Ο δημοσιογράφος κατηγορείται πως κατασκεύασε γεγονότα για εξήντα ρεπορτάζ στο περιοδικό και αρκετά άλλα σε διαφορετικά ΜΜΕ με τα οποία συνεργάζονταν. Συγκεκριμένα, η υπόθεση αφορά ρεπορτάζ με ψευδείς αναφορές, ανακριβή και ανύπαρκτα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στο ίδιο το έγκριτο περιοδικό από τον Ρελότσιους. Με τη βοήθεια εσωτερικών υποδείξεων και ερευνών το Spiegel επιβεβαίωσε τις υποψίες κατά του Κλάους Ρελότσιους, ο οποίος ομολόγησε στο μεταξύ τις ψευδείς αναφορές και αποχώρησε από τον δημοσιογραφικό οργανισμό. Σύμφωνα με το περιοδικό, μοιραίο και καθοριστικό για την αποκάλυψη της ανεύθυνης δημοσιογραφικής δουλειάς του Κλάας Ρελότσιους ήταν ένα ρεπορτάζ για μία πολιτοφυλακή στην Αριζόνα που περιπολεί με δική της πρωτοβουλία κατά μήκος των συνόρων με το Μεξικό. Μετά τη δημοσίευση του ρεπορτάζ, η υπεύθυνη για θέματα επικοινωνίας για λογαριασμό της πολιτοφυλακής διατύπωσε μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας προς τον Κλάας Ρελότσιους την απορία για το «πώς μπόρεσε να γράψει άρθρο για την πολιτοφυλακή της χωρίς να έχει περάσει από εκεί ούτε καν για μια συνέντευξη». Και πρόσθεσε ότι της φαίνεται πολύ περίεργο ένας δημοσιογράφος να γράφει ρεπορτάζ χωρίς να συλλέγει στοιχεία επί τόπου. Στην ομολογία του ο δημοσιογράφος επισήμανε –μεταξύ άλλων- πως «ζητούμενο δεν ήταν να καταφέρω το επόμενο σπουδαίο πράγμα. Επρόκειτο για τον φόβο της αποτυχίας. Η πίεση ότι δεν επιτρέπεται να αποτύχω γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη όσο πιο επιτυχημένος γινόμουν». Το Spiegel αναφέρει πως ο δημοσιογράφος έχει κερδίσει τέσσερα γερμανικά βραβεία ρεπόρτερ, αλλά και κορυφαίες διεθνείς διακρίσεις, ενώ τονίζει τη σημασία της απαρέγκλιτης τήρησης των αξιών της δημοσιογραφίας, σημειώνοντας χαρακτηριστικά «γι’ αυτό η υπόθεση Ρελότσιους σημαδεύει ένα ναδίρ στην 70χρονη ιστορία του Spiegel. Οι στόχοι που το ίδιο είχε θέσει δεν επιτεύχθηκαν, κινήθηκε πολύ χαμηλότερα από τις δικές του αξιώσεις, παραβίασε παραδοσιακές αξίες». Παράλληλα προαναγγέλλει ενδελεχή έρευνα, προκειμένου να διαλευκανθεί η υπόθεση, ζητώντας συγγνώμη από όσους πιθανόν θίχτηκαν από τα ψευδή ρεπορτάζ, αλλά και από τους αναγνώστες του. ΚΥΠΕ 20/12/2018 21:00
Πηγή:
-------------------
Κατά την φυσιολογία, ακόμα και φλυαρία έχει τα όριά της. Εντούτοις, δεν υπάρχει νόμος της φύσης που να περιορίζει την ανοησία των όσων λέγονται. Μπορώ κάλλιστα να ξεστομίσω την μεγαλύτερη βλακεία του κόσμου: ούτε σπυρί στη γλώσσα θα βγάλω, ούτε θα πάθω κρίση επιληψίας. Δικαιούμαι άραξε άλλης τιμωρίας; Κατά κανόνα, όχι. Ακόμα κι να επιβληθεί μια τέτοια τιμωρία, δεν πρόκειται να είναι αυστηρή.
Πρώτα απ' όλα είναι σπάνιο το να επισημάνει κανείς μια βλακεία. Ακόμα κι αν την επισημάνει, δεν θα ' χει ούτε το χρόνο, ούτε την όρεξη, ούτε την ευκαιρία να την αποδείξει. Ακόμα κι αν προσκομίσει αποδείξεις, ελάχιστοι θα είναι εκείνοι που θα προσέξουν τις ενστάσεις του. Κι ακόμα κι αν τις προσέξει κάποιος, δεν πρόκειται να τις αξιοποιήσει.
