Τα αδιέξοδα της παγκόσμιας ελίτ, απειλούν την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Το όνειρο αυτής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιητικής ελίτ, είναι να αποκαταστήσει μιά παγκόσμια διακυβέρνηση, όπως αυτή που χρηματοδοτεί ο Μπίλ Γκέϊτς και διαφημίζει ο Γιώργος Παπανδρέου με κάθε ευκαιρία. Δεν χρειάστηκε μαγικές ιδιότητες ο Μπίλ Γκέϊτς για να καταλάβει ότι ακόμα και ένας κορωνοϊός μπορεί να καταστρέψει την παγκόσμια οικονομία και κοινωνία. Το έχουν γράψει πλήθος αντίπαλοι του μονοπωλιακού καπιταλισμού από το τέλος του εικοστού αιώνα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩΟύτε και η Ελλάδα θα συνεχίσει για πολύ να υπάρχει ως εθνικό κράτος με τις εθνομηδενιστικές ηγεσίες που έχουμε από την εποχή που απέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Κι αυτό το έχουν γράψει δεκάδες συγγραφείς και αρθρογράφοι τα τελευταία 40 χρόνια. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου πρόλαβε να ασκήσει κριτική στη σημερινή ΕΕ και στο σημερινό εθνομηδενιστικό πολιτικό σύστημα.
Αν και ήταν μέλος της γενιάς του 1940, έδωσε τη μάχη, μαζί με τη γενιά του 1-1-4, για δημοκρατία και ανεξαρτησία όταν ακόμα τα αιτήματα αυτά ήταν επίκαιρα, δηλαδή ως το 1974. Κατάφερε να οδηγήσει την Ελλάδα εκεί που βρισκόταν η Δυτική Ευρώπη ήδη από τη δεκαετία του 1950, δηλαδή στο σοσιαλδημοκρατικό όνειρο της ευημερίας και του κοινωνικού κράτους.
Αλλά η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τερμάτισε τον Ψυχρό Πόλεμο. Δεν ολοκλήρωσε την τελευταία του τετραετία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο ίδιος δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη Συμφωνία του Μάαστριχτ, αν και πρόλαβε να μας προειδοποιήσει για το τέρμα της διαδρομής αυτής της νεωτερικότητας. Το τέλος της δημοκρατίας και των εθνικών κρατών, αλλά και της ΕΕ όπως τη γνωρίζαμε.
Ο νεωτερικός Σημίτης
Τη νεωτερικότητα στην Ελλάδα, ανέλαβε να μας συστήσει ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος, επίσης μέσα σε λίγα χρόνια, προσπάθησε να καλύψει την “υστέρηση” της χώρας μας, έναντι της Αγγλίας και των ΗΠΑ της Θάτσερ και του Ρήγκαν, σε νεωτερικότητα. Η Ελλάδα, με τον πυρήνα στελεχών που έπλασε ο Σημίτης, (όπως έκανε η σοσιαλδημοκρατία στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες) έφεραν την Ελλάδα εκεί που είχε οδηγήσει ο Μπλέρ την Αγγλία, ο Μπούς υιός τις ΗΠΑ, ο Σρέντερ τη Γερμανία κλπ.Το έργο του Σημίτη συνέχισε –χωρίς οραματισμούς– ο Κώστας Καραμανλής και κατάφερε να παραδώσει κράτος και χώρα όπως τα παρέλαβε και όχι ως χώρο που λυμαίνονται οι τραπεζίτες και οι ξένοι, όπως τον κατάντησε μέσα σε λίγους μήνες ο Γιώργος Παπανδρέου, ακολουθούμενος από τους ανίκανους να αναστρέψουν την πορεία μηδενισμού της Ελλάδας, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα.
Φυσικά το σχέδιο αυτό δεν τους ανήκει, αλλά αρκεί που είναι το σχέδιο της ΕΕ, η οποία τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στην υπηρεσία των τραπεζιτών, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της νεωτερικότητας. Μάλιστα, από τη στιγμή που στις ΗΠΑ εξελέγη πρόεδρος ο Τραμπ που προσπαθεί να φρενάρει αυτή την αντίπαλη ομάδα συμφερόντων, η ΕΕ είναι στην πρωτοπορεία της νεωτερικότητας.
