Λαοκράτης Βάσσης
22 Με κυρτωμένη τη ράχη του πολιτικού συστήματος εξουσίας απ’ τη χρεοκοπία του 2010 και εντεύθεν, με επικυριαρχούμενη τη χώρα μας απ’ την υπερεξουσία του ευρωδυτικού τοκογλυφικού κεφαλαίου, αλλά και με προωθούμενη, δίκην υποκατάστατης "εθνικής ιδεολογίας", την ηγεμονία του εθνοαποδομητισμού (κλίμα Σόρος!), μόνο ανυποψίαστοι δεν μπορούμε να είμαστε για το “πνεύμα’’ του εορτασμού της διακοσιοστής επετείου του '21, παρότι η πανδημία έχει δικαιολογημένα αποσπάσει την προσοχή όλων μας. Ιδίως, μάλιστα, όταν βλέπουμε ποιοι δίνουν τον τόνο, με πρώτη τη... δαφνοστεφή απ’ την Ολυμπιάδα της Αθήνας Γιάννα Αγγελοπούλου, στις προγραμματιζόμενες επίσημες (και ημιεπίσημες) εορταστικές εκδηλώσεις. Που σημαίνει πως, κατά τα προοιωνιζόμενα, θα γίνει προσπάθεια, με περισσεύουσα "γκλαμουριά" και νεοϊστορική ακαδημαϊκή χρυσόσκονη, το φλογερό ανεξαρτησιακό μήνυμα του '21, με όλο του το αξιακό ρίζωμα στους αιώνες ιστορίας και πολιτισμού του Ελληνισμού, να καταστεί συμβατό: με τη μετανεωτερική επικυριαρχία, με την κίβδηλη κανονικότητα της και με την επιδιωκόμενη εθνοαποδομητική ανακατασκευή του συλλογικού μας "προσώπου" (αλλαγή ταυτοτικής "εθνο-εικόνας"). ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Προφανώς με απαλλαγή μας από θεωρούμενους κακούς ταυτοτικούς "μύθους" και "βαρίδια", όπως η ιστορική μας συνέχεια και η πολιτική μας διαχρονία. Κι αυτό, παρ’ ότι οι έγκυροι και εθνικής εμβέλειας ιστορικοί μας, όπως ο Απόστολος Βακαλόπουλος και ο Νίκος Σβορώνος, έχουν "ξεφορτώσει" την ιστόρηση του '21. Την έχουν ξεφορτώσει τόσο από τις μεταφυσικές υμνολογίες και τις εξιδανικευτικές απλοϊκότητες παλαιότερων ιστορικών, της καλούμενης εθνικής γραμμής, όσο και από την υπεραπλουστευτική και μηχανιστική μονομέρεια των πρώτων μαρξιστών ιστορικών, της καλούμενης κοινωνικής γραμμής.
Με την επέλαση της αναθεωρητικής και εθνοαποδομητικής ιστοριογραφίας, από τα μέσα της Μεταπολίτευσης και μετά, επανέρχεται η καλούμενη κοινωνική γραμμή και επανατοποθετεί, σε εθνογενετική τώρα βάση, το πολύ ταλαιπωρημένο από παλαιότερα ζήτημα του εθνικού ή όχι χαρακτήρα του Μεγάλου μας Ξεσηκωμού (τί επανάσταση ήταν το '21!). Με "φαλμεραγιερικό" πάθος και οίστρο, δεν πλήττεται μόνο ο χαρακτήρας της Επανάστασής ως εθνο/αναγεννητικού σταθμού του Ελληνισμού, αλλά και η ίδια η εθνική μας ταυτότητα στην πολύ σύνθετη διϊστορική διαχρονία της.
Πρώτον, η αποσύνδεσή της απ’ την ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους και τους κρίκους των προεπαναστατικών κινημάτων, με την προφανούς επιδίωξης αποθεμελίωση της βασικής ενδογενούς (ελληνικής!) αιτιότητας της.
Δεύτερον, η μονοσήμαντη σύνδεσή της, ως καρπού τους (ούτε καν και καρπού τους!), με τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση. Που είναι και η βάση του εθνογενετικού αφηγήματος, με όλα τα μείζονα, αμέσως ή εμμέσως, ιδεολογηματικά και ταυτοτικά του παρελκόμενα.
