Η σημερινή κατάσταση στην Ουκρανία είναι θλιβερή για τη μεγάλη αυτή χώρα, που παραμένει εθνικά ακρωτηριασμένη, αφού χάθηκε ολόκληρη η περιοχή της Κριμαίας, που προσάρτησε με αιφνιδιαστικό και πρωτότυπο τρόπο (πράσινα ανθρωπάκια) η Ρωσία, που χαρακτηρίστηκε ως κραυγαλέα αρπαγή γης στην Ευρώπη.
Ωστόσο, πολλοί θεωρούν ότι η χερσόνησος ανήκει στην Ρωσία, αφού παραχωρήθηκε διοικητικά το 1954 στην Ουκρανία, η δε περιοχή της ανατολικής Ουκρανίας (Ντομπάς), μετά από έναν αιματηρό πόλεμο παραμένει διαχωρισμένη από την Ουκρανία. Έτσι ας δούμε και ας αποκαλύψουμε τι συνέβη στην χώρα αυτή, που μέχρι το 2014, όλα φαινόταν να είναι ήρεμα.
Τον Νοέμβριο του 2017, το ιταλικό τηλεοπτικό δίκτυο Canale 5, το δημοφιλέστερο τηλεοπτικό κανάλι στην χώρα, παρουσίασε ένα εξαιρετικό και συνάμα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ για τα δραματικά γεγονότα στην πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου, τον Φεβρουάριο του 2014. Το ρεπορτάζ με τις προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων που συμμετείχαν στα γεγονότα και οι αναφορές σε ονόματα αξιωματούχων της Γεωργίας, αλλά και άλλων χωρών δημιούργησε μεγάλη αίσθηση για τις αποκαλύψεις του.
Παρόλα αυτά, μετά την προβολή του, ουδείς σε ολόκληρη την Ευρώπη ασχολήθηκε. Σαν κάποιος με μια αόρατη μπαγκέτα να έκανε την ευρωπαϊκή δημοσιογραφική και πολιτική ορχήστρα να σωπάσει και κανείς να μην ασχοληθεί με τα αποκαλυφθέντα της εκπομπής. Ούτε καν μια διάψευση, έστω και από τους άμεσα εμπλεκόμενους πολιτικούς και λοιπούς αξιωματούχους. Φαίνεται όμως λογικό αυτό;
Τα γεγονότα του 2014
Για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται, ας τα πάρουμε από την αρχή. Τον Νοέμβριο του 2014 χιλιάδες Ουκρανοί φιλοευρωπαϊστές διαδηλώνουν βίαια στο Κίεβο, μετά την άρνηση του Ουκρανού προέδρου Γιανουκόβιτς, να υπογράψει συμφωνία ένταξης της χώρας στην ΕΕ. Η απόφαση είχε ληφθεί λόγω των βαρύτατων «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» που απαιτούνταν από την Ε.Ε., όπως μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, δραστική μείωση των κρατικών δαπανών και της δημόσιας απασχόλησης, αμφισβήτηση της κοινωνικής προστασίας και της εργατικής νομοθεσίας, κλπ, ενώ η χώρα είναι οικονομικά εξασθενημένη.
Ακόμη και από την επιθυμία του προέδρου Γιανουκόβιτς, να δοθεί προτεραιότητα στις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις πρωτίστως με την Ρωσία, αφού με αυτή την πολιτική εξελέγη. Οι διαδηλώσεις συνεχιζόταν επί τρίμηνο και με πολλά θύματα. Η 20η Φεβρουαρίου 2014, είναι μία μέρα που δεν θα ξεχάσουν ποτέ οι Ουκρανοί. Τότε έγινε το μεγάλο μακελειό. Λίγο μετά τις 9 το πρωί, οι αστυνομικές δυνάμεις οι οποίες είχαν περικυκλώσει τους διαδηλωτές στη πλατεία Μεϊντάν (Meidan), στην καρδιά του Κιέβου, ξαφνικά άρχισαν να οπισθοχωρούν.
Έκπληκτοι οι διαδηλωτές κινήθηκαν προς τα εμπρός. Κι αμέσως ήρθαν τα πυρά των ελεύθερων σκοπευτών. Οι σφαίρες διαπέρασαν τις αυτοσχέδιες ασπίδες των διαδηλωτών που ήταν κατασκευασμένες από ξύλο ή μέταλλο. Σε λιγότερο από δύο ώρες, 46 άνθρωποι κείτονταν νεκροί στο έδαφος, ανάμεσά τους διαδηλωτές, αλλά και αστυνομικοί, οι οποίοι και εδώ είναι το παράδοξο δέχθηκαν και αυτοί τα φονικά πυρά.
