Ύφεση, κρίση, λιτότητα, περικοπές μισθών και συντάξεων, κοινωνικών δαπανών για υγεία και εκπαίδευση, απολύσεις εργαζομένων, μισθοί γαλέρας, συρρίκνωση του δημοσίου τομέα και του κράτους πρόνοιας, αποπληθωρισμός, ανεργία, θεμελίωση της φτώχειας, κοινωνικές και πολιτικές κρίσεις κ.ά.
Όποια θεωρητικά διανοήματα πονούνται θα έπρεπε να ελέγχονται για την ικανότητά τους να προσφέρουν την κατανόηση του κοινωνικοπολιτικού μας κόσμου, αλλιώς να αίρονται. Όμως το θεωρητικό σύστημα μέσα στο οποίο εντάσσονται τα παραπάνω κοινωνικά προβλήματα αποστρέφεται την κριτική και νομιμοποιεί τους κοινωνικούς αποκλεισμούς στο όνομα της «ανάπτυξης της χώρας», της «προέλκυσης επενδύσεων», της «επέκτασης των αγορών».
Όσον αφορά στον κερματισμένο κοινωνικό ιστό για τους θεωρητικούς του οικονομικού συστήματος, τέτοιο πρόβλημα απλά δεν υφίσταται, γιατί δεν υπάρχει κοινωνία αλλά άτομα που στερούνται συνοχής. Στις φιλελεύθερες κρανιακές κοιλότητες υπάρχει η πίστη πως: πολλοί άνθρωποι ναι μεν υποφέρουν την ίδια μοίρα αλλά ευθύνονται ατομικά για την κατάσταση αποκλεισμού που έχουν περιέλθει. Δεν υπάρχει λοιπόν ενιαία ή ενιαιοποιούσα αιτία που προκαλεί τα δεινά τους, άρα ούτε και εχθρός ενάντια στον οποίο θα μπορούσαν να αγωνιστούν.
- Αυτή η κατάσταση δημιούργησε τους «μέσα» και τους «έξω».
- Τους «ενταγμένους» και τους «αποκλεισμένους».
- Τους «άριστους» και τους «άχρηστους».
- Τους «επιτυχημένους» και τους «χαμένους».
«[…]Είναι η κοινωνική συνοχή ένας στόχος από μόνη της, που δίνει το δικαίωμα σε κάποιον που τεμπέλιασε και απέτυχε στην ζωή του να ζητάει να πληρώσουν οι άλλοι τα σπασμένα? Είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε την «κοινωνική συνοχή» αντί της δικαιοσύνης? Κανείς δεν έχει δικαίωμα στην τεμπελιά, κανείς δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί αυτό που δεν του ανήκει. Θέλουμε ένα κράτος που δίνει καλές ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες για να διακριθούν. Όποιος δεν διακρίνεται, όμως, δεν μπορεί να ζητάει τα ρέστα από τους συνανθρώπους του. Και η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να προστατεύει τους παραγωγικούς, εργατικούς πολίτες από τις εκβιαστικές, ενίοτε ληστρικές τακτικές των υπολοίπων. Δίκαιο και πρέπον είναι να παίρνετε ό,τι κερδίζετε από τον προσωπικό σας μόχθο.
[…]Ας ενωθούμε όλοι να φάμε τους επιτυχημένους συμπολίτες μας. Είναι… ιερό δικαίωμα μας!
[…]. Ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός, φτάνει να κλέψουμε από όσους είναι καλύτεροι από μας», και καταλήγοντας ο κύριος καθηγητής αναρωτιέται: «ως πότε θα ανέχονται οι ικανοί το ξεζούμισμα για χάρη των χαραμοφάηδων?»
(Rooster.gr Σωτήρη Γεωργανά: «Από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του;»
Με την ίδια φιλελεύθερη λογική έννοιες όπως: η κοινωνική δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη ή ο αλτρουισμός θέτουν σε κίνδυνο ή τουλάχιστον βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τους κανόνες και την τάξη των αγορών. Όσο, λοιπόν, θα παγιώνεται και θα επεκτείνεται η τάξη των αγορών σε ολόκληρη την κοινωνία, τόσο θα μειώνεται η επιρροή τέτοιων αναχρονιστικών εννοιών που υπονομεύουν το μέλλον όσων «είναι καλύτεροι από μας».
