Οι προγραμματικές δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη περιέγραψαν τη μνημονιακή κανονικότητα: παντελής απουσία στρατηγικής και φαντασίας για τη χώρα, αλλά και κατίσχυση μιας πολιτικής, η οποία ασκείται στο χαμηλότερο δυνατό διαχειριστικό πεδίο. Δηλαδή σε αυτό μέρους της γραφειοκρατίας, των εργολαβιών και της μείωσης των φόρων, με αρκετό νόμο και τάξη.Η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ από τον Ιούλιο του 2015 σήμανε την αποδοχή από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα --και από πολλά μικρότερα-- ότι οι δύο βασικές ορίζουσες της πολιτικής της χώρας έγκεινται στη νεοαποικιακού τύπου εξάρτηση και στον εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό. Επομένως και ότι το σύνολο των πολιτικών θα διαμορφώνεται μέσα από τον κυριαρχικό ρόλο ξένων κυβερνήσεων, διεθνών οργανισμών, εκπροσώπων ιδιωτικών κερδοσκοπικών οργανισμών και εγχώριων λόμπι πολύ μεγάλου κεφαλαίου. Δηλαδή, αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε το σύγχρονο σύστημα εξουσίας, ή κατεστημένο, ή ολιγαρχία και πατρωνία. Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος της περιβόητης πια "κανονικότητας".
Στις ελληνικές κυβερνήσεις απολείπεται έτσι ως πεδίο άσκησης πολιτικής, πάντα υπό τη συμφωνία του ως άνω συστήματος εξουσίας, το μικρότερο δυνατό πεδίο: υπό τον όρο της τήρησης των καταστροφικών πρωτογενών πλεονασμάτων μπορεί να αποφασίζει για ένα μέρος της φορολογίας, ως υποτμήμα της δημοσιονομικής πολιτικής. Ένα μέρος του εκσυγχρονισμού του κράτους πάντα υπό τον όρο ότι θα ελέγχεται θα υλοποιείται και θα υπηρετεί το νεοφιλελεύθερο πρότυπο, ή ότι έστω δε θα το αντιστρατεύεται.
Και βεβαίως, η διοχέτευση όποιων κεφαλαίων υπάρχουν όχι σε παραγωγικές επενδύσεις, αλλά σε εργολαβίες, προκειμένου να αναζωογονηθούν οι μεγάλοι όμιλοι της χώρας, σε συνδυασμό με περαιτέρω πώληση της δημόσιας περιουσίας. Οτιδήποτε άλλο, οτιδήποτε μπορεί να συνιστά στρατηγική επιλογή για τη χώρα βρίσκεται εκτός της ατζέντας των ελληνικών κυβερνήσεων.
Η συζήτηση για τον διεθνή ρόλο και προσανατολισμό της χώρας, η δυνατότητα και η αναγκαιότητα εθνικού σχεδίου βιομηχανικής και αγροτικής πολιτικής, η επανάκτηση του συνόλου της δημοσιονομικής πολιτικής, η νομισματική πολιτική, το αναπτυξιακό μοντέλο, το κόστος ζωής, το φυσικό και αστικό περιβάλλον, το είδος της δημοκρατίας που θέλουμε, ο προσανατολισμός της κρατικής λειτουργίας απουσίαζαν σε εκκωφαντικό βαθμό από τις προγραμματικές δηλώσεις και του νυν πρωθυπουργού, εμπεδώνοντας την "κανονικότητα" της κατίσχυσης της διοικητικής διαχείρισης επίτης στρατηγικής.
Οι παραπάνω συνθήκες από κοινού με την απουσία ουσιαστικής αυτοκριτικής αγκυλώνουν όμως και οποιαδήποτε ουσιαστική αντιπολιτευτική προσπάθεια από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά από τον Αλέξη Τσίπρα. Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η εκχώρηση της στρατηγικής της χώρας στο κατεστημένο αποτέλεσε πολιτική, την οποία ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο αγκάλιασε, αλλά και επέτεινε σε βαθμό τον οποίο καμία κυβέρνηση μεταπολιτευτικά δεν είχε αποτολμήσει.
Ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ αρνείται πεισματικά να αποτιμήσει κριτικά και να αναιρέσει τη ρητορική και την πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα. Κάτι τέτοιο θα αναιρούσε ενδεχομένως και εν τέλει τον ίδιο τον ηγέτη του και την πλειοψηφία του στελεχιακού του δυναμικού. Ως εκ τούτου, η άρνηση κριτικής αποτίμησης ακυρώνει εκ των προτέρων την αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν τη φάση. Και τον φέρνει στη θέση αναμονής απλώς νεοδημοκρατικών ακροτήτων, προκειμένου να ανακάμψει εκλογικά.
Εξ ου και η ομιλία Τσίπρα υπήρξε μια προσπάθεια δικαίωσης της πολιτικής του δια της συνέχισής της από το νέο πρωθυπουργό. Δεν έθεσε ζητήματα στρατηγικής ανατροπής των δύο όψεων της μνημονικής πολιτικής, αλλά μόνο ποσοτικοποίησής τους και έντασής τους.
Η αλήθεια, την οποία ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αντιπαλεύουν και την οποία κρύβουν ακόμα και σήμερα, είναι ότι όσο ο γόρδιος δεσμός της εξάρτησης και του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού δεν κόβεται, δημοκρατική εθνική στρατηγική δεν μπορεί να υπάρξει. Η κρίση θα σοβεί και οι πολιτικές της "κανονικότητας" θα ενώνουν τους δύο αντιπάλους.