Αυτό που άρχισε στην Ουκρανία ως ειρηνικές διαδηλώσεις ενάντια στην απόφαση του πρώην Ουκρανού προέδρου Γιανουκόβιτς να βγάλει την Ουκρανία από το φιλοευρωπαϊκό μονοπάτι πήρε σταδιακά τη μορφή μάχης ενάντια σε μια διεφθαρμένη κυβέρνηση, όπως βεβαίως ήταν και οι προηγούμενες, εξ ου και η καταδίκη πολλών εξ αυτών. Και κατέληξε σε μία βίαιη και φονική αντιπαράθεση ανάμεσα στις αστυνομικές δυνάμεις και τους διαδηλωτές.
Η εξουσία του έλαβε τέλος. Εντός 48 ωρών, ο πρόεδρος είχε διαφύγει στην ανατολική Ουκρανία και από εκεί στη Ρωσία. Το τίμημα ωστόσο ήταν ακριβό: περισσότεροι από 100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις αιματηρές συμπλοκές, πολλοί από αυτούς στις 20 Φεβρουαρίου, την τελευταία και πιο δραματική ημέρα των διαδηλώσεων. Ποιοι ήταν αυτοί οι ελεύθεροι σκοπευτές, σε ποια πλευρά ανήκαν και σε τι αποσκοπούσαν; Στο τελευταίο, εκτιμώ ότι η απάντηση είναι εύκολη και αποσκοπούσαν στην πτώση του Ουκρανού προέδρου, κάτι που έγινε μέσα σε ένα 48ωρο. Για τα υπόλοιπα μας διαφωτίζει το ιταλικό ντοκιμαντέρ του Canale 5.
Τα δύο πρώτα αποσπάσματα του ντοκιμαντέρ που παρουσιάζουμε αφορούσαν τις συνεντεύξεις τριών Γεωργιανών πρώην στρατιωτικών. Οι συγκεκριμένοι αποκάλυψαν λοιπόν, στον Ιταλό δημοσιογράφο Τζιαν Μικαλεσίν (Gian Micalessin) ότι ήταν κατά την μοιραία ημέρα της 20ης Φεβρουαρίου 2014 ήταν πληρωμένοι ελεύθεροι σκοπευτές που έδρασαν στην πλατεία Μεϊντάν. Όπως προαναφέραμε, το ντοκιμαντέρ εκείνο δημιούργησε μεγάλη αίσθηση στην Ιταλία, αλλά πουθενά αλλού στην Ευρώπη.
Οι αποκαλύψεις τριών Γεωργιανών
Οι πρώην στρατιωτικοί που μίλησαν στις κάμερες ήταν ο Αλεξάντερ Ρεβασισβίλι (Alexander Revazishvili), ο Κόμπα Νεγκραζε (Koba Nergadze) και ο Ζαλόγκι Κβαρατσκέλια (Zalogi Kvaratskhelia), οι οποίοι έχουν προσληφθεί ως μισθοφόροι, για την πραγματοποίηση μιας «ειδικής αποστολής» στο Κίεβο. Η πρόσληψη έγινε από την Μαμούκα Μαμουλασβίλι (Mamuka Mamulashvili), η οποία ήταν μια πρώην στενή συνεργάτιδα του τότε υπουργού Άμυνας της Γεωργίας Μπάκο Ακχαλάϊα (Bacho Ackhalaia), της κυβέρνησης του Μιακήλ Σαακασβίλι (Mikhail Saakashvili).
Ισχυρίζονται ότι στις 15 Ιανουαρίου 2014 έφθασαν αεροπορικώς στο Κίεβο, εφοδιασμένοι με πλαστά έγγραφα και από εκεί μεταφέρθηκαν στην περιοχής της πλατείας Μεϊντάν. Είχαν λάβει ως προκαταβολή το ποσό των 1.000 δολαρίων έκαστος και την υπόσχεση να λάβουν το υπόλοιπο ποσό των 5.000 δολαρίων μετά το πέρας της «δουλειάς». Ο σκοπός της άφιξής των ήταν να προετοιμάσουν ασφαλείς θέσεις ελεύθερου σκοπευτή μέσα στα κτίρια των ξενοδοχείων Ukraine και Conservatory, τα οποία ευρίσκονται και κυριαρχούν επί της πλατείας.