Όπως, πολύ ενδεικτικά, το επίμαχο ζήτημα της ευρωπαϊκότητας μας (η σχέση μας με την Ευρώπη και το αν είμαστε ή πρέπει να γίνουμε... Ευρωπαίοι), ή το "αναμηρυκαστικό", εκ της αγγλοσαξονικής ιστοριογραφίας, αναποδογύρισμα της ιστορικής πραγματικότητας: όπου δεν είναι το έθνος μας που δημιούργησε κράτος, αλλά η Επανάσταση μας και το κράτος που δημιούργησαν το Νεοελληνικό Έθνος! Κι ούτε λόγος πως δεν υπάρχουν "άβατα", "απαγορευμένα" και "κλειστά" θέματα στην ιστορία του '21, όπως και γενικότερα στην Ιστορία.
Όλα μπορούν να επανέρχονται, να επανερευνώνται (με σεβασμό στη δεοντολογία της ιστορικής επιστήμης) και να επανερμηνεύονται. Όπως, εννοείται, και τα μεγάλα "επίδικα": Το '21 και η ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους, το '21 και η Γαλλική Επανάσταση (Διαφωτισμός). Αρκεί, όμως, αυτό να γίνεται με ιστορική υπευθυνότητα, έτσι που να είναι απολύτως καθαρές οι ιστορικές λογικές, τόσο της εθνοαναγεννητικής, όσο και της εθνογεννετικής θεώρησης. Που σημαίνει, χωρίς επιστημονικοφανείς και παραϊστορικές "παραναγνώσεις".
Βάλλεται η ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους με προσχηματική βάση τη μεταφυσική και απλοϊκή γραμμική της εκδοχή. Παρακάμπτοντας, δηλαδή, τη σύνθετη και τεκμηριωμένη ιστορική ανάγνωσή της με τις ασυνεχείς συνέχειες της, όπως το δύσκολο πέρασμα, με μακρές ωδίνες, στον Χριστιανισμό. Με τις κρίσιμες μεταβάσεις απ’ τη μία μεγάλη περίοδο του Ελληνισμού στην άλλη. Με τους αιώνες της Ρωμαιοκρατίας, Φραγκοκρατίας και Οθωμανοκρατίας ως την Επανάσταση του '21 και τη σταδιακή "ανασύσταση" στα σημερινά της όρια της νεοελληνικής πατρίδας.
Υποκαθίσταται με σοβαροφανή, συνήθως, επιστημοσύνη το πρωτογενές και βασικό απ’ το δευτερογενές και ωθητικό του: όπως ο ενδογενής χαρακτήρας της Ελληνικής Επανάστασης, με τη μακρά προεπαναστατική κυοφορία της στη συνείδηση του μείζονος και του ελλαδικού Ελληνισμού, απ’ την εξωγενή δυναμική της Γαλλικής Επανάστασης. Που ήταν πολύ σημαντική, εξόχως ωθητική, όχι όμως γεννητορική της Ελληνικής Επανάστασης, όπως προβάλλεται απ’ την νεοϊστορική "παρανάγνωσή" της (περίπου σαν να έμαθε τα γαλλικά του ο Καραϊσκάκης κοντά στον Μαρά και στον Ροβεσπιέρο!)
Μια "παρανάγνωση", βέβαια, που δεν οφείλεται σε ρομαντική υπερβολή, αλλά είναι η βάση του περιώνυμου εθνογεννετικού ιδεολογήματος και της υποστηρικτικής του μυθολογίας. Που θέλει, με παραϊστορική αληθοφάνεια, την Επανάσταση, όπως σημείωσα, να ιδρύει νέο έθνος, αντί για την αναγέννηση του υπερ-τρισχιλιετούς ιστορικού Ελληνικού Έθνους, και όχι το έθνος μας να ιδρύει κράτος, σύμφωνα με την εδραία περί αυτού ιστορική αλήθεια.
