Γράφει ο Τυμπανίδης Γεώργιος -
Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω μια απάντηση στο άρθρο της κας Έλενας Ακρίτα για την κατάσταση στον Έβρο. Επειδή κυρία Ακρίτα είπατε τη γνώμη σας, θέλω να πω και εγώ τη δική μου, ένας Εβρίτης, ένας Ορεστιαδίτης που έζησε τα γεγονότα λίγο πιο κοντά από εσάς. Καταρχάς θα πρέπει να γνωρίζετε ότι τα 20χρονα παλικάρια μας μια χαρά ξέρουν να χειρίζονται τα όπλα τους και αν χρειαστεί θα είναι στην πρώτη γραμμή, γιατί αυτό που μετράει είναι η ψυχή κι όχι η ηλικία. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩΓιατί καλό είναι να μη μισούμε κανέναν αλλά επειδή δεν μιλήσατε καθόλου για αγάπη, σας υπενθυμίζω αυτή τη μαγική λέξη και το τι μπορεί να κάνει η Αγάπη για την Πατρίδα. Κι όταν αγαπάς και προστατεύεις την πατρίδα είναι το καλύτερο σημάδι. «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Άλλωστε, είμαι σίγουρος ότι έχετε διαβάσει πολλαπλάσια βιβλία από εμένα και σίγουρα γνωρίζετε το βιβλίο “Στα μυστικά του Βάλτου” της Πηνελόπης Δέλτα. Θυμηθείτε λοιπόν τον Αποστόλη και τον Γιωβάν.
Η Ειρήνη είναι έγκυος, αλλά ο σύζυγός της γυρνούσε στο σπίτι για τρεις ώρες κάθε 24ωρο και έφευγε χωρίς καν να μπορεί να κοιμηθεί από την υπερένταση. Η Χ, που δεν θέλω να πω το όνομά της, έχει ανίατη ασθένεια και κινητικά προβλήματα και ο σύζυγός της έλειπε συνεχώς, αφήνοντάς της μόνη με τέσσερα παιδιά. Ο Γιάννης και η Χρύσα –και οι δύο αστυνομικοί– άφησαν τα τρία παιδιά τους όπου βρήκαν και ήταν συνέχεια εκεί. Ο Θοδωρής (ο Τεό για εμάς τους φίλους) συνοριοφύλακας, άυπνος για 3 μέρες, δεν του έβγαινε η φωνή όταν μίλησα μαζί του. Και κανένας από αυτούς δεν γκρίνιαξε, αντί αυτών γκρινιάζετε εσείς, κυρία Ακρίτα, κάπως άκριτα (μήπως έγινε λάθος στο ληξιαρχείο και μπήκε λάθος ο τόνος στο επώνυμο σας;).
Δεν υπέπεσε στην αντίληψή σας
Και δεν ήταν μόνο αυτοί, ήταν οι αγρότες στο Τυχερό, στον Πέπλο, στο Διδυμότειχο και σε άλλα σημεία που πήραν τα τρακτέρ και φώτιζαν τα σύνορα για να βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι τη νύχτα να μπορούν να κάνουν ό,τι έπρεπε να κάνουν, ήταν οι εθελοντές που έτρεξαν να βοηθήσουν, ήταν οι γυναίκες από τα χωριά που έφτιαχναν πίτες για να ταΐσουν τους υπερασπιστές των συνόρων μας, ήταν οι αρχές των δήμων και των χωριών που μας καθησύχαζαν και μας ενημέρωναν.Βλέπετε, κυρία Ακρίτα, ο "εχθρός" δεν ήταν η οικογένεια των μεταναστών. Ίσως δεν είδατε ότι τουρκικά drones πετούσαν καπνογόνα στην Ελλάδα. Μπορεί να μην είδατε την εικόνα με τους μαυροφορεμένους μασκοφόρους άντρες με στρατιωτικό υλικό να πετάνε επίσης καπνογόνα. Ίσως δεν αναρωτηθήκατε πώς βρέθηκαν τόσα εργαλεία, με τα οποία κόβανε τον φράχτη κάποιοι.