Η κατάρριψη των μύθων
Ο ατομισμός κυριαρχεί στον πλανήτη, ενώ υπάρχουν όλα τα μέσα να αναπτυχθεί συλλογική δράση. Ο δικαιωματισμός έχει αντικαταστήσει την "ταξική πάλη", η ψευδεπίγραφη μαζικοδημοκρατία έχει αντικαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου και ο καταναγκασμός των ανθρώπων από μια συνομοταξία τραπεζιτών και συνεργατών τους, έχει αντικαταστήσει την ελευθερία των αγορών. Αυτός ο νεοφιλελευθερισμός και οι κήρυκές του, πιστεύουν σε ορισμένες ηθικές κρίσεις, και σε ορισμένες δήθεν πραγματικές δηλώσεις.Το σχήμα αυτό το συναντάμε στην εξίσωση: ελεύθερη βούληση = ατομική ελευθερία = ελεύθερες αγορές. Η διαστρέβλωση της αρχαίας ελληνικής σοφίας επί 300 χρόνια οδήγησε στη σημερινή δυτική φιλοσοφία που ισχυρίζεται ότι ο κόσμος δεν είναι ούτε ντετερμινιστικός, ούτε τυχαίος, αλλά υπάρχει η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Αυτός επηρεάζεται μεν από τις φυσικές αιτίες και από τα τυχαία συμβάντα, αλλά τελικά σηκώνει την ελεύθερη βούλησή του σαν ρομφαία και αποφασίζει από μόνος του. Για το μέλλον του, για το μέλλον της Γης και για όλο το σύμπαν αν χρειαστεί.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Νόαμ Τσόμσκι είναι δύο από μερικές χιλιάδες διανοούμενους που έχουν καταρρίψει αυτούς τους μύθους εδώ και χρόνια, αλλά το παγκόσμιο σύστημα σκέψης (πανεπιστήμια, μέσα ενημέρωσης, κυβερνήσεις, σχολεία κλπ) παριστάνει ότι δεν υπήρξαν ποτέ και ότι κανείς δεν προειδοποίησε για το αδιέξοδο που σπρώχνουν όλη την ανθρωπότητα, όχι μόνον τους φίλους τους. Οι νεοφιλελεύθεροι μπορεί να μην έχουν σοβαρά επιχειρήματα, αλλά έχουν την υποστήριξη των ισχυρών του χρήματος, οπότε καταφέρνουν και νικούν στα σημεία, επιβάλουν τις απόψεις τους με τη βία και οδηγούν την ανθρωπότητα σε καταστροφές. Αυτό δεν είναι ευφημισμός.
Η Αριστοτέλης μας προειδοποίησε
Οι νεοφιλελεύθεροι δίνουν μεγάλη σημασία στους ψηφοφόρους και στους πελάτες προϊόντων. Μπορεί ο Αριστοτέλης να μας προειδοποίησε εδώ και 2.500 χρόνια ότι δημοκρατία υπάρχει όπου άρχουν οι κληρωτοί και ολιγαρχία όπου άρχουν οι εκλεγμένοι, αλλά αυτοί δεν άκουσαν τίποτα. Οδήγησαν σε ακραία μορφή “το χειρότερο είδος δημοκρατίας”, “που δεν έχει καμιά διαφορά από τα δυναστικά καθεστώτα”.Μάταια ο έντιμος ταξινομητής των πολιτευμάτων Αριστοτέλης διευκρίνιζε: Σε αυτή την περίπτωση οι νόμοι ατροφούν, καθιστώντας φαινομενικά τον λαό κυρίαρχο, ενώ στην πραγματικότητα τα ηνία τα έχουν οι ρήτορες-πολιτικοί που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων. Η ακύρωση του νόμου είναι η υπονόμευση της ελευθερίας, αφού η ελευθερία δεν μπορεί να νοηθεί ως κάτι αποκομμένο απ’ το δημόσιο συμφέρον.
Η ελευθερία αναγκαστικά ταυτίζεται με το νόμο ως κατοχύρωση του λαϊκού συμφέροντος. Η αξιοκρατία, η αξιοπρέπεια της καθημερινής διαβίωσης, η πολιτική εντιμότητα, η φερεγγυότητα των πολιτικών προσώπων, η διαφάνεια, με δυο λόγια η διασφάλιση της συλλογικής ευημερίας αποτελούν αναφαίρετα δικαιώματα του πολίτη. Η ελευθερία δεν είναι τίποτε άλλο από την κατοχύρωση αυτών των δικαιωμάτων.
Οι νεωτεριστές έχουν ανάγει τη χυδαιότητα σε επάγγελμα. Πρέπει να ακολουθούμε την καρδιά μας και να κάνουμε αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά. Η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου δίνει νόημα στο σύμπαν! Αυτές οι απόψεις είχαν τους ιδανικότερους εισηγητές όπως τον Τζών Λόκ (ο λαός έχει το δικαίωμα της αντίστασης), τον Ζάν Ζάκ Ρουσώ (κοινωνικό συμβόλαιο) ή τον Τόμας Τζέφερσον όταν έγραφε το Σύνταγμα των ΗΠΑ.
