Υπήρχε (υπάρχει;) ένας τύπος που φαντασιώνονταν ότι είναι μεγάλος Rockάς, ότι είναι μεγάλος καλλιτέχνης που χαράζει νέα πορεία στο μουσικό στερέωμα, τέλος πάντων δεν ήταν ο χειρότερος που έχει ανέβει σε πίστα για να τραγουδήσει (έτσι έλεγε ο ίδιος) με το ...22ποντο - με το συμπάθιο - μικρόφωνο στα χέρια του. Τ' όχε συνήθειο να αρχίζει την σκηνική του παρουσία του ευχαριστώντας τα ιερά τέρατα της μουσικής: Β.Β. King, J.L. Hooker, Mick Jagger κ.ά. Το κοινό υπομειδιούσε και το ανεχόταν, αφού όλοι ήξεραν ότι ο "καλλιτέχνης" δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει καμιά σχέση με τα προαναφερόμενα ...τέρατα και το πρόγραμμα συνεχιζόταν όπως ..όπως.. σε ένα κλίμα ανοχής και συνενοχής (Είμασταν ένοχοι που δεν μπορούσαμε να έχουμε μπροστά μας ολοζώντανο έναν Β.Β. King... και συμπονούσαμε τη(ο)ν ...καλλιτέχνη που προσπαθούσε μάταια - μέχρι γελοιοποιήσεως να αντιγράψει τον Mick Jagger)
Οι θεατές πετούσαν και κανένα πιάτο - απ' αυτά τα ψεύτικα - και το πράγμα ...προχωρούσε με ξηροκάρπια - που πάντα ήταν λίγα - και τις στριγκλιές της κιθάρας να μην επιτρέπουν περισσότερες αναλύσεις...
Τώρα γιατί τα θυμήθηκα αυτά;
Σχόλια