Σε κάθε περίπτωση και πάντα σύμφωνα με το μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του ΚΕΦίΜ, οι «ανάξιοι», οι κοινωνικά ηττημένοι, αφού στάθηκαν ανίκανοι να «διακριθούν» πρέπει να παραμερίσουν για να ζήσουν στον νεοφιλελεύθερο παράδεισο οι ισχυροί.
«Το κράτος, σύμφωνα με αυτήν την φιλοσοφία, δεν μπορεί να μειώνει τις ανισότητες με την βία, κόβοντας τα πόδια μερικών πολιτών. Αυτό που μπορεί να κάνει, είναι αυτό που έκανε η κα. Θάτσερ: να αφήσει το πεδίο ελεύθερο για τον καθένα μας να κερδίσει το ψωμί του σε έναν δίκαιο αγώνα, χωρίς εμπόδια. […] (σ.σ: ο καθένας όχι όλοι) Μπορεί και να μην δουλέψει, μπορεί να στοχάζεται για την φύση του κόσμου σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο. Είναι στο χέρι του να διαλέξει τι θα κάνει»
(Rooster.gr: Σωτήρη Γεωργανά: Τo κληροδότημα της Θάτσερ Βλέπε και: Κώστας Λουλουδάκης: Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo Εκδόσεις ΚΨΜ)
Άλλες επιλογές, εκτός του «στοχασμού σε ένα παγκάκι», του άχρηστου, του ηττημένου από τον «δίκαιο αγώνα» εναντίον των συνανθρώπων του, απαγορεύονται!
Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο σπουδαιοφανής διοικητής της δημόσιας ΤτΕ Γιάννης Στουρνάρας. Ο φανφαρόνος των αγορών Στουρνάρας σε ομιλία του στις 28/05/2019, στο «12th Insurance Conference», όπου παραβρέθηκαν όλα τα κοράκια των πολυεθνικών ασφαλιστικών εταιρειών (MetLife, SQLearn, AFFIDEA, Ιnsurance & Actuarial Services, INTERAMERICAN κ.α), αναφέρει:
«Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ορίζει ως Yγεία την κατάσταση της πλήρους φυσικής, πνευματικής και κοινωνικής ευημερίας, και όχι απλώς την απουσία κάποιας ασθένειας ή αναπηρίας. Ο ευρύς αυτός ορισμός, που ξεπερνά αυτόν που συνήθως δίνεται από τις εθνικές πολιτικές Yγείας, μπορεί να αυξήσει τις ατομικές προσδοκίες σε επίπεδο που να σημαίνει όση περίθαλψη χρειαζόμαστε και θέλουμε, στον χρόνο που τη θέλουμε. Οι προσδοκίες, όμως, αυτές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μάλλον ως ιδανικές, παρά ως ρεαλιστικές. (blogger: για τον σπουδαιοφανή Στουρνάρα...)
[…]Το σημείο εκκίνησης του προβληματισμού για την εγκαθίδρυση ενός αποτελεσματικού συστήματος υγείας είναι ο βαθμός που το σύστημα υγείας καθορίζει την απόσταση μεταξύ του επιθυμητού και του αναγκαίου, με ηθικά και πολιτικά κριτήρια, βάσει ιατρικών επιχειρημάτων. Για παράδειγμα, η κοινωνική ηθική είναι αυτή που καθορίζει τον επιθυμητό βαθμό ισορροπίας μεταξύ κοινωνικής αλληλεγγύης και προσωπικής αυτονομίας, στο βαθμό που η παροχή υπηρεσιών υγείας είναι δημόσια ή ιδιωτική. Τέλος, μια κοινωνικού τύπου ηθική είναι, επίσης, αυτή που καθορίζει το βαθμό της οικογενειακής στήριξης και φροντίδας ενός ασθενή».
Στουρνάρας: Τα περιθώρια χρηματοδότησης των συντάξεων είναι πλέον στενά.
Πέραν της αντιμετώπισης του αγαθού της ζωής και των παροχών υγείας ως κερδοφόρας δραστηριότητας και όχι ως δημόσιο καθολικό λειτούργημα, είναι εμφανές ότι τέτοιου τύπου φιλελεύθεροι διανοητές όπως ο Γεωργανάς και ο Στουρνάρας, που νομίζουν πως εκπροσωπούν τον μικρό εξουσιαστικό κόσμο των ευφυών και των αρίστων, επαναφέρουν μέσω ευφημισμών την κοινωνιοβιολογία για να αναλύσουν όχι μόνο την ανθρώπινη κοινωνική συμπεριφορά αλλά και τους κοινωνικούς θεσμούς.
