Münchau: Πώς η Κίνα βρέθηκε σε θέση ισχύος έναντι της Γερμανίας και της ΕΕ - Ο προστατευτισμός είναι απλώς άμυνα
Το μεγαλύτερο γεωπολιτικό ζήτημα για την ΕΕ αυτή τη στιγμή, και
ειδικά για τη Γερμανία, είναι οι μελλοντικές σχέσεις της με την Κίνα
Για το πώς η Κίνα κατάφερε να γίνει ο κυρίαρχος της
εμπορικής σχέσης της με τη Γερμανία αλλά και την ΕΕ εξηγεί σε μία
ενδιαφέρουσα ανάλυσή του ο Wolfgang Münchau στους Financial Times.
Παράλληλα επισημαίνει, πως προστατευτισμός δεν είναι τίποτα άλλο από
κίνηση προστασίας από τις επιθετικές κινήσεις της Κίνας.
Ίσως το μεγαλύτερο γεωπολιτικό ζήτημα για την ΕΕ αυτή τη στιγμή, και ειδικά για τη Γερμανία, είναι οι μελλοντικές σχέσεις της με την Κίνα.
Την περασμένη εβδομάδα ένα γερμανικό επιχειρηματικό περιοδικό ανέφερε ότι ένας ανώτερος αξιωματούχος της καγκελαρίας της Angela Merkel είχε επισκεφθεί την Κίνα για να διερευνήσει μια «αντι-κατασκοπευτική» συμφωνία.
Τέτοιες συμφωνίες συνήθως δεν αξίζουν το χαρτί στο οποίο γράφονται.
Το πλαίσιο αυτής της επίσκεψης ήταν η προσφορά της Huawei, της κινεζικής εταιρείας κατασκευής τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού, για τις άδειες κινητής τηλεφωνίας πέμπτης γενιάς στη Γερμανία (για την οποία πρόκειται να ληφθεί απόφαση σε κάποιο σημείο αυτό το μήνα), σημειώνει o Münchau
Μια τέτοια συμφωνία θα επιτρέψει στη Γερμανία να ισχυριστεί ότι η Κίνα δεν αποτελεί απειλή για την ασφάλεια.
Η οικονομική σχέση μεταξύ των δύο χωρών είναι ενδιαφέρουσα.
Η Γερμανία είναι αμφίθυμη για την Κίνα. Χρειάζεται την κινεζική τεχνολογία, όπως αυτή της Huawei.
Οι γερμανικοί πάροχoι κινητής τηλεφωνίας ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την προσφορά 5G της Huawei, επειδή χρησιμοποιούν ήδη το υλικό της κινεζικής εταιρείας στα δίκτυά τους.
Αλλά η Γερμανία ανησυχεί επίσης για την απόκτηση της τεχνολογίας από τις κινεζικές εταιρείες.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, ένας νέος νόμος μείωσε το κατώτατο όριο των μετοχών σε εταιρείες που ενεργοποιούν αυτομάτως μια έρευνα συγχωνεύσεων.
Η νέα βιομηχανική στρατηγική, που προτάθηκε πρόσφατα από τον υπουργό Οικονομίας Peter Altmaier, θέλει να προστατεύσει ολόκληρους τομείς από κινεζικές εξαγορές - αεροσκάφη, χρηματοοικονομικές υπηρεσίες τηλεπικοινωνίες, τρένα, ενέργεια και ρομποτική.
Στο πρόσφατο βιβλίο του Belt and Road, ο Bruno Maçães, πρώην υπουργός της Πορτογαλίας, σημειώνει ότι η σχέση Κίνα-Γερμανίας έχει αλλάξει βαθιά.
Αλλά και οι δύο πλευρές έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα.
Η υπερβολική εξάρτηση από την τεχνολογία ντίζελ μετέτρεψε τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία σε καθυστερημένο επενδυτή σε τεχνητή νοημοσύνη και ηλεκτρικές μπαταρίες
Ο Maçães σημειώνει ότι η Κίνα παίζει διαφορετικό παιχνίδι. Οι Κινέζοι δεν ενδιαφέρονται πρωτίστως για την εξασφάλιση μονάδων παραγωγής.
Θέλουν να ελέγξουν ολόκληρη την αλυσίδα αξίας των ηλεκτρικών αυτοκινήτων.
