ΟΙ διώξεις εναντίον της ΛαΕ και το ΕΓΚΛΗΜΑ της σιωπής…

Σε κρούσματα πολιτικών διώξεων ή φίμωσης του Λόγου δεν μπορεί να μένουμε σιωπηλοί ή ουδέτεροι παρατηρητές…
Σε τέτοια ζητήματα, επίσης, δεν μπορεί να καθορίζουμε τη στάση μας από καιροσκοπικές σκοπιμότητες, από τις συμπάθειες ή αντιπάθειες προς τα θύματα των διώξεων…
Για την αγωνιστική φιλοσοφία και ιδιαίτερα για την επαναστατική ιδεολογία και πρακτική η καταδίκη των πολιτικών διώξεων και η στήριξη των πολιτικά διωκόμενων ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ αδιαπραγμάτευτες ΑΡΧΕΣ…
Που σημαίνει: Ότι δεν στηρίζουμε απλώς τους φίλους, αλλά και αυτούς με τους οποίους διαφωνούμε, και αυτούς που πολεμάμε πολιτικά.

Σήμερα τα «αριστερά» κυβερνητικά ανδρείκελα, η κυβερνητική αλητεία του 4ου Ράιχ, προβαίνει σε ωμές και απροκάλυπτες πράξεις δίωξης των ηγετών και πολλών στελεχών της ΛαΕ και οι ΠΑΝΤΕΣ, σχεδόν, σιωπούν σκανδαλωδώς…

Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε τέτοιες δικτατορικές αυθαιρεσίες και θηριωδίες της κυβέρνησης των νέων αποικιοκρατών.

Όποια άποψη και να έχει κανείς για τη ΛαΕ, δεν νομιμοποιείται να σιωπά, διότι έτσι ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ τη «νομιμότητα» των κυβερνητικών ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ: Τη «νομιμότητα» της ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ των ΠΑΝΤΩΝ, τη «νομιμότητα» του «γύψου»…

Εδώ η ΣΙΩΠΗ ισοδυναμεί με ΕΓΚΛΗΜΑ…

Είναι μια ΣΙΩΠΗ η οποία επί της ουσίας στηρίζει τα κυβερνητικά ανδρείκελα του διεθνούς ιμπεριαλισμού, του ΦΑΣΙΣΜΟΥ της Νέας Τάξης…

Σχετικό ρεπορτάζ για τις διώξεις, εδώ:
https://iskra.gr/%cf%83%cf%85%ce%b3%ce%ba%ce%ad%ce%bd%cf%84%cf%81%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b3%ce%b1%ce%b4%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%bb%ce%ae%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%83%ce%b5-%ce%b1/

Πολύ εύστοχο και το παρακάτω κείμενο του Ανδρέα Ζαφείρη: ανηλεές μαστίγωμα των «σιωπηλών»…
Από δω:
https://iskra.gr/%cf%80%ce%bb%ce%b7%ce%bd-%ce%bb%ce%b1%ce%ba%ce%b5%ce%b4%ce%b1%ce%b9%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%af%cf%89%ce%bd-%ce%b7-%ce%b5%ce%ba%ce%ba%cf%89%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%ce%b9/

Πλην Λακεδαιμονίων… η εκκωφαντική σιωπή για τις διώξεις στελεχών ΛΑΕ και Δεν Πληρώνω και η ηθική ήττα της αριστεράς

Σιωπή από το ΚΚΕ. (Δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η στάση αυτή δεν πρέπει να επισημανθεί).

Σιωπή από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-κεντρικά. (Προφανώς λόγω προεκλογικής περιόδου. Είναι μάλλον γεγονός ότι, παρά τις αντίθετες διακηρύξεις, η περίοδος «ιεραρχεί», δυστυχώς λανθασμένα, επιλογές και κινήσεις).

Σιωπή- όμως- και από τις οργανώσεις/συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Σιωπή από όλες τις υπόλοιπες οργανώσεις-συλλογικότητες της αριστεράς, οποιαδήποτε ιδεολογικής αναφοράς. (Συνολικά στη χώρα ξεπερνούν τις 40).

Σιωπή από τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Σιωπή από συλλογικότητες «δικαιωματικές»,«κινηματικές» ή αλληλεγγύης.

Σιωπή από τις εφημερίδες της αριστεράς.

Σιωπή από ιστοσελίδες/blog που αναφέρονται (έμμεσα ή άμεσα) στην αριστερά.

Σιωπή από συνδικαλιστικές παρατάξεις (ανεξάρτητες, θεωρητικά, από κομματικούς φορείς).

Σιωπή από δημοτικές παρατάξεις (επίσης και εξίσου ανεξάρτητες).

Σιωπή από μεμονωμένες «προσωπικότητες», διανοούμενους, δημοσιογράφους της ευρύτερης αριστεράς, χωρίς κομματική ένταξη.

Σιωπή από «εγκλωβισμένους», (χωρίς αυταπάτες- “shy SYRIZA”).

Όμως η πιο εκκωφαντική σιωπή, είναι η σιωπή στα social media, όχι των ηγεσιών, αλλά του κόσμου της αριστεράς και των κινημάτων. Αυτό είναι το πιο τρομακτικό.

Δείγμα της βαθιάς «οπαδοποίησης» του κόσμου της αριστεράς. Μιας «οπαδοποίησης»-δείγμα-με τη σειρά της- της ουσιαστικής κρίσης που διατρέχει πλέον όχι μόνο της ηγεσίες αλλά και το ίδιο το κοινωνικό σώμα της αριστεράς.

Μια κρίση στο επίπεδο της ηθικής (και όχι μόνο πολιτική, οργανωτική, ιδεολογική), στο επίπεδο εκείνο δηλαδή, που αποτελούσε το συγκριτικό πλεονέκτημα της αριστεράς στην κοινωνία.

Όταν αναζητάς, σαν άλλος Διογένης, έστω και μία ανάρτηση αλληλεγγύης, έστω και σαν προσωπικό σχόλιο, σημαίνει, δυστυχώς, ένα και μόνο: η αριστερά και η αλληλεγγύη στη χώρα δε νοσούν απλά. Είναι σε κλίνη επιθανάτια.

Καληνύχτα Κεμάλ…

Υ.Γ. Φυσικά, το φαινόμενο αυτής της σιωπής δεν είναι παρά μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Σύμπτωμα, ανάμεσα σε πολλά άλλα, του ουσιαστικού, (της ηθικής ήττας) που διατρέχει κάθετα και οριζόντια, ότι έχει απομείνει. Η λίστα των παθογενειών δεν έχει τέλος, πλέον. Και εάν η κοσμοθεωρία μας διδάσκει να είμαστε «απαισιόδοξοι με τη νόηση, αισιόδοξοι με τη βούληση», ελάχιστα στη περίοδο που διανύουμε συνηγορούν σε κάτι τέτοιο.
Ας τα αναδείξουμε. Κι ας συγκροτηθεί, η ελάχιστη ενότητα, γύρω τους.