============
Blogger:
Δυο πολιτικά περιτρίμματα, εκπρόσωποι ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, τα οποία έκαναν τα πάντα για να δέσουν τη χώρα χειροπόδαρα και να την πουλήσουν στις ...."αγορές". Πολιτικά τίποτα, αχυράνθρωποι, υλοποίησαν σχέδια ξένων δυνάμεων και διέλυσαν τη χώρα. Είναι ήττα του λαού αυτής της χώρας που δεν έχουν οδηγηθεί σε δίκη για τα περαιτέρω...
Θυμάμαι από παλιότερη εγγραφή...
..Καστοριάδης:
"Η δημοκρατική αναγέννηση προϋποθέτει τη δημιουργία νέων μορφών
πολιτικής εκπροσώπισης. Οι "αντιπρόσωποι" του λαού, σήμερα, είναι
αντιπρόσωποι των κομμάτων, αφού διορίζονται απ' αυτά και επιβάλλονται
στους ψηφοφόρους.
- Εξ'ου και το αστείο του υποτιθέμενου διαχωρισμού των εξουσιών: Το κόμμα που έχει την εξουσία, κυβερνά, εκτελεί και νομοθετεί. Επεμβαίνει επίσης στη δικαστική εξουσία για υποθέσεις που το ενδιαφέρουν" (εδώ) (Blogger: Στην Ισλανδία όπου υπάρχει διάκριση εξουσιών, ο Πρόεδρος δεν υπέγραψε διάταγμα της Κυβέρνησης και συμφώνησε στην διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Στα καθ' ημάς με όλες τις εξουσίες στα χέρια της μιας και μοναδικής - της πολιτικής - εκτελεστικής - η δημοκρατία μας είναι ανάπηρη. Όσο για τον Πρόεδρό μας, τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Θα μείνει στην ιστορία ως ο Πρόεδρος που παρέδωσε την κυριαρχία της χώρας).
- "Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων" (εδώ).
- "Στη Βενετία, μετά τον αποκεφαλισμό ενός δόγη που επιχείρησε να γίνει αυταρχικός ηγέτης για το έγκλημά του, οι επόμενοι δόγηδες ακολουθούνταν στις επίσημες παρελάσεις από έναν δήμιο που έφερε συμβολικά ένα σπαθί, ως υπόμνηση της τιμωρίας που περίμενε οποιονδήποτε ηγέτη προσπαθούσε να αποκτήσει δικτακτορική εξουσία". Στα καθ' ημάς. Οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες - καίσαρες δεν τιμωρούνται ποτέ και επίσης δεν παρελαύνουν, αλλά στέκονται ακίνητοι σε μια εξέδρα.
- Αντιγράφοντας τους Βενετσιάνους, δεν θα ήταν διδακτικό φέτος στη γιορτή της 25ης Μαρτίου - οι εξέδρες των επισήμων να φέρουν στοιχεία (αφίσες, κατασκευές) που να παραπέμπουν ευθέως στην τιμωρία των πολιτικών που εξαπάτησαν το λαό και υφάρπαξαν την ψήφο του;
Παραθέτω δυο διδακτικούς τρόπους τιμωρίας από την Αρχαιότητα, με την ελπίδα ότι κάποτε θα μπορούμε να μιλάμε για τα βασικά...
1. Αρχαία Ρώμη
Η πιο τρομερή τιμωρία: Οι Ρωμαίοι διέγραφαν ανθρώπους από την ιστορία
Η Damnatio memoriae είναι λατινική φράση, που σημαίνει στην κυριολεξία «καταδίκη της μνήμης» και αναφέρεται στην επίσημη κύρωση μια πολιτείας που αποσκοπεί στο να ακυρώσει κάθε ίχνος του ατόμου από τη ζωή του, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ, προκειμένου να διατηρηθεί η τιμή της.
Σε μια πόλη, όπως π.χ. η Ρώμη που πρόβαλε την κοινωνική εμφάνιση, τη δικαιοσύνη την ευπρέπεια και την υπερηφάνεια ήταν μια πραγματική και θεμελιώδης απαίτηση του πολίτη, ίσως η πιο αυστηρή τιμωρία. Ο Δομιτιανός κατεχόμενος συνεχώς από το φόβο της ανατροπής του κατέφυγε άκριτα σε καταδότες, εκτελέσεις και εξορίες. Οι φιλόσοφοι κάθε είδους διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν πρώτα τη Ρώμη και ύστερα το ιταλικό έδαφος το 89 και το 95, ενώ μεγάλη δίωξη υπέστησαν και οι χριστιανοί. Δημιουργήθηκε έτσι ένα φοβερό κλίμα τρομοκρατίας, που στο τέλος ανησύχησε ακόμη και τους ίδιους τους στενούς συνεργάτες του που συνωμότησαν με τη γυναίκα του Δομιτία Λογγίνα και τον δολοφόνησαν, αναφέρει η Wikipedia.