Ίσως το μεγαλύτερο γεωπολιτικό ζήτημα για την ΕΕ αυτή τη στιγμή, και ειδικά για τη Γερμανία, είναι οι μελλοντικές σχέσεις της με την Κίνα.
Την περασμένη εβδομάδα ένα γερμανικό επιχειρηματικό περιοδικό ανέφερε ότι ένας ανώτερος αξιωματούχος της καγκελαρίας της Angela Merkel είχε επισκεφθεί την Κίνα για να διερευνήσει μια «αντι-κατασκοπευτική» συμφωνία.
Τέτοιες συμφωνίες συνήθως δεν αξίζουν το χαρτί στο οποίο γράφονται.
Το πλαίσιο αυτής της επίσκεψης ήταν η προσφορά της Huawei, της κινεζικής εταιρείας κατασκευής τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού, για τις άδειες κινητής τηλεφωνίας πέμπτης γενιάς στη Γερμανία (για την οποία πρόκειται να ληφθεί απόφαση σε κάποιο σημείο αυτό το μήνα), σημειώνει o Münchau
Μια τέτοια συμφωνία θα επιτρέψει στη Γερμανία να ισχυριστεί ότι η Κίνα δεν αποτελεί απειλή για την ασφάλεια.
Η οικονομική σχέση μεταξύ των δύο χωρών είναι ενδιαφέρουσα.
Η Γερμανία είναι αμφίθυμη για την Κίνα. Χρειάζεται την κινεζική τεχνολογία, όπως αυτή της Huawei.
Οι γερμανικοί πάροχoι κινητής τηλεφωνίας ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την προσφορά 5G της Huawei, επειδή χρησιμοποιούν ήδη το υλικό της κινεζικής εταιρείας στα δίκτυά τους.
Αλλά η Γερμανία ανησυχεί επίσης για την απόκτηση της τεχνολογίας από τις κινεζικές εταιρείες.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, ένας νέος νόμος μείωσε το κατώτατο όριο των μετοχών σε εταιρείες που ενεργοποιούν αυτομάτως μια έρευνα συγχωνεύσεων.
Η νέα βιομηχανική στρατηγική, που προτάθηκε πρόσφατα από τον υπουργό Οικονομίας Peter Altmaier, θέλει να προστατεύσει ολόκληρους τομείς από κινεζικές εξαγορές - αεροσκάφη, χρηματοοικονομικές υπηρεσίες τηλεπικοινωνίες, τρένα, ενέργεια και ρομποτική.
Στο πρόσφατο βιβλίο του Belt and Road, ο Bruno Maçães, πρώην υπουργός της Πορτογαλίας, σημειώνει ότι η σχέση Κίνα-Γερμανίας έχει αλλάξει βαθιά.
- Η Γερμανία είδε κάποτε την Κίνα ως αγορά εξαγωγών μηχανημάτων με την οποία θα ανέπτυσσε τη βιομηχανική της βάση.Σήμερα, η Κίνα γίνεται ο κυρίαρχος της εμπορικής αυτής σχέσης, τονίζει ο Münchau.
Αλλά και οι δύο πλευρές έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα.
Η υπερβολική εξάρτηση από την τεχνολογία ντίζελ μετέτρεψε τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία σε καθυστερημένο επενδυτή σε τεχνητή νοημοσύνη και ηλεκτρικές μπαταρίες
Ο Maçães σημειώνει ότι η Κίνα παίζει διαφορετικό παιχνίδι. Οι Κινέζοι δεν ενδιαφέρονται πρωτίστως για την εξασφάλιση μονάδων παραγωγής.
Θέλουν να ελέγξουν ολόκληρη την αλυσίδα αξίας των ηλεκτρικών αυτοκινήτων.
- Για να γίνει αυτό, η Κίνα έχει κλειδώσει μεγάλα τμήματα της παγκόσμιας προσφοράς κοβαλτίου, ένα βασικό μέταλλο στην παραγωγή μπαταριών.
Αλλά η οικονομική στρατηγική της Γερμανίας δεν είναι σχεδόν τόσο συνεπής. Η γερμανική πολιτική προτίμηση κατατείνει στη μείωση του δημόσιου χρέους.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας εντοπίζεται στον τεχνολογικό τομέα.
