Οι δυνάμεις της προόδου δεν μπορεί παρά να είναι πατριωτικές. Είτε βρίσκονται στη Δεξιά και στην Αριστερά (εάν υπάρχουν ακόμα τέτοιου είδους σχήματα και περιχαρακώσεις), είτε στις μεγάλες μάζες που ολοένα περισσότερο αποστασιοποιούνται από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς.
Πλατιές κοινωνικές δυνάμεις και συμμαχίες από διαφορετικά κοινωνικά και πολιτικά στρώματα, που θα δώσουν στη χώρα ισχυρή ώθηση προς τα μπρος. Για ένα ριζικά νέο, επαναστατικό οικονομικό μοντέλο στη χώρα που θα συμπορεύεται με τις ραγδαίες, παγκόσμιες τεχνολογικές εξελίξεις. Για τη "Νέα Ελλάδα" του 21ου αιώνα. Της κοινωνικής δικαιοσύνης, του πραγματικού εκδημοκρατισμού της χώρας, χωρίς τις καρικατούρες της κατ' επίφαση δημοκρατίας.
Για την αξιοποίηση:
-Του τεράστιου δυναμικού των νέων και παλιότερων γενεών, σε όποιες τάξεις και στρώματα ανήκουν. Κόντρα στις μετριότητες που ανέδειξε η κρίση στις ηγεσίες της χώρας, και στον παρασιτισμό που επιδίδονται τα κλειστά κλαμπ της οικονομικής και πολιτικής διαπλοκής και ολιγαρχίας.
-Των ανθρώπων που η κρίση τους έχει πετάξει στο περιθώριο, αλλά έχουν μεγάλα αποθέματα δημιουργικότητας και έμπνευσης για να προσφέρουν.
-Των ανθρώπων του καθημερινού μόχθου, από τους απλούς εργαζόμενους μέχρι τους μικρομεσαίους.
-Των έντιμων και ικανών επιχειρηματιών. Διότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μόνον "λαμόγια" και διαπλεκόμενοι ολιγάρχες που κερδοσκοπούν στις πλάτες του ελληνικού λαού και πλουτίζουν από την κρίση.
Κατώτεροι των περιστάσεων
Η Ελλάδα έχει ένα αστείρευτο κοινωνικό δυναμικό, το οποίο καμία από τις κυβερνήσεις της περιόδου των μνημονίων της λιτότητας δεν έχει κινητοποιήσει πραγματικά με στόχο την αλλαγή και μεταμόρφωση της χώρας.
Επιπλέον, οι πολιτικές ηγεσίες αποδείχθηκαν και συνεχίζουν να είναι δραματικά κατώτερες των περιστάσεων. Οι πολιτικές ελίτ, ξεκομμένες από την κοινωνία, έχουν πάψει προ πολλού να αφουγκράζονται τον παλμό της κοινωνίας, και το μόνο που φαίνεται ότι τις ενδιαφέρει, είναι να πάρουν την κυβέρνηση, προκειμένου να καταστήσουν το κράτος λάφυρό τους.
Η ψαλίδα, ανάμεσα στην κοινωνία και στις πολιτικές ηγεσίες, έχει ανοίξει επικίνδυνα, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η φράση "όλοι ίδιοι είναι". Κάτι που, εκτός των άλλων, εγκυμωνεί σοβαρότατους κινδύνους για το ίδιο το σύστημα της Δημοκρατίας.
Στο μεταξύ, το παλιό έχει πεθάνει -αν και πλειάδα προσώπων του "διαπρέπει" σήμερα σε καίρια πόστα- αλλά το καινούργιο δεν έχε γεννηθεί ακόμα. Κι' αυτό, με κύρια υπαιτιότητα των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών.
Οι οικονομικές ελίτ, ένα μεγάλο μέρος των οποίων έσπευσε να εγκαταλείψει το καράβι όταν άρχισε να βουλιάζει, ήδη από το 2010, αδιαφορούν πλήρως για την επιβίωση της χώρας, ενώ ενδιαφέρονται μόνο για το πως θα αυγατίσουν τα κέρδη τους.
