Κρίσιμα θέματα αποτελούν η στρατηγική αντιπαράθεση με την Τουρκία, τα
γεωπολιτικά-ενεργειακά και οι σχέσεις με τις ηγεμονικές δυνάμεις ισχύος
στην Ανατολική Μεσόγειο, με επίκεντρο τις εξελίξεις σε Κύπρο και
Κυπριακή ΑΟΖ. Τα μέτωπα για τον Ελληνισμό έχουν ανοίξει και δεν έχουν
διευθετηθεί, ενώ σε μια αποτρεπτική στρατηγική δεν απομονώνεται η
«στρατικοποίηση». Η στρατικοποίηση είναι ένας κρίκος της μεγάλης
αλυσίδας της αποτροπής.
ΠΗΓΗ
...πήγαινε στο 33ο λεπτό σχετικά με τη στάση της Ελλάδας, στη μάχη που δίνει η Ιταλία...
.....
.....
[...] Εάν λοιπόν οι σημερινοί Κυβερνώντες της χώρας
ήσαν όντως “ολοκληρωμένα συνεπείς” με τον εαυτό τους και την Αριστερή
Κοσμοθεωρία θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον στο πλευρό τους και όχι να
εκτοξεύουν χαρακτηρισμούς και “δημοκρατικά υβρεολόγια” στους ατίθασους
Ρωμαίους που μάλλον βάλθηκαν στα σοβαρά να ξαναθυμηθούν τις ένδοξες
παραδόσεις της Ιταλίας. Τον Cavour, τον Garibaldi και τον...
Mazzini. Αλλά
και τον Labriola, τον Serrati, τον Gramsci, τον Bordiga ή τον Nenni.
Δηλαδή την Δημοκρατική Ιταλία του Risorgimento, της εθνικής ενοποίησης
του 1861, του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, των Επαναστάσεων και του
Σοσιαλισμού. Την Ιταλία απ΄ όπου ξεκίνησε η Αναγέννηση και ο Ουμανισμός,
ο Dante και ο Michelangelo, o Giordano Bruno και ο Galilei…Μιας αληθινά
μεγάλης χώρας, συμβολικό έπος του Δυτικού και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Μιας χώρας που έκανε τον Κινηματογράφο “Καλλιτέχνημα για τον λαό” και όχι απλή “Κατανάλωση για τον λαό” όπως οι Αμερικανοί συνάδελφοι τους.
Μιας χώρας που έκανε την Όπερα καθημερινό τραγούδι του λούστρου και του Βιομηχανικού εργάτη, μετατρέποντας την “Τέχνη του λαού” σε Τέχνη πανεθνική αφήνοντας την “Τέχνη της Ελίτ, υπερόπτη των μαζών” στα χέρια άλλων.
Μιλάμε δηλαδή για την χώρα της Scala di Milano, του Fellini, του Pier Paolo Pasolini, του Vittorio de Sica, του Bertollucci. Μιας χώρας που ακόμα και στην περίοδο του Μουσσολινικού Φασισμού δεν γνώρισε ποτέ τα προτεσταντικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως των Γερμανικών Τεράτων, ούτε προγράμματα συστηματικής γενοκτονίας.
Λοιπόν, ας πλένουμε το στόμα μας πριν μιλήσουμε για την Ιταλία και τους Ιταλούς. [...] ΠΗΓΗ
Μιας χώρας που έκανε τον Κινηματογράφο “Καλλιτέχνημα για τον λαό” και όχι απλή “Κατανάλωση για τον λαό” όπως οι Αμερικανοί συνάδελφοι τους.
Μιας χώρας που έκανε την Όπερα καθημερινό τραγούδι του λούστρου και του Βιομηχανικού εργάτη, μετατρέποντας την “Τέχνη του λαού” σε Τέχνη πανεθνική αφήνοντας την “Τέχνη της Ελίτ, υπερόπτη των μαζών” στα χέρια άλλων.
Μιλάμε δηλαδή για την χώρα της Scala di Milano, του Fellini, του Pier Paolo Pasolini, του Vittorio de Sica, του Bertollucci. Μιας χώρας που ακόμα και στην περίοδο του Μουσσολινικού Φασισμού δεν γνώρισε ποτέ τα προτεσταντικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως των Γερμανικών Τεράτων, ούτε προγράμματα συστηματικής γενοκτονίας.
Λοιπόν, ας πλένουμε το στόμα μας πριν μιλήσουμε για την Ιταλία και τους Ιταλούς. [...] ΠΗΓΗ
Σχόλια