Του ΚΡΕΣΕΝΤΣΙΟ ΣΑΝΤΖΙΛΙΟ
Όντως, τρεις ανοιχτές πληγές που πυορροούν και δεν βρέθηκε ακόμη (πώς να βρεθεί άραγε;) κάποιος ή κάτι που θα τις κλείσει και θα επουλωθούν.
Τρεις χώρες όπου τα διαφόρων χρωμάτων όπλα δεν παύουν, από το 2002 και μετά, να δημιουργούν αβάσταχτα εσωτερικά τραύματα και ανεξέλεγκτες εξωτερικές αναταραχές.
Συρία, Λιβύη, Αφγανιστάν λοιπόν – ονόματα που τώρα και οι πέτρες γνωρίζουν, ενός παράλογου πάθους πολέμου και μιας ανισόρροπης πολιτικής ισορροπίας τρόμου, «δώρα», πρέπει ειλικρινά να πούμε, των «πολιτισμένων» Δυτικών δημοκρατιών τα οποία ελαφρά τη καρδία δημιούργησαν και διατηρούν (και μάλλον δεν ξέρουν ή δεν μπορούν πια να σταματήσουν), μια τραγικά τρομακτική και ταυτόχρονα αδιάφορη επικαιρότητα της εκμηδένισης της ανθρώπινης ζωής και της αντίστοιχης συνήθειας ή απάθειας προς τον άδικο θάνατο.
Σίγουρα δεν είναι ένας εμφύλιος πόλεμος, όπως στην αρχή κάποιοι θέλησαν να μας παραμυθιάσουν «θολώνοντας τα νερά», και οι «έξυπνες» (τώρα τα πάντα δεν είναι smart;) επεμβάσεις και παρεμβάσεις ξένων δυνάμεων περιέπλεξαν μέσα σε ένα δαιδαλώδη πανδαιμόνιο στρατιωτικών και, περισσότερο, παραστρατιωτικών εξελίξεων σε ολόκληρη την γεωγραφική σκακιέρα της χώρας.
Ούτε είναι, επίσης, ένας τοπικός πόλεμος όπως οι ενεργούμενοι ξένοι πολέμαρχοι πασχίζουν – και εν μέρει τα καταφέρνουν – να μας κάνουν να πιστέψουμε με τις πρόθυμες «υπηρεσίες» των τοπικών παπαγάλων και «παρατηρητών».
Οι πάντες θέλουν τον έλεγχο της Συρίας, όλοι κατά ένα ή άλλο τρόπο βομβαρδίζουν, οι λεγόμενοι «διεθνείς σύμμαχοι», οι Ρώσοι, οι Ισραηλινοί, οι Αμερικανοί, οι Γάλλοι, οι Ιρανοί, οι Άγγλοι, οι Τούρκοι, οι τζιχαντιστές, οι Σύριοι κυβερνητικοί, οι συριακή «αντιπολίτευση», η al Qaeda – και αν μπορούσαν θα βομβάρδιζαν και οι Σαουδάραβες, οι Ιορδανοί και οι Ιρακινοί και ποιος ξέρει ακόμη ποιοι άλλοι!
Όλοι θέλουν τον έλεγχο της Συρίας ή, τέλος πάντων, ό, τι θα μπορούσε να απομείνει μετά από τόσους βομβαρδισμούς, ανατινάξεις και συμφορές.
Κανείς δεν μπορεί να διαψεύσει το γεγονός ότι ο «συριακός τζιχαντισμός» και «συριακή αντιπολίτευση» υπήρξαν και είναι η τέλεια αρματωμένη longa manus ξένων δυνάμεων στην μεταξύ τους έριδα για την εξουσία πάνω στη χώρα, με προαπαιτούμενη και προπαρασκευαστική «ευκαιρία» την πολιτική του Ασσάντ και μάλλον την άρνησή του να ενδώσει στις πιέσεις και την «προτίμησή» του προς την ρωσική παρουσία.
Τώρα μας λένε πως πάει πια, τελείωσε ο πόλεμος και όλα αρχίζουν πάλι να ομαλοποιούνται. Και μαζί όλο και λιγότερο μιλούν για την Συρία, όλο και λιγότερο τα διευθυνόμενα ΜΜΕ γράφουν για τον πόλεμο σαν να έχει «εξαφανιστεί» ενώ όμως συνεχίζει να χύνει αίμα που όμως δεν έχει πια το προνόμιο της δημοσιότητας.
Παντού στη Συρία υπάρχει μια εμπόλεμη κατάσταση, άσχετα κι αν έπαψαν οι ροές προσφύγων και κατατρεγμένων.
Απ΄ τη μια πλευρά οι Γάλλοι (αλήθεια, πόσοι ξέρουν ότι στη Συρία υπάρχουν και γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις;) και οι Αμερικανοί δεν φαίνεται να θέλουν να εγκαταλείψουν την ανατολική όχθη του Ευφράτη («σιγά-σιγά θα φύγουν, είπε ο Τραμπ!). Απ΄ την άλλη, στην ανατολική Συρία οι συγκρούσεις δεν τελείωσαν. Στα βόρεια η Τουρκία σχεδιάζει να θέσει σε εφαρμογή ένα είδος «προτεκτοράτου» διώχνοντας τους κουρδικούς πληθυσμούς.
Το μέλλον της Συρίας είναι ακόμη άγνωστο και η Συρία είναι μια χώρα φάντασμα η οποία προσπαθεί να δείξει κάποιο πρόσωπο που να μην είναι μετέωρο στον χρόνο και στον τόπο.