Εκείνοι, οι αστοί και άλλοι πλούσιοι ευεργέτες, πολλοί εκ των οποίων έδωσαν το βιός τους για να στηθεί η χώρα στα πόδια της μετά την επανάσταση του '21, θα τρίβουν τα μάτια τους βλέποντας ποιες είναι οι κυρίαρχες τάξεις που τους διαδέχτηκαν. Διακόσια χρόνια από την επανάσταση του '21, και το μόνο που δείχνει να αποζητά αυτή η τάξη, είναι η γκλαμουριά της αυτοπροβολής ενός σάπιου συστήματος, το οποίο οδήγησε, με μεγάλη δική του ευθύνη, τη χώρα στην καταστροφή.
Βομβαρδισμένο τοπίο
Την ίδια στιγμή:
-Οι νέες γενιές των σπουδαγμένων παιδιών μεταναστεύουν.
-Οι γηραιότεροι αγκομαχούν και από την πενιχρή σύνταξή τους πληρώνουν το χαρτζιλίκι των εγγονών τους.
-Οι άνεργοιαυξάνονται, παρά τα όσα υποστηρίζουν νυν και πρώην κυβερνήσεις.
-Η υποαπασχόληση διογκώνεται και το φαινόμενο της κακοπληρωμένης εργασίας μεγαλώνει.
-Οι ευρισκόμενοι στη μέση ηλικία, παρ' ότι έχουν ακόμα πολλά να προσφέρουν στην κοινωνία, περιορίζουν το όνειρό τους σε μια έστω και πρόωρη και χαμηλή σύνταξη.
-Όσοι νέοι άνθρωποι δεν παίρνουν το δρόμο του εξωτερικού, κορνιζάρουν το πτυχίο τους, και ανοίγουν καφενεία, ρακάδικα, σουβλατζίδικα. κομμωτήρια, κ.ο.κ. Άραγε, αυτό είναι το όραμα της ανάπτυξης; Η μαζική παραγωγή πολιτών - γκαρσονιών;
-Οι άστεγοι στους δόμους πληθαίνουν ακόμα και μετά από δέκα χρόνια κρίσης.
-Οι Έλληνες που ζουν με ψυχοφάρμακα αυξάνονται.
-Ο αριθμός των ναρκομανών έχει εκτοξευθεί και κανείς δεν είναι σε θέση ούτε καν να τον υπολογίσει. Οι δομές της πρόληψης και θεραπείας είναι ανύπαρκτες.
-Οικογένειες διαλύονται, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Παιδιά δεν γεννώνται, και το μόνο που προσφέρουν οι κυβερνήσεις, είναι φιλοδωρήματα, δήθεν για να τονώσουν το δημογραφικό.
-Το κράτος πρόνοιας είναι πλέον υπό διωγμόν.
-Βασικοί θεσμοί, χάρις στους οποίους άντεξε εδώ και πολλές δεκαετίες η ελληνική κοινωνία, όπως η αλληλεγγύη στον διπλανό, η συγγενική βοήθεια, κ.α., δίνουν τη θέση τους στον εκβαρβαρισμό της κοινωνίας. Καλλιεργείται συστηματικά η νοοτροπία "ο θάνατός σου, η ζωή μου", που κερδίζει ολοένα περισσότερο έδαφος.
-Η Παιδεία, σε όλα τα επίπεδά της, έχει υποβαθμιστεί σε δραματικά επίπεδα. Τα Πανεπιστήμια απλά επιβιώνουν. Ουδεμία ουσιαστική επένδυση γίνεται σε αυτά. Και το χειρότερο. Δεν υπάρχει κανένα σοβαρό σχέδιο για μια εκπαίδευση που θα ανταποκρίνεται στους σύγχρονους καιρούς.
