Σωτήρης Παπαδόπουλος Δεν αποτελεί στόχο μου η «διαφήμιση» αυτού του δημόσιου πανεπιστημιακού ιδρύματος με την παγκόσμια αναγνώριση. Με το παράδειγμα του, όμως, μου δίνεται η ευκαιρία να αναδείξω την τεράστια αντίθεση που υπάρχει στη θεώρηση της σχέσης ανώτατης εκπαίδευσης και κοινωνίας με τον αντίστοιχο χώρο των ελληνικών πανεπιστημίων, και όχι μόνο. Το πανεπιστήμιο του Τορόντο συγκέντρωσε το ποσό των 2.641.331.307 δολαρίων(!) από 104.059 δωρητές, στην φιλανθρωπική του καμπάνια που έληξε στις 31 Δεκεμβρίου 2018! ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩΤο εξαιρετικό αυτό γεγονός μου γνωστοποιήθηκε με προσωπική επιστολή από τον πρόεδρο του πανεπιστημίου Meric S. Gertler. Πρόκειται για μια επιστολή πλούσια σε πολύ χρήσιμες-καινοτόμες πληροφορίες. Αυτό βέβαια δεν έγινε μόνο σ’ εμένα αλλά σε όλους τους αποφοίτους του πανεπιστημίου σε 99 χώρες. Ένα πανεπιστήμιο που εκ των αποτελεσμάτων του (μέσα στα πρώτα 30 καλύτερα του κόσμου) αλλά και της εξαιρετικής, αξιοκρατικής και ανεξάρτητης διαχείρισης, (διατηρεί την αυτονομία του στα οικονομικά και θεσμικά ζητήματα) έχει πείσει τους αποφοίτους του ότι είναι μέλη της ίδιας οικογένειας. Και έτσι είναι.
Αντίστοιχα στην Ελλάδα του 2015 βλέπουμε τον τότε υπουργό Παιδείας κ. Αριστείδη Μπαλτά να κάνει δηλώσεις ότι η «αριστεία είναι ρετσινιά» και ότι οι Έλληνες πανεπιστημιακοί του εξωτερικού που μετείχαν στα συμβούλια των ΑΕΙ είναι «αφελείς» επειδή δεν γνώριζαν τα ελληνικά πανεπιστήμια. Έτσι, η μεγαλύτερη επιτυχία στην ανώτατη εκπαίδευση (που θεσμοθετήθηκε το 2011 κατά τα διεθνή πρότυπα), της επιστροφής δηλαδή στην Ελλάδα των διάσημων Ελλήνων καθηγητών από Πρίνστον, Χάρβαρντ, ΜΙΤ κ.λπ, προκειμένου να συμμετάσχουν στα Συμβούλια Διοίκησης των ελληνικών πανεπιστημίων, καταργήθηκε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε ίχνος βανδαλισμού
Μετά όμως απ’ αυτό και τα πανεπιστήμια έχασαν την ευκαιρία αφενός ν’ αναδείξουν την αριστεία, αφετέρου, ανοίγοντας παράθυρο στην εξωστρέφεια ν’ αναζητήσουν πόρους εκτός της κρατικής χρηματοδότησης – θυμίζουμε τα 2.641.331.307 $ της καμπάνιας του πανεπιστημίου του Τορόντο.Το συγκρότημα του πανεπιστημίου βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της πόλης του Τορόντο και η διέλευση των πολιτών είναι ελεύθερη σε όλους τους δημόσιους χώρους του. Οι δε δρόμοι, τα σοκάκια, οι πεζόδρομοι και οι αυλές του χρησιμοποιούνται καθημερινά από τους κατοίκους σαν σύντομες διαδρομές. Κάθε τόσο μάλιστα μέρος αυτών των μεγάλων δωρεών επενδύεται σε νεα πανεπιστημιακά κτίρια εξαιρετικής σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Πουθενά όμως, μα πουθενά, δεν θα δεις στοιχείο βανδαλισμού ή αταξίας. Αντίθετα μάλιστα, σε όλη την έκταση αυτού του ιστορικού ιδρύματος κυριαρχεί αισθητική υψηλής ποιότητας.
Ας ανατρέξουμε τώρα στα πρόσφατα σχετικά ρεπορτάζ που αφορούν τα αντίστοιχα ελληνικά ιδρύματα.
• Ξένος τύπος: «Ένα καθεστώς χάους και ανομίας κυριαρχεί στην καθημερινότητα της Αθήνας … Αναρχικοί εκτοξεύουν βόμβες μολότοφ έχοντας σαν βάσεις εξορμήσεων τα πανεπιστημιακά ιδρύματα που τους προσφέρουν ασυλία καταδίωξης…η Αθήνα βιώνει ένα κύμα βίας».
• «Έκκληση αγωνίας από τη Σύγκλητο του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών: Άκρως ανησυχητική και επικίνδυνη είναι η κατάσταση στο Πανεπιστήμιο που διαμορφώνεται εξ αιτίας της αυξανόμενης και ανεξέλεγκτης παρουσίας τοξικο-εξαρτημένων ατόμων στους χώρους του Ιδρύματος — τουαλέτες, διαδρόμους, σκάλες, ακόμα και αίθουσες διδασκαλίας».