Τα γεγονότα που εξέθεσαν στη συνέχεια ήταν συγκλονιστικά. Μαζί με άλλους ελεύθερους σκοπευτές, εκ των οποίων μερικοί από αυτούς, όπως ανέφεραν ήταν Λιθουανοί και Μολδαβοί, τέθηκαν υπό τη διοίκηση ενός Αμερικανού (προφανώς στρατιωτικού, όπως ανέφεραν) του Brian Christopher Boyenger. Το πρόσωπο όντως είναι πραγματικό και μέχρι πρόσφατα η σελίδα του στο Facebook ήταν ενεργή.
Η συντονιστική ομάδα περιελάβανε ακόμη την Μαμούκα Μαμουλασβίλι και τον περίφημο Σεργκέι Πασίνσκι (Segrey Pashinsky), ο οποίος είχε συλληφθεί από διαδηλωτές στις 18 Φεβρουαρίου 2014 με ένα τυφέκιο ελεύθερου σκοπευτή στο «πορτμπαγκάζ» του αυτοκινήτου του. Αργότερα αυτός ανέλαβε σημαντική κυβερνητική θέση στην πρώτη κυβέρνηση της Ουκρανίας, μετά την πτώση της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς. Τα όπλα παρουσιάστηκαν μέσα σε τσάντες, στις 18 Φεβρουαρίου και διανεμήθηκαν στις διάφορες ομάδες της Γεωργίας και της Λιθουανίας.
Υπήρχαν τρία ή τέσσερα όπλα σε κάθε τσάντα. Υπήρχαν όπλα Makarov, όπλα AKM, τουφέκια και πολλά φυσίγγια. Την επόμενη μέρα, οι Mamulashvili και Pashinsky εξήγησαν στους ελεύθερους σκοπευτές ότι πρέπει να πυροβολήσουν στην πλατεία Μεϊντάν και να σπείρουν το χάος. «Και όταν ρώτησα ποιον να πυροβολήσουμε, μου απάντησε ότι που και ποιον δεν είχε σημασία, πρέπει να πυροβολήσεις κάπου έτσι ώστε να δημιουργηθεί χάος. Δεν είχε σημασία αν πυροβολήσουμε σε ένα δέντρο, στο οδόστρωμα, ή σε εκείνους που θα πετάξουν Molotov, αυτό που μετράει είναι να δημιουργηθεί πανικός» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Νεργκάζε (Nergadze).
Πάντως, σύμφωνα με τα λεγόμενα των τριών Γεωργιανών, κανείς τους δεν έχει λάβει ακόμη το υπόλοιπο ποσό των 6.000 δολαρίων! Το τι συνέβη εκείνη την τραγική ημέρα στην πλατεία Μεϊντάν είναι γνωστό στους πάντες, όπου στην κυριολεξία δολοφονήθηκαν αθώοι άνθρωποι, διαδηλωτές και αστυνομικοί και η πολιτική ιστορία της Ουκρανίας άλλαξε δραματικά.
Με εντολή Γεωργιανού προέδρου
Από την αρχή οι τρεις Γεωργιανοί ισχυρίζονται κατηγορηματικά, ότι η επιχείρηση ξεκίνησε από τον πρώην πρόεδρο της Γεωργίας Μικαήλ Σαακασβίλι (Mikhail Saakashvili). Ο επικεφαλής της Μαμούκα Μαμουλασβίλι, o Bacho Akhalaia ήταν ένας πολύ στενός συνεργάτης και αξιόπιστος άνθρωπος του Γεωργιανού ηγέτη. Για την «δράση» του αυτή ο Σαακασβίλι ανταμείφθηκε από τον νέο πρόεδρο της Ουκρανίας και παλιό του φίλο Πέτρο Ποροσένκο (Petro Porosenko) με τον οποίο σπούδασαν μαζί στο πανεπιστήμιο του Κιέβου, ως κυβερνήτης Οδησσού.
Την ημέρα του διορισμού του έγινε και πολίτης Ουκρανίας. Δεν είναι τόσο λαμπερό όσο να είσαι πρόεδρος χώρας, αλλά κάτι είναι κι αυτό. Η Οδησσός έχει την έκταση του Βελγίου. Ακόμη και πριν επισημοποιηθεί ο διορισμός του Σαακασβίλι, η Μόσχα τον είχε ήδη καταγγείλει. «Ο Σαακασβίλι είναι κατηγορούμενος για εγκλήματα εναντίον του λαού της Γεωργίας».
