Οι Αμερικανοί ξέσπασαν στην Τουρκία: Ήταν καιρός αλλά πρέπει να φτάσουν μέχρι το τέλος…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ*
Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει σίγουρα ξεφύγει. Όχι τώρα, ίσως ξεκίνησε να ξεφεύγει από την περίοδο του Ελληνικού Πάσχατος το 2017 όταν και πέταξε τη λεγόμενη ”Μητέρα των βομβών” στο Αφγανιστάν για να δείξει πως ”άλλη μέρα ξεκινά στον Λευκό Οίκο”. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Αρκετά συμβολικός, λάτρης της ”φιγούρας”, ο Αμερικανός πρόεδρος φαίνεται να απολαμβάνει την προεδρική του θητεία κάνοντας τις σχέσεις του με διάφορους ηγέτες του κόσμου, κομμάτι από την πετυχημένη παλιά του εκπομπή.

• Από αυτή την ιστοσελίδα Hellas Journal είχαμε από καιρό γράψει ότι η Τουρκία θα μπει στο ”The Apprentice” και τα πράγματα δε θα είναι καλά. Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Από την έχθρα (π.χ. εκείνον τον -επικίνδυνο για την ανθρωπότητα -Αύγουστο με τον Κιμ Γιονγκ Ουν) περνά στην απόλυτη ”αγάπη”.

Αυτό το εκκρεμές, δε σταματά να κινείται από το ένα άκρο στο άλλο. Παρόλα αυτά, η αμερικανική εξωτερική πολιτική έχει ακόμη κάποιες αρχές και αξίες οι οποίες δεν διατηρούνται τυχαία τόσο στη γλώσσα παγκοσμίου φήμης αναλυτών, όσο και στο σύνολο της διεθνούς βιβλιογραφίας.
Ο Τραμπ ταιριάζει με τις ΗΠΑ σε ένα πολύ σημαντικό πράγμα. Ξέρει πολύ καλά τι είναι η ”Ιεραποστολική Διπλωματία” (Missionary Diplomacy). Οι ΗΠΑ δεν είναι ευρωπαϊκή χώρα. Η εξωτερική πολιτική της Ουάσινγκτον είναι μπολιασμένη με πολλή ηθική, όχι μόνο με πραγματισμό, κάτι που μάλιστα έχει πληρώσει ουκ ολίγες φορές, καθώς δε γίνεται να κλωνοποιήσει κανείς τον Φράνκλιν Ρούζβελτ ώστε να τον έχει ισόβιο πρόεδρο. Καλή ή κακή, είναι θέμα του ποιος την ερμηνεύει αυτήν την ηθική. Το σίγουρο είναι οτι οι ΗΠΑ έχουν στη στρατηγική και πολιτική τους περιβολή, την ”κουλτούρα της ντροπής”.

• Η Τουρκία έκανε το μοιραίο λάθος να παρερμηνεύσει αυτό το εκκρεμές του Τραμπ. Η αλήθεια είναι ότι ο πρόεδρος Τραμπ δεν έδειξε καλά δείγματα. Από τις τρομερές απειλές που εκτόξευσε εναντίον όλων των κρατών που ανήκουν στον ”Άξονα του Κακού”, καμία δεν πραγματοποίησε (ευτυχώς). Ωστόσο, υπάρχει και ένα ”δυστυχώς” για τη στρατηγική. Καμία απειλή που εκτοξεύεται, δεν πρέπει να μένει ως απειλή. Διαφορετικά, άνθρωποι σαν τον Ταγίπ Ερντογάν, ”διαβάζουν” αδυναμία. Ως βαθύτατα εγωιστής, ο Τραμπ είναι όμως ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει να ταπεινώνεται.

