Πολλές φορές οι πολιτικοί της εποχής μας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους δικούς μας, γράφουν άρθρα, τάχα μου βαρυσήμαντα, απλά για να περνάει η ώρα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Σε αυτά τα ανέμπνευστα «δοκίμια», επαναλαμβάνουν κουραστικά και μονότονα, αξιακά στερεότυπα, στοιχίζοντας τους εαυτούς τους πίσω από «μεγάλες ιδέες και οράματα», φληναφήματα δηλαδή, όπως τα πράσινα άλογα της ανάπτυξης, το μοιρολόι για την κλιματολογική αλλαγή, η ευλογία της ευρωπαικής ενοποίησης, η ανάγκη να συμβιώσουμε με άλλους «πολιτισμούς», να δώσουμε χώρο στις…διαφορετικότητες και πάει λέγοντας.
Πολύ σπάνια αυτοί οι μέτριοι της πολιτικής που σχεδόν πάντα καταλήγουν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, γράφουν για τον λαό τους, για το μεγαλείο της πατρίδας τους, για τον πόνο και τις θυσίες των προγόνων τους.
Σε αντίθεση με τα τετριμμένα, το πρόσφατο άρθρο του Βλαδίμηρου Πούτιν με αφορμή την συμπλήρωση 75 ετών από την έναρξη του μεγάλου «Πατριωτικού Πολέμου» απέναντι στη ναζιστική Γερμανία, δεν θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία…«πιλάφι».
- Είναι πραγματικά βαρυσήμαντο, προδίδει το τεράστιο διαμέτρημα του ανδρός και αποκτά μεγαλύτερη σημασία αν σκεφτεί κανείς ότι δόθηκε στην αμερικανική και δεόντως…συντηρητική(!) μηνιαία επιθεώρηση «National Interest».
Ο Πούτιν δεν είναι τύπος που θα άφηνε τέτοιες βαριές προκλήσεις όπως η εκστρατεία κηλίδωσης της σοβιετικής συμβολής στην αποτροπή του ναζιστικού κινδύνου να μείνουν αναπάντητες. Στην προσπάθεια του να ξεκαθαρίσει τα πράγματα κάνει βέβαια την δική του ανάγνωση ιστορικών γεγονότων, αλλά παρότι δεν αποφεύγει τα σφάλματα και τους υποκειμενισμούς, η δική του περιγραφή είναι πολύ πιο τίμια σε σχέση με εκείνη ορισμένων δυτικών συμμάχων και πολύ περισσότερο των σκοτεινών κέντρων που επιδιώκουν την διαστρέβλωση της πραγματικότητας για να αμβλύνουν τις εντυπώσεις από την απρόκλητη γερμανική επιθετικότητα εκείνης της περιόδου.
Συγκρατώ στα εξαιρετικά θετικά σημεία της παρέμβασης του Ρώσου ηγέτη την «ακομπλεξάριστη» κριτική στον Στάλιν(«Ο Στάλιν και η κουστωδία του, πράγματι αξίζουν πολλές νόμιμες κατηγορίες. Θυμόμαστε τα εγκλήματα που διέπραξε το καθεστώς εναντίον του λαού του, την φρίκη των μαζικών καταστολών»). Πάνω απ΄όλα όμως, με εντυπωσιάζει η ανύψωση του μεγαλείου του ρωσικού έθνους με προτάγματα αξιών που χτυπούν στο ψαχνό τις θεωρίες του εθνομηδενισμού.
Μέσα και από τα δικά του προσωπικά και οικογενειακά βιώματα ο Πούτιν αποθεώνει τον πατριωτισμό: «Ανθρωποι της ηλικίας μου και εγώ, πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό τα παιδιά, τα εγγόνια μας και τα δισέγγονα μας, να καταλάβουν το μαρτύριο και τις δυσκολίες που υπέστησαν οι πρόγονοι τους», γράφει. «Πρέπει να καταλάβουν πώς οι πρόγονοι τους κατάφεραν να επιμείνουν για να κερδίσουν.
==================
Σχόλια