- Η υπερβολική δημοσιονομική εξυγίανση υπήρξε η κύρια αιτία υποεπενδύσεων σε οδικά δίκτυα, τηλεπικοινωνιακά δίκτυα και άλλες νέες τεχνολογίες.
- Η Γερμανία επενδύει επίσης ανεπαρκώς στον τομέα της άμυνας.
- Η υπουργός Άμυνας Ursula von der Leyen πρότεινε πρόσφατα ένα σχέδιο για την αύξηση του αμυντικού προϋπολογισμού από το σημερινό 1,3% στο 1,5% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος έως το 2023. Όμως ο υπουργός Οικονομικών Olaf Scholz αντιτίθεται σθεναρά.
- Το παράδειγμα είναι συμπτωματικό για να καταδείξει ένα θεμελιώδες ευρωπαϊκό πρόβλημα: σε αντίθεση με την Κίνα, η μακροοικονομική πολιτική, η βιομηχανική πολιτική και η εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας υλοποιούνται ανεξάρτητα μεταξύ τους.
- Η Κίνα, αντιθέτως, έχει μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στην οικονομική και εξωτερική πολιτική.
- Η Κίνα προωθεί το ρενμίνμπι ως παγκόσμιο νόμισμα, με απώτερο στόχο να αμφισβητήσει το μονοπώλιο του δολαρίου ως το νόμισμα των αγορών βασικών προϊόντων.
- Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν είναι συνηθισμένοι να σκέπτονται σε τέτοιες κατηγορίες πολιτικής.
- Οι Γερμανοί, ιδιαίτερα, δεν ήθελαν ποτέ την ευρωζώνη να προωθήσει το ευρώ ως παγκόσμιο νόμισμα.
- Στο παρελθόν, η συντηρητική μακροοικονομική σκέψη της Γερμανίας ήταν λίγο πολύ συνεπής με τα βιομηχανικά της συμφέροντα.
- Η μείωση του δημόσιου χρέους ήταν πολιτική επιλογή. Εάν η Γερμανία είχε αντ 'αυτού επενδύσει στην άμυνα και το μελλοντικό βιομηχανικό πλεονέκτημα, επιτρέποντας τη δημοσιονομική θέση να πάει εκεί που ήθελε, θα βρισκόμασταν σε διαφορετικό σημείο σήμερα.
- Αυτό όμως θα απαιτούσε ένα βαθμό γεωστρατηγικής σκέψης που δεν υπάρχει στις συζητήσεις πολιτικής σε ολόκληρη την ΕΕ.
- Ίσως οι Ευρωπαίοι έχουν απορροφηθεί τόσο αυτοί κατά τα τελευταία 10 χρόνια που δεν είδαν αυτό το ερχόμενο.
- Ο αποκαλούμενος τώρα προστατευτισμός, η ξαφνική συνειδητοποίηση της ανάγκης να προστατευθούν από τις κινήσεις της Κίνας, είναι ενδείξεις ότι ο εφησυχασμός πρόκειται να μετατραπεί σε πανικό.
ΠΗΓΗ
===============
===============
Ο καπιταλισμός «Φρανκενστάιν» στοιχειώνει την Ευρώπη και οι αντιδράσεις
Ο καπιταλισμός «Φρανκενστάιν» στοιχειώνει την Ευρώπη
Η Ευρωπαϊκή Ένωση καμάρωνε ανέκαθεν για την ενιαία της
αγορά, που επιτρέπει στις επιχειρήσεις να ανταγωνίζονται πέρα από σύνορα
και στους καταναλωτές να απολαμβάνουν φθηνότερες τιμές και μεγαλύτερη
ποικιλία προϊόντων, γράφει το πρακτορείο Bloomberg, προειδοποιώντας όμως
ότι η τάση να δημιουργηθούν "Ευρωπαίοι πρωταθλητές" μπορεί να θέσει σε
κίνδυνο αυτά τα οφέλη που έχουν αποκτηθεί με κόπο.
Επίσης, ενδέχεται να είναι και ανεφάρμοστη».
Η αλλαγή κατεύθυνσης έρχεται την ώρα που οι ηγέτες της Ένωσης αρχίζουν να ενδιαφέρονται για την απόκτηση μεριδίων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, προσδοκώντας να επηρεάσουν τον τρόπο λειτουργίας τους.
Ένας ευρωπαϊκός βιομηχανικός πρωταθλητής θα βρίσκεται στο έλεος διεθνικών ανταγωνισμών για τον έλεγχό του.
