Η Στρατηγική Κατευνασμού του θηρίου απέτυχε στην αντιμετώπιση του Χίτλερ, αλλά και του κάθε «θηρίου»…
Ενώ τα μαθήματα για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (τον αχρείαστο πόλεμο, κατά τον Τσώρτσιλ) έπρεπε να είχαν γίνει ψωμοτύρι για ιστορικούς, πολιτικούς και κάθε σκεπτόμενο, αλλά και απλό πολίτη (οι παππούδες, προπάπποι κλπ. των τελευταίων δύο κατηγοριών ήταν κατ’ εξοχήν αυτοί που υπέστησαν τη λαίλαπα Ναζισμού/Φασισμού), βλέπουμε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, αναφορικά με τους επίδοξους Χίτλερ της εποχής μας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Ο Χίτλερ, έχοντας ως ζωντανό παράδειγμα τον Κεμάλ Αττατούρκ, επέμενε ότι οι πρόνοιες της Συνθήκης των Βερσαλλιών για το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μπορούσαν να καταπατηθούν χωρίς καμμιά ουσιαστική συνέπεια [1]. Κατέγραψε όλες τις απαιτήσεις του στο διάσημο ρατσιστικό βιβλίο του Ο αγών μου, και με το που ανέλαβε την εξουσία τον Ιανουάριο του 1933 άρχισε να τις υλοποιεί: πρώτα στο εσωτερικό με διώξεις εναντίον Εβραίων, πολιτικώς αντιφρονούντων κλπ., στρατιωτικό επανεξοπλισμό, και μετά παραβίαση των προνοιών των Βερσαλλιών.
Κατά τον Χίτλερ υπεύθυνη των δεινών της Γερμανίας ήταν «η διεθνής συνομωσία Εβραίων χρηματιστών και μπολσεβίκων επαναστατών». Στους στρατηγούς του που διαρκώς υπενθύμιζαν ότι «Η Δύση θα αντισταθεί και θα μας πολεμήσει», αντέτεινε ότι η Δύση αποτελείται από διεφθαρμένες «δημοκρατίες» και οι λαοί θα μας υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες (επιχείρημα που χρησιμοποίησε και για την επίθεση στη Σοβ. Ένωση).
- Πράγματι, αντί να υπάρξει ενιαία αντιμετώπιση από τις ηγέτιδες δυνάμεις της Δύσης στην Ευρώπη (Αγγλία και Γαλλία) υπήρξαν επί μέρους απόπειρες κατευνασμού του, οι οποίες οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στην ενίσχυσή του! Αρκετές από αυτές (ιδιαίτερα της Βρετανικής Κυβέρνησης) έγιναν με την ελπίδα ότι ο Χίτλερ, ως κηρυγμένος αντι-κομμουνιστής, θα στρεφόταν ενάντια στη Σοβ. Ένωση [2]. Κατά χρονολογική σειρά [2, 3]:
1936: εισβολή στην αποστρατικοποιημένη Ρηνανία. Η Δύση δεν έπραξε το παραμικρό! Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χίτλερ φοβούμενος μήπως και η Δύση αντιδράσει, είχε έτοιμο σχέδιο υποχώρησης! Δεν χρειάστηκε καν να το διαβάσουν οι στρατηγοί του!
Νοέμβριος 1937: η περίφημη Διάσκεψη Hossbach, από το όνομα του συνταγματάρχη που κράτησε τα πρακτικά της συνάντησης του Χίτλερ με την ηγεσία των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων (Goering, Blomberg, Fitsch, Raeder) και του ΥΠΕΞ (Neurath). Όλα όσα σχεδίασε και έπραξε μετά ο Χίτλερ για την κατάκτηση της Ευρώπης, καταγράφονται σε αυτή τη διάσκεψη! Ξεκίνησε την ομιλία του με έμφαση στον αναγκαίο ζωτικό χώρο της Γερμανίας (Lebenstraum), διεξήλθε και διάφορα ενδεχόμενα (π.χ. πιθανό Αγγλο-Γαλλο-Ιταλικό πόλεμο και πώς να τον εκμεταλλευτεί η Γερμανία) τα οποία δεν συνέβησαν, έβαλε όμως ως πρώτους στόχους την ενσωμάτωση στο Ράιχ της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας, το αργότερο μέχρι το 1943!