Ο Σουλτάνος θεωρεί εδώ και χρόνια ότι την Αμερική την έχει στην ”τσέπη” του και πως εκείνη τον χρειάζεται περισσότερο από ό,τι η Τουρκία την Αμερική. Αυτά είναι λόγια που μπορεί κανείς να βρει σε μεγάλα ιδρύματα που βοηθούν στη χάραξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής όπως το Carnegie.
Είτε εκβιάζεται, είτε δεν εκβιάζεται από τον Ερντογάν για προσωπικές του υποθέσεις, ο Τραμπ δεν μπορούσε να τον αφήσει να αλωνίζει στη Συρία. Υπάρχει ένας αγωγός που πρόκειται να περάσει, κομβικός για την ενεργειακή διπλωματία της Αμερικής. Υπάρχουν τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην Ανατολική Ασία και έτσι η Μέση Ανατολή, είναι ένας αεροδιάδρομος για την Ασία. Επίσης, δεν δαπάνησε τόσα λεφτά η Αμερική στους Κούρδους για να τους αφήσει έτσι.

• Αν δεν στηρίξει τους Κούρδους η Αμερική, θα τους στηρίξει η Ρωσία η οποία θα γίνει εντός ημερών υπερδύναμη, αν η Ουάσινγκτον επιμείνει στην ολική αποχώρησή της από τη Συρία. Το μεγάλο μαξιλάρι του Τραμπ, είναι ότι είναι showman. Θέλει να κερδίζει τις εντυπώσεις και μέσα από την υπόθεση καθαίρεσής του, ο Τραμπ κυνηγάει να γίνει πολιτικά δυνατότερος. Επίσης, δεν έχει ακόμη κάποια ”νίκη” στην εξωτερική του πολιτική. Με το Ιράν, δεν του ”βγήκε”. Με τον Κιμ, επίσης. Χρειάζεται ένα ”λάβαρο” και μένει ένα έτος προεκλογικό.

Τις προηγούμενες μέρες γράψαμε πως η πολιτική κρίση στις ΗΠΑ θα εκτονωθεί στην Τουρκία. Τα κουκιά είναι μετρημένα. Η Γερουσία θα μπλοκάρει την καθαίρεση. 
Για να την μπλοκάρει όμως, η συμφωνία με Γερουσιαστές και Τραμπ, θα μοιάζει απαραίτητα ως εξής:
”Περνάς μέτρα κυρώσεων για την Τουρκία. Δε θα εκλεγούμε ποτέ ξανά αν δε γίνει αυτό, διαφορετικά θα περάσουμε την καθαίρεση”. Είναι τόσο απλό το πολιτικό παζάρι. Ο Τραμπ πρωτίστως κοιτά τον εαυτό του και τη φήμη του και το έχει αποδείξει σε κάθε περίσταση.

• Εδώ, το αμερικανικό συμφέρον συνάντησε -ευτυχώς- τον εγωισμό του και έτσι δεν αποφεύγει να κάνει αυτό που αποφεύγει από τη μέρα που έφυγε ο Τίλερσον, σύμβουλοι, Υπουργοί Άμυνας ακόμη και ο ίδιος ο Μπόλτον. Στην περίπτωση της Τουρκίας, ήταν καλό που έφτασε η κατάσταση εδώ που έφτασε. Είναι τουλάχιστον τραγικό να περιμένεις να δει η διεθνής κοινότητα αίμα αμάχων και αθώων από τον Τούρκο, σύγχρονο Χίτλερ -για να πειστεί, όμως μην ξεχνάμε ότι ο δυτικός κόσμος περνά μια φάση παρατεταμένης παρακμής. Η Τουρκία ίσως ”πολιτικοποιήσει” ξανά πολλά εκατομμύρια δυτικούς. ”Χειρότερη χώρα όπως και το Ιράν” αποκάλεσε ο Graham την Τουρκία, η οποία μπήκε στον ”Άξονα του Κακού”.