Ίσως δεν μάθατε ότι άνοιξαν φυλακές και ποινικοί κατευθύνθηκαν στα σύνορά μας. Ίσως δεν υπέπεσε στην αντίληψή σας ότι η μεταφορά αυτών των ανθρώπων ήταν δωρεάν κι ότι αν και η Βουλγαρία είναι δίπλα δεν προσπάθησε ούτε ένας να περάσει από εκεί. Ίσως δεν μάθατε ότι το 90% δεν ήταν Σύριοι με τις οικογένειές τους. Ίσως πλέον να έχετε καταλάβει τι δέχθηκε ο Έβρος και ότι καταφέραμε να αντέξουμε.
Όχι, κυρία Ακρίτα, δεν μισούμε τον Σύριο πρόσφυγα και την οικογένειά του, και ας βάζει το παιδί του πάνω από τον καπνό και ας το χτυπάει για να κλάψει για να πάρει πλάνα η τηλεόραση. Ούτε μισούμε τον απλό Τούρκο πολίτη, ίσα ίσα συνυπάρχουμε όμορφα και φιλικά. Απλά φοβόμαστε, φοβόμαστε που κάποιοι σαν κι εσάς δεν λένε να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ και να δουν μια ξεκάθαρη εικόνα. Φοβόμαστε που κρίνετε εκ του ασφαλούς, χωρίς πιθανότατα να έχετε πατήσει το πόδι σας στον Βόρειο Έβρο. Φοβόμαστε που δίνουμε μάχη για την πατρίδα μας και υπάρχουν άνθρωποι που κρίνουν και γκρινιάζουν και δεν λένε ένα ευχαριστώ σε αυτούς που βοήθησαν. Ένα ευχαριστώ και ένα μπράβο βρε παλικάρια.
Στις Καστανιές για 2-
3 μέρες
Κυρία Ακρίτα, το χωριό Καστανιές και όλα τα χωριά μας έχουν 200-300 κατοίκους το κάθε ένα στην καλύτερη περίπτωση. Σε απόσταση 500 μέτρων υπήρχαν πάνω από 10.000 άνθρωποι, κάποιοι από αυτούς πετούσαν δακρυγόνα, καμένα ξύλινα δοκάρια, πέτρες και ό,τι άλλο μπορούσαν να βρουν, κόβανε τον φράχτη. Κι όμως κανένας από εμάς δεν έφυγε, κανένας δεν φοβήθηκε γιατί όλοι γίναμε μια γροθιά, γιατί έχουμε εμπιστοσύνη.Σάς προσκαλώ και σάς προκαλώ να έρθετε να μείνετε στις Καστανιές για έναν μήνα, μια εβδομάδα, έστω 2-3 μέρες. Μόνη σας σε ένα σπίτι στο χωριό, και όταν το βράδυ κλείνετε το φως και έχετε στα 500 μέτρα ένα εξαγριωμένο πλήθος κόσμου με τις ριπές του ανέμου να φέρνουν κατά κύματα τις φωνές τους να μπορείτε να κοιμηθείτε, και θα το κάνετε, αλλά πρώτα πρέπει να πιστέψετε στους ανθρώπους αυτούς που τόσο άδικα κρίνατε ότι είναι ανεπαρκείς.
Και μπορεί να μην μπορώ να πω "η Ελλάδα μου" όπως λέτε, αλλά μπορώ να πω "ο Έβρος μου" γιατί ζω εδώ με τα παιδιά μου, άσχετα αν πρέπει να φεύγω κάθε τόσο για να κάνω τις δουλειές μου σε μεγάλα αστικά κέντρα. Άσχετα αν τρέχω με 200 χιλιόμετρα την ώρα για να προλάβω τον γιο με αιμορραγία 120 χιλιόμετρα μακριά. Άσχετα αν υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν 180 χιλιόμετρα για να κάνουν αιμοκάθαρση στην Αλεξανδρούπολη και άλλα τόσα για να επιστρέψουν τρεις φορές την εβδομάδα γιατί δεν φτάνουν οι θέσεις στο Διδυμότειχο.