Μόνον επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, στάχτη στα μάτια, άλλοτε για το "πανεπιστημιακό άσυλο" (ΝΔ), και άλλοτε για την φοβερή "καινοτομία" της εξίσωσης των ΤΕΙ με τα ΑΕΙ (ΣΥΡΙΖΑ). Για να μην μιλήσει κανείς για την εξίσωση ιδιωτικών και δημοσίων ΑΕΙ, που συχνά προβάλλεται ως πανάκεια. Λες και οι ιδιώτες θα επενδύσουν σε ακριβά Πανεπιστήμια ή αυτό το μέτρο θα λύσει το πρόβλημα της Παιδείας στη χώρα μας. Στη χώρα, όπου, από την πρώτη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, η οικογένεια είναι με το χέρι στην τσέπη για να πληρώνει ιδιωτικά φροντιστήρια, κ.λ.π.
Οι ιδιωτικές Σχολές μπορούν, υπό αυστηρούς όρους, να αναγνωριστούν, ωστόσο, για τα ελληνικά δεδομένα, προς το παρόν, βασικός πυλώνας είναι το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Στο οποίο, βεβαίως, όπως όλα δείχνουν, αργά ή γρήγορα, θα βάλουν και δίδακτρα. Και, γύρω από αυτόν τον πυρήνα, θα κινηθούν τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Εφόσον, βέβαια, υπάρχουν σοβαροί "επενδυτές".
-Η δημόσια Υγεία καρκινοβατεί, αν δεν έχει κιόλας πεθάνει. Για την ακρίβεια, αν δεν την έχουν "εκτελέσει" ακόμα. Αλλά και η ιδιωτική, είναι πλέον μόνον για τους έχοντες και για όσους διαθέτουν ακόμη κάποια αποθέματα "λίπους". Το οποίο, πάντως, χρόνο με τον χρόνο λιγοστεύει.
-Ο θεσμός του συνδικαλισμού έχει φάει τα ψωμιά του, αφού έχει ξεπεραστεί από τις ίδιες τις συνθήκες. Πόσο μάλλον, αφού από μια στιγμή και πέρα μετετράπη σε κρατικοδίαιτο, διαπλεκόμενο, εργοδοτικό, που ουδεμία σχέση είχε με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων, και πολύ περισσότερο της εργατικής δύναμης έτσι όπως μετεξελίσσεται ποιοτικά και ποσοτικά στις συνθήκες τεχνολογικής καινοτομίας της ονομαζόμενης "4ης βιομηχανικής επανάστασης".
-Άπαντες οι θεσμικοί πυλώνες που αποτελούν το οικοδόμημα του πολιτικο-κοινωνικού συστήματος (3+1 εξουσίες, νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική και ΜΜΕ) βρίσκονται σε βαθιά παρακμή.
-Οι τεχνολογικές υποδομές της χώρας είναι πεπαλαιωμένες. Μεγάλα έργα σε νευραλγικές υποδομές έχουν να γίνουν εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που "λεφτά υπήρχαν". Οι εγκαταστάσεις της χώρας γερνούν. Ακόμα και τα λεωφορεία, τα πιο πολλά είναι για πέταμα. Πόσο θα αντέξουν όλα αυτά; Κάποια στιγμή, σύντομα, θα "σκάσουν" στα χέρια της μιας ή της άλλης κυβέρνησης.
-Η αύξηση της εγκληματικότητας ξορκίζεται με επικοινωνιακά τρικάκια από τους κάθε λογής εμμονικούς "Κάλαχαν".
Τα "νέα τζάκια" της "μετα-Ιστορίας"
Κατά τα άλλα, η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια, όπως έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας, ή μπήκε στην "κανονικότητα", όπως λέγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η εικόνα που παρουσιάζει, όμως, σήμερα η κοινωνία, δείχνει μια χώρα που δεν μπορεί να πάει μακριά. Έχει υποθηκεύσει το μέλλον της.