Οι τρεις αξιωματούχοι που αμφέβαλλαν τις εκτιμήσεις του Χίτλερ για το πώς η Γερμανία θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ενδεχόμενο Αγγλο-Γαλλο-Ιταλικό πόλεμο, Neurath, Blomberg και Fritsch, έμελλε μέσα στους επόμενους τρεις μήνες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να βρεθούν εκτός των αξιωμάτων τους. Είναι χαρακτηριστικό του τρόπου συμπεριφοράς και δράσης του Χίτλερ, ότι ακριβώς πριν τη σύσκεψη αυτή υπέγραψε την συνθήκη σεβασμού εθνικών μειονοτήτων με την Πολωνία. Στο δε παρόντα Πολωνό πρέσβη Λίπσκυ είπε ότι η πόλη του Ντάντσιχ (σημερινό Γκντάνσκ) θα είναι απαραβίαστη και τα δικαιώματα της Πολωνίας εκεί, θα παραμείνουν σεβαστά (σε λιγότερο από ένα χρόνο έμελλε να έχει φρικτές απαιτήσεις από τη Πολωνία, μεταξύ των οποίων και το Ντάντσιχ!).
Μάρτιος 1938: ιταμό τελεσίγραφο προς τον Αυστριακό Καγκελάριο von Schuschnigg για προσάρτηση (Άνσλους) της Αυστρίας (μιας ανεξάρτητης χώρας) στη Γερμανία! Με τη βοήθεια του τοπικού Ναζιστικού Κόμματος στην Αυστρία ο σκοπός επετεύχθη υπό την απειλή στρατιωτικής εισβολής (στη χειρότερη των περιπτώσεων, υπήρχαν και σχέδια προβοκάτσιας, που πρόβλεπαν τη δολοφονία του Γερμανού πρέσβη στην Βιέννη και ανθρώπου που έκανε τα πάντα για να έρθει ο Χίτλερ στην εξουσία! Του Φρανζ φον Πάπεν!). Η Δύση δεν έπραξε το παραμικρό. Ο Μουσολίνι, που είχε δικές του βλέψεις για το Αυστριακό Τυρόλο, συναίνεσε ξυνίζοντας τα μούτρα του.
Μάιος 1938: απειλή για παρόμοιο Άνσλους για την Δυτική Τσεχοσλοβακία όπου υπήρχε μεγάλος αριθμών Γερμανόφωνων (Σουδητών). Εδώ οι κατά δυνητική σειρά εγγυήτριες δυνάμεις της Τσεχοσλοβακίας, Γαλλία, Αγγλία και Σοβιετική Ένωση, αντέδρασαν, οπότε ο Χίτλερ αφρίζοντας κυριολεκτικά υποχρεώθηκε να κάνει πίσω [2].
Σεπτέμβριος 1938: Η κατάπτυστη Συμφωνία του Μονάχου για τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας (της μόνης λειτουργούσας δημοκρατίας στη Κεντρική Ευρώπη) και ενσωμάτωση της Σουδητοχώρας στην Μεγάλη Ναζιστική Γερμανο-Αυστρία. Η Βρετανία του Τσάμπερλαιν εργάστηκε με επιμονή ώστε να αποτρέψει τον Χίτλερ από στρατιωτική εισβολή και ενδεχόμενο πόλεμο, προσφέροντάς του στο πιάτο την αναίρεση των Αγγλογαλλικών εγγυήσεων και τον αποκλεισμό της εγγυήτριας Σοβιετικής Ένωσης από την όποια διαπραγμάτευση [2,3].
- Ο Τσάμπερλαιν έδωσε κυριολεκτικά ρεσιτάλ στην Αγγλία με το να εξευτελίζει και να απαξιώνει κάθε πρόταση και εκτίμηση ότι ο Χίτλερ ήθελε υποταγή δεν είχε να προσφέρει κανενός είδους ειρήνη, όπως την εννοούσαν οι Δυτικοί. Πολλές από τις επιθέσεις του Τσάμπελαιν προς αντιφρονούντες ήταν άκρως προσωπικές [2]. Εντυπωσιάστηκε κιόλας από τη στημένη παράσταση στρατιωτικών προπαρασκευών όταν επισκέφθηκε κατ’ ιδίαν τον Χίτλερ σττην κατοικία του στο Berghoff όταν προσπαθούσε να κατευνάσει τον δικτάτορα.
