- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Θυμίζω πως ο Τροφίμ Λισένκο, ένας κομμουνιστής αγρονόμος, καταταλαιπώρησε την επιστήμη της βιολογίας με τις ψευδοεπιστημονικές θεωρίες του που τάχα εφαρμοζόμενες θα πολλαπλασίαζαν, π.χ., την παραγωγή σιτηρών, απορρίπτοντας την ύπαρξη των γονιδίων, τη δαρβίνεια θεωρία της εξέλιξης και τη θεωρία της φυσικής επιλογής. Ισχυριζόταν πως στη φύση κληρονομούνται επίκτητα χαρακτηριστικά και πως, αντί για φυσική επιλογή, υπάρχει φυσική… συνεργασία.
Κάνανε δηλαδή κολχόζ τα γονίδια που δεν αναγνώριζε. Ισχυριζόταν πως μπορούσε η σίκαλη από μόνη της να μετατραπεί σε σιτάρι και το σιτάρι σε βρόμη και άλλα παλαβά. Είχε, φυσικά, την αμέριστη υποστήριξη του Στάλιν και των μαυροντυμένων φονιάδων του.
Η ψευδοεπιστημονική κυριαρχία του κράτησε από το 1920 έως το 1964. Οι αληθινοί βιολόγοι αντιστάθηκαν σε αυτόν τον τσαρλατανισμό, που οδήγησε τη σοβιετική βιολογία για 44 χρόνια σε ανυποληψία. Έτσι ο Λισένκο ξεκίνησε μια διαρκή εκστρατεία συντριβής της επιστημονικής διαφωνίας στις μπούρδες του, ακολουθώντας τη ρήση του Στάλιν: «Ο θάνατος λύνει όλα τα προβλήματα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν προβλήματα».
Αρκετοί βιολόγοι τουφεκίστηκαν, περίπου 3.000 απολύθηκαν και πολλοί άλλοι, οι τυχεροί, γνώρισαν τις ομορφιές του Αρκτικού Κύκλου και των εσχατιών της Σιβηρίας. Η επιστημονική τάξη των βιολόγων ξεκληρίστηκε, ενώ όποιες ερευνητικές προσπάθειες είχαν γίνει στο πεδίο της γενετικής απλά καταστράφηκαν, ενώ η έρευνα και η διδασκαλία των σχετικών αντικειμένων, ακόμη και η βιολογία των κυττάρων, περιθωριοποιήθηκαν ή και απαγορεύτηκαν. Όλα αυτά, γιατί ο Τροφίμ Λισένκο και ο Στάλιν θέλανε να φτιάξουν μια νέα «βιολογία» με μαρξιστικούς κανόνες.
Ο πολιτισμικός μαρξισμός κάνει κάτι αντίστοιχο σήμερα με τις θεωρίες των 62 φύλων και τη γιγάντια προσπάθεια καταστολής των αντιδράσεων σε αυτή την απάτη, που ανάγει σε φύλο διαταραχές και αποκλίσεις ή ακόμη και απλά περίεργα γούστα, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να κάμψει την αντίδραση στον εποικισμό της Δύσης από αναφομοίωτους ξένους που εισήλθαν παράνομα.
Ολόκληρα ιδρύματα, όπως στην Ελλάδα το Ίδρυμα Ωνάση και το Ίδρυμα Νιάρχου, έχουν μοιράσει μεταξύ τους την ολοκληρωτική προπαγάνδα ως έργο το οποίο τελούν με ιεραποστολική αφοσίωση που σφόδρα αμφιβάλλω αν ως περιεχόμενο απηχούν πράγματι τη βούληση των δωρητών που εισέφεραν την περιουσία τους για την ίδρυσή τους. Δείτε τον ετήσιο προγραμματισμό τους και θα καταλάβετε.