Μια χώρα, η οποία δεν έχει σύνορα με την Ελβετία ή την Πορτογαλία, και μετράει τα φραγκοδίφραγκά της για να πληρώσει, προκειμένου να αποκτήσει τα βασικά για τον εξοπλισμό της, ενώ ζητιανεύει δεξιά και αριστερά μπας και της χαρίσουν κάποιο πολεμικό καράβι ή της κάνουν σκόντο σε κάποιο μαχητικό αεροσκάφος, διόλου εύκολα μπορεί να σταθεί σε μια τόσο δύσκολη γειτονιά, όπως της Ελλάδας.
Κοντολογίς, όταν πια το όνειρο του νέου είναι να μπει στο Δημόσιο ή στην Αστυνομία, αντί να πάει να σπουδάσει, να μπει για να δουλέψει στην ιδιωτική παραγωγή (που και αυτή πλήττεται βαρύτατα) και να δημιουργήσει σε προωθημένους κλάδους εργασίας, και δη καινοτόμους τομείς, αυτό σημαίνει ότι η χώρα έχει πάψει να έχει όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Ζει σαν πρεζόνι για τη δόση του.
Όταν ο άνθρωπος κοιμάται και ξυπνάει με το άγχος πως θα βγάλει τη μέρα του, πως θα πληρώσει το νοίκι, τους λογαριασμούς του, τα δίδακτρα του παιδιού του, και πως θα συντηρήσει τους γηραιούς γονείς του, γίνεται λόγος, πλέον, όχι για μια "κανονική" χώρα, αλλά για μια χώρα - ζόμπι.
Πάνω στη βάση της βαριά ταλαιπωρημένης και αφάνταστα κουρασμένης κοινωνίας, η υπάρχουσα πολιτικο-οικονομική ελίτ θεωρεί ότι μπορεί να κτίσει το νέο "πολιτικό βασίλειό" της. Τον νέο δικομματισμό της μετά-Μεταπολιτευτικής περιόδου.
-Να περάσει μέτρα σε βάρος της κοινωνίας που παραπέμπουν σε καταστάσεις πρωτόγονου καπιταλισμού.
-Να καταργήσει και το παραμικρό εργασιακό δικαίωμα, καθώς και να κόψει και να ράψει τη νομοθεσία σε βάρος των εργαζομένων. Αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι, εκτός του Δημοσίου, και κάποιων λίγων κλάδων του ιδιωτικού τομέα.
-Να δημιουργήσει πολίτες - οσφυοκάμπτες που θα παρακαλούν για μια δουλειά, έστω και κακοπληρωμένη, μόνο και μόνο για να πάψουν πλέον να υφίστανται το δράμα της μακροχρόνιας ανεργίας.
-Να κατασκευάσει ανθρώπους δίχως αξιοπρέπεια που θα γλύφουν στους διαδρόμους πολιτικών γραφείων ή θα βάζουν πολιτικό βύσμα ακόμα και για μια δουλίτσα στον ιδιωτικό τομέα.
-Να ξεπουλήσει κάθε "χρυσαφικό" (περιουσιακό στοιχείο) της χώρας στους ξένους, οι οποίοι, όλως παραδόξως, τις περισσότερες φορές τυχαίνει να είναι δημόσιες εταιρείες άλλων χωρών.
-Να εξαναγκάσει τον κουρασμένο και εξαθλιωμένο πολίτη να βγάλει στο σφυρί ακόμα και την πρώτη κατοικία του.
Κι' αυτό, υπό τις φωνασκίες του αλλαζόνα, και εμφανιζόμενου ως ατζέντη των Τραπεζών, Άδωνι, να τον χλευάζει. Ποιού; Του ανθρώπου που κλαιγόταν μπροστά στις κάμερες των τηλεοπτικών καναλιών για τις υγρασίες που είχε πιάσει η σπιταρώνα του.