Αλλά το πιο κακό είναι το γεγονός ότι είναι οι ξένοι που θέλουν να ορίσουν το μέλλον και την επιβίωσή της και όχι οι ίδιοι οι Σύριοι. Και αυτό γίνεται χωρίς καν προσχήματα, αναιδώς, τόσο λίγο υπολογίζουν τον άμεσα ενδιαφερόμενο ντόπιο λαό. Το ίδιο άλλωστε δεν γίνεται και με άλλες χώρες πολύ γνωστές μας, προπαντός στα Βαλκάνια, αλλά και αλλού; Μόνο που σε αυτές τις χώρες αφήνουν «για τα μάτια» κάποια διακριτικότητα δήθεν «αυτόνομης θέλησης», μεγαλόψυχα!
Σε όλες αυτές τις «δράσεις» πού βρίσκεται ή πού βρέθηκε ποτέ η ΑΛΗΘΕΙΑ;!
Και ποιος μπορεί να θέσει υπεράνω πάσης υποψίας το περίφημο (μα ποιος το «έφτιαξε και ποιους σκοπούς εξυπηρετεί;) Συριακό Παρατηρητήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν οι «ειδήσεις» του ανυψώνονται σε επίπεδο αυθεντίας και κανείς δεν έχει την δυνατότητα να ελέγξει την ακρίβεια ή μη των «αποκαλύψεων»;
Ένα «παρατηρητήριο ειδήσεων» δηλαδή όπου η αλήθεια των μεταδιδόμενων ειδήσεων δίνεται σε όλο τον κόσμο, που τις αναπαράγει ελαφρά τη καρδία, χωρίς κανένα «φίλτρο» αντικειμενικού ελέγχου!
Αυτό είναι το επιθυμητό είδος αλήθειας;
Απέτυχε παταγωδώς και το μόνο που άφησε είναι μια ατέρμονη συνέχεια πολεμικών συγκρούσεων και φυλετικών διενέξεων καταστρεπτική συνέπεια των οποίων είναι η σημερινή διαλυτική αστάθεια.
Ο τρίτος είναι ο Πρόεδρος της Βουλής του Tobruk, πολιτικό σκέλος της οργάνωσης υπό τον Hafthar, ο δε τέταρτος είναι ο αριθ, 1 του Συμβουλίου του Κράτους της Τρίπολης.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση του al Sarraj δεν ελέγχει ουσιαστικά τον γεωγραφικό της χώρο: μολονότι είναι επισήμως αναγνωρισμένη απ΄ τον ΟΗΕ, δεν διαθέτει μια αληθινή δική της δύναμη στρατού και ασφάλειας. Αντ΄αυτής ο al Sarraj βασίζεται σε παραστρατιωτικές οργανώσεις των οποίων αρχηγός είναι ο υπουργός εσωτερικών Fathi Bishaga και οι οποίες αποτελούνται από μέλη διαφόρων φατριών που μεταξύ τους προσπαθούν να κερδίσουν όσο περισσότερο χώρο μπορούν, εξ ού και οι συχνές συγκρούσεις στη Τρίπολη έστω και για έναν μερικό έλεγχο της πρωτεύουσας.
Και σαν να μην έφτανε όμως αυτή η «ρευστότητα», στην ίδια την περιοχή της Τριπολίτιδας, υπάρχουν, ανεξάρτητες η μία από την άλλη, πραγμνατικές πόλεις-κράτος όπως η Μιζουράτα οι δυνάμεις ασφαλείας της οποίας δρουν για λογαριασμό του al Sarraj, η Ταχρούνα, έδρα της λεγόμενης Έβδομης Ταξιαρχίας που συχνά επεμβαίνει στις συγκρούσεις στη Τρίπολη, η Ζίνταν όπου αρκετοί παραστρατιωτικοί είναι πιστοί στον Hafthar μολονότι η πόλη βρίσκεται κοντά στη πρωτεύουσα.
Υπάρχει όμως και μια…έκπληξη. Μια τρίτη περιοχή της Λιβύης, το Φετσάν,. ιστορική περιοχή, διατηρεί μια κατάσταση απόλυτης αποκοπής από της προηγούμενες δυο.
Είναι η νότια Λιβύη, το έδαφός της είναι η έρημος και είναι κυριότητα διαφόρων φυλών όπου καμία κρατική εξουσία όχι μόνο δεν είναι καλοδεχούμενη, αλλά και ούτε η ίδια τολμά να εμφανιστεί!
Αυτή η τρίτη περιοχή είναι άλλωστε και η περισσότερο κρίσιμη και ατάλωτη, ιδίως σε ό, τι αφορά την ανθρωπιστική πλευρά.
Είναι αλήθεια, βέβαια, πως στη συνέχεια οι πολιτοφυλακές της Μιζουράτα, προσκείμενες στον al Sarraj, με τη βοήθεια της αμερικανικής αεροπορίας επαναπόκτησαν τον έλεγχο της περιοχής. Ωστόσο ο ISIS συνεχίζει ακόμη και σήμερα να επιβάλλει την παρουσία του στα νότια της Λιβύης όπου φαίνεται να έχει δημιουργήσει βάσεις και στρατόπεδα εκπαίδευσης στην έρημο μεταξύ της Κυρηναϊκής και του Φετσάν από τις οποίες άλλωστε ξεκίνησαν και οι τελευταίες τρομοκρατικές ενέργειες κατά της κρατικής εταιρείας πετρελαίου NOC και την όαση της Τατζέρμπο.
Μια άλλη πληγή είναι και το υποκινούμενο, τεράστιο ρεύμα (και τέλμα) του «μεταναστευτικού», ειδικά για ό, τι αφορά την Ιταλία (τώρα και την Ισπανία), έχοντας υπόψη ότι από την Λιβύη πέρασαν στην Ιταλία τα τελευταία τρία χρόνια πάνω από 900.000 όλων των ειδών αφρικανών κατοίκων αυστηρώς μουσουλμάνων.
Από τη περιοχή της Σαμπράτα φεύγουν (ή τουλάχιστον έφευγαν πριν η Ιταλία κλείσει τα λιμάνια της) οι εκατοντάδες σαραβαλιασμένες; ή όχι βάρκες, φουσκωτά και σαπιοκάραβα με χιλιάδες «πρόσφυγες» και «μετανάστες».
