Ηταν το 2004, όταν ο διακεκριμένος Βρετανός ιστορικός, ανατόμος των σύγχρονων κοινωνιών και καθηγητής της ιστορίας του πανεπιστημίου Χάρβαρντ Νιλ Φέργκιουσον αναρωτήθηκε αν η Ευρώπη βρισκόταν σε μια μεταβατική περίοδο, που οδηγούσε προς τη μετάλλαξή της στη λεγόμενη «Ευραβία». Η επισήμανση αυτή δεν πέρασε απαρατήρητη και μόλις ένα χρόνο αργότερα μια άλλη γνωστή ιστορικός, η Εβραία Μπατ Γιέ ορ εξέδωσε ένα βιβλίο με τον χαρακτηριστικό τίτλο Eurabia στο οποίο υποστήριζε ότι στόχος της ευρωπαϊκής υπερεθνικής γραφειοκρατικής ελίτ είναι η σταδιακή γεωπολιτισμική μετάλλαξη της Ευρώπης σ’ ένα πολυπολιτισμικό, ευρωϊσλαμικό μόρφωμα χωρίς διακριτή πολιτισμική ταυτότητα. Έκτοτε και για πολλά χρόνια η έννοια «Ευραβία» αναφερόταν κυρίως σε ακαδημαϊκούς κύκλους μέχρι που ήρθε η μεταναστευτική κρίση του 2015 και η μαζική είσοδος στην Ευρώπη εκατομμυρίων μεταναστών από την Αφροασία, που κάνει πολλούς να αναφέρονται πλέον σε εποικισμό ή και σε εισβολή με στόχο την αλλαγή πληθυσμών στην Ευρώπη. Ήδη κάποιοι μιλούν για «Αφροπαίους» και για «μαύρη Ευρώπη».Τελευταία, κι ενώ η μεταναστευτική κρίση συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο έντονη και τα δημογραφικά και κοινωνικά δεδομένα σε Αφρική και Ασία αποκτούν πλέον εκρηκτική και απειλητική διάσταση, έρχεται να προστεθεί στον διάλογο, κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα, άλλη μία εν πολλοίς άγνωστη έννοια:
Η «εθνοτική αναδιάταξη». Μια λέξη αντίστοιχη της γερμανικής «Umvolkung», η οποία ιστορικά είναι άκρως φορτισμένη, καθώς εμπεριέχει εθνικιστικές-ρατσιστικές, μέχρι και πρωτοφασιστικές ιδέες. Η λέξη «Umvolkung» πέρασε στη γερμανική ιστορία στη βάση Δρ. Ηλ. Ηλιόπουλος, «Μεταναστευτική εισβολή & ελληνική κρίση, 20172 Johny Pitts: «Afropäisch. Eine Reise durch das schwarze Europa», 2020 δύο παραμέτρων: Πρώτον, με την επαναγερμανοποίηση πληθυσμών στην Ανατολική Ευρώπη, που ήρθαν κάποτε σε επαφή με σλαβικά φύλα, αλλά που ακόμα δεν είχαν αποκοπεί πλήρως από τη γερμανική φυλή. Και δεύτερον, με τη μεταφορά συγκεκριμένων, μη γερμανικών φυλετικών ομάδων, που κατοικούσαν σε αυτές τις «μεικτές» περιοχές, σε άλλες πιο απόμακρες, έτσι ώστε να υπάρχει εθνική ομοιογένεια. Πρωτοεμφανίστηκε ως νεολογισμός το 1916, ενόσω διαρκούσε ακόμη το βιλχελμινικό «Δεύτερο Ράιχ» και εφαρμόστηκε για ένα χρόνο, μέχρι το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, με τη μετακίνηση Γερμανών στρατιωτών στην ανατολική Πολωνία ως αγροφυλάκων. Στην περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ο όρος αυτός απέκτησε την τελική του διατύπωση, βασισμένη στην παράδοση του εθνικισμού, του ιμπεριαλισμού και του αντισημιτισμού.
Εξέφραζε δηλαδή την συνειδητή γερμανοποίηση ανατολικοευρωπαϊκών περιοχών με κέρδος νέο ζωτικό χώρο – συνδεδεμένη βεβαίως και με τη διάδοση του γερμανικού πολιτισμού, ιδιαίτερα σε έθνη όπως τα σλαβικά, που λογίζονταν φυλετικά ως χαμηλότερου αξιακού επιπέδου. Στη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος ο ορισμός αυτός συμπληρώθηκε με έννοιες όπως «αφομοίωση» και «γερμανοποίηση» με ξεκάθαρα φυλετικά στοιχεία, ενώ έγιναν και προσπάθειες εφαρμογής προγραμμάτων «Umvolkung» στην Ανατολική Ευρώπη. Έτσι, μετά το Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ, λίγο πριν ξεσπάσει ο Β ́ Παγκόσμιος Πόλεμος, και μέχρι το τέλος του 1940, περίπου ένα εκατομμύριο Γερμανοί εγκατέλειψαν τις περιοχές της ανατολικής Πολωνίας που κατέλαβαν οι Σοβιετικοί, για να μεταφερθούν στις δυτικές πολωνικές περιοχές που κατέλαβε η ναζιστική Γερμανία. Στη διάρκεια του πολέμου ακολούθησαν και άλλες μετατοπίσεις πληθυσμών (Danzig-Westpreußen, Zamość, Hegewald κ.α.) χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία.