Όπως εδραία ιστορική αλήθεια είναι και η διπλή "μετακενωτική" σχέση Ελλάδας-Ευρώπης: η αρχετυπική (και μητρική) Αρχαίας Ελλάδας-Ευρώπης και η προ-Αναγεννησιακή Βυζαντινής Ελλάδας-Ευρώπης, με όλες τις παραμορφωτικές, από μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ιστοριογραφίας, επιβαρύνσεις του Βυζαντίου. Αλλά και η "μετακενωτική" σχέση Ευρώπης (Διαφωτισμού)-Ελλάδας, δίκην "θυγατρικής" αντίδοσης, που, καίτοι βαρύνουσα, δεν ήταν ιδρυτικού χαρακτήρα, σαν τη σχέση Ελλάδας-Ευρώπης. Όσο και αν φωνασκεί περί του αντιθέτου η ευρωπαθής και ευρω-προσαρτηματική "διανόηση" μας.
Ο μεγάλο απελευθερωτικό μας αγώνας, που συγκινεί την Ευρώπη κι όλο τον κόσμο, μικραίνει έως εξαφανίσεως σ’ αυτές τις εκδοχές ιστόρησης. Κι όχι πως δεν έχει, όπως όλες οι επαναστάσεις, τα αρνητικά της και η δική μας. Όπως, όμως, τονίζει ο Σαράντος Καργάκος: «οι εξαιρέσεις δεν είναι ο κανόνας», όση μελάνη περί του αντιθέτου κι αν ξοδευτεί.
Με δεδομένο, πάντοτε, πως οι "μαύρες τρύπες" του '21, όπως οι ερεβώδεις εμφύλιοι, για τις οποίες μιλούν οι ιστορικοί μας, δεν κλείνουν με ξόρκια, κουκουλώματα και εξιδανικευτικές μυθοπλασίες, αλλά με το πολύ φως της ιστορικής αλήθειας και τα αμείλικτα μέτρα της. Καθώς, όλα τα υπαρκτά αρνητικά, όσο κι αν υπερτονιστούν, έρχονται στα πραγματικά τους μεγέθη μπροστά σε καταλυτικού μεγαλείου ιστορικές αλήθειες, όπως το: «αποφασίσαμεν ομοφώνως» των Εξοδιτών του Μεσολογγίου, που υπογράφουν την Ελληνική Επανάσταση του '21. Κι είναι πολλές και ανεξίτηλες στους αιώνες αυτές οι "υπογραφές".
Από όλες, τελικά, τις κακοποιήσεις που έχει υποστεί η αληθινή ιστορία του '21, η νεοϊστορική (εθνοαποδομητική) "παρανάγνωση", σε όρια αντεπαναστατικής αποθεμελίωσης της ιστορικής του βάσης και της παρακαταθήκης του, είναι και η πλέον επικίνδυνη. Κι αυτό όχι τόσο με τις επιχειρούμενες ανίερες και βέβηλες απομειώσεις γεγονότων και μορφών, (που, σε κάθε περίπτωση, δεν αντέχουν στον χρόνο), όσο με τη συστηματικά επιχειρούμενη αποσύνδεσή του απ’ το βαθύ του αξιακό ρίζωμα στους αιώνες ιστορίας και πολιτισμού του Ελληνισμού και από την ενδογενή δυναμική του.
Ο δικαιωματισμός, από τα κατεξοχήν νεοταξικά ιδεολογηματικά "έμβολα", με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη (φετιχιστική!) προβολή των δικαιωμάτων των διαφορετικοτήτων και των μειονοτήτων, είναι ο μανδύας (ασύνορου) αποεθνοποιητικού και αποταυτοποιητικού εξισωτισμού (με τα αυτονόητα παρεπόμενά του). Ο κοσμοπολιτισμός, συναιρούμενος και με τον μεταφυσικό "διεθνισμό", είναι ο μανδύας της νεοταξικής και παγκοσμιοποιητικής "αχρωμίας", η αποϊδεολογικοποίηση της Ιστορίας.
Τέλος, για να περιοριστώ μόνο σ’ αυτά, με πρόσχημα τη μη ιδεολογική χρήση της Ιστορίας, είναι ο μανδύας απο-ιστορικοποίησης και απο-εθνοποίησης των λαών, αλλά και ιδεολογικοποίησής της δια τής, υποτίθεται, ουδέτερης ιστορικής γραφής, όπως η απο-εθνοποίηση της Επανάστασης του '21.