Η υπεράσπιση της ελληνικής ταυτότητας, του σπουδαιότερου εργαλείου πολιτισμού, δημοκρατίας και ελευθερίας, της γλώσσας μας, η προαγωγή της τεράστιας πολιτισμικής κληρονομιάς μας, της λαϊκής παράδοσης, της μουσικής, του θεάτρου και του κινηματογράφου, η προβολή της Ιστορίας μας και της αέναης αναζήτησης της ελευθερίας, σταθερό πρόσημο του Έθνους μας και των αληθινών αξιών του Ελληνικού Τρόπου, είναι έργο λίγων.
Τα εργαλεία του πολιτισμικού μαρξισμού, πρόσωπα και θεσμοί, εχθρεύονται και μισούν την πλειονότητα, καθιστούν κέντρο του ακριβοπληρωμένου έργου τους υπαρκτές αλλά και ανύπαρκτες μειονότητες. Το παράξενο, παράδοξο και αποκλίνον πάντα θα έχει ενδιαφέρον και θα είναι αντικείμενο παρατήρησης και πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης.
Ο Θηβαϊκός Κύκλος και οι τραγωδίες του, μήτρα του παγκόσμιου θεάτρου και του κινηματογράφου, εμπεριέχουν φόνο και αιμομιξία, αλλά δεν τα προβάλλουν ως κανονικότητα, εξισώνοντας συμπεριφορές, το σκοτάδι με το φως. Οι μεγάλοι τραγικοί ποιητές μας χρησιμοποίησαν αυτά τα φοβερά γεγονότα και αυτές τις συμπεριφορές ως αφορμές για την προβολή των μεγάλων ερωτημάτων του ανθρώπου και για να προβάλλουν αθάνατες αξίες του πολιτισμού μας.
Ο,τι ανήκει στην αρμοδιότητα της εγκληματολογίας, του Ποινικού Δικαίου, του ψυχιάτρου ή των βίτσιων της αβύσσου της ανθρώπινης σεξουαλικότητας ή η μαζική παραβίαση των συνόρων μας δεν μπορεί να είναι η προμετωπίδα της πολιτισμικής και κοινωνικής ζωής και δη επαινετικά και διαστρεβλωτικά.
Ο λαός μας από την εποχή του Ομήρου και των μεγάλων τραγωδών ως το Βυζάντιο, την Εθνεγερσία, τις μεγάλες εθνικές εξορμήσεις το 1912-13 και το έπος του Μικρασιατικού Εθνικοαπελευθερωτικού Πολέμου, ως την αντίσταση στον Άξονα, τον Ενωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ και την αντίσταση στον Αττίλα Ι και ΙΙ περπάτησε στα πεδία της Ιστορίας με κύριο εφόδιο την επίγνωση της ταυτότητάς του, ό,τι κοινό μας ενώνει και κυρίως με το ηρωικό πρότυπο, το οποίο πρωτοαποτυπώνεται λογοτεχνικά στην «Ιλιάδα» και μέσα από το δημοτικό τραγούδι και την παράδοση φτάνει ως τον Οδυσσέα Ελύτη.
Η επίμονη προσπάθεια των Αποστόλων του Μαρασμού μοιάζει σαν να θέλουν να καθαιρέσουμε τα αγάλματα των πεσόντων ηρώων μας και να στήσουμε αυτά των δειλών και φευγάτων. Μια κοινωνία υγιής και για να έχει ελπίδα πρέπει να είναι ρωμαλέα. Δεν υπάρχει τίποτα ρωμαλέο στα υπόγεια της παρακμής και στα πιο σκοτεινά βάραθρα της ανθρώπινης ψυχής. Πάντα θα τα μελετούμε, θα τα κατανοούμε, όμως πάντα σημαντικότερο θα είναι το ανέσπερο φως της Ελλάδας, που δεν απαρτίζεται αποκλειστικά από το περιθώριο.
Ας υπερασπιστούμε την Ελλάδα και τους Έλληνες πρωτίστως. Ας προβάλλουμε τον έρωτα ανάμεσα στον Άνδρα και στη Γυναίκα, με έμφαση κυρίως σε αυτήν και δη στη Μάνα, πηγή ζωής, κέντρο της οικογένειας και του Έθνους ολόκληρου. Διότι μόνον αυτή γεννά Έλληνες…
ΠΗΓΗ
================
Σχόλια