Μάρτιος 1939: εισβολή του Χίτλερ στην υπόλοιπη Τσεχοσλοβακία, διαμελισμός της ήδη κουτσουρεμένης χώρας σε «Τσεχία» και Σλοβακία. Ο Τσάμπερλαιν αρχικά προσπάθησε να βρει πολύ επιτήδειους τρόπους για να αποφύγει τις τεράστιες ευθύνες του. Η λαϊκή κατακραυγή είναι μεγάλη, και ενώ τα καταφέρνει στη Βουλή των Κοινοτήτων, «ξυπνά» από τον «ύπνο» δύο ημέρες αργότερα και σε δημόσια ομιλία του ανακοινώνει ότι «Ο Χίτλερ με κορόιδεψε, αναφορικά με την Τσεχοσλοβακία». Με ενθάρρυνση της Σοβιετικής Ένωσης (του απόβλητου από τη Συμφωνία του Μονάχου!) o Τσάμπερλαιν δίνει εγγύηση για την ακεραιότητα της Πολωνίας, του επόμενου στόχου του Χίτλερ [2]!
Οι απειλές του Χίτλερ κατά της Πολωνίας είχαν ξεκινήσει λίγο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου! Δεν γνωρίζουμε αν σε σχέση με τον πιο πάνω αφορισμό του Τσάμπερλαιν για την Τσεχοσλοβακία, η Πολωνία ήρθε στο μεσοδιάστημα πιο κοντά στην Αγγλία, ή απλά ο άνθρωπος εμπλούτισε κατά πολύ τις γνώσεις του για τη χώρα αυτή! Ας σημειωθεί ότι Πολωνία και Ουγγαρία ήταν από τους φανατικότερους υποστηρικτές του διαμελισμού της Τσεχοσλοβακίας (!), και μέσω της Συμφωνίας του Μονάχου απέκτησαν κοινά σύνορα εις βάρος Τσεχοσλοβακικού εθνικού εδάφους!
Αύγουστος 1939: μυστικό σύμφωνο μη επίθεσης Χίτλερ-Στάλιν!! Ο απόβλητος της Συμφωνίας του Μονάχου γίνεται πια ο χρήσιμος σύμμαχος του ίδιου του Χίτλερ στην επίθεσή του στη Πολωνία και τον μετέπειτα διαμελισμό της μεταξύ των δύο όψιμων συμμάχων, άνκαι ιδεολογικών θανάσιμων αντιπάλων.
1η Σεπτεμβρίου 1939: Επίθεση στη Πολωνία με αφορμή την μη συμμόρφωση προς ποικίλες Γερμανικές απαιτήσεις, οι οποίες καταπατούσαν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Η ρήση του προς τους στρατηγούς του ακριβώς πριν την επίθεση (Ποιος νοιάζεται σήμερα για τις σφαγές των Αρμενίων; Το μόνο που σέβεται ο κόσμος είναι την επιτυχία!) δείχνει τις ιστορικές συνέπειες από ατιμώρητα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ως κερασάκι στην τούρτα, ο Χίτλερ έστησε προβοκάτσια επίθεσης «Πολωνών» στρατιωτών σε Γερμανικό φυλάκιο στα σύνορα: οι «Πολωνοί» ήταν μεταμφιεσμένοι Ναζί υπό τον υπολοχαγό Νότζιοκς, όπως θα αποδεικνυόταν στις Δίκες της Νυρεμβέργης. Στις 3 Σεπτεμβρίου Αγγλία και Γαλλία κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, και έτσι αρχίζει και «επίσημα» πια ο Β΄ Μεγάλος Ευρωπαϊκός Πόλεμος, ο οποίος 27 μήνες μετά (επίθεση Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ) θα εξελιχθεί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σε όλο αυτό το διάστημα ο Χίτλερ είχε εκμεταλλευτεί στο έπακρο όλες τις φοβίες και αντιπαλότητες μεταξύ διάφορων Ευρωπαϊκών κρατών. Ιδανική ευκαιρία για αυτόν και τον Μουσολίνι ήταν ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος όπου η στήριξη των δύο φασιστικών κρατών προς τον Φράνκο ήταν ανοιχτή, απροκάλυπτη, και ξεδιάντροπη. Ο βομβαρδισμός-ισοπέδωση της Γκέρνικα από Γερμανούς πιλότους της Λουφτβάφφε (που εμφανιζόταν ως «εθελοντές»), αντί να αποτελέσει σημείο συσπείρωσης για τις δημοκρατίες, ενέσπειρε τον φόβο της μαζικής ισοπέδωσης όλων των πόλεων της Δύσης από τη Λουφτβάφφε! Ο τρόμος των βομβαρδισμών βάραινε πάρα πολύ τις αποφάσεις Αγγλίας και Γαλλίας στη διάσκεψη στο Μόναχο (1938), ήταν κάτι που οι Γερμανοί ούτε καν κατάλαβαν, όπως αποδείχθηκε κατά τη διάρκεια και στο τέλος του Β΄ΠΠ (όταν ο αντίπαλος προσλαμβάνει διαστάσεις υπερανθρώπου στο μυαλό των ηγετών της Δύσης, κάθε αντίσταση περιττεύει) [2].