Μακάρι να ήταν, όπως και θα έπρεπε, αν δεν παίζονταν τα μεγάλα παιχνίδια που παίζονται με την υπόσκαψη του '21 και της εθνικής μας ταυτότητας. Γιατί, αν δεν παίζονταν τέτοια παιχνίδια, ο επικείμενος εορτασμός θα ήταν εξαιρετική ευκαιρία, σε τούτο το πολύ κακό γύρισμα των καιρών, στοχαστικής και αναστοχαστικής ιστορικής αυτογνωσίας και ιστορικής αυτεπίγνωσης. Με ανοιχτά και "άγρυπνα" τα μάτια μας τόσο στη σωστή ανάγνωση (χωρίς φακούς παραμορφωτικών σκοπιμοτήτων) και εμβάθυνση στα του '21 και της διαδρομής των διακοσίων χρόνων όσο και στη συνακόλουθή τους στάθμιση των δύσκολων δεδομένων του παρόντος.
Χωρίς, σε κάθε περίπτωση, η πολύ αναγκαία (και "ερειδόμενη" στο '21) φρόνηση μας, αντί της "αρετής και τόλμης", να εκπίπτει σε μετανεωτερικό νεο-ραγιαδισμό (έναντι Δύσης και Ανατολής!). Με τα ανοιχτά και "άγρυπνα" μάτια μας πρωτίστως να οδηγούν σε αταλάντευτη διεμβόλιση των "πόλων": αφενός του νοσηρού ελληνοκεντρισμού, που έχει αιχμή του τον τοξικό εθνοφυλετισμό, αφετέρου του νοσηρού αντι-ελληνοκεντρισμού, που έχει αιχμή του τον νεοταξικό εθνοαποδομητισμό. Που και οι δυο αυτοί "πόλοι" ακυρώνουν το φλογερό ανεξαρτησιακό μήνυμα και τη συνολική αξιακή παρακαταθήκη του '21. Ο πρώτος δια του τοξικού "εναγκαλισμού" κι ο δεύτερος δια του κατεδαφιστικού εθνοαποδομητισμού.
Ολοκληρώνω με την προειδοποίηση του Σαράντου Καργάκου: «Το '21 είναι η ιστορική βάση μας. Υπονόμευση του '21 συνιστά κίνδυνο για την εθνική μας ανεξαρτησία, για την εθνική μας αυτονομία και την εθνική μας ακεραιότητα», (Η Ελληνική Επανάσταση του '21- εκδ. ΠΕΡΙ-ΤΕΧΝΩΝ). Τονίζοντας, εν κατακλείδι, πως ο εσώτερος αξιακός πυρήνας της ιστορικής βάσης του '21 είναι και εσώτερος αξιακός πυρήνας της "ψυχής" του Τόπου μας (έθνους-πατρίδας). Όπως βαθαίνουν αυτή την "ψυχή", που γέννησε το έπος του '40 και της Εθνικής Αντίστασης, οι νεότεροι πνευματικοί "νομοθέτες" του Ελληνισμού: απ’ τον Ρήγα, τον Σολωμό, τον Κάλβο και τον Μακρυγιάννη ως τον Σικελιανό, τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τον Ρίτσο!
22 Με κυρτωμένη τη ράχη του πολιτικού συστήματος εξουσίας απ’ τη χρεοκοπία του 2010 και εντεύθεν, με επικυριαρχούμενη τη χώρα μας απ’ την υπερεξουσία του ευρωδυτικού τοκογλυφικού κεφαλαίου, αλλά και με προωθούμενη, δίκην υποκατάστατης "εθνικής ιδεολογίας", την ηγεμονία του εθνοαποδομητισμού (κλίμα Σόρος!), μόνο ανυποψίαστοι δεν μπορούμε να είμαστε για το “πνεύμα’’ του εορτασμού της διακοσιοστής επετείου του '21, παρότι η πανδημία έχει δικαιολογημένα αποσπάσει την προσοχή όλων μας. Ιδίως, μάλιστα, όταν βλέπουμε ποιοι δίνουν τον τόνο, με πρώτη τη... δαφνοστεφή απ’ την Ολυμπιάδα της Αθήνας Γιάννα Αγγελοπούλου, στις προγραμματιζόμενες επίσημες (και ημιεπίσημες) εορταστικές εκδηλώσεις. Που σημαίνει πως, κατά τα προοιωνιζόμενα, θα γίνει προσπάθεια, με περισσεύουσα "γκλαμουριά" και νεοϊστορική ακαδημαϊκή χρυσόσκονη, το φλογερό ανεξαρτησιακό μήνυμα του '21, με όλο του το αξιακό ρίζωμα στους αιώνες ιστορίας και πολιτισμού του Ελληνισμού, να καταστεί συμβατό: με τη μετανεωτερική επικυριαρχία, με την κίβδηλη κανονικότητα της και με την επιδιωκόμενη εθνοαποδομητική ανακατασκευή του συλλογικού μας "προσώπου" (αλλαγή ταυτοτικής "εθνο-εικόνας"). ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Προφανώς με απαλλαγή μας από θεωρούμενους κακούς ταυτοτικούς "μύθους" και "βαρίδια", όπως η ιστορική μας συνέχεια και η πολιτική μας διαχρονία. Κι αυτό, παρ’ ότι οι έγκυροι και εθνικής εμβέλειας ιστορικοί μας, όπως ο Απόστολος Βακαλόπουλος και ο Νίκος Σβορώνος, έχουν "ξεφορτώσει" την ιστόρηση του '21. Την έχουν ξεφορτώσει τόσο από τις μεταφυσικές υμνολογίες και τις εξιδανικευτικές απλοϊκότητες παλαιότερων ιστορικών, της καλούμενης εθνικής γραμμής, όσο και από την υπεραπλουστευτική και μηχανιστική μονομέρεια των πρώτων μαρξιστών ιστορικών, της καλούμενης κοινωνικής γραμμής.
Με την επέλαση της αναθεωρητικής και εθνοαποδομητικής ιστοριογραφίας, από τα μέσα της Μεταπολίτευσης και μετά, επανέρχεται η καλούμενη κοινωνική γραμμή και επανατοποθετεί, σε εθνογενετική τώρα βάση, το πολύ ταλαιπωρημένο από παλαιότερα ζήτημα του εθνικού ή όχι χαρακτήρα του Μεγάλου μας Ξεσηκωμού (τί επανάσταση ήταν το '21!). Με "φαλμεραγιερικό" πάθος και οίστρο, δεν πλήττεται μόνο ο χαρακτήρας της Επανάστασής ως εθνο/αναγεννητικού σταθμού του Ελληνισμού, αλλά και η ίδια η εθνική μας ταυτότητα στην πολύ σύνθετη διϊστορική διαχρονία της.
Ελληνική Επανάσταση και Διαφωτισμός
Πέραν της γενικευμένης –στους κύκλους του αποδομητισμού– απομειωτικής λογικής για ιστορικά γεγονότα και ιστορικές μορφές του Αγώνα, δήθεν για να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια, επιχειρείται με δυο αλληλοπροσδιοριζόμενες και επιστημονικοφανείς "παραναγνώσεις":Όλα μπορούν να επανέρχονται, να επανερευνώνται (με σεβασμό στη δεοντολογία της ιστορικής επιστήμης) και να επανερμηνεύονται. Όπως, εννοείται, και τα μεγάλα "επίδικα": Το '21 και η ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους, το '21 και η Γαλλική Επανάσταση (Διαφωτισμός). Αρκεί, όμως, αυτό να γίνεται με ιστορική υπευθυνότητα, έτσι που να είναι απολύτως καθαρές οι ιστορικές λογικές, τόσο της εθνοαναγεννητικής, όσο και της εθνογεννετικής θεώρησης. Που σημαίνει, χωρίς επιστημονικοφανείς και παραϊστορικές "παραναγνώσεις".
Βάλλεται η ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους με προσχηματική βάση τη μεταφυσική και απλοϊκή γραμμική της εκδοχή. Παρακάμπτοντας, δηλαδή, τη σύνθετη και τεκμηριωμένη ιστορική ανάγνωσή της με τις ασυνεχείς συνέχειες της, όπως το δύσκολο πέρασμα, με μακρές ωδίνες, στον Χριστιανισμό. Με τις κρίσιμες μεταβάσεις απ’ τη μία μεγάλη περίοδο του Ελληνισμού στην άλλη. Με τους αιώνες της Ρωμαιοκρατίας, Φραγκοκρατίας και Οθωμανοκρατίας ως την Επανάσταση του '21 και τη σταδιακή "ανασύσταση" στα σημερινά της όρια της νεοελληνικής πατρίδας.
