Η ανάδειξη της Τουρκίας σε υπερδύναμη οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ταγίπ δεν θεωρείται «δεδομένος».

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στους Έλληνες πολιτικούς των ημερών μας, όχι μόνο στον Κυριάκο, την ουσιώδη διαφορά μεταξύ των λέξεων «αξιόπιστος» και «προβλέψιμος». Ειδικά όταν αυτές εκφέρονται δημοσίως και δεσμεύουν μια ολόκληρη χώρα.
Είναι άλλο πράγμα να «τηρείς κατά γράμμα τα συμφωνηθέντα» και εντελώς διαφορετικό να δηλώνεις «παρών», βρέξει-χιονίσει, ακόμη και όταν θίγεται το εθνικό συμφέρον. Το «δεδομένος και αφοσιωμένος» στο οποίο παραπέμπει το «προβλέψιμος», δεν ταιριάζει σε ανεξάρτητα κράτη. Ταιριάζει σε χώρες απολύτως εξαρτημένες που αναγκάζονται να παίζουν αδιαμαρτύρητα ρόλο δορυφόρου σε παγκόσμια συστήματα εξουσίας.
<!-- /21712894858/side_8

 

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

• Η Ελλάδα, παρά το χάλι της δανειακής ομηρίας στο οποίο μας οδήγησαν οι «προβλέψιμοι» πολιτικοί μας, δεν θεωρώ ότι έχει φτάσει σε επίπεδο χώρας-δορυφόρου. Γιατί αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει λόγος να υποκρινόμαστε. Ας ζητήσουμε απευθείας την προσάρτηση μας στις ΗΠΑ, ως 51η αμερικανική πολιτεία, ώστε να αποκτήσουμε και τα οφέλη μιας πραγματικής ομπρέλας αμυντικής προστασίας, ξεμπερδεύοντας μια και καλή από τους εφιάλτες μιας αναμέτρησης με τον βουλιμικό γείτονα στην άλλη ακτή του Αιγαίου.

Με δεδομένο ότι οι ΗΠΑ σήμερα αποτελούν το ισχυρότερο σύστημα παγκόσμιας εξουσίας, η ντε φάκτο προσάρτηση θα ήταν μία έντιμη προσέγγιση από τους πολιτικούς μας και ταυτόχρονα μία ομολογία ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος προάσπισης της εδαφικής μας ακεραιότητας όπως το σήκωσαν οι προκάτοχοι τους. Ας το πουν ευθέως και εδώ είμαστε για να τους κρίνουμε.

• Αυτό που δεν αντέχεται πραγματικά είναι να προσέρχεσαι στο αφεντικό ως υποτελής, να καταθέτεις διαπιστευτήρια αιώνιας αφοσίωσης και να αντιμετωπίζεσαι ως προβλέψιμος κακομοίρης με μερικά «ταπ-ταπ» συγκατάβασης στη πλάτη για τις λαμπρές επιτυχίες στο μέτωπο μιας διαλυμένης οικονομίας.
• Δεν αντέχεται επίσης να εκλιπαρείς δημόσια για να αγοράσεις πανάκριβα οπλικά συστήματα με τα χρήματα του καθημαγμένου έλληνα φορολογούμενου και να εισπράττεις ένα μπλαζέ « άσε και θα δούμε».

Έγραψα τις προάλλες ότι οι αμερικανικές επενδύσεις, αν θεωρήσουμε ότι αυτό εξασφάλισε τουλάχιστον ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψη του στην Ουάσιγκτον, όταν και εφόσον έρθουν, δεν θα σταθούν ικανές για να αναχαιτίσουν τις επεκτατικές διαθέσεις του γείτονα.

• Δυστυχώς για εμάς η ανάδειξη της Τουρκίας σε αναθεωρητική μίνι-υπερδύναμη, οφείλεται στην ικανότητα του ηγέτη της να μην θεωρείται ούτε «προβλέψιμος», ούτε-πολύ περισσότερο-δεδομένος. Η επιτυχία του Ερντογάν έγκειται στο γεγονός ότι μπορεί και παίζει ταυτόχρονα σε πολλά γεωπολιτικά ταμπλό βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις.

Η εικόνα ενός αρχηγού κράτους που δεν διστάζει να καταρρίψει ρωσικό μαχητικό και λίγα χρόνια αργότερα εξαναγκάζει τον πανίσχυρο Ρώσο πρόεδρο να χαριεντίζεται μαζί του στα εγκαίνια ενεργειακού αγωγού, αμοιβαίου οφέλους για τις δύο χώρες, λέει πολλά για εμάς τους «προβλέψιμους».

• Ο Ερντογάν σε αντίθεση με τους φοβικούς και ψοφοδεείς πολιτικούς μας, έχει στομάχι και νεφρά. Μπουκάρει στη Συρία όποτε του καπνίσει, αγνοώντας Ευρωπαίους, Ρώσους και Αμερικανούς, στέλνει στρατεύματα στην Λιβύη για να υπερασπίσουν ένα καθεστώς της αρεσκείας του, εκτελεί ηγετικά στελέχη των Κούρδων, έξω από τα τουρκικά σύνορα και την ίδια ώρα απειλεί με μεταναστευτικό τσουνάμι τις Βρυξέλλες, επειδή δεν του φτάνουν τα δισεκατομμύρια που τσεπώνει για να «διαχειριστεί» το πρόβλημα.

Ένας τέτοιος εχθρός μόνο με ανορθόδοξες μεθόδους αναχαιτίζεται. Ούτε με «ευπειθώς αναφέρω», ούτε με δηλώσεις υποτέλειας.
Θα μου πουν βέβαια κάποιοι έξυπνοι: «Μα καλά, σαν την Τουρκία θες να γίνουμε; Διεθνείς παραβάτες και ταραχοποιοί; Η Ελλάδα ανήκει στον πολιτισμένο κόσμο.»
Εντάξει λοιπόν, πηγαίνετε εσείς με τον σταυρό στο χέρι. Ως ιεραπόστολοι της διεθνούς νομιμότητας.

• Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά κατάβαθα πιστεύω ότι αυτός ο εγγενής ενδοτισμός που διαποτίζει το κοινοβουλευτικό φάσμα και καλύπτεται εντέχνως με τον μανδύα της, τάχα μου, σωφροσύνης, θα στοιχίσει πολύ ακριβά στη χώρα. Είναι πολύ εύκολο να επικαλείσαι ευγενή προσχήματα για να αποφεύγεις δύσκολες αποφάσεις.

Στην πολιτική όμως, οι «σιγουρατζήδες» πολλές φορές την πατάνε.
Γιατί μπορεί να έρθουν αντιμέτωποι με καταστάσεις που απαιτούν τεράστιες υπερβάσεις. Είτε ανταποκρίνονται στην αποστολή τους με τα ρίσκα που αυτή συνεπάγεται, είτε συνδέουν το όνομα τους με «αναίμακτες» εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας. Μόνο που και αυτό το τελευταίο έχει τα ρίσκα του.
Γιατί από κάτω υπάρχει ένας λαός που βράζει. Κι όταν ο ενδοτισμός αγγίξει την προδοσία παίρνει την τύχη στα χέρια του…