Ο Χίτλερ ήθελε να πραγματοποιήσει τον διακηρυγμένο στόχο του: να ανατρέψει τις πρόνοιες της Συνθήκης των Βερσαλλιών, και αντ΄ αυτού να καθιερώσει μια Γερμανική Ευρώπη. Δεν είχε καμμιά ειρήνη στο μυαλό του, σίγουρα όχι ειρήνη όπως την σκέφτονταν οι Δυτικοί [2]. Διέγνωσε σωστά την ανικανότητα των Δυτικών δημοκρατιών να υπερασπιστούν τις πρόνοιες της Συνθήκης των Βερσαλλιών, και άρχισε να αποδομεί τις πρόνοιες αυτές κομμάτι-κομμάτι [4,5]. Η κάθε επιτυχία του, του κέρδιζε το επίθετο του ασταμάτητου και έφερνε μούδιασμα στις Δυτικές Δημοκρατίες που επιθυμούσαν ειρήνη. Μετά από κάθε αποδόμηση διακήρυσσε ότι αυτή ήταν η τελευταία εδαφική του απαίτηση στην Ευρώπη! Υπήρχαν αφελείς που διαρκώς τον πίστευαν. Με την κήρυξη του Β΄ ΠΠ, οι όποιες εγγυήσεις του προς τρίτες χώρες θα γινόταν ένα κομμάτι χαρτί, όπως θα δήλωνε πια απερίφραστα!!!
Ο Τσώρτσιλ επέμενε, ακόμη και μετά τον Β΄ ΠΠ ότι αν η Τσεχοσλοβακία δεν είχε δεχθεί την Συμφωνία του Μονάχου, αλλά αντίθετα είχε αντισταθεί και πολεμήσει σε ενδεχόμενη Γερμανική επίθεση (από δυτικά και νότια, μια και η Αυστρία ήταν πια Γερμανική) τα αποτελέσματα θα ήταν διαφορετικά [6]: η αηδία του Μόνιμου Υφυπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας, Σερ Αλεξάντερ Καντόγκαν, και η κρυφή του ελπίδα για επανάσταση στο υπουργικό συμβούλιο του Τσάμπερλαιν, η πληροφορία (βάσιμη όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων) ότι ορισμένοι Γερμανοί στρατηγοί ήταν έτοιμοι να κινηθούν κατά του Χίτλερ στη περίπτωση στρατιωτικής εμπλοκής, ήταν σίγουρα στοιχεία ελπίδας [2,3,6]. Πάνω από όλα, οι συνθήκες στρατιωτικής εμπλοκής όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, θα ήταν ασύγκριτα καλύτερες, με τον Χίτλερ να έχει απέναντί του τουλάχιστον Τσεχοσλοβακία, Γαλλία, Αγγλία και Σοβ. Ένωση [2,3,6]. Επιτρέποντάς του διαρκώς πρωτοβουλία κινήσεων, τον άφηναν να διαλέγει στόχους και συμμάχους εφαρμόζοντας το κλασσικό διαίρει και βασίλευε.
- Τους Χίτλερ και επίδοξους Χίτλερ της εποχής μας δεν χρειάζεται να τους περιγράψουμε περαιτέρω. Τους γνωρίζουμε από τον θαυμασμό τους για τον ίδιο (π.χ. ο Ερντογάν δεν έκρυψε ποτέ πόσο θαυμάζει την αποτελεσματικότητά του!). Ούτε οι Κάλλαχαν και Κίσσιγκερ (ΥΠΕΞ Μεγ. Βρετανίας και ΗΠΑ, αντίστοιχα) στον μεταξύ τους διάλογο την ημέρα της επίθεσης του Αττίλα 2 (14/09/1974) έκρυψαν τον χαρακτηρισμό των Τουρκικών μεθόδων του Αττίλα ως Χιτλεροειδών [7].