Πρέπει να πούμε – και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει γνωρίζοντας τα τεκταινόμενα – ότι έως την απόφαση της Ιταλίας να μη δέχεται πια αυτού του είδους «μετανάστες» και «πρόσφυγες», παρακολουθήσαμε για χρόνια μια αγαστή «συνεργασία» μεταξύ των διακινητών και των ΜΚΟ των «διασώστων»: οι πρώτοι έφερναν χιλιάδες αφρικανούς στη Λιβύη, με .ένα πολύ καλό «αζημίωτο», όπως όλοι γνωρίζουμε, άντρες, γυναίκες (ως και έγκυες στον τελευταίο μήνα κύησης(!)), μικρά και μεγάλα παιδιά, ως και ασυνόδευτα παιδάκια(!), τους φόρτωναν στις βάρκες ξέροντας απόλυτα πως λίγο πιο πέρα θα συναντούσαν τις περιπολίες των πλοίων των ΜΚΟ.
Πάντως έτσι εκατοντάδες χιλιάδες αφρικανοί γέμιζαν την Λαμπεντούζα, τα λιμάνια της Σικελίας και τις πόλεις της Ιταλίας, μια χώρα τώρα γεμάτη «κέντρα φιλοξενίας». Και τα κέρδη της οργάνωσης διακινητών βεβαίως κολοσσιαία.
Και το ερώτημα είναι: μήπως υπήρχε συνεννόηση μεταξύ διακινητών και ΜΚΟ για όλους αυτές τις «επιχειρήσεις διάσωσης»; Και αυτές οι ΜΚΟ πού έβρισκαν τόσα λεφτά για να νοικιάσουν πλοία, να καταναλώσουν τόσους τόνους καυσίμων και να ταΐσουν τόσο κόσμο που κουβαλούσαν;
Είναι ερωτήσεις που οποιοσδήποτε μπορεί να προβάλει, και με το δίκιο του. Αλλά υπάρχουν απαντήσεις; Και ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές οι απαντήσεις όταν κανείς δεν έλεγξε ποτέ καμία ΜΚΟ, κανέναν προϋπολογισμό ή ισολογισμό από ΜΚΟ και όλες αυτές οι ΜΚΟ «δουλεύουν» χωρίς να ξέρει κανείς πού βρίσκουν τα εκατομμύρια ευρώ για να υπάρξουν;
Ξαφνικά δεν μαζεύουμε πια, δεν «σώζουμε» πια; Ή μήπως η Ισπανία δεν έχει αρκετά ανοιχτά λιμάνια για να ξεφορτώσουμε; Παράξενο!
Από το 2011 και η Γαλλία προσπαθεί να πάρει κι αυτή ένα κομμάτι της λιβυκής πίττας, ειδικά στον ενεργειακό τομέα όπου η Total εργάζεται στην εξόρυξη πετρελαίου στην Κυρηναϊκή. Επιπλέον η Γαλλία υποστηρίζει τον Khalifa Hafthar.
Και η Ρωσία με την Gazprom ασκεί μια δυναμική πολιτική στη Λιβύη, οικονομική αλλά και στρατιωτική στα πλαίσια της οποίας μένει πάντα ζωντανή η κρυφή ή όχι επιδίωξη απόκτησης μιας βάσης στην Μεσόγειο.
Η πρόσφατη γενική Διάσκεψη Κορυφής στο Παλερμο, όπου παρευρέθησαν 38 διεθνείς αντιπροσωπίες εκτός από τους τέσσερις Λιβύους «άρχοντες», ίσως να προετοίμασε κάποιο σχέδιο συνεννόησης αν όχι συνένωσης των μεγαλύτερων και ισχυρότερων φατριών που κυριαρχούν στην πολιτική και στρατιωτική σκηνή της Λιβύης και οι οποίες θα μπορούσαν να προωθήσουν καλύτερα μια ομαλοποίηση και ειρηνοποίηση σε ολόκληρη τη χώρα, κάτι που συμφέρει στους πάντες, ντόπιους και ξένους.
Αρχή γενομένη με τα αποικιακά «προγράμματα» των Άγγλων και την μετέπειτα επέμβαση των Ρώσων του τσάρου στο «Μεγάλο Παιχνίδι» του 1800 έως την ανάμειξη των Αμερικανών της CIA ενάντια στους Σοβιετικούς κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου σε έναν «ανταρτοπόλεμο δια πληρεξουσίου» που εξουθένωσε τον Κόκκινο Στρατό, και στη συνέχεια τις διάφορες εμφύλιες ανακατατάξεις με την ριζοσπαστοποίηση των Μουτζαεντίν και έπειτα των Ταλιμπάν, το Αφγανιστάν υπήρξε οι κοιτίδα των ακραίων ισλαμιστών, ένα αληθινό εργαστήρι ισλαμοποίησης όπου ένα μείγμα ουαχαβισμού, τζιχάντ και νόμων παστούν δημιούργησε το εκρηκτικό εξτρεμιστικό σύνολο σαν ώριμο φρούτο εξαγωγής σε όλη τη Μέση Ανατολή με τα θλιβερά αποτελέσματα και σε χώρες της Ευρώπης που ξέρουμε.
Η άρνησή τους να παραδώσουν στους χρηματοδότες τους Αμερικανούς τους εντολείς της «επιχείρησης Δίδυμοι Πύργοι» άλλαξε άρδην την κατάσταση και έτσι το «αγαπημένο παιδί» που έδιωξε τους κακούς Σοβιετικούς έγινε αυτομάτως «το πιο κακό παιδί», ο εχθρός-εγκληματίας αριθ. 1, αντιστρέφοντας του ρόλους όπου για τον πρώην σύμμαχο οι Αμερικανοί έγιναν κι αυτοί οι κακοί.
