....Tώρα που σφίξαν τα γάλατα και η κρίση αγγίζει τη Γαλλία - όχι που νόμισαν μερικοί ότι είναι μόνο της κακής Ελλάδας και των τεμπέληδων Ελλήνων - αλήθεια που είναι τώρα ο Σόϊμπλε και όλος ο Γερμανικός τύπος να μιλήσει για τεμπέληδες Γάλλους.....- τώρα λοιπόν έχουμε μια ελπίδα να ακούσουμε μια σοβαρή κουβέντα για τη φύση του Ευρώ. Ακούστε τι έλεγε πριν μερικά χρόνια ο Greg Palast
Του Γκρέκ Παλάστ
......
Ο Σύριζα υπόσχεται πως άν εκλεγεί θα θεραπεύσει την Ελλάδα από τη λέπρα.
Περίεργο ότι ο Σύριζα υπόσχεται επίσης πως θα παραμείνει στην αποικία
των λεπρών. Δηλαδή, ο Σύριζα θέλει να απαλλάξει την Ελλάδα από την
βαρβαρότητα της λιτότητας που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,
αλλά επιμένει να μείνει στην Ευρωζώνη.
Το πρόβλημα είναι ότι ο αφηνιασμός της λιτότητας είναι μόνο το σύμπτωμα μιας αρώστειας. Η αρώστεια είναι το Ευρώ!
Ο πατέρας του Ευρώ παρουσιάζει τον μπάσταρδό του
- Ο ηγέτης του Σύριζα Αλέξης Τσίπρας, θα ήθελε να πιστεύει πως η λιτότητα και το ευρώ είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Προφανώς είναι ένας μακάριος απληροφόρητος της ιστορίας του ευρώ. (Σήμερα δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα για τον ρόλο του Τσίπρα: Αποφάσισε να γίνει κοτζάμπασης- τσιράκι της ΕΕ με ημερομηνία λήξεως...)
- Η φρίκη της λιτότητας δεν είναι η συνέπεια της ελληνικής ασωτείας: ήταν σχεδιασμένη μέσα στο πρόγραμμα του ευρώ από την αρχή.
Αυτό μου το εξήγησε ο ίδιος ο πατέρας του ευρώ, ο οικονομολόγος Robert
Mundell του πανεπιστημίου της Κολούμπια. (Εσπούδασα οικονομικά με τον
φιλαράκο του Μαντέλ, τον Μίλτον Φρίντμαν) Ο Μαντέλ δεν επινόησε μόνο το
ευρώ, ήταν επίσης ο γεννήτορας της συφοριασμένης πολιτικής της Θάτσερ
και τού Ρέϊγκαν, γνωστής ως «οικονομίας της προσφοράς» – ή, όπως την
αποκάλεσε ο Τζωρτζ Μπούς ο πρεσβύτερος, «οικονομίας βουντού». Οικονομία
της προσφοράς ή βουντού είναι η από καιρό χρεωκοπημένη θεωρία πως εάν
ένα έθνος συντρίψει την δύναμη του συνδικαλισμού, τσεκουρέψει τους
φόρους των επιχειρήσεων, καταργήσει τους κρατικούς κανονισμούς και την
δημόσια ιδιοκτησία βασικών υπηρεσιών πρώτης ανάγκης, θα ανθήσει η
οικονομική ευημερία.
Το ευρώ είναι απλά η άλλη πλευρά του νομίσματος της οικονομίας της
προσφοράς.
Όπως μου εξήγησε ο Μαντέλ, το ευρώ είναι το όργανο με το οποίο Κογκρέσο και Κοινοβούλια μπορούν να απογυμνωθούν από κάθε εξουσία πάνω στη νομισματική και τη φορολογική πολιτική.
Η παρενοχλητική Δημοκρατία εκτοπίζεται από το οικονομικό σύστημα. «Χωρίς φορολογική πολιτική»- μου είπε ο Μαντέλ-«ο μόνος τρόπος που μια χώρα μπορεί να διατηρήσει τις θέσεις εργασίας είναι με την ανταγωνιστική μείωση των κανονισμών για τις επιχειρήσεις».