Μετά από λίγο η κατάσταση αλλάζει. Στις 13 Αυγούστου του 2014, ο Σαακασβίλι καταδικάστηκε ερήμην στη Γεωργία, για κατάχρηση δημοσίου πλούτου και αναζητείται από τις αρχές της χώρας. Και τέσσερα χρόνια αργότερα η κατάσταση έχει αλλάξει οριστικά. Η αρχική συμμαχία Ποροσένκο και Σαακασβίλι, έσπασε σε θραύσματα. Ο Σαακασβίλι αποδείχθηκε ξανά ότι είναι ψυχοπαθής, ανίκανος να οικοδομήσει σταθερή πολιτική σχέση. Όχι μόνο καθαιρέθηκε από τον πρόεδρο Ποροσένκο, αλλά και του αφαιρέθηκε και η ουκρανική υπηκοότητα.
Στην Ουκρανία πλέον, ο Σαακασβίλι κατηγορείται ότι βοήθησε μια εγκληματική οργάνωση για έκνομες πράξεις. Ο ίδιος χαρακτηρίζει την κατηγορία «κατασκευασμένη», που έχει ως στόχο να υπονομεύσει την εκστρατεία του για την ανατροπή του πρώην φίλου του Ποροσένκο. Δηλαδή, όχι μόνο αλλάζει πάλι στρατόπεδο, αλλά τώρα πάει και να ανατρέψει και τον φίλο του και ευεργέτη του Ποροσένκο!
Έτσι, όταν τον Δεκέμβριο 2017 συνελήφθη, οι ουκρανικές αρχές εξετάζουν το θέμα, με σκοπό να εκδώσουν τον πρώην πρόεδρο της Γεωργίας, Μιχαήλ Σαακασβίλι, στην χώρα του, όπου καταζητείται για να δικαστεί για τέσσερις κατηγορίες, μεταξύ των οποίων και για κατάχρηση εξουσίας, αλλά τελικά κατόπιν πιέσεων των ΗΠΑ αφέθηκε να μεταβεί στις ΗΠΑ, όπου ζει εξόριστος στην Νέα Υόρκη.
Η στάση των Γεωργιανών σκοπευτών
Σε ότι αφορά δε τις μαρτυρίες των τριών Γεωργιανών σκοπευτών υπάρχουν πολλές ερμηνείες για την στάση τους αυτή. Βλέπουμε να παρουσιάζονται ως μετανοημένοι στρατιωτικοί, οι οποίοι απλά να αναφέρουν ότι «υπάκουσαν σε εντολές» και δεν ήξεραν ότι «έπρεπε να σκοτώσουν ανθρώπους». Φυσικά αυτό αποτελεί μια αφελή και γελοία δικαιολογία, με σκοπό να ωραιοποιήσουν τραγικά γεγονότα και από την άλλη έλλειψη(;) συνείδησης των εγκληματικών τους ενεργειών, αν είναι ειλικρινείς.
Από την άλλη θα πρέπει να λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι ο χρόνος αυτών των ομολογιών και των αποκαλύψεων είναι απολύτως συγχρονισμένος με τη συνεχιζόμενη αγωνία του πολιτικού καθεστώτος στο Κίεβο για την κακή πορεία των πολιτικών εξελίξεων της Ουκρανίας, σε συνδυασμό με την κακή οικονομική κατάσταση. Έτσι, αυτοί οι παράγοντες θα μπορούσαν να κάνουν το τρίο των εγκληματιών Γεωργιανών ελευθέρων σκοπευτών, να εμφανιστεί προληπτικά στην ιταλική τηλεόραση ως «εθελοντές σφυγμομετρητές που εκθέτουν την αλήθεια» για τα τραγικά γεγονότα της «Euromaidan», προτού συλληφθούν και τιμωρηθούν παραδειγματικά για τα εγκλήματά των.
Παρόλα αυτά θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι με αρκετά συνετό τρόπο, ονόμασαν μια σειρά από προσωπικότητες του σημερινού πολιτικού καθεστώτος του Κιέβου, όπως τον Αντρέι Παρυμπίη (Andriy Parybiy), σήμερα πρόεδρο της Verkhovna Rada της Ουκρανίας, τον Σεργκέι Πασίνσκι (Segrey Pashinsky), μέλος του κοινοβουλίου και του κυβερνητικού κόμματος «Λαϊκό Μέτωπο», καθώς και τον Βλαντιμίρ Πάρασιουκ (Vladimir Parasyuk), μέλος επίσης του Ουκρανικού κοινοβουλίου, ως διοργανωτές και συντονιστές της σφαγής στην πλατεία Μειντάν της 20ης Φεβρουαρίου 2014.