Φτάσαμε στο 2018 και οι πλέον έγκυρες πληροφορίες μας λένε πως η αφγανική κυβέρνηση ελέγχει ή απλά «ασκεί επιρροή» μόνο στο 55% των περιφερειών της χώρας, ενώ οι Ταλεμπάν έχουν τον πλήρη έλεγχο του 12,5% του αφγανικού εδάφους και το υπόλοιπο ποσοστό είναι το χάος.
Αυτό σημαίνει ότι:
Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Ελληνιστής, συγγραφέας
Όντως, τρεις ανοιχτές πληγές που πυορροούν και δεν βρέθηκε ακόμη (πώς να βρεθεί άραγε;) κάποιος ή κάτι που θα τις κλείσει και θα επουλωθούν.
Τρεις χώρες όπου τα διαφόρων χρωμάτων όπλα δεν παύουν, από το 2002 και μετά, να δημιουργούν αβάσταχτα εσωτερικά τραύματα και ανεξέλεγκτες εξωτερικές αναταραχές.
Συρία, Λιβύη, Αφγανιστάν λοιπόν – ονόματα που τώρα και οι πέτρες γνωρίζουν, ενός παράλογου πάθους πολέμου και μιας ανισόρροπης πολιτικής ισορροπίας τρόμου, «δώρα», πρέπει ειλικρινά να πούμε, των «πολιτισμένων» Δυτικών δημοκρατιών τα οποία ελαφρά τη καρδία δημιούργησαν και διατηρούν (και μάλλον δεν ξέρουν ή δεν μπορούν πια να σταματήσουν), μια τραγικά τρομακτική και ταυτόχρονα αδιάφορη επικαιρότητα της εκμηδένισης της ανθρώπινης ζωής και της αντίστοιχης συνήθειας ή απάθειας προς τον άδικο θάνατο.
- Και έτσι ο πόλεμος συνεχίζεται στην Συρία, μετά από επτά χρόνια, μια συνεχή κόλαση που αντικατέστησε ένα πραγματικό κόσμημα του ανθρώπινου πολιτισμού σπέρνοντας ατελείωτους νεκρούς, ανάπηρους, αγνοούμενους, κατεστραμμένους και πρόσφυγες.
Σίγουρα δεν είναι ένας εμφύλιος πόλεμος, όπως στην αρχή κάποιοι θέλησαν να μας παραμυθιάσουν «θολώνοντας τα νερά», και οι «έξυπνες» (τώρα τα πάντα δεν είναι smart;) επεμβάσεις και παρεμβάσεις ξένων δυνάμεων περιέπλεξαν μέσα σε ένα δαιδαλώδη πανδαιμόνιο στρατιωτικών και, περισσότερο, παραστρατιωτικών εξελίξεων σε ολόκληρη την γεωγραφική σκακιέρα της χώρας.
Ούτε είναι, επίσης, ένας τοπικός πόλεμος όπως οι ενεργούμενοι ξένοι πολέμαρχοι πασχίζουν – και εν μέρει τα καταφέρνουν – να μας κάνουν να πιστέψουμε με τις πρόθυμες «υπηρεσίες» των τοπικών παπαγάλων και «παρατηρητών».
- Και δεν είναι γιατί πολύ απλά:
Οι πάντες θέλουν τον έλεγχο της Συρίας, όλοι κατά ένα ή άλλο τρόπο βομβαρδίζουν, οι λεγόμενοι «διεθνείς σύμμαχοι», οι Ρώσοι, οι Ισραηλινοί, οι Αμερικανοί, οι Γάλλοι, οι Ιρανοί, οι Άγγλοι, οι Τούρκοι, οι τζιχαντιστές, οι Σύριοι κυβερνητικοί, οι συριακή «αντιπολίτευση», η al Qaeda – και αν μπορούσαν θα βομβάρδιζαν και οι Σαουδάραβες, οι Ιορδανοί και οι Ιρακινοί και ποιος ξέρει ακόμη ποιοι άλλοι!
Όλοι θέλουν τον έλεγχο της Συρίας ή, τέλος πάντων, ό, τι θα μπορούσε να απομείνει μετά από τόσους βομβαρδισμούς, ανατινάξεις και συμφορές.
- Στη Συρία αντιγράφηκε ακριβώς εκείνο που είχε «εγκαινιαστεί» στο Αφγανιστάν: εκεί οι Taleban και ο Μπιν Λάντεν, στη Συρία ο αλ-Μπαγκντάτι και οι τζιχαντιστές, εκεί η al-Qaeda, εδώ η Daesh ή ο ISIS, αν προτιμάτε.
Κανείς δεν μπορεί να διαψεύσει το γεγονός ότι ο «συριακός τζιχαντισμός» και «συριακή αντιπολίτευση» υπήρξαν και είναι η τέλεια αρματωμένη longa manus ξένων δυνάμεων στην μεταξύ τους έριδα για την εξουσία πάνω στη χώρα, με προαπαιτούμενη και προπαρασκευαστική «ευκαιρία» την πολιτική του Ασσάντ και μάλλον την άρνησή του να ενδώσει στις πιέσεις και την «προτίμησή» του προς την ρωσική παρουσία.
Τώρα μας λένε πως πάει πια, τελείωσε ο πόλεμος και όλα αρχίζουν πάλι να ομαλοποιούνται. Και μαζί όλο και λιγότερο μιλούν για την Συρία, όλο και λιγότερο τα διευθυνόμενα ΜΜΕ γράφουν για τον πόλεμο σαν να έχει «εξαφανιστεί» ενώ όμως συνεχίζει να χύνει αίμα που όμως δεν έχει πια το προνόμιο της δημοσιότητας.