-Να δεχθεί σωρηδόν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες (και σε αυτούς δεν περιλαμβάνονται οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τους πολέμους, κ.ο.κ.). Κάτι που έχει διχάσει, σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία, σε δυο άκρα: Ανάμεσα σε όσους ζητάνε μέτρα αλά Τραμπ και τείχη στα σύνορα με το Μεξικό, και σε εκείνους που είναι της νοοτροπίας "μπάτε σκύλοι αλέστε, κι' αλεστικά μην δίνετε".
Προφανώς, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν είναι ούτε υπέρ της μιας ούτε υπέρ της άλλης τάσης. Ούτε θέλει να θαλασσοπνίγονται οι "φτωχοδιάβολοι" στο Αιγαίο, ούτε όμως και να μετατραπεί η χώρα σε ένα απέραντο hot spot, με τη δημιουργία γκέτο στις μεγάλες πόλεις, και σε βάθος χρόνου, πολύ πιθανώς, να εγερθούν έξωθεν παρεμβάσεις για τις "θρησκευτικές μειονότητες" που θα διαμορφωθούν εντός της χώρας μας.
Κι' όλα αυτά, τη στιγμή που η αλληλεγγύη των Ευρωπαίων "εταίρων" είναι απούσα. Συνολικότερα, βέβαια, η Ευρώπη απουσιάζει από τα μεγάλα προβλήματα της περιοχής, παρουσιάζοντας σοβαρά συμπτώματα, όχι μόνο οικονομικής αλλά και συστημικής κρίσης, εξαιτίας του Brexit και σειράς άλλων παραγόντων.
Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος
Έτσι, αυτή η λούμπεν πολιτικο-οικονομική ελίτ, καθώς και οι "δανειστές", θεωρούν ότι σήμερα είναι η χρυσή ευκαιρία για να γονατίσουν ακόμα περισσότερο τον Έλληνα. Τον εξευτέλισαν οικονομικά, του έπληξαν την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια. Τώρα, πρέπει να τον ταπεινώσουν και εθνικά.
Έχει έλθει η ώρα, πλέον, να τον καθηλώσουν στον φόβο. Έτσι, εγείρεται ο μπαμπούλας ενός ελληνοτουρκικού πολέμου. 'Η, εν πάση περιπτώσει, μιας αντιπαράθεσης ή ενός θερμού επεισοδίου που θα πλήξει περαιτέρω την οικονομία και θα σμπαραλιάσει τον Τουρισμό που δίνει ψωμί σε πολύ κόσμο.
Για να μην συμβούν όλα αυτά, λοιπόν, προτείνουν ορισμένοι πρωθυπουργικοί ινστρούχτορες, καλύτερα να υπάρξει "συνεκμετάλλευση" με την Τουρκία. 'Η, στην καλύτερη εκδοχή, προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης. Τους όρους, όμως, έως τώρα, μάλλον υπαγορεύει η απέναντι πλευρά, ενώ η Αθήνα σύρεται αγκομαχώντας πίσω από τις εξελίξεις. Κοντολογίς, ο Έλληνας πρέπει να ξαναγίνει ραγιάς.
Η ολιγαρχία, βέβαια, ουδέποτε φημιζόταν για τον πατριωτισμό της. Ήταν οι φωτεινές ηγεσίες και οι λαϊκοί ηγέτες που κάθε φορά αναδεικνύονταν μέσα από τις φλόγες των γεγονότων, οι οποίες ενέπνεαν και κινητοποιούσαν τα μεγάλα δημιουργικά, προοδευτικά, πατριωτικά κομμάτια του λαού.
"Εγώ πεθαίνω. Όμως εσείς να είστε μονοιασμένοι και να βαστήξετε την πατρίδα", είπε, φεύγοντας από τούτον τον ντουνιά, ο Γιώργος ο Καραϊσκάκης. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Αϊνστάιν για να καταλάβει ότι μόνον η παλαϊκή κινητοποίηση των πιο φρέσκων δυνάμεων μπορούν να βγάλουν αυτόν τον τόπο από το ιστορικό (όχι απλά, οικονομικό) αδιέξοδο που βρίσκεται.