Ένα ευχαριστώ
Αλλά αγαπώ τον τόπο μου και μού φτάνει ένα μπράβο και ένα ευχαριστώ. Αλλά για αυτά τα τόσα προβλήματα που έχουμε δεν θυμάμαι (μακάρι να κάνω λάθος) να γκρινιάζετε γιατί δεν είναι "Ο Έβρος σας", κυρία Ακρίτα. Βλέπετε κυρία Ακρίτα μπορεί να έχετε εσείς το όνομα αλλά εμείς έχουμε τη χάρη να ονομαζόμαστε ακρίτες και η ανάρτησή σας, εκτός από τις προφανώς σωστές τοποθετήσεις σας, με αρκετή δόση ειρωνείας, είναι γενικά εκτός θέματος. Για την κατάσταση στον Έβρο θα μιλούσατε, έτσι ξεκινάτε την ανάρτησή σας.Φαίνεται ότι δεν καταλάβατε τι συνέβη. Και ναι, σε έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο δεν θα υπάρχουν συγκρούσεις, όπλα, διλήμματα ηθικής, πρόσφυγες, μετανάστες, λαθρομετανάστες, Ειδομένες, Έβροι, Ερντογάν, καπνογόνα, φράχτες. Όμως ο κόσμος δεν είναι έτσι. Δεν μπορεί κάποιος να παραμένει τόσο εγκληματικά ρομαντικός κι αθώος απέναντι στην ωμή πραγματικότητα και τα σκληρά προβλήματα, που οπωσδήποτε με κάποιο τρόπο πρέπει να επιλυθούν.
Μακάρι να ήταν εύκολο να βρεθεί ο ιδανικός τρόπος αντιμετώπισης. Οι ειρωνείες (εκ του ασφαλούς) δεν λύνουν προβλήματα. Απλά προσβάλλουν τόπους και ανθρώπους.
Και να ξέρετε κυρία Ακρίτα ότι σε αυτή την αλυσίδα ανθρώπων, καταστάσεων, ενημερώσεων, σχεδιασμού, επικοινωνίας και επαναλαμβάνω κυρίως Ανθρώπων εδώ στον Έβρο δεν θα βρείτε κανέναν αδύναμο κρίκο. Γκρινιάξτε για κάτι άλλο.
Πηγή: www.madata.gr
=====================
Αριστερά και μεταναστευτικό
“Αλιεύσαμε” και αναπαράγουμε το παρακάτω του Manolis Moustos από το FB.
”Δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος σε αυτόν τον τόπο που να μην
παρακολουθεί με αγωνία τα όσα εκτυλίσσονται αυτές τις μέρες στα
ανατολικά σύνορα της χώρας. Χιλιάδες πρόσφυγες στοιβάζονται στον Έβρο
ενώ εκατοντάδες γυναικόπαιδα καταφτάνουν με σωσίβιες λέμβους στα νησιά
και όλα αυτά σαν αποτέλεσμα της επεκτατικής, φασιστικής και εκβιαστικής
πολιτικής του Ερντογάν. Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, τα πρώτα που
χάνονται είναι η ανθρωπιά και η κοινή λογική.
Σχετικά με την ανθρωπιά…
Δεν γίνεται η στάση σου απέναντι σε ανθρώπους κυνηγημένους και που
ξεριζώθηκαν από τις πατρίδες τους να είναι “να μην γαμιόσουνα σαν σκύλα,
να μην γαμιόσουνα μωρή”. Όσο και να έχουν πιεστεί οι νησιώτες από το
βάρος του προσφυγικού, η αποκτήνωση και η σκατοψυχία είναι ο απόλυτος
απόπατος του ανθρώπινου είδους. Ειδικά, όταν μπροστά σου έχεις κάποιον
αδύναμο, κάποιον με ανάγκη. Έγραφε σχετικά ο Λουντέμης και είχε απόλυτο
δίκιο:
“Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ.”
Τώρα, όσον αφορά την κοινή λογική…
Είναι ένα πράγμα να είσαι ουμανιστής και είναι ένα εντελώς
διαφορετικό πράγμα να μην βλέπεις ότι η χώρα διαλύεται, μετατρεπόμενη σε
αποθήκη ψυχών. Ότι η Τουρκία οργανώνει πλέον ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ την μετακίνηση
χιλιάδων μεταναστών στα σύνορα της Ελλάδας (και όχι της Βουλγαρίας). Κι
αυτό δεν το κάνει ελέγχοντας τα δουλεμπορικά δίκτυα, ούτε στα κρυφά.