- Φτάσαμε στο σημείο όπου τα πάντα φαίνονται μετέωρα σε μια κατάσταση μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Για να μας καθησυχάσουν και να μας κάνουν να πάψουμε να σκεφτόμαστε μας λένε πως εδώ είναι οι τελευταίοι πλέον του ISIS που σύντομα θα εξοντωθούν, εκεί είναι οι τελευταίοι τρομοκράτες που σύντομα θα διαλυθούν, εκεί πάλι είναι οι τελευταίες αντιστάσεις, εκεί οι τελευταίοι εχθροί.
Παντού στη Συρία υπάρχει μια εμπόλεμη κατάσταση, άσχετα κι αν έπαψαν οι ροές προσφύγων και κατατρεγμένων.
Απ΄ τη μια πλευρά οι Γάλλοι (αλήθεια, πόσοι ξέρουν ότι στη Συρία υπάρχουν και γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις;) και οι Αμερικανοί δεν φαίνεται να θέλουν να εγκαταλείψουν την ανατολική όχθη του Ευφράτη («σιγά-σιγά θα φύγουν, είπε ο Τραμπ!). Απ΄ την άλλη, στην ανατολική Συρία οι συγκρούσεις δεν τελείωσαν. Στα βόρεια η Τουρκία σχεδιάζει να θέσει σε εφαρμογή ένα είδος «προτεκτοράτου» διώχνοντας τους κουρδικούς πληθυσμούς.
- Απ΄την άλλη πάλι οι Ρώσοι φαίνεται πώς έστησαν ένα μεγάλο δίκτυο παρακολούθησης και επιρροής το οποίο σίγουρα δεν τους συμφέρει να εγκαταλείψουν. Και τέλος στο Νότο οι ισραηλινοί έπαψαν να βομβαρδίζουν μόνο όταν οι Ρώσοι επέβαλαν στη περιοχή τη δική τους ηλεκτρονική και πυραυλική «ομπρέλα».
Το μέλλον της Συρίας είναι ακόμη άγνωστο και η Συρία είναι μια χώρα φάντασμα η οποία προσπαθεί να δείξει κάποιο πρόσωπο που να μην είναι μετέωρο στον χρόνο και στον τόπο.
Αλλά το πιο κακό είναι το γεγονός ότι είναι οι ξένοι που θέλουν να ορίσουν το μέλλον και την επιβίωσή της και όχι οι ίδιοι οι Σύριοι. Και αυτό γίνεται χωρίς καν προσχήματα, αναιδώς, τόσο λίγο υπολογίζουν τον άμεσα ενδιαφερόμενο ντόπιο λαό. Το ίδιο άλλωστε δεν γίνεται και με άλλες χώρες πολύ γνωστές μας, προπαντός στα Βαλκάνια, αλλά και αλλού; Μόνο που σε αυτές τις χώρες αφήνουν «για τα μάτια» κάποια διακριτικότητα δήθεν «αυτόνομης θέλησης», μεγαλόψυχα!
- Και βέβαια μέσα σε ετούτη την περιρρέουσα, θολή αβεβαιότητα το πρώτο και μεγαλύτερο και τραγικότερο θύμα είναι η αλήθεια, εφόσον μπορεί να υπάρξει κάτι που μοιάζει με αλήθεια ή και κάτι που οι περισσότεροι θεωρούν αλήθεια.
Σε όλες αυτές τις «δράσεις» πού βρίσκεται ή πού βρέθηκε ποτέ η ΑΛΗΘΕΙΑ;!
Και ποιος μπορεί να θέσει υπεράνω πάσης υποψίας το περίφημο (μα ποιος το «έφτιαξε και ποιους σκοπούς εξυπηρετεί;) Συριακό Παρατηρητήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν οι «ειδήσεις» του ανυψώνονται σε επίπεδο αυθεντίας και κανείς δεν έχει την δυνατότητα να ελέγξει την ακρίβεια ή μη των «αποκαλύψεων»;
Ένα «παρατηρητήριο ειδήσεων» δηλαδή όπου η αλήθεια των μεταδιδόμενων ειδήσεων δίνεται σε όλο τον κόσμο, που τις αναπαράγει ελαφρά τη καρδία, χωρίς κανένα «φίλτρο» αντικειμενικού ελέγχου!
Αυτό είναι το επιθυμητό είδος αλήθειας;
- Η οικονομική απληστία, ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός, ο αβυσσαλέα ηθικός εκτροχιασμός της Γαλλίας και η «φιλική» επιδίωξή της να κτυπηθεί και ακυρωθεί η οικονομική σύμπραξη της Ιταλίας με τον Καντάφι (μόλις το 2008 είχε υπογραφεί η Σύμβαση Ειρήνης μεταξύ των δυο χωρών που προέβλεπε και προνομιούχες εμπορικές σχέσεις με βάση το πετρέλαιο), μαζί με την οπορτουνιστική επικουρία των ΗΠΑ, που χώνονται παντού όπου ηχούν τα όπλα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως είναι η πρώτη και κυριότερη αιτία για όλα τα δεινά που ακολούθησαν και ακόμα σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, κατατρέχουν τη Λιβύη και πουθενά δεν φαίνεται κάποια διέξοδος προς την ειρήνη.
Απέτυχε παταγωδώς και το μόνο που άφησε είναι μια ατέρμονη συνέχεια πολεμικών συγκρούσεων και φυλετικών διενέξεων καταστρεπτική συνέπεια των οποίων είναι η σημερινή διαλυτική αστάθεια.
- Και εκεί που έχασε περισσότερο είναι ίσα-ίσα στον οικονομικό τομέα αν αναλογιστεί κανείς ότι τώρα, με όλη την καταστροφική γενική κατάσταση που επικρατεί, η Ιταλία διαχειρίζεται την πιο πλούσια σε υδρογονάνθρακες περιοχή της Λιβύης, την Τριπολίτιδα και η ΕΝΙ αντλεί και εκμεταλλεύεται το 70% του συνολικού λιβυκού πετρελαίου.
