Ευρωεκλογές: Ο αιχμάλωτος της Ουάσιγκτον

Απόστολος Αποστολόπουλος Απέχουμε λίγες μέρες από τις ευρωεκλογές αλλά καμία πολιτική δύναμη δεν είπε και δεν έχει κάτι να προτείνει για τα δυο πραγματικά προβλήματα της Ε.Ε: Τη μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε υπηρέτη της Γερμανίας και την απεξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ. Δυο προβλήματα σε ένα πακέτο με μονολεκτικό τίτλο: Ανεξαρτησία. Ο Μπρζεζίνσκι στη μνημειώδη «Μεγάλη Σκακιέρα» θεωρεί την Ευρώπη (Ε.Ε.) προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Απαράβατος όρος για την πλανητική κυριαρχία των ΗΠΑ είναι η απόλυτη επιβολή τους στην Ε.Ε. Γι’ αυτό διατηρήθηκε το ΝΑΤΟ μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ώστε «να μείνουν οι ΗΠΑ εντός (Ευρώπης), η Ρωσία εκτός και η Γερμανία πατημένη χάμω» (λόρδος Ισμέι, πρώτος γ.γ. ΝΑΤΟ). ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

***

Το τοπίο είναι θολό όχι επειδή θα βγουν πιο ισχυρά τα λεγόμενα ακροδεξιά κόμματα, θα αποδυναμωθούν οι δυνάμεις του «δημοκρατικού τόξου» και άλλες τέτοιες φλυαρίες. Αλλά επειδή ούτε οι μεν ούτε οι δε έχουν στοιχειώδες σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε για σήμερα ούτε για αύριο. Τώρα το αδιέξοδο είναι πασιφανές, η γερμανική αλαζονεία απεχθής, οι χρεωκοπίες επί θύραις, αλλά ταυτόχρονα είναι αδιανόητη η επιστροφή στα μικρά ευρωπαϊκά έθνη-κράτη, ασυντόνιστα, οικονομικώς ευάλωτα, αμυντικώς ανυπεράσπιστα, με συσσωρευμένα προαιώνια μίση. Το μεγαλύτερο και πιο ισχυρό κράτος της Ε.Ε., η Γερμανία, είναι νάνος στο πλανητικό πεδίο με Κίνα, Ινδία, ΗΠΑ, Ρωσία κ.λπ.

Η Γερμανία, τέλος, είναι προφανώς μεγάλη για τη Δυτική Ευρώπη και πολύ μικρή στο πλανητικό παιχνίδι. Αλαζονική όταν αντιμετωπίζει τη μικρή Ελλάδα αλλά ισχνή, φοβισμένη και μίζερη όταν πάει να αναμετρηθεί με τις ΗΠΑ για να υπερασπιστεί τα δικά της συμφέροντα

Τα ακροδεξιά κόμματα δεν έγιναν αξιοπρόσεκτα επειδή σαγήνευσαν τον κόσμο. Δεν υπάρχει ανερχόμενο φασιστικό κίνημα στην Ευρώπη. Αντίθετα τα θεωρούμενα ακραία κόμματα συγκέντρωσαν τα πυρά των ελίτ όταν υιοθέτησαν και μορφοποίησαν λίγο-πολύ διάχυτες διαθέσεις του κόσμου και ταυτόχρονα απάλειψαν ή λείαναν άλλα στοιχεία του προγράμματός τους. Η Ιταλική «Λέγκα του Βορρά», για παράδειγμα, μόλις έπαψε να έχει τη νοοτροπία «επαρχιακού σωματείου» και έγινε κόμμα εθνικής εμβέλειας, σήκωσε κεφάλι στο ευρωιερατείο βρήκε συνέταιρο και έκανε κυβέρνηση. Η ισχυρή ελίτ του Ιταλικού Βορρά κατάλαβε, με χρονοκαθυστέρηση, ότι αν δεν συγκρούονταν με τις Βρυξέλλες θα χρεοκοπούσε. Αλλά αυτό δεν είναι φασισμός. Η Λεπέν κατάλαβε ότι για να έχει ελπίδες εξουσίας όφειλε να αποβάλλει από το κόμμα τον πατέρα της, ιστορικό ηγέτη της ακροδεξιάς στη Γαλλία. Ταυτόχρονα απάλειψε τον αντισημιτισμό και αποδέχθηκε ομοφυλόφιλους ως μέλη και αξιωματούχους του κόμματος. Τα κόμματα προσαρμόστηκαν στον κόσμο και όχι το αντίθετο. Στην Ελλάδα επειδή η ακροδεξιά Χ.Α. είναι υβρίδιο χωρίς μέλλον, μεταξύ εγκλήματος και φάρσας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ασχολείται μαζί της ελπίζοντας ότι θα κόψει ψήφους από τη Ν.Δ. Και καταγγέλλει για φασισμό τον ίδιο τον κόσμο που αντιδρά στα εθνικώς επιλήψιμα καμώματά του και στις απόπειρες εξαγοράς ψήφων με επιδόματα.
Οι ΗΠΑ του Τραμπ έχουν εγκαταλείψει την παγκοσμιοποίηση όπως πετάμε στα σκουπίδια τα αποφάγια. Με το σύνθημα «Πρώτη η Αμερική ξανά» έδωσε στην πατρίδα (του) απόλυτη προτεραιότητα, αποκατάστησε το έθνος-κράτος, έπνιξε τις ευρωπαϊκές φαντασιώσεις περί ανεξαρτησίας και, αποχωρώντας από τη Συμφωνία για τα Πυρηνικά Μέσου Βεληνεκούς, εξέθεσε άμεσα τις ευρωπαϊκές χώρες στον πυρηνικό όλεθρο.