Μόνο αυτές μπορούν να στήσουν και πάλι τη χώρα στα πόδια της, και να αποτρέψουν ήττες, τις οποίες άλλοι θεωρούν δεδομένο ότι θα υποστεί η Ελλάδα. Και, ως εκ τούτου, προτείνουν τη συνθηκολόγηση, προτού καν δώσει η χώρα τις μάχες της.
Εμείς, πάλι, όχι. Δεν πιστεύουμε ότι η μοίρα της Ελλάδας είναι αναπόφευκτα η ήττα της. Όμως, αυτό προϋποθέτει την αφύπνιση των μαζών, και οπωσδήποτε την ανάδειξη ηγεσιών που θα ανταποκρίνονται στις μεγάλες προκλήσεις της σημερινής ιστορικής συγκυρίας.
Όσοι νομίζουν ότι κατέχουν το μονοπώλιο του πατριωτισμού, δεν έχουν θέση σε τέτοιου είδους ιστορικές ανατροπές, όπου απαιτείται το "μόνιασμα" αριστερών και δεξιών πατριωτικών δυνάμεων. Πόσο μάλλον, όταν, δυστυχώς, υπάρχουν πάρα πολλοί που ενδύονται τον μανδύα του πατριώτη, αλλά στην πραγματικότητα είναι πατριδοκάπηλοι, και το επάγγελμά τους δεν είναι άλλο, από το να φτιάχνουν το προσωπικό και πολιτικό "ταμείο" τους.
Παγκοσμιοποίηση Vs κράτος - έθνος
Σε διεθνές επίπεδο, η σύγκρουση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη είναι ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται και προσπαθεί να την επιβάλλει το κεφάλαιο, και στο κράτος - έθνος.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι θεωρητικοί, οι οποίοι έχουν προβλέψει το "τέλος της Ιστορίας" και τον θάνατο του κράτους - έθνους. Έως τώρα, πάντως, οι προβλέψεις αυτές κάθε άλλο παρά έχουν επιβεβαιωθεί. Αντίθετα, όλα δείχνουν ότι η μάχη θα διαρκέσει και θα είναι ιδιαιτέρως σκληρή.
Ωστόσο, ένα σημαντικό πρόβλημα είναι ότι οι νεότερες γενιές, έχοντας μεγαλώσει σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον που, μέσω τηλεόρασης και Ίντερνετ, προπαγανδίζει τις προσλαμβάνουσες του μοντέλου της συστημικής παγκοσμιοποίησης, έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό τα σημεία αναφοράς τους στον πατριωτισμό.
Όλα αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι η χώρα μας πρέπει να κλείνει τα μάτια στη μεγάλη τεχνολογική επανάσταση που συντελείται παγκοσμίως και στις ραγδαίες ποσοτικές και ποιοτικές αλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό διαμορφώνονται δυο τάσεις:
-Του συστημικού νεοφιλελευθερισμού, που εκφράζεται από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδα, ενσωματώνει όλες εκείνες τις θεωρίες και πρακτικές των (δήθεν) "μεταρρυθμίσεων" που εγκαινίασαν τα μνημόνια της λιτότητας και των πολιτικών του σοκ. Δείχνει να μιμείται κάτι από τον "εκσυγχρονιστή" Μακρόν και κάτι από τον Ορμπάν. Που, όμως, ούτε το ένα του βγαίνει, ούτε το άλλο είναι.
Παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις της, η ηγεσία της κυβέρνησης έχει αποκλείσει παντελώς την ονομαζόμενη "λαϊκή Δεξιά", η οποία είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που υποφέρει, και χαρακτηρίζεται από πατριωτικά αισθήματα.