Οι ειδικοί γνωρίζουν μια σειρά περιπτώσεων επιφανών προσώπων, στους οποίους επιβλήθηκε μεν η «καταδίκη της μνήμης», όμως υπάρχουν αρκετά στοιχεία γι’ αυτούς.
Η «καταδίκη της μνήμης», όπως αναφέρει δημοσίευμα της ιστοσελίδας Today I Found Out, κανονικά προοριζόταν για γερουσιαστές και αυτοκράτορες, των οποίων οι πράξεις δεν έκαναν καλό στη Ρώμη, ή που διέπραξαν προδοσία ή άλλα σοβαρά εγκλήματα.
Στις μεθόδους, που χρησιμοποιούνταν για να σβηστεί κάθε ίχνος ιστορίας του συγκεκριμένου κάθε φορά ατόμου, περιλαμβάνονταν τα εξής: σβήσιμο του ονόματός του από όλα τα επίσημα αρχεία, κατάσχεση της περιουσίας του και καταστροφή ή παραποίηση οποιουδήποτε αντικειμένου (π.χ. άγαλμα, τοιχογραφία, κείμενα κ.τ.λ.) είχε οποιαδήποτε σχέση με αυτόν.
Αν το άτομο είχε ήδη πεθάνει, τότε η διαθήκη του ακυρωνόταν και ο τάφος του καταστρεφόταν.
Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Μαξέντιος τιμωρήθηκε με damnatio memoriae το 312 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, όμως οι ιστορικοί του σήμερα γνωρίζουν αρκετά γι’ αυτόν.
Ο πατέρας του Μαξέντιου, Μαξιμιανός, είχε τιμωρηθεί κι αυτός με «καταδίκη της μνήμης» το 310. Όμως, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος άλλαξε γνώμη, κάτι που αποθέωσε τον Μαξιμιανό στα μάτια του λαού.
Κάτι που ενδεχομένως ο ίδιος να απολάμβανε αρκετά, αν ο Κωνσταντίνος δεν τον είχε εξαναγκάσει να… αυτοκτονήσει, προσθέτει το δημοσίευμα.
Ένας αυτοκράτορας που σώθηκε, μάλλον απροσδόκητα, από την ίδια μοίρα ήταν ο Καλιγούλας.
Όταν ο Καλιγούλας δολοφονήθηκε το 41 μ.Χ. ο διάδοχός του αυτοκράτορας Κλαύδιος σταμάτησε αμέσως τις προσπάθειες της Γερουσίας να… απαλλάξουν την ιστορία από τη μνήμη του ανιψιού του.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερα σημαντική περίπτωση, για την οποία είναι γνωστό ότι η απόφαση να προσπαθήσουν να εξαλείψουν τον Καλιγούλα από την ιστορία επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την κοινή γνώμη, γεγονός που υποδηλώνει ότι η λαϊκή γνώμη έπαιζε σημαντικό ρόλο στην επιβολή της συγκεκριμένης τιμωρίας.
Ίσως μία από τις πιο σκοτεινές περιπτώσεις ήταν η ιστορία του Πούμπλιου Σεπτίμιου Γέτα, ο οποίος δολοφονήθηκε μέσα στα χέρια της μητέρας του, ύστερα από εντολή του μεγαλύτερου αδερφού του, Καρακάλλα.
Μετά τη δολοφονία ο Καρακάλλας επέβαλλε damnatio memoriae στο νεκρό αδερφό του, διατάζοντας την απομάκρυνση του ονόματος του από όλες τις δημόσιες επιγραφές. Ο ίδιος επέβαλλε την ίδια τιμωρία σε άλλους 20.000 ανθρώπους.
Η «εκκαθάριση» εναντίον του αδερφού του ήταν εκτεταμένη, με αποτέλεσμα να «επιζήσουν» ελάχιστες εικόνες του Πούμπλιου Γέτα.
Ωστόσο, αυτό από το οποίο ο Καρακάλλας δεν κατάφερε να απαλλαγεί ήταν τα εκατομμύρια νομίσματα που έφεραν το πρόσωπο του αδερφού του, και τα οποία κυκλοφορούσαν ελεύθερα στην αυτοκρατορία του.