Οι ισχυρισμοί τους φαίνεται να επιβεβαιώνονται και από άλλα αποδεικτικά στοιχεία. Η πιο ολοκληρωμένη συλλογή τέτοιων γεγονότων μέχρι στιγμής πραγματοποιήθηκε από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Οτάβα Ιβάν Καστάνοβσκι, ο οποίος προέβη σε σχολιασμούς επίσης στο ιταλικό ντοκιμαντέρ.
Η υπόθεση δεν έχει κλείσει
Φυσικά σε ότι αφορά τους «μετανοημένους σκοπευτές», οι δημόσιες ομολογίες τους δεν τους απαλλάσσουν από την κατηγορία της σκόπιμης δολοφονίας αθώων ανθρώπων. Δεν ήταν στρατιώτες στο πεδίο της μάχης κατά τη διάρκεια πολέμου της πατρίδας των. Δεν ισχύει, αυτό που ισχυρίζονται, ότι διατάχθηκαν από τους νόμιμους διοικητές των. Προσελήφθησαν για χρήματα, για να κάνουν μια βρώμικη δουλειά και από την αρχή γνώριζαν ότι αυτό που θα έκαναν ήταν μια εγκληματική ενέργεια. Το να ισχυρίζονται το αντίθετο είναι απλά γελοίο.
Έτσι, αυτοί οι τρεις Γεωργιανοί, ο Alexander Revazishvili, ο Koba Nergadze και ο Zalogi Kvaratskhelia, καθώς και εκείνοι που τους προσέλαβαν και τους διέταξαν, δηλαδή οι Mamuka Mamulashvili, Brian Boyenger και άλλοι ελεύθεροι σκοπευτές από τη Γεωργία, τη Λιθουανία, την Μολδαβία και την Ουκρανία πρέπει να δικαστούν στην Ουκρανία ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα των οποίων οι πολίτες έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της γεγονότων στην πλατεία Μεϊντάν. Στη συνέχεια θα πρέπει να έρθει η σειρά των Ουκρανών πολιτικών , όπως οι Andriy Parybiy, Segrey Pashinsky και Vladimir Parasyuk, οι οποίοι κατονομάζονται, καθώς και άλλων που θα ευρεθούν μετά από μια αντικειμενική δικαστική έρευνα.
Στην πραγματικότητα, αυτή η ιστορία που δεν έχει πλήρως αποκαλυφθεί και επιβεβαιωθεί, χρήζει περαιτέρω δικαστικής αντικειμενικής και αξιόπιστης έρευνας, θα λέγαμε όμως ότι υπονομεύει και τη νομιμότητα του καθεστώτος Ποροσένκο. Και ας αφήσουν οι Ουκρανοί πολιτικοί σήμερα τα κροκοδείλια δάκρυα πάνω στους τάφους των θυμάτων της «Επανάστασης της Αξιοπρέπειας», όπως ονομάστηκε αρχικά ο ξεσηκωμός ενός υπερήφανου λαού, όπως οι Ουκρανοί, γιατί μετά από αυτά τα γεγονότα απαιτούνται εξηγήσεις, έρευνες, δικαστικές παρεμβάσεις σε όλα τα επίπεδα και όλα τα κλιμάκια και επιβολή των προβλεπομένων ποινών στους ενόχους.
Και να μην ξεχνάμε τα αποτελέσματα αυτής της σύγκρουσης ανάμεσα σε φιλορώσους αυτονομιστές και τον ουκρανικό στρατό: Μία σύγκρουση που προκάλεσε τον θάνατο 10.000 ανθρώπων από την έναρξή της το 2014, καθώς και την διαίρεση της Ουκρανίας, με την περιοχή του Ντονμπάς να αποτελεί «ξεχωριστή και αυτόνομη» περιοχή, ελεγχομένη πλέον από τους φιλορώσους αυτονομιστές. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε ο ξεσηκωμός των Ουκρανών, με τα γεγονότα της πλατείας Μεϊντάν, δεν θα είναι «ξεσηκωμός αξιοπρέπειας», αλλά θα καταντήσει τελικά να γίνει «η φθηνή αξιοπρέπεια της Ουκρανίας» και θα είναι κρίμα για τον ουκρανικό λαό.
Σχόλια