Στο μεταξύ, μέρα με την ημέρα, διαψεύδονται ολοένα περισσότερο οι ελπίδες όλων εκείνων των μικρομεσαίων στρωμάτων που ψήφισαν Μητσοτάκη για να φύγει ο Τσίπρας, αφού βλέπουν ότι σε καίρια θέματα, όπως το οικονομικό, τα ζητήματα πατριωτισμού, το μεταναστευτικό, και άλλα, οι διακηρύξεις μένουν κούφια λόγια.
-Της συστημικής σοσιαλδημοκρατίας του Αλέξη Τσίπρα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια, ανολοκλήρωτη έως τώρα, προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να μετασχηματιστεί σε κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας.
Προς το παρόν, σε επίπεδο πολιτικής συνθηματολογίας, προσπαθεί να κινηθεί κάπου, ανάμεσα στην πολιτική ατζέντα Ομπάμα, και σε κάπως πιο αριστερούτσικους Αμερικανούς Δημοκρατικούς.
Αλλά ξεσηκώνει και λίγο Αντρέα. Αρέσκεται και στο συστημικό life style. Κάνει και κάποια ανοίγματα σε ρετάλια, ως επί το πλείστον, του ΠΑΣΟΚ. Ευελπιστεί και στη διάλυση του ΚΙΝΑΛ, και πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση. Μισές δουλειές, δηλαδή.
Ωστόσο, παρά τις προσπάθειές του να πείσει ότι είναι η εναλλακτική κυβερνητική επιλογή, ότι μετασχηματίζεται σε συστημικό κόμμα εξουσίας, ότι έμαθε (στου Κασίδη το κεφάλι) από τα λάθη του κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας, καθώς και ότι τα "ανοίγματα" που κάνει είναι πετυχημένα, έως τώρα, δεν φαίνεται να μετακινούνται μάζες πολιτών προς τη μεριά του.
Ο Κ.Μητσοτάκης κινείται στη λογική της οικοδόμησης ενός "οικογενειακού κράτους", ενώ ο Α.Τσίπρας ονειρεύεται των έλεγχο όλων των "αρμών" του συστήματος. Επειδή, με όλα όσα λέγει ο δεύτερος, δείχνει να πιστεύει ότι είναι κυβέρνηση εν αναμονή, ας αποφασίσει, πρώτα, να κάνει μπετόν αρμέ αντιπολίτευση, διότι, η χώρα έχει ανάγκη τόσο από σοβαρή κυβέρνηση και αντιπολίτευση, και, στη συνέχεια, ας ονειρεύεται την κατάληψη των "αρμών". Διότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει τα πάντα: Κυβέρνηση, Περιφέρειες, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Δικαιοσύνη, συνδικάτα. Κοντολογίς, έχει χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια.
Αντίθετα, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η Νέα Δημοκρατία, φαίνονται να είναι σε κάμψη. Κάτι φυσικό στην παρούσα φάση. Εξάλλου, και οι δυο είναι βαθιά εγκλωβισμένοι στην παγίδα των νεοφιλελεύθερων μνημονίων. Άλλωστε, αυτά ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις την τελευταία δεκαετία.
Αμοραλισμός
Στην πραγματικότητα, Μητσοτάκης και Τσίπρας είναι "τέκνα" της συστημικής παγκοσμιοποίησης. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Με διαφορετική, βέβαια, αφετηρία ο καθένας, από το παραδοσιακό τζάκι της "Αγίας οικογένειας" ο ένας, από την "Πασοκοποιημένη Αριστερά" ο άλλος, και με διαφοροποιήσεις, που, όμως, δεν είναι της ώρας να αναλυθούν. Φαίνεται, δε, να έχουν προσαρμοστεί απόλυτα στους κανόνες του πολιτικού αμοραλισμού, που χαρακτηρίζει το ελληνικό σύστημα διαπλοκής.