- Και ποιοι είναι αυτοί;
Ο τρίτος είναι ο Πρόεδρος της Βουλής του Tobruk, πολιτικό σκέλος της οργάνωσης υπό τον Hafthar, ο δε τέταρτος είναι ο αριθ, 1 του Συμβουλίου του Κράτους της Τρίπολης.
- Ουσιαστικά αυτοί οι τέσσερις είναι οι άρχοντες του πολιτικού «παιχνιδιού» της Λιβύης, εκείνοι που διατηρούν τις διεθνείς σχέσεις και με τους οποίους οι ξένες κυβερνήσεις συναλλάσσονται και διατηρούν διάλογο πολιτικο-οικονομικό.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση του al Sarraj δεν ελέγχει ουσιαστικά τον γεωγραφικό της χώρο: μολονότι είναι επισήμως αναγνωρισμένη απ΄ τον ΟΗΕ, δεν διαθέτει μια αληθινή δική της δύναμη στρατού και ασφάλειας. Αντ΄αυτής ο al Sarraj βασίζεται σε παραστρατιωτικές οργανώσεις των οποίων αρχηγός είναι ο υπουργός εσωτερικών Fathi Bishaga και οι οποίες αποτελούνται από μέλη διαφόρων φατριών που μεταξύ τους προσπαθούν να κερδίσουν όσο περισσότερο χώρο μπορούν, εξ ού και οι συχνές συγκρούσεις στη Τρίπολη έστω και για έναν μερικό έλεγχο της πρωτεύουσας.
Και σαν να μην έφτανε όμως αυτή η «ρευστότητα», στην ίδια την περιοχή της Τριπολίτιδας, υπάρχουν, ανεξάρτητες η μία από την άλλη, πραγμνατικές πόλεις-κράτος όπως η Μιζουράτα οι δυνάμεις ασφαλείας της οποίας δρουν για λογαριασμό του al Sarraj, η Ταχρούνα, έδρα της λεγόμενης Έβδομης Ταξιαρχίας που συχνά επεμβαίνει στις συγκρούσεις στη Τρίπολη, η Ζίνταν όπου αρκετοί παραστρατιωτικοί είναι πιστοί στον Hafthar μολονότι η πόλη βρίσκεται κοντά στη πρωτεύουσα.
- Στην ανατολική Λιβύη η εικόνα είναι κάπως πιο καθαρή.
Υπάρχει όμως και μια…έκπληξη. Μια τρίτη περιοχή της Λιβύης, το Φετσάν,. ιστορική περιοχή, διατηρεί μια κατάσταση απόλυτης αποκοπής από της προηγούμενες δυο.
Είναι η νότια Λιβύη, το έδαφός της είναι η έρημος και είναι κυριότητα διαφόρων φυλών όπου καμία κρατική εξουσία όχι μόνο δεν είναι καλοδεχούμενη, αλλά και ούτε η ίδια τολμά να εμφανιστεί!
- Είναι κυρίως η φυλή των Τεμπού, ιστορική φυλή του Φετσάν, αιθιοπικής καταγωγής, οι Καδάδφα, οι Αουλάντ Σουλεϊμάν και προ παντός οι Τουαρέγκ.
Αυτή η τρίτη περιοχή είναι άλλωστε και η περισσότερο κρίσιμη και ατάλωτη, ιδίως σε ό, τι αφορά την ανθρωπιστική πλευρά.
- Φυσικό επακόλουθο λοιπόν της έλλειψης ενός πραγματικού κεντρικού κράτους υπήρξε και η εγκατάσταση στη Λιβύη αρκετών τρομοκρατικών ομάδων που βρήκαν απόλυτα εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν και εδραιωθούν.
Είναι αλήθεια, βέβαια, πως στη συνέχεια οι πολιτοφυλακές της Μιζουράτα, προσκείμενες στον al Sarraj, με τη βοήθεια της αμερικανικής αεροπορίας επαναπόκτησαν τον έλεγχο της περιοχής. Ωστόσο ο ISIS συνεχίζει ακόμη και σήμερα να επιβάλλει την παρουσία του στα νότια της Λιβύης όπου φαίνεται να έχει δημιουργήσει βάσεις και στρατόπεδα εκπαίδευσης στην έρημο μεταξύ της Κυρηναϊκής και του Φετσάν από τις οποίες άλλωστε ξεκίνησαν και οι τελευταίες τρομοκρατικές ενέργειες κατά της κρατικής εταιρείας πετρελαίου NOC και την όαση της Τατζέρμπο.
- Δεν θα μπορούσε να λείψει η παρουσία της al Qaeda και του Jihad, αρκετά έντονη αν όχι συνεχής, από το Sahel έως γενικά τη βόρεια Αφρική.
Μια άλλη πληγή είναι και το υποκινούμενο, τεράστιο ρεύμα (και τέλμα) του «μεταναστευτικού», ειδικά για ό, τι αφορά την Ιταλία (τώρα και την Ισπανία), έχοντας υπόψη ότι από την Λιβύη πέρασαν στην Ιταλία τα τελευταία τρία χρόνια πάνω από 900.000 όλων των ειδών αφρικανών κατοίκων αυστηρώς μουσουλμάνων.
Από τη περιοχή της Σαμπράτα φεύγουν (ή τουλάχιστον έφευγαν πριν η Ιταλία κλείσει τα λιμάνια της) οι εκατοντάδες σαραβαλιασμένες; ή όχι βάρκες, φουσκωτά και σαπιοκάραβα με χιλιάδες «πρόσφυγες» και «μετανάστες».
