκεντρωμένη ομοσπονδία, «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έδωσε έμφαση στην ανάγκη ενός λειτουργικού και αποτελεσματικού κράτους στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Οι ίδιες πηγές ανέφεραν πως ο Ν. Αναστασιάδης τόνισε προς τον Α. Γκουτέρες «την ανάγκη όπως η λύση δημιουργήσει συνθήκες ασφάλειας στη χώρα με τρόπο που η αντίληψη της ασφάλειας της μίας κοινότητας να μην αποτελεί απειλή για την άλλη κοινότητα».

Από την πλευρά του, ο κατοχικός ηγέτης, Τατάρ, με 20σέλιδο έγγραφο επέμεινε στην τουρκική θέση για λύση δύο κρατών και στην κυριαρχική ισότητα. «Εξηγήσαμε τις απόψεις μας χωρίς να λυγίσουμε», είπε. «Διατηρήσαμε τις θέσεις μας». Δηλ. εμμονή σε δύο κράτη και κυριαρχική ισότητα.

Ο Τούρκος μηχανοδηγός…

Ποιος είναι ο στόχος της ελληνικής αντιπροσωπείας υπό τον πρόεδρο Αναστασιάδη; Σύμφωνα με ανταπόκριση (στον «Φιλελεύθερο», 28/4/2021) του καλού συναδέλφου, Ανδρέα Πιμπίσιη, ο οποίος επικαλείται κυβερνητικές πηγές, «η προσπάθεια που καταβάλλεται αυτές τις μέρες είναι να επαναφέρουμε το Κυπριακό στις ράγες της διαπραγμάτευσης». Παράλληλα διαμήνυσαν πως αυτός ήταν και ο κύριος στόχος των παρεμβάσεων του Προέδρου Αναστασιάδη «και σε αυτόν επικεντρώθηκε» και κατά την πρώτη του συνάντηση με τον Γενικό Γραμματέα.

Ώστε, λοιπόν, οι προσπάθειες της πλευράς μας είναι όπως το Κυπριακό επαναφερθεί στις «ράγες της διαπραγμάτευσης». Αν συναινέσει και ο Τούρκος μηχανοδηγός… Τι ενθυμίζει αυτή η δήλωση; Την καθημερινή απαίτηση του ΓΓ του ΑΚΕΛ προς τον πρόεδρο Αναστασιάδη, από τον οποίο απαιτεί να προβεί σε «γεφυρωτικές προτάσεις», οι οποίες, κατά τον Αβ. Νεοφύτου και τον ΥπΕξ, Ν. Χριστοδουλίδη, να οδηγήσουν «σε θετικό αποτέλεσμα». Υπό την αίρεση, φυσικά, ανάλογης ανταπόκρισης από την τουρκική πλευρά.

Αχαλίνωτοι ευσεβείς πόθοι; Ψευδαισθήσεις; Παραισθήσεις; Όχι! Πολιτική τύφλωση και κώφωση ενώπιον των γνωστών εκκωφαντικών δηλώσεων-θέσεων-απαιτήσεων της κατοχικής Τουρκίας, με κακόφωνη επανάληψή τους από το κατοχικό καθεστώς.

Είναι εμφανές και στους πλέον αδαείς περί το Κυπριακό ότι, με δεδομένες τις γνωστές θέσεις των δύο πλευρών, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ο ΓΓ του ΟΗΕ να τετραγωνίσει τον κύκλο και να επιτύχει σύγκλιση απόψεων ώστε να επαναρχίσουν συνομιλίες.

Αγγλοτουρκοδιζωνική

Αλλ΄ έστω ότι συντελείται το θαύμα και επαναρχίζει ο διάλογος. Σε ποια βάση; Ουδείς γνωρίζει. Σε αυτήν που, υπό την πίεση του ΔΗΣΑΚΕΛ και της ομοχειρίας του Αναν-ιστάν, ο Ν. Αναστασιάδης κανοναρχεί καθημερινά, με επωδό τη λειτουργία ενός «κανονικού κράτους» διζωνικής, ρατσιστικής, αντιευρωπαϊκής, αντιδημοκρατικής τερατουργίας;

Πώς ταυτίζεται, όμως, η αγγλοτουρκοδιζωνική ομοσπονδία, την οποία η πλευρά μας έκανε ιερό λάβαρο, με τις αρχές και αξίες της ΕΕ, του ΟΗΕ και του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου; Καμία απάντηση.

Ή πιθανές συνομιλίες θα επαναληφθούν στη βάση που ψαλμωδεί ο κατοχικός ηγέτης περί δύο κρατών και κυριαρχικής ισότητας; Η ελληνική πλευρά την απορρίπτει μετά βδελυγμίας και αντιπροτείνει την αποκεντρωμένη, χαλαρή ομοσπονδία.