Επανάσταση και "παραναγνώσεις"
Όλη αυτή η πολύπλοκη ιστορική και πολιτιστική διαδρομή, με τα επίγεια και τα υπόγεια ρεύματά της, πολυδιάστατη και πολύπτυχη, διαπερνάται και συνέχεται πρωτευόντως απ’ το "μαγικό υφάδι της γλώσσας μας" και τα εν διαρκεί εξελίξει αξιακά της σημαινόμενα. Με την προαιωνίως αείρροη κοίτη αυτής της διαδρομής να είναι η εθνοταυτοτική "μήτρα" της ενδογενούς και βασικής δυναμικής της Επανάστασής μας. Κάτι που αναδίδεται σαν άρωμα απ’ την ψυχή των απλών αγωνιστών και ηρώων της. Που, βγαλμένοι οι περισσότεροι μόνο απ’το σχολείο της "αγίας" ελληνικής παράδοσης υπέγραφαν με το αίμα τους την αναγέννηση του Ελληνικού Έθνους.Υποκαθίσταται με σοβαροφανή, συνήθως, επιστημοσύνη το πρωτογενές και βασικό απ’ το δευτερογενές και ωθητικό του: όπως ο ενδογενής χαρακτήρας της Ελληνικής Επανάστασης, με τη μακρά προεπαναστατική κυοφορία της στη συνείδηση του μείζονος και του ελλαδικού Ελληνισμού, απ’ την εξωγενή δυναμική της Γαλλικής Επανάστασης. Που ήταν πολύ σημαντική, εξόχως ωθητική, όχι όμως γεννητορική της Ελληνικής Επανάστασης, όπως προβάλλεται απ’ την νεοϊστορική "παρανάγνωσή" της (περίπου σαν να έμαθε τα γαλλικά του ο Καραϊσκάκης κοντά στον Μαρά και στον Ροβεσπιέρο!)
Μια "παρανάγνωση", βέβαια, που δεν οφείλεται σε ρομαντική υπερβολή, αλλά είναι η βάση του περιώνυμου εθνογεννετικού ιδεολογήματος και της υποστηρικτικής του μυθολογίας. Που θέλει, με παραϊστορική αληθοφάνεια, την Επανάσταση, όπως σημείωσα, να ιδρύει νέο έθνος, αντί για την αναγέννηση του υπερ-τρισχιλιετούς ιστορικού Ελληνικού Έθνους, και όχι το έθνος μας να ιδρύει κράτος, σύμφωνα με την εδραία περί αυτού ιστορική αλήθεια.
Όπως εδραία ιστορική αλήθεια είναι και η διπλή "μετακενωτική" σχέση Ελλάδας-Ευρώπης: η αρχετυπική (και μητρική) Αρχαίας Ελλάδας-Ευρώπης και η προ-Αναγεννησιακή Βυζαντινής Ελλάδας-Ευρώπης, με όλες τις παραμορφωτικές, από μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ιστοριογραφίας, επιβαρύνσεις του Βυζαντίου. Αλλά και η "μετακενωτική" σχέση Ευρώπης (Διαφωτισμού)-Ελλάδας, δίκην "θυγατρικής" αντίδοσης, που, καίτοι βαρύνουσα, δεν ήταν ιδρυτικού χαρακτήρα, σαν τη σχέση Ελλάδας-Ευρώπης. Όσο και αν φωνασκεί περί του αντιθέτου η ευρωπαθής και ευρω-προσαρτηματική "διανόηση" μας.
Η Επανάσταση είχε και αρνητικά
Υποσκάπτεται ο κανόνας από τις εξαιρέσεις του, τείνοντας στην υποκατάστασή του, όπως συμβαίνει με τον εκ συστήματος υπερτονισμό –απ’ τον νεοϊστορικό εθνοαποδημητισμό– των όποιων αρνητικών της Εθνικής Επανάστασης. Που, στις πιο ακραίες εκδοχές τής απομείωσής της, περίπου εμφανίζεται να έχει περισσότερα αρνητικά από θετικά. Απομειωτικό επιστέγασμα η θεώρηση ότι η ανεξαρτησία μας ήταν δοτή.Ο μεγάλο απελευθερωτικό μας αγώνας, που συγκινεί την Ευρώπη κι όλο τον κόσμο, μικραίνει έως εξαφανίσεως σ’ αυτές τις εκδοχές ιστόρησης. Κι όχι πως δεν έχει, όπως όλες οι επαναστάσεις, τα αρνητικά της και η δική μας. Όπως, όμως, τονίζει ο Σαράντος Καργάκος: «οι εξαιρέσεις δεν είναι ο κανόνας», όση μελάνη περί του αντιθέτου κι αν ξοδευτεί.