Σύμμαχος του εγωισμού του Τραμπ, είναι η διεθνής κοινή γνώμη και οι εικόνες που κάνουν το γύρο του κόσμου, όπως με μια ηλικιωμένη γυναίκα να ποδοπατείται από τουρκικό όχημα του στρατού. Ένα κράτος-δολοφόνος να φέρνει εικόνες που έζησε ο κόσμος πολλές δεκαετίες πριν. Ο Τραμπ σαν showman ξέρει πολύ καλά ότι στο ”The Apprentice” της Συρίας, θα πάρει μεγαλύτερο χειροκρότημα αν τιμωρήσει παραδειγματικά τον ισλαμοφασίστα Ερντογάν και την Τουρκία. Ακόμη και από πιθανή αποδοκιμασία που θα έφερνε κάποια αποκάλυψη του Ερντογάν για τον Τραμπ, το πρόσημο θα είναι θετικό για τον Τραμπ ο οποίος βλέπει κυριολεκτικά, σαν ”παιχνίδι” τις σχέσεις του με τους ομολόγους του παγκοσμίως.
Η Τουρκία θα υποφέρει οικονομικά και έχοντας κατά νου τα προαναφερθέντα μοτίβα του Αμερικανού προέδρου, δε θα μας κάνει καμία εντύπωση ακόμη και διαταγή εμπλοκής των ΗΠΑ υπέρ των Κούρδων που μέχρι λίγο πριν θα θεωρούνταν fake news καθώς φαίνεται πως οι ΗΠΑ μετακινούνται από την περιοχή. Πάνω από κάθε άτομο, όσο ιδιόρρυθμο και αν είναι, βρίσκονται κάποιοι άξονες της πολιτικής. Το μεγάλο ”σχέδιο” της περιοχής χωράει την Αμερική και τη Ρωσία.
Ο χρήσιμος ηλίθιος της περίπτωσης, η Τουρκία, λόγω βαρβαρισμού θα υποστεί κόστος και συνέπειες που ούτε καν θα της αναλογούν καθώς στη Συρία, δεν έχει ευθύνες μόνο η Τουρκία. Ωστόσο, η δουλειά του χρήσιμου ηλίθιου στην ιστορία, αυτόν τον σκοπό είχε διαχρονικά. Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολεί τόσο ως κομμάτι του Ελληνισμού αλλά και ως ανθρωπότητα, είναι το τι μέλλει γενέσθαι με την Τουρκία συνολικά.

• Θα καταφέρει η Δύση να πάψει να θρέφει αυταπάτες για κράτη σαν την Τουρκία;
• Θα βρεθεί η κατάλληλη φόρμουλα ώστε οι Τούρκοι πολίτες όταν ερωτώνται για το τι διακυβεύεται στον πόλεμο που φανατικά στηρίζουν, να ξέρουν να δώσουν μια απάντηση;
• Θα μπορέσει ο διαχρονικός διεθνής ταραξίας που αιματοκύλησε την περιοχή με Έλληνες, Ασσύριους, Αρμένιους, Κούρδους να συνετιστεί; Θα γίνει η Τουρκία μια κανονική χώρα με δημοκρατικούς και φιλελεύθερους θεσμούς που θα εγγυάται ευημερία, μόρφωση, εκπαίδευση και καλλιέργεια στους πολίτες της;
• Θα φύγει η Τουρκία από τα βάθη του Τρίτου Κόσμου; Θα ”συνέλθουν” ποτέ όσοι Έλληνες και Κύπριοι βρίσκουν ”πολυτέλεια” να αποδεικνύουν τον ”προοδευτισμό” τους και την αφέλειά τους στις προτάσεις πολιτικών για τα ελληνοτουρκικά;

Τέλος, ένα ακόμη κρίσιμο ερώτημα:
Όσες κυρώσεις και αν επιβάλλει η Αμερική, όσες απαγορεύσεις πωλήσεων όπλων και αν γίνουν εφεξής, θα αντιληφθούν οι σύμμαχοι και εταίροι μας με ποια χώρα έχουν να ”διαπραγματευτούν” η Ελλάδα και η Κύπρος; Μήπως η καλοδεχούμενη ”κοινωνικοποίηση” της Τουρκίας ξεκινά από την ενίσχυση της Ελλάδας και της Κύπρου;

(*) Ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι Ph.D Cand στις Ελληνοαμερικανικές Σχέσεις, Συντονιστής Παρατηρητηρίου Ανατολικής Μεσογείου (ΤΟΡΕΝΕ-ΙΔΙΣ)