• «Πάνω από 30 βόμβες μολότοφ έριξαν άγνωστοι που βγήκαν από τους χώρους του πανεπιστημίου σε λεωφορείο αστυνομικών των ΜΑΤ την ώρα που σχολούσαν από υπηρεσία στην Θεσσαλονίκη»
• «Ομάδα περίπου 40 φοιτητών εισέβαλε σε αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου μόλις είχε ξεκινήσει συνεδρίαση της Συγκλήτου, εγκλωβίζοντας για σχεδόν μίαμιση ώρα περίπου 30 πανεπιστημιακούς καθηγητές και μέλη της Συγκλήτου».
• «Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών εκφράζει την έντονη ανησυχία του για όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά και σε άλλους Πανεπιστημιακούς χώρους. Η επικράτηση της ανομίας στους χώρους αυτούς, οφειλόμενη κατά κύριο λόγο στην παντελή αδιαφορία του οργανωμένου κράτους, δεν εξευτελίζει μόνο και απαξιώνει την δημόσια ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας, αλλά αντιστρατεύεται τον ίδιο τον πυρήνα λειτουργίας μιας συντεταγμένης Πολιτείας»
Στον θαμπό, ακραιφνώς ιδεοληπτικό, υποκριτικό και διεφθαρμένο, αλίμονο, πολιτικό μας πολιτισμό και προς εξυπηρέτηση της «δημιουργίας πλειοψηφιών», βιώνουμε σήμερα, ακόμα εντονότερα, την κατάλυση της δημοκρατίας στα πανεπιστήμια από μικρές ομάδες κουκουλοφόρων αναρχικών οι οποίοι καταστρέφοντας και πυρπολώντας καταπατούν κάθε έννοια του ασύλου. Και όπου οι πραιτοριανοί των ακραίων φοιτητικών παρατάξεων καταργούν με τσαμπουκά όποιες από τις πανεπιστημιακές διαδικασίες δεν γουστάρουν.
Διαχρονική ασυνεννοησία
Το ακόμα χειρότερο όμως είναι το ότι η εκάστοτε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, καιροσκοπικά, δεν συναινεί και δεν συνεργάζεται σε οτιδήποτε προτείνεται για την Παιδεία. Της οποίας η κάκιστη διαχείριση από την πολιτική εξουσία, με την ανοχή μας και την γηπεδικού τύπου ψήφο μας, έχει σαν αποτέλεσμα την συνεπακόλουθη, συνεχή απαξίωση και της ανώτατης δημόσιας εκπαίδευσης. Και είναι ακριβώς αυτή η εν γένει διαχρονική ασυνεννοησία που μας καταδυναστεύει και ανέκαθεν εκμεταλλεύονται οι οικονομικοί και γεωπολιτικοί σπεκουλαδόροι, επιβουλευόμενοι και την εθνική μας κυριαρχία.Η πατρίδα μας σήμερα καταρρέει ακόμα εντονότερα καθοδηγούμενη απ' τους Αλάστορες «Μισθοφόρους» της πολιτικής σπέκουλας. Με την υποκρισία δε που τους διακρίνει και τον αμοραλισμό που συνοδεύεται από την ανοχή της «καλής αριστερής» - πελατειακής βίας, έχουν κυνικά ξεπουλήσει κάθε αρχή προκειμένου να εξυπηρετηθεί το «κομματικό όφελος» ή ν' αποφευχθεί το «πολιτικό κόστος». Οι κατ' επίφαση σημερινοί ταγοί της πολιτικής μας ζωής έχουν δυστυχώς ακόμα περισσότερο πολώσει και εκμαυλίσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση (και όχι μόνο), στο όνομα των λαϊκίστικων, κομματικών τους ιδεοληψιών.
- Δεν εξηγείται αλλιώς. Πανεπιστημιακά ιδρύματα «κουτόφραγκων» σαν αυτό του Τορόντο φαίνεται ότι αποτελούν παραδείγματα-ταμπού-προς αποφυγή για την ακραία ιδεοληπτική και ισοπεδωτικής μετριοκρατίας «νέα Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία η Αριστεία θεωρείται ρετσινιά.
- ..Οι χώρες καρικατούρες όμως, που αντί να σχεδιάζουν (σ)τον χρόνο μίζερα τον διαχειρίζονται, ιστορικά, δεν χάνουν μόνον στο «ταμείο» επειδή κανείς δεν τις παίρνει στα σοβαρά. Το σημαντικό και επικίνδυνο για την υπόστασή τους είναι ότι αυτές χάνουν στα «παζάρια» των πλούσιων διεθνών αγορών το εναπομείναν, πλεον μορφωμένο, δυναμικό και νεανικό ανθρώπινο δυναμικό τους. Μακροπρόθεσμα δε, εξουθενωμένες από την δημογραφική γήρανση και παρακμιακή (δια)φθορά, αναγκάζονται και ενδίδουν στα κυριαρχικά τους δικαιώματα και τελικά συρρικνώνονται...
Σχόλια