Την ώρα που σύρονται αυτές οι γραμμές, το αδιέξοδο επικρέμμαται στην Γενεύη επειδή οι θέσεις και το… όραμα των δυο πλευρών για λύση, είναι τόσο εκ διαμέτρου αντίθετα ώστε κανένας νέος Άιντε δεν θα μπορούσε να… «ευθυγραμμίσει τα άστρα», για να συμπέσουν σε επαναφορά της διαπραγμάτευσης σε ισχυρές ράγες με συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Σε ποιες «ράγες» θα μπορούσε να επανατοποθετηθεί η διαδικασία της διαπραγμάτευσης αφού οι μηχανοδηγοί-κοινοτάρχες δεν συμφωνούν όσον αφορά την κατεύθυνση ενός τρένου, το οποίο έχει προ πολλού εκτροχιαστεί και συντριβεί πάνω στην αδιαλλαξία και αδιστακτότητα της τουρκικής πλευράς και στην συνέργεια της ελληνικής;

Και πώς οι «ράγες της διαπραγμάτευσης» να οδηγήσουν το τρένο της λύσης σε απάνεμο σταθμό όταν οι δύο εγγυήτριες δυνάμεις, Βρετανία και Τουρκία από χρόνια βυσσοδομούν για την κατάλυση και εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας;

Κατάλυση-διάλυση

Ποια είναι η ουσία του προβλήματος, την οποία Λευκωσία και Αθήνα διέγραψαν, η δε Άγκυρα φρόντισε να ενταφιάσει; Το Κυπριακό ήταν και είναι διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής και κατοχής, εποικισμού, δημογραφικής αλλοίωσης, εθνοκάθαρσης και πρωτοφανούς παραβίασης βασικών και θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Αυτός είναι ο πανίσχυρος άξονας του προβλήματος. Σε αυτόν ο ΟΗΕ όφειλε να επιμείνει και σε αυτόν η Λευκωσία και η Αθήνα όφειλαν να στηριχτούν και όχι να συνδράμουν ώστε το πρόβλημα να μετατραπεί σε δικοινοτική διαφορά.

Αλλά, τι; Ιδού το εξωφρενικό και το απίστευτα καταστροφικό: Η ελληνική και η τουρκική πλευρά εκκινούν από διαφορετικές κατευθύνσεις αλλά καταλήγουν στον ίδιο εφιάλτη: Στην κατάλυση και διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

>Ο μεν Αναστασιάδης, ακολουθώντας την πεπατημένη όλων των προκατόχων του, εμμένει στην αγγλοτουρκοδιζωνική ομοσπονδία, η οποία προβλέπει όχι μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως ψευδέστατα δηλώνει, αλλά διά δύο χωριστών δημοψηφισμάτων (κοινό ανακοινωθέν με τον κατοχικό Έρογλου, 11/2/2014) στην δημιουργία δύο «συνιστώντων κρατιδίων», σε μία απροσδιόριστη ομοσπονδία με κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως την γνωρίζουμε.

>Οι δε Τούρκοι υποστηρίζουν ότι δεν συζητούν πλέον για ομοσπονδία και εμμένουν σε λύση δύο κρατών και κυριαρχική ισότητα ώστε, διά της υπογραφής μας, να καταλυθεί και επίσημα η κατ’ αυτούς «εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία».

Το μέγα ερώτημα

Τρία τινά ενδέχεται να συμβούν στην άτυπη πενταμερή:

>Πρώτον, ο ΓΓ του ΟΗΕ κηρύσσει αδιέξοδο και καταθέτει την εντολή στο Συμβούλιο Ασφαλείας και αρχίζουν οι εκατέρωθεν αλληλοκατηγορίες για τις ευθύνες, με άγνωστες προοπτικές επανέναρξης συνομιλιών.

>Δεύτερον, οι Τούρκοι αιφνιδιάζουν με πρόταση, την οποία η ελληνική πλευρά θα δυσκολευτεί να απορρίψει, για να μη κατηγορηθεί ως… αδιάλλακτη.

>Τρίτον, τα Ην. Έθνη εκδίδουν ανακοίνωση με την οποία αναφέρονται στις διατυπωθείσες εκατέρωθεν θέσεις και αναγγέλλουν ότι θα συγκληθεί νέα πενταμερής, μετά τη Σύνοδο Ιουνίου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, για να καταβληθεί νέα προσπάθεια για επίτευξη λύσης.

Όλα αυτά, όμως, για την ελληνική πλευρά επικαλύπτουν την πραγματική, διαχρονικά τραγική ουσία του Κυπριακού. Το μέγα ερώτημα, το οποίο η Αθήνα και η Λευκωσία αποφεύγουν να απαντήσουν, είναι το εξής:

Αφού η Τουρκία, από τη δεκαετία του ΄50 ξεκάθαρα έχει σχεδιάσει και απαιτεί να ελέγξει την Κύπρο, στο πλαίσιο των νεο-Οθωμανικών ονειρώξεων της, πώς αντιμετωπίζεται, από την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία, και πώς εξουδετερώνεται αυτός ο εφιάλτης; Και πώς διασφαλίζεται η εθνική και βιολογική επιβίωση και ασφάλεια του κυπριακού Ελληνισμού, για να μη τουρκέψει και για να μη ισλαμοποιηθεί και μουσουλμανοποιηθεί;