Αυτό είναι και η πολύχρονη μάστιγα της Airbus SA - ίσως της πλέον επιτυχημένης ευρωπαϊκής πολυεθνικής.
Μπορεί, μεν, οι κυβερνήσεις να είναι ευτυχείς με την άσκηση επιρροής στις μεγάλες επιχειρήσεις, όμως δεν θα είναι το ίδιο άνετες με άλλους εταίρους που θα προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, μέσω υπερεθνικών εταιρειών.
Η συζήτηση για τη δημιουργία Ευρωπαίων πρωταθλητών πηγάζει από την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να απαγορεύσει τη συγχώνευση της γερμανικής Siemens AG και της γαλλικής Alstom SA στο τομέα των σιδηροδρόμων.
Η απόφαση εξόργισε το Παρίσι και το Βερολίνο, που υποστήριζαν ότι ο συνδυασμός των δύο εταιρειών είναι απαραίτητος για να αντισταθμιστεί ο ανταγωνισμός από την Κίνα.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών P. Altamaier και ο Γάλλος ομόλογός του Bruno Le Maire, παρουσίασαν κοινό μανιφέστο για μια ευρωπαϊκή βιομηχανική πολιτική που δεν θα επιτρέπει τη λήψη παρόμοιων αποφάσεων στο μέλλον.
Η πρότασή τους περιλαμβάνει την αλλαγή των υφιστάμενων κανόνων περί ανταγωνισμού, ώστε να διευκολύνεται η έγκριση ορισμένων συγχωνεύσεων.
Επίσης, Γαλλία και Γερμανία θέλουν να αποκτήσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αρμοδιότητα να υπερισχύει της Επιτροπής σε ορισμένες περιπτώσεις. Αυτό σημαίνει ότι οι πολιτικοί θα έχουν τον τελευταίο λόγο σε αποφάσεις περί ανταγωνισμού.
Θεωρητικά, η γαλλο-γερμανική προσέγγιση έχει κίνητρο την επιθυμία να γίνουν οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις ικανότερες στον παγκόσμιο ανταγωνισμό από τις ανάλογες αμερικανικές και κινεζικές επιχειρήσεις (αν και στην περίπτωση Alstom-Siemens ήταν συζητήσιμη η απειλή που συνιστούσε η κινεζική CRRC Corp.).
Ωστόσο η πρωτοβουλία Altamaier και Le Maire βασίζεται και σε μια λανθασμένη υπόθεση: δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις είναι πιο αποδοτικές από τις μικρότερες.
Μια συγχώνευση μπορεί να φέρει αποδόσεις κλίμακας, μπορεί όμως και να μειώσει το κίνητρο για καινοτομίες, επειδή υφίσταται λιγότερη ανάγκη αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό.
Οι λεγόμενες «οριζόντιες» συγχωνεύσεις (συγχωνεύσεις μεταξύ δύο εταιρειών του ίδιου τομέα) σχεδόν πάντα οδηγούν σε επιπτώσεις σε βάρος του ανταγωνισμού, με λιγότερες επιλογές για τους καταναλωτές και υψηλότερες τιμές. Αυτό ακριβώς ήθελε να αποτρέψει η ενιαία αγορά.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να γίνουν εξαιρετικά ασυνεπείς όταν δημιουργούν Ευρωπαίους πρωταθλητές.
Η Γαλλία ήταν, μεν, ενθουσιώδης για τη συγχώνευση της Alstom με την Siemens, όχι όμως για την πώληση της γαλλικής ναυπηγικής εταιρείας STX στην ιταλική FincantieriSpA. Ο Le Maire επιμένει ότι η συμφωνία θα ολοκληρωθεί, όμως ο Πρόεδρος Macron είχε αρχικά μπλοκάρει την πώληση.
Αυτή είναι μια χρήσιμη υπενθύμιση ότι το πάθος για Ευρωπαίους πρωταθλητές συνήθως εξαντλείται στα εθνικά σύνορα.
Τέλος, η δημιουργία μιας μεγα-επιχείρισης σε περισσότερες από μια χώρα είναι πολύ ευκολότερη από τη λειτουργία της βάσει εθνικών συμφερόντων.
Από την φύση τους, οι πολιτικοί δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρούν και να αφήνουν τους managers να κάνουν τη δουλειά τους.