Πάνε αυτά. Το επίσημο τουρκικό κράτος και οι μυστικές υπηρεσίες
μεταφέρουν με πούλμαν κόσμο στον Έβρο, αρκετούς τους εξοπλίζουν με
φουσκωτά, τανάλιες για τα σύρματα, λοστούς ή δακρυγόνα ενώ τουρκικά
λιμενικά σκάφη οδηγούν οικογένειες στο Αιγαίο, διακινδυνεύοντας ζωές
μικρών παιδιών. Ένα παιδάκι μάλιστα πνίγηκε.
Είναι ένα πράγμα να αγαπάς βαθιά τον συνάνθρωπο και είναι ένα
εντελώς διαφορετικό πράγμα να μην βλέπεις οτι η Τουρκία χρησιμοποιεί
χιλιάδες έως και εκατομμύρια κόσμου σαν ανθρώπινες ασπίδες (εν γνώση ή
εν αγνοία των μεταναστών) για να διαρρήξει τα σύνορα της Ελλάδας.
Υπάρχει πιο ξετσίπωτη, πιο ξεφτιλισμένη, πιο φασιστική πρακτική; Πόλεμος
με πολιορκητικό κριό άμαχους. Ο Χίτλερ, το Ισραήλ και ο ISIS τα έκαναν
αυτά.
Κράτος διακινητής, κράτος δουλέμπορος, κράτος συνεργάτης
τζιχαντιστικών δικτύων και κράτος τρομοκράτης των λαών της περιοχής.
Αυτή είναι η φασιστική Τουρκία.
Κι όμως. Άμα διαβάσεις αναρτήσεις και κείμενα πολλών φίλων που
πρόσκεινται στην αριστερά ή στον αντιεξουσιαστικό χώρο θα νομίζεις οτι
το βασικό πρόβλημα είναι ο “φασισμός των Ελληναράδων” αναπαράγοντας σε
πολλές περιπτώσεις την προπαγάνδα και τα fake news της τουρκικής
διπλωματίας.
Ας το σκεφτούμε λιγάκι. Η Ελλάδα έχει σαν γείτονα έναν φασίστα που
δεν διστάζει να κάνει ακόμα και πόλεμο με τανκς και όπλα στην Συρία, που
κατέχει παράνομα την μισή Κύπρο και που χρησιμοποιεί μετανάστες σαν
γεωπολιτικό όπλο. Και η πλειοψηφία του προοδευτικού κόσμου τι λέει; Αντί
να καταγγείλει τον τούρκικο ιμπεριαλισμό, αντί να αποκαλύψει τα ψέματα
της τουρκικής πολεμικής μηχανής, αντί να υπερασπιστεί με σθένος την
λαϊκή και εθνική κυριαρχία της χώρας μας και την εδαφική της
ακεραιότητα, φωνάζει συνθήματα του στυλ να “ανοίξουν τώρα όλα τα σύνορα”
ή “κανείς φαντάρος στα σύνορα”. Άντε να τραβήξει και καμία γενικόλογη
καταγγελία στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ που ευθύνονται για τους πολέμους.
Πραγματικά ζούμε στιγμές απίστευτες…
Γενικά, το οτι δεν μπορείς να ασκήσεις εξωτερική πολιτική δεν
σημαίνει οτι μπορείς και να εκστομίζεις με ελαφρότητα την κάθε μαλακία
που σου έρχεται στο κεφάλι.
Έχουν διανοηθεί οι φίλες και οι φίλοι τι σημαίνει να καταλυθούν τα
σύνορα μίας χώρας ή τι θα συμβεί αν ο στρατός σταματήσει να τα φυλάει;
Το σύνθημα “να καταργηθούν τα σύνορα που είναι χαρακιές στο σώμα του
πλανήτη” είναι βεβαίως όμορφο αλλά σε συνθήκες σκληρού Ιμπεριαλισμού,
μεγαπαικτών που ρημάζουν για πλάκα μικρές χώρες και γειτόνων που θέλουν
να δουν την κοινωνική συνοχή της χώρας μας να διαλύεται, ισοδυναμεί με
εθνικό αυτοχειριασμό.