Ουσιαστικά, αυτοί οι κοινωνικά προικισμένοι καθοδηγητές πιστεύουν πως οι ηθικές επιταγές για τους κοινωνικά αδύναμους δεν πρέπει να γίνονται αποδεκτές αναγκαίες, διότι παρεμβαίνουν αφενός στην ελευθερία της αγοράς, που είναι πράξη εξ ορισμού άδικη, αφετέρου στην ροή της επιβίωσης των αρίστων, των ισχυρότερων, των ικανών να δημιουργήσουν τελικά τις υγιέστερες κοινωνικές δομές.
Όλη αυτή η νεοφιλελεύθερη θεωρία στηρίζεται στην πεποίθηση ότι ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχει βιολογική ανισότητα. Οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι καθώς ζουν σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, άρα πρέπει να δώσουν τον «αγώνα της υπάρξεως» μέσα από την συμμετοχή τους στην «φυσική» διαδικασία της ελεύθερης αγοράς.
Η κοινωνική «αποτυχία» δεν είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών συνθηκών ούτε και υπάρχουν αφετηριακές ανισότητες στην κοινωνική τάξη μεταξύ των ατόμων που θα επηρέαζαν τη θέση τους στην κοινωνική ιεραρχία.
Εν ολίγοις, ο ανταγωνισμός των ατόμων είναι μια σειρά από τυχαίες και άρα αιτιακά ανεξάρτητες καταστάσεις όπου πάντα «σε έναν δίκαιο αγώνα» αποτυγχάνει ο αδύναμος να αντεπεξέλθει στην πάλη για την επιβίωση.
Σύμφωνα με αυτήν την φιλελεύθερη ιδεοληψία, ο αφανισμός των λιγότερο «δυνατών» και «ανταγωνιστικών» ατόμων αποτελεί φυσική επιλογή. Το επιβεβαιώνει αναλυτικότερα ο πρωθιερέας της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος ασυγκράτητος δήλωσε:
«Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα».
Μητσοτάκης: «Η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση»
Προσέξτε τι είπε: «Η κοινωνική ισότητα είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση!»
Όχι- ο Μητσοτάκης , ο οποίος θρέφεται από την ημέρα που γεννήθηκε από τον δημόσιο κορβανά, δεν είναι ο βλάκας που δείχνει!
Δεν πάσχει από τσιμεντοποίηση του εγκεφάλου του!
Σε αυτήν του την δήλωση όπως και σε άλλες παρόμοιες όπως όταν έκανε λόγο για: εργασιακή «επιχειρησιακή σύμβαση για να πάει από πενθήμερο σε επταήμερο» ξέρει πολύ καλά τι λέει!
Η κοινωνική ισότητα έχει να κάνει με την κατοχύρωση των θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων: εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, παροχή φθηνής ενέργειας και ύδρευσης, εργατικά δικαιώματα. Ο ρόλος αυτών των παροχών δεν είναι ηθικός αλλά εφαλτήριο για την πλήρη συμμετοχή των πολιτών στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Η κοινωνική ισότητα επομένως εξασφαλίζει στον πολίτη την δυνατότητα να διαμορφώνει τόσο το μικρόκοσμό του όσο και τον πολιτικό περίγυρό του. Όλα αυτά τα γνωρίζει ο νεοφιλελεύθερος φορμαλισμός, γι’ αυτό και κινείται σε τροχιά αναχαίτισης των ευρύτερων κοινωνικών δικαιωμάτων.
Όμως το κράμα νέο-ευγονικής επιχειρηματολογίας και φιλελευθερισμού, που εκπέμπει ο κρατικοδίαιτος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ διανοούμενοι, συλλειτούργησαν σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή (παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση) και έδωσαν την νομιμοποιητική βάση για την βιοθεωρία του φασισμού, βάσει της οποίας οι κοινωνικές ανισότητες φυσικοποιήθηκαν και δεν θεωρούνταν αποτελέσματα της εκμεταλλευτικής φύσης του καπιταλισμού.