Τα ίδια ισχύουν και ως προς το ψεύδος. Βεβαίως, αν το ψεύδος αφορά σε συγκεκριμένα γεγονότα, μπορεί και να έχει αλγεινές συνέπειες για τον ψεύτη. Το ψεύδος αυτού του είδους αποκαλείται συκοφαντία, απάτη, ψευδομαρτυρία. Μπορεί ακόμα να καταλήξει στο δικαστήριο, αν και δεν είναι διόλου αναγκαίο. Αντιθέτως, αν το ψεύδος αφορά σε μια ιδέα, σ' ένα πράγμα δηλαδή που δεν μπορούμε να τ' αγγίξουμε ούτε να το δούμε, μένει ατιμώρητο. Ακριβώς όπως μένει και η βλακεία.
Ονειρεύομαι ένα νέο νόμο της φύσης, εις εφαρμογήν του οποίου κάθε άτομο θα εδικαιούτο μιας περιορισμένης καθημερινής μερίδας λέξεων. Τόσες λέξεις την ημέρα - ούτε μια παραπάνω. Κι όταν θα τις έχει πει κανείς αυτές τις λέξεις που δικαιούται, να μένει μουγκός ίσαμε το άλλο πρωί.
Μια θανατερή σιωπή θα βασίλευε εκεί γύρω στο μεσημέρι, μια σιωπή που θα διακοπτόταν που και που από φράσεις όλο νόημα εκ μέρους εκείνων που έχουν ικανότητα να σκέφτονται πριν μιλήσουν ή που, γι άλλους λόγους, φείδονται των λέξεών τους. Και όπως τα λόγια αυτά θα διατρυπούσαν τη σιωπή, θα μπορούσαν επιτέλους να ακουστούν.
Πώς και σε ποιόν κάνει κακό η βλακεία;
Η πληροφόρηση είναι ο σύνδεσμός μας με την πραγματικότητα. Από την πιο απλή μορφή της ("Ο αμανίτης ο μυοκτόνος είναι δηλητηριώδης", "Τα πορτοκάλια είναι φαγώσιμα") ως λογοτεχνία, που είναι κι αυτή πληροφόρηση, αλλά πιο σύνθετη.
Η πληροφόρηση είναι η βάση των πράξεών μας. Μια λανθασμένη πληροφόρηση οδηγεί σε άφρονες πράξεις, κάτι που οδηγεί που γνωρίζουν όσοι να φάνε αμανίτες μυοκτόνους επειδή τους είχαν πει ότι ήταν πορτοκάλια. Ένα κακό ποίημα δεν είναι θανατηφόρο, είναι όμως, με τον τρόπο του βλαβερό.
Πώς και σε ποιόν κάνει κακό το ψεύδος;
Προφανώς σ' αυτόν κατά του οποίου στρέφεται, εμμέσως όμως βλάπτει κι όλους εμάς, αφού διαλύει το θεμελιώδες συστατικό της πληροφόρησης: την εμπιστοσύνη. Το ψεύδος, δηλαδή η παραπληροφόρηση, χαρίζει στον ψεύτη ένα άμεσο προσωπικό πλεονέκτημα, εις βάρος της κοινότητας. Ο ψεύτης είναι παράσιτο. Αποδυναμώνει τον οργανισμό εντός του οποίου παρασιτεί, και μπορεί να τον οδηγήσει σε αφανισμό.
Όταν δεν θα υπάρχει εμπιστοσύνη, δεν θα υπάρχουν ψεύτες, αλλά ούτε και πληροφορίες - με λίγα λόγια, δεν θα υπάρχει τίποτα. Θα χάσουμε την επαφή με την πραγματικότητα να προσαρμόζουμε τις πράξεις μας και, επομένως, να εξελισσόμαστε. Ο βλαξ και ο ψεύτης θα μας αφανίσουν.
Κι ύστερα, δεν θα μείνει παρά ο βλαξ.
Κείμενο του ΣΛΑΒΟΜΙΡ ΜΡΟΖΕΚ από το περιοδικό Lettre International. Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης.
===============
Σχόλια