- Είναι απόλυτα εξακριβωμένο πως οι οργανωτές αυτών των «ταξιδιών απελπισίας» ή, κατά άλλων, «ελπίδας» είναι διεθνείς ομάδες εγκληματιών οι οποίες ελέγχουν τις ακτές δυτικά της Τρίπολης και έχοντας διασυνδέσεις σχεδόν σε όλες τις χώρες της Αφρικής, αλλά και αλλού(ως και στη κεντρική Αμερική και Εγγύς Ανατολή), πλουτίζουν ασύστολα μεταφέροντας σε μια σχεδόν χαοτική Λιβύη, με σημαντικά χρηματικά αντίτιμα, το πλήθος εκείνων στους οποίους η ελπίδα ή και η σιγουριά μιας βιώσιμης ζωής στην Ευρώπη παρουσιάζεται με πειστικό, αλλά και παραπλανητικό τρόπο, ως φαίνεται.
Πρέπει να πούμε – και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει γνωρίζοντας τα τεκταινόμενα – ότι έως την απόφαση της Ιταλίας να μη δέχεται πια αυτού του είδους «μετανάστες» και «πρόσφυγες», παρακολουθήσαμε για χρόνια μια αγαστή «συνεργασία» μεταξύ των διακινητών και των ΜΚΟ των «διασώστων»: οι πρώτοι έφερναν χιλιάδες αφρικανούς στη Λιβύη, με .ένα πολύ καλό «αζημίωτο», όπως όλοι γνωρίζουμε, άντρες, γυναίκες (ως και έγκυες στον τελευταίο μήνα κύησης(!)), μικρά και μεγάλα παιδιά, ως και ασυνόδευτα παιδάκια(!), τους φόρτωναν στις βάρκες ξέροντας απόλυτα πως λίγο πιο πέρα θα συναντούσαν τις περιπολίες των πλοίων των ΜΚΟ.
- Αυτά απ΄ τη μεριά τους ξαναφόρτωναν τον κόσμο «σώζοντάς» τον, (μερικές φορές όμως ήταν τόσο πολλές οι βάρκες που δεν προλάβαιναν να τους μαζέψουν όλους και, είτε από τρικυμία είτε από ναυάγιο των πλεούμενων λόγω ελαττωμάτων, πολλοί βούλιαζαν και πέθαιναν μέσα στα κύματα. Το 2015, και ακριβώς στις 18 Απριλίου 2015, το δίκτυο των πλοίων των ΜΚΟ όντας μάλλον ακόμη ανεπαρκές, ένα πλοιάριο υπερφορτωμένο με Ερυθραίους αναποδογύρισε στα Στενά της Σικελίας και εξαφανίστηκαν περίπου 800 άνθρωποι), και μετά ως σωτήρες τους ξεφόρτωναν ως επί το πλείστον στα ανοιχτά λιμάνια της Ιταλίας, διότι η Μάλτα δεν τους θέλησε ποτέ (και βέβαια κανείς δεν την κατηγόρησε γι΄ αυτή την «αναλγησία « της), ενώ η Ισπανία δεν επέτρεπε δια ροπάλου ούτε καν να πλησιάσουν τα πλοία των ΜΚΟ.
Πάντως έτσι εκατοντάδες χιλιάδες αφρικανοί γέμιζαν την Λαμπεντούζα, τα λιμάνια της Σικελίας και τις πόλεις της Ιταλίας, μια χώρα τώρα γεμάτη «κέντρα φιλοξενίας». Και τα κέρδη της οργάνωσης διακινητών βεβαίως κολοσσιαία.
Και το ερώτημα είναι: μήπως υπήρχε συνεννόηση μεταξύ διακινητών και ΜΚΟ για όλους αυτές τις «επιχειρήσεις διάσωσης»; Και αυτές οι ΜΚΟ πού έβρισκαν τόσα λεφτά για να νοικιάσουν πλοία, να καταναλώσουν τόσους τόνους καυσίμων και να ταΐσουν τόσο κόσμο που κουβαλούσαν;
Είναι ερωτήσεις που οποιοσδήποτε μπορεί να προβάλει, και με το δίκιο του. Αλλά υπάρχουν απαντήσεις; Και ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές οι απαντήσεις όταν κανείς δεν έλεγξε ποτέ καμία ΜΚΟ, κανέναν προϋπολογισμό ή ισολογισμό από ΜΚΟ και όλες αυτές οι ΜΚΟ «δουλεύουν» χωρίς να ξέρει κανείς πού βρίσκουν τα εκατομμύρια ευρώ για να υπάρξουν;
- Ή μήπως δεν πρέπει ή απαγορεύεται να ρωτάμε και να ζητάμε και να παίρνουμε αληθινές εξηγήσεις και απαντήσεις;
Ξαφνικά δεν μαζεύουμε πια, δεν «σώζουμε» πια; Ή μήπως η Ισπανία δεν έχει αρκετά ανοιχτά λιμάνια για να ξεφορτώσουμε; Παράξενο!
- Αλλά ας επιστρέψουμε ακόμη μια στιγμή στα πολιτικά της Λιβύης. Διάφορες χώρες ενδιαφέρονται για το μέλλον της και η κάθε μια επέλεξε ένα πλέγμα συμφερόντων με τους Λιβύους πολιτικούς το οποίο ασφαλώς πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί αν όχι και να αυξηθεί.
Από το 2011 και η Γαλλία προσπαθεί να πάρει κι αυτή ένα κομμάτι της λιβυκής πίττας, ειδικά στον ενεργειακό τομέα όπου η Total εργάζεται στην εξόρυξη πετρελαίου στην Κυρηναϊκή. Επιπλέον η Γαλλία υποστηρίζει τον Khalifa Hafthar.
Και η Ρωσία με την Gazprom ασκεί μια δυναμική πολιτική στη Λιβύη, οικονομική αλλά και στρατιωτική στα πλαίσια της οποίας μένει πάντα ζωντανή η κρυφή ή όχι επιδίωξη απόκτησης μιας βάσης στην Μεσόγειο.