Σύμφωνα με την διατύπωση του φιλοσόφου και μεταπολεμικά προέδρου του Ιταλικού Φιλελεύθερου Κόμματος, Benedetto Croce: «Ο φασισμός δεν μπορεί παρά να είναι η γέφυρα για την αποκατάσταση ενός πιο αυστηρού φιλελευθέρου καθεστώτος στο πλαίσιο ενός πιο ισχυρού κράτους».(Marcel Gauchet: Η Άνοδος της Δημοκρατίας Τόμος ΙΙΙ Εκδόσεις Πόλις σελ 326)
Φασισμός, λοιπόν, είναι η επικράτηση συγκεκριμένων, επιθετικών παραγωγικών σχέσεων που εξασφαλίζουν την ταξική, ολοκληρωτική και βίαιη εξουσία των φορέων της αγοράς και του καπιταλισμού. Φασισμός είναι ο ολοκληρωτισμός της καπιταλιστικής κοινωνίας. Είναι ένα καθαρό εργαλείο δύναμης στα χέρια του κεφαλαίου!
Αυτό που γράφω δεν είναι μια θολή ιδέα.
Αντιθέτως, οι ολοκληρωτικές προαναφερθείσες ψευδοθεωρίες διαπερνούν όλους τους εγκέφαλους και ολόκληρη την σκέψη των νεοφιλελεύθερων, γι’ αυτό δεν πρέπει να μας προξενούν έκπληξη τα συναισθήματα αλληλεγγύης που αισθάνονται κάποιοι απέναντι στον φασισμό.
- Ο ιεροφάντης των ελεύθερων αγορών και των νεοφιλελεύθερων Ludwig Heinrich von Mises, με ένα επιχείρημα εξ αυθεντίας παραθέτει, ήδη από το 1927, ότι «κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο φασισμός έχει ήδη καταξιωθεί στην ιστορία ως ο σωτήρας του ευρωπαϊκού πολιτισμού […] διότι κατάφερε να διασώσει την ατομική ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην ανταλλαγή»! (Βλέπε: Κώστας Λουλουδάκης: Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκδόσεις ΚΨΜ).
Ο καπιταλισμός, άλλωστε, ανάμεσα σε άλλα, είναι ένας βάρβαρος μηχανισμός ταξινόμησης και υποβάθμισης των περιττών ανθρώπων, αυτών που δεν «αντέχει η οικονομία». Εκτός κι αν είσαι τράπεζα και ιδιώτης επενδυτής: τότε η «οικονομία» αντέχει να τους πριμοδοτεί με δημόσια κεφάλαια όπως την κοινοπραξία Fraport AG και του Όμιλου Κοπελούζου, στην οποία δόθηκε μακροπρόθεσμη χρηματοδότηση ύψους 1 δις. ευρώ από τράπεζες. Τόσο ήταν περίπου το τίμημα παραχώρησης των 14 περιφερειακών δημόσιων αεροδρομίων μαζί με το κόστος των επικείμενων έργων ανάπτυξης της εταιρείας…
Τι ρωτάτε;
Αν η κοινοπραξία του Καπελούζου επένδυσε δικά της χρήματα;
Σας θεωρώ σοβαρούς ανθρώπους, άρα δεν θα έπρεπε να κάνετε τέτοια σιχαμερά ερωτήματα.
Όσον αφορά στους περιττούς ανθρώπους, που πολλοί από αυτούς ανήκαν κάποτε στην περιβόητη μεσαία τάξη και τώρα αποτελούν τα θεμέλια της φτώχειας, συγκροτούν, με την βοήθεια της γενικευμένης μαλακίας που κυριαρχεί στα ΜΜΕ, την μεγάλη μάζα όπου η «ποίηση» του εθνικισμού συσσωρεύει τίτλους νομιμότητας.