Όντως, το πάθος για την απόκτηση άμεσου ελέγχου επανέρχεται.
Την προηγούμενη εβδομάδα, η ολλανδική κυβέρνηση αποφάσισε να εξαγοράσει μερίδιο στη γαλλική Air France-KLM, ίσο με αυτό που κατέχει η γαλλική κυβέρνηση, με στόχο την «καλύτερη λειτουργία» της, όπως ανέφερε ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών Φόπκε Χέκστρα στους Financial Times.
Ο φόβος είναι πως ο αερομεταφορέας θα εμπλακεί στις ατέρμονες διενέξεις μεταξύ Γαλλίας και Ολλανδίας, που θα θελήσουν να προστατεύσουν τις εγχώριες θέσεις εργασίας και λειτουργίες.
Οι στόχοι αυτοί δεν αποτελούν μέριμνα των ιδιωτών επενδυτών.
Δεν είναι απορίας άξιον ότι οι μετοχές βυθίστηκαν μόλις έγινε η αναγγελία.
Ο γαλλο-γερμανικός έρωτας για επιχειρήσεις "Φρανκεστάιν" ίσως ενθουσιάσει τις τράπεζες εξαγορών και συγχωνεύσεων, όμως είναι συνταγή καταστροφής.
Οι επιδόσεις της Airbus βελτιώθηκαν μετά την χαλάρωση των επεμβάσεων του γαλλικού και του γερμανικού κράτους, εξακολουθεί ωστόσο να απέχει πολύ από την κερδοφορία της Boeing Co.
Η ισχύς της ΕΕ έγκειται στην ποικιλία της. Είναι καλύτερα οι επιτυχημένοι να αναδύονται μέσα από τον υγιή ανταγωνισμό, παρά να δημιουργούνται τεχνητά στα εργαστήρια των πολιτικών, γράφει το Bloomberg.
www.bankingnews.gr
Επίσης, ενδέχεται να είναι και ανεφάρμοστη».
Η αλλαγή κατεύθυνσης έρχεται την ώρα που οι ηγέτες της Ένωσης αρχίζουν να ενδιαφέρονται για την απόκτηση μεριδίων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, προσδοκώντας να επηρεάσουν τον τρόπο λειτουργίας τους.
Ένας ευρωπαϊκός βιομηχανικός πρωταθλητής θα βρίσκεται στο έλεος διεθνικών ανταγωνισμών για τον έλεγχό του.
Αυτό είναι και η πολύχρονη μάστιγα της Airbus SA - ίσως της πλέον επιτυχημένης ευρωπαϊκής πολυεθνικής.
Μπορεί, μεν, οι κυβερνήσεις να είναι ευτυχείς με την άσκηση επιρροής στις μεγάλες επιχειρήσεις, όμως δεν θα είναι το ίδιο άνετες με άλλους εταίρους που θα προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, μέσω υπερεθνικών εταιρειών.
Η συζήτηση για τη δημιουργία Ευρωπαίων πρωταθλητών πηγάζει από την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να απαγορεύσει τη συγχώνευση της γερμανικής Siemens AG και της γαλλικής Alstom SA στο τομέα των σιδηροδρόμων.
Η απόφαση εξόργισε το Παρίσι και το Βερολίνο, που υποστήριζαν ότι ο συνδυασμός των δύο εταιρειών είναι απαραίτητος για να αντισταθμιστεί ο ανταγωνισμός από την Κίνα.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών P. Altamaier και ο Γάλλος ομόλογός του Bruno Le Maire, παρουσίασαν κοινό μανιφέστο για μια ευρωπαϊκή βιομηχανική πολιτική που δεν θα επιτρέπει τη λήψη παρόμοιων αποφάσεων στο μέλλον.
Η πρότασή τους περιλαμβάνει την αλλαγή των υφιστάμενων κανόνων περί ανταγωνισμού, ώστε να διευκολύνεται η έγκριση ορισμένων συγχωνεύσεων.
Επίσης, Γαλλία και Γερμανία θέλουν να αποκτήσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αρμοδιότητα να υπερισχύει της Επιτροπής σε ορισμένες περιπτώσεις. Αυτό σημαίνει ότι οι πολιτικοί θα έχουν τον τελευταίο λόγο σε αποφάσεις περί ανταγωνισμού.