- Η Αίγυπτος επίσης επιδιώκει να παίξει ενεργό ρόλο στα τεκταινόμενα επί λιβυκού εδάφους υποστηρίζοντας κι αυτή τον Hafthar, ενώ το Κατάρ της εναντιώνεται βοηθώντας πολλαπλά τους Αδελφούς Μουσουλμάνους μαζί με την σύμμαχο Τουρκία.
Η πρόσφατη γενική Διάσκεψη Κορυφής στο Παλερμο, όπου παρευρέθησαν 38 διεθνείς αντιπροσωπίες εκτός από τους τέσσερις Λιβύους «άρχοντες», ίσως να προετοίμασε κάποιο σχέδιο συνεννόησης αν όχι συνένωσης των μεγαλύτερων και ισχυρότερων φατριών που κυριαρχούν στην πολιτική και στρατιωτική σκηνή της Λιβύης και οι οποίες θα μπορούσαν να προωθήσουν καλύτερα μια ομαλοποίηση και ειρηνοποίηση σε ολόκληρη τη χώρα, κάτι που συμφέρει στους πάντες, ντόπιους και ξένους.
- Last but not least το Αφγανιστάν με έναν πόλεμο που διαρκεί δέκα εφτά ολόκληρα χρόνια και δεν λέει να τελειώσει, και όπου δεν φαίνεται να υπάρχει κανείς ικανός να «νικήσει» ακυρώνοντας την παρουσία του «εχθρού».
Αρχή γενομένη με τα αποικιακά «προγράμματα» των Άγγλων και την μετέπειτα επέμβαση των Ρώσων του τσάρου στο «Μεγάλο Παιχνίδι» του 1800 έως την ανάμειξη των Αμερικανών της CIA ενάντια στους Σοβιετικούς κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου σε έναν «ανταρτοπόλεμο δια πληρεξουσίου» που εξουθένωσε τον Κόκκινο Στρατό, και στη συνέχεια τις διάφορες εμφύλιες ανακατατάξεις με την ριζοσπαστοποίηση των Μουτζαεντίν και έπειτα των Ταλιμπάν, το Αφγανιστάν υπήρξε οι κοιτίδα των ακραίων ισλαμιστών, ένα αληθινό εργαστήρι ισλαμοποίησης όπου ένα μείγμα ουαχαβισμού, τζιχάντ και νόμων παστούν δημιούργησε το εκρηκτικό εξτρεμιστικό σύνολο σαν ώριμο φρούτο εξαγωγής σε όλη τη Μέση Ανατολή με τα θλιβερά αποτελέσματα και σε χώρες της Ευρώπης που ξέρουμε.
- Αυτή είναι η μοντέρνα ιστορία του Αφγανιστάν μεταξύ Σοβιετικών εισβολέων, τοπικών ανταρτών χρηματοδοτούμενων και αρματωμένων από Αμερικανούς και Σαουδάραβες και τέλος Αμερικανών εισβολέων.
Η άρνησή τους να παραδώσουν στους χρηματοδότες τους Αμερικανούς τους εντολείς της «επιχείρησης Δίδυμοι Πύργοι» άλλαξε άρδην την κατάσταση και έτσι το «αγαπημένο παιδί» που έδιωξε τους κακούς Σοβιετικούς έγινε αυτομάτως «το πιο κακό παιδί», ο εχθρός-εγκληματίας αριθ. 1, αντιστρέφοντας του ρόλους όπου για τον πρώην σύμμαχο οι Αμερικανοί έγιναν κι αυτοί οι κακοί.
- Η βροχή από βόμβες και πυραύλους tomahawk που έπεσε στο Αφγανιστάν και η επίθεση/εισβολή των marines και άλλων μεραρχιών του αμερικανικού στρατού δεν μπορούσε παρά να προκαλέσει την οριστική αντίδραση-εδραίωση των Taliban, δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τεράστιες καταστροφές, μακελειό στον αφγανικό στρατό.
Φτάσαμε στο 2018 και οι πλέον έγκυρες πληροφορίες μας λένε πως η αφγανική κυβέρνηση ελέγχει ή απλά «ασκεί επιρροή» μόνο στο 55% των περιφερειών της χώρας, ενώ οι Ταλεμπάν έχουν τον πλήρη έλεγχο του 12,5% του αφγανικού εδάφους και το υπόλοιπο ποσοστό είναι το χάος.
Αυτό σημαίνει ότι:
- 1) ουσιαστικά κυρίαρχο κράτος δεν υπάρχει στο Αφγανιστάν
- 2) κανένα ουσιώδες αποτέλεσμα «αντι-τρομοκρατικό» δεν κατόρθωσε να πραγματοποιήσει η χρόνια παρουσία όχι μόνο των Αμερικανών, αλλά μήτε και όλων των άλλων ευρωπαίων πρόθυμων συμμάχων που βρίσκονται (και πεθαίνουν) εκεί δήθεν για τη «διαφύλαξη» της δημοκρατίας
- 3) απεναντίας, οι «τρομοκράτες» και οι φανατικοί εξτρεμιστές «ζουν και βασιλεύουν»
- 4) μόνο καταστροφές αριθμούνται και άφθονους νεκρούς μεταξύ των Αφγανών, ενώ οι απώλειες των Αμερικανών ξεπερνούν (ανεπίσημα) τους 2.000, των Άγγλων πλησιάζουν τους 2.500 και των άλλων «φίλων» συνολικά σε τριψήφιο αριθμό
- 5) εξ ου και η ανησυχία του ΝΑΤΟ βλέποντας να αποτυγχάνει οικτρά η μακρά και αιματηρή εκστρατεία της, ενώ και διπλωματικά η επιχείρηση δεν έφερε κανένα από τα αναμενόμενα ευνοϊκά αποτελέσματα.
Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Ελληνιστής, συγγραφέας
Σχόλια