Οπότε το πόσοι και ποιοι είναι, είναι παγκοίνως γνωστό. Ακόμη και τα τέκνα και εγγόνια των πιο φανατικών πολεμίων της ΚΔ (π.χ. παιδιά και εγγόνια του μ. Ραούφ Ντεκτάς) έχουν τέτοια έγγραφα, πράγμα που όταν αποκαλύφθηκε έγινε αφορμή για τεράστιες συζητήσεις και αντεγκλήσεις στα Κατεχόμενα, μεταξύ των «επαγγελματιών πατριωτών» του είδους. Το να βρει ένας δικτάτορας αφορμές για νέες κατακτήσεις είναι ό,τι πιο εύκολο.
Μετά τους Τ/Κ (που αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε η Τουρκία να τους είχε εφεύρει, όπως σημείωνε από το 1956 ο Ντεκτάς) σειρά είχε η Συρία (Τουρκομάνους και τάφους υπερασπίζεται εκεί), τώρα η Λιβύη (παλιά Οθωμανική κτήση) καθώς και το βόρειο Ιράκ (παλιά χωράφια του) και σε λίγο οτιδήποτε στα Βαλκάνια…. Για τη Κυπριακή ΑΟΖ, ε, τόσα χρόνια κατέχει το βόρειο τμήμα της ΚΔ και δεν διαμαρτυρόμαστε αλλά αυτομαστιγωνόμαστε ότι «εμείς δεν θέλουμε λύση-διάλυση», γιατί να σταματήσει; Αφού τόσοι και τόσοι τον θεωρούν εκτός του κάδρου των ευθυνών για τη συνεχιζόμενη κατοχή. Ο άνθρωπος, όπως και ο Χίτλερ, γράφει και διακηρύσσει τους επόμενους στόχους του.
Όπως και με τον Χίτλερ, πολλοί νόμιζαν ότι μπορούν να τον προσεταιριστούν μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι βρίσκονται απέναντί του και αβοήθητοι! Το λανθασμένο αίσθημα ασφάλειας την εποχή του Χίτλερ ότι «άλλους πειράζει, όχι εμάς» μετατρεπόταν σε τρόμο και παράλυση σε κάθε χώρα που συνειδητοποιούσε ότι ήταν πια ο επόμενο και αβοήθητος στόχος του!
Όποιος δεν παίρνει στα σοβαρά τον Τουρκικό επεκτατισμό (Σύνορα της καρδιάς μας και Γαλάζια Πατρίδα, όπως ακριβώς ο Ζωτικός χώρος, του Χίτλερ) και δεν προετοιμάζεται, αλλά νομίζει ότι θα τον δαμάσει, θα χάσει, όπως έχασαν όλες η δημοκρατίες στη προσπάθεια κατευνασμού του Χίτλερ. Συνεπώς, όσο πιο γρήγορα μπει τέλος στις επεκτατικές βλέψεις ενός αναθεωρητικού κράτους, τόσο το καλύτερο για τις δημοκρατίες-γείτονές του.
1. Στέφαν Ίριγκ. Αττατούρκ και Ναζί: Δάσκαλος και μαθητές στην εφαρμογή του ολοκληρωτισμού. Εκδόσεις Παπαδόπουλος (2016). Πρωτότυπη έκδοση 2014, από Harvard University Press.
2. Telford Taylor, Munich: The price for peace. Doubleday, 1st edition, 1979.
3. Γουίλλιαμ Λ. Σάιρερ. Η άνοδος και η πτώση του Γ΄ Ράιχ. Πρωτοπορία, 1990.
4. Ίαν Κέρσο. Χίτλερ 1889-1936: Ύβρις. Scripta, 2005.
5. Ίαν Κέρσο. Χίτλερ 1936-1945: Νέμεσις. Scripta, 2005.
6. Ουίνστων Τσώρτσιλ. Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Γκοβόστη.
7. PREM 16/20, National Archives of the UK. Όπως παρατίθεται από τον William Mallinson, Britain in Cyprus, (I.B. Tauris, London, 2011), σελ. 67-70; επίσης (Κλέαρχου Αδώνιδος Κυριακίδη, Άβολα κοντά στον Χίτλερ, 19/08/2018, forum.agora-dialogue.com)
========================
Σχόλια