Με απλά λόγια, μία τέτοια εξέλιξη θα σήμανε: στοίβαγμα εκατοντάδων
χιλιάδων ή εκατομμύριων προσφύγων στην Ελλάδα και εγκλωβισμός τους για
αόριστο διάστημα αφού οι Ευρωπαίοι έχουν κλείσει τα σύνορα τους,
κατάρρευση του όποιου ελάχιστου κοινωνικού κράτους έχει απομείνει μετά
από δέκα χρόνια ανελέητης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, άγριες φυλετικές
συγκρούσεις πρώτα και κύρια ανάμεσα σε πρόσφυγες, μία ανθρωπιστική κρίση
μέσα στα προχειροφτιαγμένα hot spots ασύλληπτης έκτασης, απώλεια
εκτεταμένων εδαφών με την Τουρκία να βάζει θέμα κυριαρχίας λόγω εποίκων
και γενικά κοινωνική κόλαση για ντόπιους και ξένους. Τέτοια καταστροφή
για την Ελλάδα δεν θα την εύχονταν ούτε οι Γκρίζοι Λύκοι.
Υπερβολές;
Εδώ και πολλά χρόνια, ο προοδευτικός χώρος δυστυχώς ταυτίστηκε
ιδεολογικά με την παγκοσμιοποίηση και τις “αξίες” της: Κατάργηση εθνικών
συνόρων, διάλυση εθνών και κάθε συλλογικής ταυτότητας, πόλεμος στις
πατρίδες και σε κάθετι που μπορεί να μπει εμπόδιο στον Ιμπεριαλισμό και
την επέκταση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Κάπως έτσι, μέγας εχθρός των
“αριστερών” είναι ο περιθωριακός εθνικισμός μερικών Ελλήνων και όχι ο
επεκτατικός φασισμός του Ερντογάν.
Και κάπως έτσι, πολλές φίλες και φίλοι βγάζουν σπυράκια στο άκουσμα
της λέξης “πατρίδα” ή “έθνος”. Εκτός κι αν πρόκειται για την Ροζάβα ή
την Τσιάπας ή την Παλαιστίνη, όπου εκεί οι ντόπιοι δικαιούνται να
υπερασπίζονται τα εδάφη τους ανεμίζοντας τις εθνικές τους σημαίες. Μόνο
στην Ελλάδα πρέπει οι φαντάροι να αρνηθούν να φυλάνε τα σύνορα.
Κοντολογίς, ο πιο μεγάλος κίνδυνος αυτήν την στιγμή δεν είναι ο
Ερντογάν. Ο πιο μεγάλος μας εχθρός είναι η αφασία, η βλακεία και η
χαζοχαρουμενιά. Ας σοβαρευτούμε γιατί τα πράγματα έχουν χοντρύνει.
ΥΓ 1: έλεγε ο Νίκος Μπελογιάννης στην απολογία του προκειμένου
να αποδείξει στους κατηγόρους του τον πατριωτισμό των κομμουνιστών:
“Αυτή ήταν η δική μας δράση. Και αυτές τις εκατόμβες
προσφέραμε. Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το
αίμα μας.”
Πώς από την θυσία για την Πατρίδα και την Ελευθερία φτάσαμε να
αναπαράγουμε τα fake news της Τουρκίας είναι πραγματικά απορίας άξιο.
ΥΓ 2: το 1995, το αριστουργηματικό “Underground” του Εμίρ
Κουστουρίτσα τελείωνε με την φράση “Ήταν μία φορά και έναν καιρό μία
χώρα που την έλεγαν Γιουγκοσλαβία”. Χρειάζεται να γίνουν πολλά για να
μην βρεθούμε στην ίδια θέση. Εκτός κι αν νομίζουμε οτι θα μας σώσει ο
Κούλης ή ο Τσίπρας…”
Σχόλια