Θεωρητικά, η γαλλο-γερμανική προσέγγιση έχει κίνητρο την επιθυμία να γίνουν οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις ικανότερες στον παγκόσμιο ανταγωνισμό από τις ανάλογες αμερικανικές και κινεζικές επιχειρήσεις (αν και στην περίπτωση Alstom-Siemens ήταν συζητήσιμη η απειλή που συνιστούσε η κινεζική CRRC Corp.).
Ωστόσο η πρωτοβουλία Altamaier και Le Maire βασίζεται και σε μια λανθασμένη υπόθεση: δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις είναι πιο αποδοτικές από τις μικρότερες.
Μια συγχώνευση μπορεί να φέρει αποδόσεις κλίμακας, μπορεί όμως και να μειώσει το κίνητρο για καινοτομίες, επειδή υφίσταται λιγότερη ανάγκη αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό.
Οι λεγόμενες «οριζόντιες» συγχωνεύσεις (συγχωνεύσεις μεταξύ δύο εταιρειών του ίδιου τομέα) σχεδόν πάντα οδηγούν σε επιπτώσεις σε βάρος του ανταγωνισμού, με λιγότερες επιλογές για τους καταναλωτές και υψηλότερες τιμές. Αυτό ακριβώς ήθελε να αποτρέψει η ενιαία αγορά.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να γίνουν εξαιρετικά ασυνεπείς όταν δημιουργούν Ευρωπαίους πρωταθλητές.
Η Γαλλία ήταν, μεν, ενθουσιώδης για τη συγχώνευση της Alstom με την Siemens, όχι όμως για την πώληση της γαλλικής ναυπηγικής εταιρείας STX στην ιταλική FincantieriSpA. Ο Le Maire επιμένει ότι η συμφωνία θα ολοκληρωθεί, όμως ο Πρόεδρος Macron είχε αρχικά μπλοκάρει την πώληση.
Αυτή είναι μια χρήσιμη υπενθύμιση ότι το πάθος για Ευρωπαίους πρωταθλητές συνήθως εξαντλείται στα εθνικά σύνορα.
Τέλος, η δημιουργία μιας μεγα-επιχείρισης σε περισσότερες από μια χώρα είναι πολύ ευκολότερη από τη λειτουργία της βάσει εθνικών συμφερόντων.
Από την φύση τους, οι πολιτικοί δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρούν και να αφήνουν τους managers να κάνουν τη δουλειά τους.
Όντως, το πάθος για την απόκτηση άμεσου ελέγχου επανέρχεται.
Την προηγούμενη εβδομάδα, η ολλανδική κυβέρνηση αποφάσισε να εξαγοράσει μερίδιο στη γαλλική Air France-KLM, ίσο με αυτό που κατέχει η γαλλική κυβέρνηση, με στόχο την «καλύτερη λειτουργία» της, όπως ανέφερε ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών Φόπκε Χέκστρα στους Financial Times.
Ο φόβος είναι πως ο αερομεταφορέας θα εμπλακεί στις ατέρμονες διενέξεις μεταξύ Γαλλίας και Ολλανδίας, που θα θελήσουν να προστατεύσουν τις εγχώριες θέσεις εργασίας και λειτουργίες.
Οι στόχοι αυτοί δεν αποτελούν μέριμνα των ιδιωτών επενδυτών.
Δεν είναι απορίας άξιον ότι οι μετοχές βυθίστηκαν μόλις έγινε η αναγγελία.
Ο γαλλο-γερμανικός έρωτας για επιχειρήσεις "Φρανκεστάιν" ίσως ενθουσιάσει τις τράπεζες εξαγορών και συγχωνεύσεων, όμως είναι συνταγή καταστροφής.
Οι επιδόσεις της Airbus βελτιώθηκαν μετά την χαλάρωση των επεμβάσεων του γαλλικού και του γερμανικού κράτους, εξακολουθεί ωστόσο να απέχει πολύ από την κερδοφορία της Boeing Co.
Η ισχύς της ΕΕ έγκειται στην ποικιλία της. Είναι καλύτερα οι επιτυχημένοι να αναδύονται μέσα από τον υγιή ανταγωνισμό, παρά να δημιουργούνται τεχνητά στα εργαστήρια των πολιτικών, γράφει το Bloomberg.
www.bankingnews.gr
Σχόλια