Αυτή η εικόνα της "κανονικότητας" στη Βουλή, λοιπόν, μυρίζει πολιτική ναφθαλίνη. Προσομοιάζει περισσότερο με επαρχιακή συνέλευση καθοδηγούμενη από την Ουάσινγκτον, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Κυρίως δε, η "κανονικότητα" αυτή είναι απολύτως ευάλωτη. Κι αυτό μπορεί εν τέλει να αποτελέσει τη βασικότερη ελπίδα του ελληνικού λαού.
Και βεβαίως, η διοχέτευση όποιων κεφαλαίων υπάρχουν όχι σε παραγωγικές επενδύσεις, αλλά σε εργολαβίες, προκειμένου να αναζωογονηθούν οι μεγάλοι όμιλοι της χώρας, σε συνδυασμό με περαιτέρω πώληση της δημόσιας περιουσίας. Οτιδήποτε άλλο, οτιδήποτε μπορεί να συνιστά στρατηγική επιλογή για τη χώρα βρίσκεται εκτός της ατζέντας των ελληνικών κυβερνήσεων.
Η συζήτηση για τον διεθνή ρόλο και προσανατολισμό της χώρας, η δυνατότητα και η αναγκαιότητα εθνικού σχεδίου βιομηχανικής και αγροτικής πολιτικής, η επανάκτηση του συνόλου της δημοσιονομικής πολιτικής, η νομισματική πολιτική, το αναπτυξιακό μοντέλο, το κόστος ζωής, το φυσικό και αστικό περιβάλλον, το είδος της δημοκρατίας που θέλουμε, ο προσανατολισμός της κρατικής λειτουργίας απουσίαζαν σε εκκωφαντικό βαθμό από τις προγραμματικές δηλώσεις και του νυν πρωθυπουργού, εμπεδώνοντας την "κανονικότητα" της κατίσχυσης της διοικητικής διαχείρισης επίτης στρατηγικής.
Ακυρωμένος αντιπολιτευτικά ο ΣΥΡΙΖΑ
Κάπως έτσι, οι προγραμματικές δηλώσεις του Μητσοτάκη, πέραν του ότι σκόρπισαν ανία, υποδηλώνουν έναν πρωθυπουργό, ο οποίος περισσότερο προσομοιάζει με περιφερειάρχη, ή έστω με υπουργό και εν τέλει με τοποτηρητή στη θέση του πρωθυπουργού. Είναι δε χαρακτηριστικό της απαξίωσης του ρόλου του πρωθυπουργού, ότι ο Μητσοτάκης "ξέχασε" να επαναλάβει ακόμα και ορισμένες αυτονόητες ως σήμερα δηλώσεις επί ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας σε σχέση με την Τουρκία. Αυτή η Ελλάδα δεν έχει καμία δυνατότητα εξόδου από την κρίση. Θα εξακολουθήσει να αποτελεί καρυδότσουφλο, παγιδευμένο στην κρίση.Οι παραπάνω συνθήκες από κοινού με την απουσία ουσιαστικής αυτοκριτικής αγκυλώνουν όμως και οποιαδήποτε ουσιαστική αντιπολιτευτική προσπάθεια από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά από τον Αλέξη Τσίπρα. Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η εκχώρηση της στρατηγικής της χώρας στο κατεστημένο αποτέλεσε πολιτική, την οποία ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο αγκάλιασε, αλλά και επέτεινε σε βαθμό τον οποίο καμία κυβέρνηση μεταπολιτευτικά δεν είχε αποτολμήσει.
Ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ αρνείται πεισματικά να αποτιμήσει κριτικά και να αναιρέσει τη ρητορική και την πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα. Κάτι τέτοιο θα αναιρούσε ενδεχομένως και εν τέλει τον ίδιο τον ηγέτη του και την πλειοψηφία του στελεχιακού του δυναμικού. Ως εκ τούτου, η άρνηση κριτικής αποτίμησης ακυρώνει εκ των προτέρων την αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν τη φάση. Και τον φέρνει στη θέση αναμονής απλώς νεοδημοκρατικών ακροτήτων, προκειμένου να ανακάμψει εκλογικά.
Εξ ου και η ομιλία Τσίπρα υπήρξε μια προσπάθεια δικαίωσης της πολιτικής του δια της συνέχισής της από το νέο πρωθυπουργό. Δεν έθεσε ζητήματα στρατηγικής ανατροπής των δύο όψεων της μνημονικής πολιτικής, αλλά μόνο ποσοτικοποίησής τους και έντασής τους.
Η αλήθεια, την οποία ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αντιπαλεύουν και την οποία κρύβουν ακόμα και σήμερα, είναι ότι όσο ο γόρδιος δεσμός της εξάρτησης και του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού δεν κόβεται, δημοκρατική εθνική στρατηγική δεν μπορεί να υπάρξει. Η κρίση θα σοβεί και οι πολιτικές της "κανονικότητας" θα ενώνουν τους δύο αντιπάλους.
Αυτή η εικόνα της "κανονικότητας" στη Βουλή, λοιπόν, μυρίζει πολιτική ναφθαλίνη. Προσομοιάζει περισσότερο με επαρχιακή συνέλευση καθοδηγούμενη από την Ουάσινγκτον, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Κυρίως δε, η "κανονικότητα" αυτή είναι απολύτως ευάλωτη. Κι αυτό μπορεί εν τέλει να αποτελέσει τη βασικότερη ελπίδα του ελληνικού λαού.
Σχόλια