Βέβαια, ανάλογες πρακτικές είχαμε ως γνωστόν και κατά τη σταλινική περίοδο στην πρώην Σοβιετική Ένωση.Τα τελευταία χρόνια συμβαίνει ένα ιστορικό παράδοξο: Πολλοί συσχετίζουν την ιστορική «εθνοτική αναδιάταξη» των Γερμανών με την σημερινή μαζική, ανεξέλεγκτη και παράνομη μετανάστευση προς την Ευρώπη, κυρίως από μουσουλμανικές χώρες της Αφροασίας. Δεν είναι πλέον οι ναζιστικές ορδές που επιβάλλουν την αναγκαστική «Umvolkung» της Ευρώπης, αλλά η «υβριδική επίθεση» που εξαπέλυσαν με όπλο τη μετανάστευση εκείνες οι παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις που με άφθονα μέσα (πολιτικά, οικονομικά κ.α.) απεργάζονται τη διάλυση των εθνών-κρατών και προωθούν τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική οικονομία στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Επιπλέον, ισχυρίζονται ότι υποστηρικτές τέτοιων απόψεων κυριαρχούν παντού: Στους παγκόσμιους οργανισμούς (π.χ. ΟΗΕ) και στις κυβερνήσεις της Ευρώπης (π.χ. γερμανική, ελληνική κ.ά.), στα υπουργεία Μετανάστευσης και σε φιλομεταναστευτικά ιδρύματα, στην οικονομία, στα ισχυρά διεθνή Μέινστριμ θινκ τανκ και σε ΜΚΟ, όπως π.χ. η Open Society Foundation ή η Solidarity Now, στα καθ ́ ημάς.Εντύπωση προκαλεί όμως το γεγονός ότι συχνά οι πολιτικά ορθοφρονούντες υπέρμαχοι των ανοιχτών συνόρων αναγορεύουν σε «ρατσιστές» και «ακροδεξιούς» αυτούς που ανέσυραν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας την επίμαχη λέξη «Umvolkung» για να περιγράψουν αυτό που θεωρούν «αντικατάσταση πληθυσμών», αυτή τη φορά στην ίδια τους τη χώρα - και που θέλουν να αποτρέψουν. Προκειμένου μάλιστα να πλήξουν όσους αντιστέκονται στις παγκοσμιοποιητικές και εν τέλει φυλετικές επιδιώξεις τους, περιορίζουν την όποια δημόσια αντιπαράθεση, είτε καθαρά σε ηθικολογικές κενολογίες και λοιδορίες, είτε σε κριτικές και πολεμικές για το πόσο ναζιστική είναι σήμερα η χρήση μιας ιστορικά επιβαρυμένης λέξης.Η πραγματικότητα στη μεταναστευτική κρίση δεν αλλάζει βεβαίως με παιχνίδια λέξεων και εκατέρωθεν ύβρεις ή επειδή κάποιες υπερεθνικές ελίτ εμποδίζουν να ακουστεί η αλήθεια και η πραγματικότητα για τις διαστάσεις του μεταναστευτικού, που για ένα μεγάλο μέρος των Ευρωπαίων ισοδυναμεί πλέον με στοχευμένη αντικατάσταση πληθυσμών που οδηγεί εν τέλει στην «Ευραβία» και σε «Αφροπαίους».
Όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, ήδη σε πολλές γειτονιές της Αθήνας ή της Φρανκφούρτης. Άλλωστε, αυτό καταγράφουν αδιάψευστα οι ψυχρές στατιστικές και οι εικόνες από τα αθηναϊκά «μικρά Ισλαμαμπάντ» και «νέα Μογκαντίσου». Σ’ ένα σημείο πάντως συμφωνούν άπαντες, «ρατσιστές» και «φιλάνθρωποι», ότι δηλαδή μέσω της μαζικής μετανάστευσης συντελείται ένα ιστορικά μοναδικό πείραμα που αλλάζει ραγδαία τον κόσμο που ξέραμε, με νικητές και χαμένους, μέσα σ’ ένα κλίμα μεγάλης ανασφάλειας και διασποράς φόβου.Εξυπακούεται ότι κάθε εχέφρων και πραγματιστής άνθρωπος είναι κάθετα αντίθετος σε απάνθρωπες πρακτικές, όπως η γερμανική «Umvolkung». Απ’ όπου κι αν προέρχονται, όπως και αν ονομάζονται, με όποιον μέσο και αν εφαρμόζονται και όποιοι μανδύες και αν χρησιμοποιούνται. Μηδέ εξαιρουμένου του υποκριτικού και αντιδημοκρατικού «ανθρωπισμού» αλά Τζωρτζ Σόρος και όσων για παράδειγμα βρίσκονται πίσω από τον οργα-νωμένο εμπρησμό της Μόριας.
* Ο Βασίλης Στοϊλόπουλος έχει πτυχίο Γεωλογίας από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου και μεταπτυχιακό στην Οργάνωση Επιχειρήσεων και τον Προγραμματισμό. Επίσης μεταπτυχιακό με θέμα "Τεχνολογίες προστασίας περιβάλλοντος" από το Πολυτεχνείο Μονάχου. Έχει δημοσιεύσει εκατοντάδες άρθρα, πολλά για περιβαλλοντικά θέματα.
===========
Σχόλια