Επιπλέον, λόγω της δημοφιλίας του Πούμπλιου Γέτα στο λαό της Ρώμης, ο Καρακάλλας αναγκάστηκε να προσφέρει μια πλούσια κηδεία στο δολοφονημένο αδερφό του.
=========================
2. Στην αρχαία Σπάρτη.
Κάτι ήξεραν!..
Ατενίζοντας τον Ταϋγετο από την πάλαι ποτέ ''γη των ειλώτων'',
..δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς για την σημερινή μας κατάντια και να μη θαυμάσεις την οξυδέρκεια των αρχαίων μας προγόνων,
..που τους σύγχρονούς τους προδότες, τούς δίκαζαν, και σαν τιμωρία τούς έκλειναν σε έναν ναό, έκτιζαν την πόρτα και τους άφηναν να πεθάνουν από ασιτία!
Θανατική ποινή, χωρίς η πολιτεία να βάψει τα χέρια της με αίμα!
Και πόσο ταιριαστή φαντάζει μιά τέτοια τιμωρία καταδίκης σε θανάτο από ασιτία,
..για όλους όσους έχουν καταδικάσει έναν ολόκληρο λαό σε αργό θάνατο απ' την ανέχεια, την φτωχοποίηση, την θλίψη, την απελπισία.
Σοφοί λοιπόν οι αρχαίοι μας πρόγονοι,
..δημιούργησαν ένα αξεπέραστο πνευματικό πολιτισμό,
..αλλά και άφησαν πίσω πολιτικές και κοινωνικές παρακαταθήκες, βγαλμένες λες, μέσα από τον φιλοσοφικό τρόπο σκέψης εκείνης της εποχής.
Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε άξιοι απόγονοι και συνεχιστές του δικού τους πολιτισμού και πνεύματος.
Αλλά δεν είμαστε!..
====================================
Μα θα μου πείτε στην Ελλάδα δεν τιμωρείται κανείς και η εξήγηση είναι προφανής:
Η ατιμωρησία είναι παιδί της κακής μνήμης
«Μας έχουν συνηθίσει να υποτιμάμε τη ζωή και μας απαγορεύουν να θυμόμαστε. Κατά κανόνα τα ΜΜΕ και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν συνεισφέρουν στην ενσωμάτωση της μνήμης στην πραγματικότητα, αντιθέτως μάλιστα. Κάθε γεγονός διαχωρίζεται από τα υπόλοιπα, διαχωρίζεται από το παρελθόν των άλλων.
»Ο πολιτισμός της κατανάλωσης, πολιτισμός του κατακερματισμού, μας εκπαιδεύει με τέτοιον τρόπο ώστε να πιστεύουμε ότι τα πράγματα συμβαίνουν έτσι από μόνα τους. Ανίκανο να αναγνωρίσει τις ρίζες του, το παρόν προβάλλει στο μέλλον τη δική του επανάληψη. Το αύριο είναι το άλλο όνομα του σήμερα. Η άνιση οργάνωση του κόσμου, που εξευτελίζει την ανθρώπινη μοίρα, ανήκει στην αιώνια τάξη και η αδικία είναι ένα πεπρωμένο που είμαστε υποχρεωμένοι ή να το δεχτούμε ή να μη το δεχτούμε.
»Το δικαίωμα στη μνήμη (...) πρέπει σήμερα περισσότερο από ποτέ να το διεκδικήσουμε και να το εξασκήσουμε: όχι για να επαναλάβουμε το παρελθόν αλλά για να μην το αφήσουμε να επαναληφθεί· όχι για να γίνουμε τα ζωντανά φερέφωνα των νεκρών, αλλά για να αποκτήσουμε την ικανότητα να μιλάμε με φωνές που να μην είναι καταδικασμένες να αντηχούν αενάως τη βλακεία και την κακομοιριά.
»Οταν η μνήμη είναι στ' αλήθεια ζωντανή δεν κάθεται να ρεμβάζει την ιστορία, αλλά μας καλεί να γράψουμε ιστορία (...) Η ατιμωρησία είναι παιδί της κακής μνήμης (...)
»Η μνήμη δεν αρνείται τη νοσταλγία· αλλά προτιμάει την ελπίδα, τον κίνδυνο της ελπίδας και την αψηφισιά της. Οι αρχαίοι Ελληνες πίστευαν ότι η Μνημοσύνη ήταν αδελφή του Χρόνου και του Ωκεανού, και δεν έκαναν λάθος».
(Ο Λατινοαμερικάνος Εντουάρντο Γκαλεάνο, στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ενας κόσμος ανάποδα»)
Σχόλια