Με δεδομένο, πάντοτε, πως οι "μαύρες τρύπες" του '21, όπως οι ερεβώδεις εμφύλιοι, για τις οποίες μιλούν οι ιστορικοί μας, δεν κλείνουν με ξόρκια, κουκουλώματα και εξιδανικευτικές μυθοπλασίες, αλλά με το πολύ φως της ιστορικής αλήθειας και τα αμείλικτα μέτρα της. Καθώς, όλα τα υπαρκτά αρνητικά, όσο κι αν υπερτονιστούν, έρχονται στα πραγματικά τους μεγέθη μπροστά σε καταλυτικού μεγαλείου ιστορικές αλήθειες, όπως το: «αποφασίσαμεν ομοφώνως» των Εξοδιτών του Μεσολογγίου, που υπογράφουν την Ελληνική Επανάσταση του '21. Κι είναι πολλές και ανεξίτηλες στους αιώνες αυτές οι "υπογραφές".
Από όλες, τελικά, τις κακοποιήσεις που έχει υποστεί η αληθινή ιστορία του '21, η νεοϊστορική (εθνοαποδομητική) "παρανάγνωση", σε όρια αντεπαναστατικής αποθεμελίωσης της ιστορικής του βάσης και της παρακαταθήκης του, είναι και η πλέον επικίνδυνη. Κι αυτό όχι τόσο με τις επιχειρούμενες ανίερες και βέβηλες απομειώσεις γεγονότων και μορφών, (που, σε κάθε περίπτωση, δεν αντέχουν στον χρόνο), όσο με τη συστηματικά επιχειρούμενη αποσύνδεσή του απ’ το βαθύ του αξιακό ρίζωμα στους αιώνες ιστορίας και πολιτισμού του Ελληνισμού και από την ενδογενή δυναμική του.
Η αλλαγή του αξιακού "γονιδιώματος"
Στοχεύουν στην αλλαγή του αξιακού "γονιδιώματός" του, οπότε και της νεοελληνικής εθνοταυτοτικής μας υπόστασης! Όπως, μάλιστα, αυτή η στόχευση πλαισιώνεται και υπηρετείται:- Πρώτον, με επιστημονικοφάνεια, προοδευτικοφάνεια και αριστεροφάνεια (δικαιωματιστική "Αριστερά").
- Δεύτερον, με προνομιακές προσβάσεις στον Δημόσιο Χώρο και προϊούσα διείσδυση (έλεγχο) στο σύστημα εξουσίας.
- Τρίτον, με όλα τα ιδεολογηματικά και προπαγανδιστικά "έμβολα" του ultra εκσυγχρονισμού και της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης, όπως: αντι-εθνικισμός, πολυπολιτισμικότητα, ευρωπαϊσμός, δικαιωματισμός, κοσμοπολιτισμός, αποϊδεολογικοποίηση της Ιστορίας και άλλα τέτοια παρόμοια.
Ο δικαιωματισμός, από τα κατεξοχήν νεοταξικά ιδεολογηματικά "έμβολα", με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη (φετιχιστική!) προβολή των δικαιωμάτων των διαφορετικοτήτων και των μειονοτήτων, είναι ο μανδύας (ασύνορου) αποεθνοποιητικού και αποταυτοποιητικού εξισωτισμού (με τα αυτονόητα παρεπόμενά του). Ο κοσμοπολιτισμός, συναιρούμενος και με τον μεταφυσικό "διεθνισμό", είναι ο μανδύας της νεοταξικής και παγκοσμιοποιητικής "αχρωμίας", η αποϊδεολογικοποίηση της Ιστορίας.
Τέλος, για να περιοριστώ μόνο σ’ αυτά, με πρόσχημα τη μη ιδεολογική χρήση της Ιστορίας, είναι ο μανδύας απο-ιστορικοποίησης και απο-εθνοποίησης των λαών, αλλά και ιδεολογικοποίησής της δια τής, υποτίθεται, ουδέτερης ιστορικής γραφής, όπως η απο-εθνοποίηση της Επανάστασης του '21.
