Αλεξάντρ Ντούγκιν: Το τέλος της Αμερικής θα είναι εδώ, μπροστά στα μάτια μας – και ίσως με τη συμμετοχή μας

του  Αλεξάντρ Ντούγκιν
.
Οι προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες μας έδειξαν μια σειρά από ιδιαιτερότητες που δεν περιορίζονται μόνο στις δομές της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά που προφανώς θα έχουν αντίκτυπο στις παγκόσμιες διαδικασίες. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι εμφανίστηκε ο καθαρός γεωπολιτικός παράγοντας στις εκλογές των ΗΠΑ. Υπήρξε μια τέτοια κατάσταση στο παρελθόν, φυσικά, αλλά δεν ήταν ποτέ τόσο ξεκάθαρη και σαφής. Αναφέρομαι στη γεωπολιτική υπό την έννοια  ότι, για παράδειγμα, στην Ουκρανία πριν από το “Euromaidan”, οι περιοχές του νοτιοανατολικού τμήματος αυτής της χώρας ψήφισαν για έναν υποψήφιο και οι δυτικές περιοχές ψήφισαν για έναν άλλο.  Επομένως, ολόκληρο το έδαφος αυτής της χώρας θα μπορούσε να χρωματιστεί με δύο διαορετικά χρώματα.
.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, φαινόταν ότι η αντιπαράθεση μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών δεν άλλαζε τίποτα στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς υπήρχε πολιτική συναίνεση για τα βασικά ζητήματα στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας. Και πριν φτάσει ο Τραμπ, αυτό ήταν αλήθεια από πολλές απόψεις. Ωστόσο, ο 45ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών επέστρεψε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στις ουσιαστικά ιστορικές του ρίζες και στις παραδοσιακές του θέσεις, οι οποίες επικεντρώνονταν κυρίως σε εσωτερικά ζητήματα και τον αμερικανικό εθνικισμό. Με αυτόν τον τρόπο, έθεσε μια σοβαρή πρόκληση στον διεθνιστικό, κοσμοπολίτικο μέρος, ή μάλλον, να πούμε το μεγαλύτερο μέρος της αμερικανικής κοινωνίας, του οποίου τα συμφέροντα εκπροσωπούνται γενικά σήμερα από το Δημοκρατικό Κόμμα.
.
Η προεδρία του Τραμπ διαίρεσε την Αμερική πολιτικά, και σήμερα η επιλογή μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που ήταν πριν.  Απόκτησε πλέον έναν σαφή γεωπολιτικό φορέα. Το κόκκινο χρώμα, παραδοσιακό χρώμα των Ρεπουμπλικανών, το «κόμμα του ελέφαντα», οι κεντρικές πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών, η Καρδιά της Αμερική (American Heartland). Και το μπλε χρώμα των Δημοκρατικών, το «κόμμα του γαϊδουριού», βάφεται στις παράκτιες περιοχές του Ατλαντικού και του Ειρηνικού, όπου συγκεντρώνονται τα κέντρα υψηλής τεχνολογίας και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Βλέπουμε λοιπόν δύο Αμερικές που συγκρούονται, Η μια Αμερική είναι η «παλιά» συντηρητική Αμερική, ένα έθνος-κράτος που δεν συνδέει τη μοίρα του με την παγκόσμια κυριαρχία και τη διάδοση της «δημοκρατίας» σε όλο τον κόσμο. Και η δεύτερη Αμερική, που συνδέεται ακριβώς με την διεθνιστική παγκοσμιοποίηση, που ισχυρίζεται ότι είναι το κέντρο και ο πυρήνας της. Ο Τραμπ αντιπροσωπεύει την πρώτη Αμερική, ο Μπάιντεν αντιπροσωπεύει τη δεύτερη. Και η αγριότατη αντιπαράθεση τους είναι μια θεμελιωδώς νέα στιγμή στην αμερικανική πολιτική ζωή.
.
Ο Τραμπ, παρά τις καλύτερες προσπάθειες των αντιπάλων του για να τον δυσφημίσουν, αποδείχθηκε ισχυρός άνδρας και ηγέτης ο οποίος εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μισής αμερικανικής κοινωνίας, η οποία, ακόμη και αν το κάνει αθόρυβα – επειδή αντιπροσωπεύεται με κακό τρόπο στις ελίτ που διαθέτουν φωνή στα μέσα ενημέρωσης – τον υποστηρίζει πολύ έντονα. Το αποτέλεσμα είναι ότι η αμερικανική κοινωνία διαιρέθηκε …
.
Νομίζω ότι δεν είναι πλέον δυνατό να ανατραπεί αυτή η διαίρεση. Επειδή είναι δύο οράματα για το κόσμο, δύο εδάφη, δύο εικόνες του μέλλοντος που είναι ήδη ασύμβατες για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον κόσμο. Κατά τη γνώμη μου, η Ρεπουμπλικανική Ερυθρά Καρδιά της Αμερικής δεν κινητοποιήθηκε επαρκώς, αλλά μετά από μερικά χρόνια δημοκρατικής κυριαρχίας, όλα θα αλλάξουν. Επειδή οι τρέχουσες προεδρικές εκλογές, οι οποίες είναι εξαιρετικά παραποιημένες, είναι μια αποτυχία, είναι ο θάνατος του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, είναι μια « failed democracy », δηλαδή μια «αποτυχημένη δημοκρατία». Μου φαίνεται ότι οι παγκοσμιοποιητές εγκαταλείπουν την Αμερική, ότι θυσιάζουν την Αμερική για να διανείμουν τις λειτουργίες της στις παγκόσμιες ελίτ. Διαφορετικά, μάλλον δεν θα πυροδοτούσαν σκόπιμα αυτήν τη σύγκρουση διαιρώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες σε δύο αντιμαχόμενα μέρη. Και για έναν νέο εμφύλιο πόλεμο, υπάρχουν ήδη όλες οι προϋποθέσεις. Και, φυσικά, θα ξεκινήσει αργά ή γρήγορα.
.

• Έτσι, είναι πιθανό ότι υπό τον Μπάιντεν, οι αρχές στην Ουάσινγκτον είναι έτοιμες να ξεκινήσουν έναν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας: αφού νικήσουν τη χώρα καταγωγής τους, την Καρδιά της χώρας τους, θα αρχίσουν να επιτίθενται στο Heartland σε παγκόσμιο επίπεδο, ήτοι στη Ρωσία, προς την οποία οι Δημοκρατικοί έχουν τεράστιο μίσος. Ο κόσμος θα γίνει τότε ακόμη πιο εύθραυστος και απρόβλεπτος. Ο Τραμπ ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ενήργησε μερικές φορές αυθόρμητα και παράλογα, αλλά δεν ξεκίνησε ούτε έναν νέο πόλεμο τα τέσσερα χρόνια της προεδρίας του. Με τον Τραμπ ως εκπρόσωπο του  αμερικανικού  Heartland, νομίζω ότι ήταν δυνατό να οικοδομήσουμε έναν πολυπολικό κόσμο στον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραμείνουν ένας από τους πόλους. 

Με τον Μπάιντεν, μια τέτοια εξέλιξη καθίσταται θεμελιοδώς αδύνατη. 

Θα προσκολληθεί με τα δόντια του στη μονοπολικότητα, στην παγκοσμιοποίηση και τον Ατλαντισμό.

 Το τέλος της Αμερικής θα είναι λοιπόν μπροστά μας, και ίσως με τη συμμετοχή μας.
.
πηγή: https://izborsk-club.ru/20238
μεταφράστηκε από τους The Red and the White
μέσω http://pocombelles.over-blog.com
.
Réseau International