Γιατί,
ναι μεν μπορεί να έχεις απονευρωθεί κοινωνικά και να μην διαμαρτύρεσαι
που δεν σε φτάνει το μεροκάματο να θρέψεις τον εαυτό σου και τα παιδιά
σου, να θεωρείς φυσιολογικό να δουλεύεις τον μήνα για μόλις 200-300 ή
ακόμα και 400 ευρώ, να είσαι άνεργος, να πεινάς, όμως, άμα πιστέψεις πως
διαιωνίστηκες διαμέσου των «ελληνικών γονιδίων» του Μέγα Αλέξανδρου ή
του Λεωνίδα και όλο αυτό συνοδευτεί με θρησκευτικές εμμονές, τότε μπορεί
και να χορτάσεις από τα άχυρα της εθνικο-θρησκευτικής σου βλακείας.Δεν χρειάζεται να θρηνήσει κανείς για το καθυστερημένο κοινωνικό επίπεδο του εθνικιστικού λαουτζίκου. Γιατί οι υπεράνω κάθε ορθολογικού λόγου απόλυτες αλήθειες όπως: η θρησκεία, οι επιστολές του Ιησού, τα μαντζούνια του Αγίου Όρους,- δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν,- το αίμα, η φυλή, η ελληνική ψυχή, η σημαία, είναι παγιωμένες για ένα μεγάλο κοινωνικό στρώμα.
Αρέσει δεν αρέσει σε τέτοιου επιπέδου εκφυλιστικές-μεταφυσικές αξίες, αυτό το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας (το οποίο ανεξαρτήτως μορφώσεως διαθέτει αδρανή παραγωγή πνεύματος) στηρίζεται για να αρχίσει την θλιβερή του μέρα.
Δυστυχώς από την πνευματική αθλιότητα και τις εμπορικές ατραξιόν του Βελόπουλου, την εθνικολαϊκή υστερία του Κρανιδιώτη, την αρχαιομακεδονικοελληνικορθόδοξη- με λίγο SS- κληρονομιά του Μιχαλολιάκου, τους ραδιοτηλεάνθρωπους υποψήφιους βουλευτές με την ιδιότητα παραγωγής «σοβαρής» φασιστικής ιδεολογίας, ως τον καθημερινό, έμμεσο αλλά πανίσχυρο, φασισμό του Γεωργιάδη-Βορίδη, δεν απέχουμε ούτε ένα τσιγάρο δρόμο.
Μην πανηγυρίζουμε λοιπόν για την πτώση της Χρυσής Αυγής στις τελευταίες ευρωεκλογές. Πολύς κόσμος δυστυχώς βρίσκεται σε έσχατη εννοιολογική σύγχυση. Υπάρχει και κυριαρχεί σωρευμένη βλακεία και αθλιότητα πνεύματος.
Μην κάνουμε λοιπόν εύγευστο αυτό που δεν καταπίνεται: το κράμα φιλελεύθερου κοινωνικού δαρβινισμού και επιθετικού εθνικισμού, ο οποίος σαγηνεύει την μάζα, είναι ο καταλύτης που συνενώνει και πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις του, προσφέροντας σταθερή κοινωνική δομή και αντιδραστικές εγγυήσεις στα κατεστημένα οικονομικά συμφέροντα.
Με τρόπο αριστοτεχνικό, ο καπιταλισμός για άλλη μια φορά σχηματίζει γύρω μας μια ατμόσφαιρα φόβου άρα και μουγκής υπακοής και αφοσίωσης. Δημιουργεί ένα στρώμα πολιτικά ακίνδυνων ατόμων, χωρίς καμιά πολιτική ή κοινωνική συνείδηση χωρίς οικονομική σημασία και κυρίως χωρίς να είναι ικανά να οργανωθούν συλλογικά εναντίον του.
Εμείς;
Ποιοι εμείς θα μου πείτε…
Θα απαντήσω:
Εμείς που ενώ νομίζουμε πως σκοπεύουμε να βάλουμε και το κεφάλι του στο ντορβά, στην ουσία βαυκαλιζόμαστε και οδεύουμε σε πορεία χρεοκοπίας;
Εμείς μήπως έχουμε αφεθεί να πνιγούμε σε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που μάλλον μας βολεύουν γιατί μάθαμε να χαϊδευόμαστε με τις ίδιες της αλυσίδες της σκλαβιάς μας και με εκμαυλισμένη την μόνη ηθική παρηγοριά μας: Την ιδεολογία μας;
Ρητορικά τα ερωτήματα…
Η πραγματικότητα δεν είναι ένα δαιμονικό κακό.
Η σημερινή Ιστορική παρακμή της αριστεράς αποτελεί θέση και όχι άρνηση. Όμως πρέπει να δράσουμε άμεσα και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα απέναντι, όχι μόνο στον φασισμό μα και σε κάθε λογής-λογής μασκαρεμένους απολογητές του.
Πηγή: imerodromos.gr
Σχόλια