- Η Ελλάδα, για να επιζήσει σε μια οικονομία του ευρώ, μπορεί μόνο να ξαναζωντανέψει την απασχόληση περικόπτοντας τους μισθούς. Και πράγματι η πρόσφατη μικροσκοπική αύξηση της απασχόλησης είναι σημάδι πως οι ΄Ελληνες σιγά-σιγά αποδέχονται ένα μόνιμο μέλλον μικρού μεροκάματου πωλητών πίτσας σε Γερμανούς τουρίστες κρουαζιέρας. .... όλο το κείμενο εδώ
Του Κώστα Ράπτη
Ο Νικολά Σαρκοζί επεχείρησε μετά την
πρώτη προεδρική του θητεία να επανεκλεγεί και απέτυχε. Ο Φρανσουά Ολλάντ
δεν τόλμησε καν να διεκδικήσει την επανεκλογή του, γεγονός δίχως
προηγούμενο. Ο Εμανουέλ Μακρόν
ενδέχεται να μην αντέξει καν να ολοκληρώσει την πενταετία του.
Αντιμέτωπος, μόλις ενάμιση χρόνο μετά την έλευσή του στην εξουσία, με
μια κρίση του επιπέδου των "κίτρινων γιλέκων” και με ποσοστά
δημοτικότητας της τάξης του 23% δείχνει να έχει εξαντλήσει ήδη τα
πολιτικά του "καύσιμα”.
Το κίνημα που έμοιαζε αρχικά να αφορά κατεξοχήν την "περιφερειακή Γαλλία”
πλέον εξαπλώνεται με τρόπο οριζόντιο σε όλη τη χώρα, διατηρεί (παρά τα
έκτροπα του περασμένου Σαββάτου) μεγάλο βαθμό αποδοχής στην γαλλική
κοινωνία, όπως αυτός αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, και διευρύνει τα
αιτήματά του πέρα από την αρχική αφορμή που ήταν ο "πράσινος φόρος” στα
καύσιμα.
Η κρίση δεν είναι πια μόνο κοινωνική,
αλλά και πολιτική. Οι προσπάθειες του προέδρου Μακρόν (ο οποίος
εντυπωσιάζει με τη δημόσια σιωπή του μετά την επιστροφή του από τη G20
στο Μπουένος Άιρες) καθώς και της κυβέρνησης του Εντουάρ Φιλίπ να
κλείσουν το ζήτημα με χειρονομίες διαλόγου και συμβολικές παραχωρήσεις
δεν είναι δυνατόν πια να τελεσφορήσουν, διότι η συσσωρευμένη οργή είναι
μεγάλη και άλλωστε απέναντι στους κρατούντες βρίσκεται ένα κίνημα χωρίς
οργανωτική δομή.
Εξ ού και η εξαγγελία από τον
πρωθυπουργό του εξάμηνου παγώματος του επίμαχου φόρου δεν λειτουργεί
κατευναστικά. Οι αντιπρόσωποι των "κίτρινων γιλέκων” αρνήθηκαν να
προσέλθουν σε συνάντηση μαζί του, ενώ κάποιοι εξ αυτών κάνουν λόγο για
συγκρότηση δικού τους ψηφοδελτίου στις ευρωεκλογές.
Οι αρεσκόμενοι στις αναλογίες ανακαλούν
τον Μάη του '68. Μόνο που τότε, όπως υπενθύμισε στον Αθήνα 9,84" ο
καθηγητής του King's College Στάθης Κουβελάκης, οι ταραχές αποτέλεσαν
φαινόμενο σχεδόν αποκλειστικά της αριστερής όχθης του Σηκουάνα, ενώ η
κινητοποίηση της "σιωπηλής πλειοψηφίας” αρχικά στους δρόμους και κατόπιν
στις κάλπες επιβεβαίωσε την εξουσία του Σαρλ ντε Γκολ. Είναι αμφίβολο
αν ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος αναδύθηκε ακριβώς σε ένα τοπίο διάλυσης
των παραδοσιακών εκπροσωπήσεων, μπορεί να προσβλέπει σήμερα σε μια
τέτοια στήριξη.