Στην πράξη, η διαφορά τους είναι ότι: Ο μεν πρώτος "σφραγίζει", νομοθετώντας, την καταστροφή που προκλήθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια στη χώρα, και βάζει την "ταφόπλακα" στο προηγούμενο πολιτικο-οικονομικό "μοντέλο", πάνω στο οποίο λειτούργησε η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, λέγοντας πως το κάνει και το χαίρεται. Ο δε δεύτερος έκανε το ίδιο, αλλά έλεγε ότι το κάνει με πόνο ψυχής.
Πάντως, ακόμα κι' αν έχει πεθάνει το παλιό, ουδείς εκ των δυο πείθει ότι μπορεί να δημιουργήσει το καινούργιο. Πολύ περισσότερο, να κινητοποιήσει την κοινωνία για μεγάλες, βαθιά ριζοσπαστικές αλλαγές του συστήματος, με δημοκρατικό πρόσημο. Τα, δε, υπόλοιπα, μικρά κόμματα, δεξιά και αριστερά, άλλα είναι δεκανίκια του συστήματος, και άλλα γεννήθηκαν για να εξαφανιστούν.
Χτες συμπολιτευόμενοι, σήμερα αντιπολιτευόμενοι;
Ο Κ.Μητσοτάκης, εκτός των μνημονιακών δεσμεύσεών του, έχει να αντιμετωπίσει και εκείνες τις οικονομικές - επιχειρηματικές δυνάμεις που τον στήριξαν για να γίνει πρωθυπουργός. Και μένει να φανεί εάν θα υποκύψει σε αυτές ή θα αντισταθεί.
Στον χώρο αυτό, εσχάτως εκδηλώνεται μια άκρως ενδιαφέρουσα κινητικότητα, η οποία, δεν αποκλείεται να ενταθεί στο επόμενο διάστημα. Ειδικά, από τη στιγμή που θα εκδηλωθούν συγκρούσεις ανάμεσα στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ήδη, μερίδα ΜΜΕ, τα οποία, προηγουμένως έπιναν νερό στο όνομα του Μητσοτάκη, έχουν αρχίσει να παίρνουν αποστάσεις, ακόμα και να ασκούν κριτική στις κυβερνητικές πολιτικές.
Από την άλλη, είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι η διαπλοκή έχει αλλάξει στάση και απέναντι στον Α.Τσίπρα. Κάτι που φαίνεται από τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν και τα μεγάλα ΜΜΕ. Επουδενί, άλλωστε, μπορούν να συγκριθούν οι επιθέσεις που δεχόταν προεκλογικά και αμέσως μετά τις εκλογές (δικαίως ή αδίκως, ανάλογα τα θέματα), με την ευνοϊκή μεταχείριση που, σε πολλές περιπτώσεις, του επιφυλάσσουν σήμερα τα μεγάλα, συστημικά Μέσα Ενημέρωσης.
Ουδείς πιστεύει, βέβαια, ότι αίφνης όλοι αυτοί ανακάλυψαν ότι ο Α.Τσίπρας είναι ο "μεγάλος τιμονιέρης" και ηγέτης. Απλά, επενδύουν και σε αυτόν, βλέποντας τη σχετικά ταχεία φθορά της νέας κυβέρνησης.
Είναι πολύ πιθανόν, επίσης, να φοβούνται ότι, συνολικά το σύστημα, μπορεί να κινδυνεύσει με σοβαρότατους κραδασμούς από τη στιγμή που διαψευσθεί και η κυβέρνηση Μητσοτάκη στα οικονομικά, και, πολύ περισσότερο, εφόσον εκδηλωθεί κάποια θεαματική κίνηση στα ελληνοτουρκικά, η οποία δεν θα γίνει αποδεκτή από τους πολίτες. Κάτι που θα χρειαστεί τη διακομματική στήριξη ή ακόμα και κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Τέλος, εκτός των άλλων, μεγάλα συμφέροντα είναι. Πιέζουν το μέγαρο Μαξίμου να αποσπάσουν ανταλλάγματα που, ενδεχομένως, κάποιοι τους είχαν υποσχεθεί προεκλογικά
Σχόλια