Εθνοφυλετική καπηλεία
Όλα αυτά πλαισιώνουν το παγιδευτικό πλέγμα της υποκατάστατης "εθνικής ιδεολογίας", που περνάει από τη "Σκύλλα" των μεταφυσικών υπερβολών και των τοξικών ακροτήτων της (με τα εθνοφυλετικά και εθνοκαπηλικά της "νόθα", όπως η χούντα και η Χρυσή Αυγή) στη "Χάρυβδη»"του εθνοαποδομητισμού και της απο/εθνοποιητικής εκθεμελίωσης της ταυτοτικής μας υπόστασης. Αυτή ορίζεται, προφανώς, απ’ το αξιακό και όχι από το βιολογικό μας αίμα. Θέλω να πιστεύω ότι καθίσταται αρκούντως φανερό πως τα αναδεικνυόμενα εδώ "επίδικα", γιατί υπάρχουν και πολλά άλλα, κάθε άλλο παρά είναι ένα αθώο ζήτημα ιστορικού-φιλολογικού και μόνο ενδιαφέροντος.Μακάρι να ήταν, όπως και θα έπρεπε, αν δεν παίζονταν τα μεγάλα παιχνίδια που παίζονται με την υπόσκαψη του '21 και της εθνικής μας ταυτότητας. Γιατί, αν δεν παίζονταν τέτοια παιχνίδια, ο επικείμενος εορτασμός θα ήταν εξαιρετική ευκαιρία, σε τούτο το πολύ κακό γύρισμα των καιρών, στοχαστικής και αναστοχαστικής ιστορικής αυτογνωσίας και ιστορικής αυτεπίγνωσης. Με ανοιχτά και "άγρυπνα" τα μάτια μας τόσο στη σωστή ανάγνωση (χωρίς φακούς παραμορφωτικών σκοπιμοτήτων) και εμβάθυνση στα του '21 και της διαδρομής των διακοσίων χρόνων όσο και στη συνακόλουθή τους στάθμιση των δύσκολων δεδομένων του παρόντος.
Χωρίς, σε κάθε περίπτωση, η πολύ αναγκαία (και "ερειδόμενη" στο '21) φρόνηση μας, αντί της "αρετής και τόλμης", να εκπίπτει σε μετανεωτερικό νεο-ραγιαδισμό (έναντι Δύσης και Ανατολής!). Με τα ανοιχτά και "άγρυπνα" μάτια μας πρωτίστως να οδηγούν σε αταλάντευτη διεμβόλιση των "πόλων": αφενός του νοσηρού ελληνοκεντρισμού, που έχει αιχμή του τον τοξικό εθνοφυλετισμό, αφετέρου του νοσηρού αντι-ελληνοκεντρισμού, που έχει αιχμή του τον νεοταξικό εθνοαποδομητισμό. Που και οι δυο αυτοί "πόλοι" ακυρώνουν το φλογερό ανεξαρτησιακό μήνυμα και τη συνολική αξιακή παρακαταθήκη του '21. Ο πρώτος δια του τοξικού "εναγκαλισμού" κι ο δεύτερος δια του κατεδαφιστικού εθνοαποδομητισμού.
Ολοκληρώνω με την προειδοποίηση του Σαράντου Καργάκου: «Το '21 είναι η ιστορική βάση μας. Υπονόμευση του '21 συνιστά κίνδυνο για την εθνική μας ανεξαρτησία, για την εθνική μας αυτονομία και την εθνική μας ακεραιότητα», (Η Ελληνική Επανάσταση του '21- εκδ. ΠΕΡΙ-ΤΕΧΝΩΝ). Τονίζοντας, εν κατακλείδι, πως ο εσώτερος αξιακός πυρήνας της ιστορικής βάσης του '21 είναι και εσώτερος αξιακός πυρήνας της "ψυχής" του Τόπου μας (έθνους-πατρίδας). Όπως βαθαίνουν αυτή την "ψυχή", που γέννησε το έπος του '40 και της Εθνικής Αντίστασης, οι νεότεροι πνευματικοί "νομοθέτες" του Ελληνισμού: απ’ τον Ρήγα, τον Σολωμό, τον Κάλβο και τον Μακρυγιάννη ως τον Σικελιανό, τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τον Ρίτσο!
Σχόλια