Από την άλλη πλευρά, το προηγούμενο του
Μάη του '68 είναι πολύ επίκαιρο κατά το ότι μια δευτερεύουσα αφορμή
κινητοποιεί ένα "ντόμινο” στο οποίο έρχονται να προστεθούν διαδοχικά
νέοι παίκτες (όπως το τοτινό φοιτητικό ξέσπασμα μετατράπηκε δύο
εβδομάδες μετά σε αυθόρμητη γενική εργατική απεργία). Οι "συγκλίσεις”
για τις οποίες σήμερα γίνεται λόγος, ανάμεσα σε "κίτρινα γιλέκα”,
συνδικάτα και νεολαία, είναι ακριβώς αυτό – αναζωπυρώνοντας το εξισωτικό
και εξεγερσιακό ήθος που κατέχει πάντα κεντρική θέση στο γαλλικό εθνικό
φαντασιακό.
Κατά τον ανθρωπολόγο και γεωγράφο
Εμανουέλ Τοντ (τον άνθρωπο που από το 1976 προέβλεψε την πτώση της
Σοβιετικής Ένωσης με βάση δημογραφικά δεδομένα) η γαλλική κυβέρνηση
πιθανότατα θα επιλέξει τη "στρατηγική του χάους”, προσπαθώντας να
εξασφαλίσει συναίνεση για περισσότερο αυταρχικές λύσεις, μπροστά στη
διόγκωση της ανομίας. Με αυτή την έννοια, "ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη
Γαλλία αυτή τη στιγμή δεν είναι η επανάσταση, αλλά το πραξικόπημα”.
Ο ίδιος, μιλώντας στο France Culture
ανέδειξε την ευρωπαϊκή διάσταση του προβλήματος. "Ο Μακρόν” δήλωσε "δεν
έχει καμία εξουσία, λόγω του ευρώ. Δεν έχει παρά την εξουσία να
περιστέλλει τις δαπάνες (...) Η ζώνη του ευρώ δεν είναι παρά μια ζώνη
μέγιστου εμπορικού πολέμου (...) Ζούμε σε μία κοινωνία όπου κυριαρχεί η
συμπίεση των πάντων”.
Σε αντίστοιχο πνεύμα, ο οικονομολόγος
Ζακ Σαπίρ υποστηρίζει στο μπλογκ του ότι οι διεκδικήσεις των "κίτρινων
γιλέκων”, που ο ίδιος θεωρεί δικαιολογημένες, δεν είναι δυνατόν να
υλοποιηθούν στο υπάρχον πλαίσιο, καθώς από την εισαγωγή του ευρώ και
μετά η Γαλλία γνωρίζει διαρκές έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, λόγω της
δυσμενούς πραγματικής ισοτιμίας με τη Γερμανία, η οποία επιδεινώθηκε
περαιτέρω από την γερμανική πολιτική εσωτερικής υποτίμησης της "Ατζέντας
2010”.
Είναι άλλωστε αυτό το στοιχείο που
υποχρεώνει την γαλλική κυβέρνηση να αντισταθμίσει τα αποτελέσματα της
νομισματικής πολιτικής με πολιτικές φοροαπαλλαγών προς τις επιχειρήσεις
και άρα κινήσεις δημοσιονομικής περιστολής – αυτές που τώρα
συγκεντρώνουν την μήνιν των διαδηλωτών.
- Με άλλα λόγια, είναι αδύνατον για την Γαλλία να διατηρήσει ταυτόχρονα την ανταγωνιστικότητά της και την κοινωνική της συνοχή, που βασιζόταν σε ισχυρά στοιχεία αναδιανομής.
- Αυτή η αποδυνάμωση έρχεται να συναντήσει την αποστέωση του πολιτικού μοντέλου της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, που γίνεται ολοένα και λιγότερο αντιπροσωπευτικό.
Σχόλια