***

Δυο είναι οι θεμελιακές αλλαγές: Ο κόσμος εκτός Δύσης δεν είναι πια ένας υπανάπτυκτος χώρος, αποικίες και οι καταστραμμένες σοσιαλιστικές χώρες, αλλά σκληροί και επικίνδυνοι αντίπαλοι, Ρωσία, Κίνα, Ινδία κ.λπ. Εντός Δύσης η Αριστερά από εχθρός έγινε άκακο και εύγευστο αρνάκι. Απειλή συνιστούν οι οξύτατες αντιπαλότητες των ελίτ. Στη Βρετανία σκοτώνονται με τo Brexit. Στη Γαλλία η ελίτ έχει χάσει την αυτοεκτίμησή της, άλλοι βλέπουν προς ΗΠΑ, άλλοι προς Γερμανία, λίγοι επιμένουν γκωλικά. Ήδη εν μέσω πολέμου (1943) ο μετέπειτα «πατέρας» της ΕΟΚ, ο Ζαν Μονέ, ρουφιάνευε, με επιστολές του στον Ρούσβελτ, τον Ντε Γκώλ ότι είναι «εχθρός της Ευρώπης» – την ήθελαν ενωμένη οι ΗΠΑ. Και η βρετανική εφημερίδα Τέλεγκραφ αποκάλυψε το 2000 ότι ο Γάλλος αξιωματούχος Ρ. Μαρζολέν ζητούσε το 1965 από τους Αμερικανούς να μην διστάζουν αλλά να επιβάλλουν στην Ευρώπη το κοινό νόμισμα, όπως το είχαν σχεδιάσει. Οι πολιτικοί απόγονοι των «κολαμπό», των συνεργατών των ναζί, επιζητούν την προστασία του Βερολίνου. Αν η Λεπέν προσελκύσει τους άστεγους γκωλικούς ίσως δούμε εκπλήξεις. Να καταγραφεί ότι στρατηγικοί στόχοι, π.χ. η Ενωμένη Ευρώπη, σχεδιάζονται δεκαετίες πριν να τεθούν σε εφαρμογή. Για να ξέρουμε τη μηδενική αξία του επιχειρήματος ότι ήρθε η ειρήνη στην περιοχή με την υπογραφή των Πρεσπών.
Η Γερμανία, τέλος, είναι προφανώς μεγάλη για τη Δυτική Ευρώπη και πολύ μικρή στο πλανητικό παιχνίδι. Αλαζονική όταν αντιμετωπίζει τη μικρή Ελλάδα αλλά ισχνή, φοβισμένη και μίζερη όταν πάει να αναμετρηθεί με τις ΗΠΑ για να υπερασπιστεί τα δικά της συμφέροντα.

***

Κοντολογίς, η Ε.Ε. δεν ανταποκρίνεται στις υποσχέσεις της για ασφάλεια, άμυνα και ευημερία. Αλλά όταν η ασφάλεια και η άμυνα είναι ψευδώνυμα αυταρχικής ηγεμονίας και κυριαρχίας επί των εταίρων, συμμάχων και φίλων, ελλείψει υπαρκτών εχθρών, αργά ή γρήγορα ο κοσμάκης εξοργίζεται, ιδίως όταν η ευημερία απουσιάζει. Εξ ου και η αργή αλλά μοιραία κατάρρευση του συγκεκριμένου Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος. Μετά την καταστροφή ενός πραγματικού αντιπάλου, της ΕΣΣΔ, έχει απομείνει το σκιάχτρο του φασισμού και ο ανύπαρκτος «ρωσικός κίνδυνος» για να φοβίζουν τα πλήθη. Η παρατεταμένη μάχη των Κίτρινων Γιλέκων, ανεξάρτητα από την κατάληξή της, ίσως είναι πρόπλασμα του μέλλοντος