Του ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Σε μια γωνιά του υπόγειου σταθμού Λέξινγκτον του μετρό της Νέας Υόρκης ήταν το σπίτι του. Κοιμόταν πάνω σε χαρτόνια και δίπλα του είχε ένα καρότσι με λίγα ρούχα που μάλλον θα ήταν όλη η περιουσία του.
Πέρα από το βουητό των τρένων που πηγαινοέρχονταν και τις ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα για καθυστερήσεις και μέτρα ασφαλείας, πολλές φορές το σύνηθες τοπίο εμπλουτιζόταν με ήχους πλανόδιων μουσικών.
Μια από τις πιο ξέχωρες, αλλά συνάμα και δυνατές εικόνες, απ’ αυτές που αναποδογυρίζουν τις σκέψεις, ήταν να βλέπεις από τη μια πάνοπλους αστυνομικούς με ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά (εκείνη τη μέρα βρισκόταν στην πόλη ο πρόεδρος Τραμπ) και από την άλλη δυο κοπέλες με βιολί και φλάουτο να απλώνουν στην ατμόσφαιρα τη μελωδία του αξεπέραστου τραγουδιού του Τζον Λένον «Imagine».
Ανάμεσα σε χιλιάδες βιαστικούς, κάποιοι κοντοστέκονταν για λίγο για να ακούσουν, ενώ οι περισσότεροι έτρεχαν για να προλάβουν να μην κλείσουν οι πόρτες των βαγονιών.
Εκτός από τους «ορατούς», υπάρχουν και οι «αόρατοι» άστεγοι. Οι πιο πολλοί είναι θύματα του οικονομικού συστήματος, των ναρκωτικών, του αλκοολισμού και μιας σειράς αλυσιδωτών κοινωνικών αδικιών, που, σήμερα τις συναντούμε παντού, σε όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη.
Στις ΗΠΑ συναντούμε επίσης και χιλιάδες άστεγους βετεράνους, παλαιότερα από τον πόλεμο του Βιετνάμ και τώρα από τους πολέμους του Αφγανιστάν, του Ιράκ και αλλού. Πολλοί είναι τραυματισμένοι σωματικά ή ψυχικά, λησμονημένοι και πεταμένοι στο χρόνο της Ιστορίας.
Ακούγοντας το τραγούδι ότι «είναι μια υπέροχη, θαυμάσια ζωή» και «παντού υπάρχει μαγεία», το μυαλό άρχισε να ταξιδεύει ανυπότακτα στους τίτλους ειδήσεων της ημέρας: για τη λιμοκτονία στην Υεμένη, το μισό και πλέον εκατομμύριο των νεκρών στη Συρία, τα καραβάνια των απελπισμένων από τη Λατινική Αμερική και το ολοένα αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών που οδηγεί στην απόλυτη εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπους.
Όλες οι εικόνες και οι γωνιές του κόσμου εκείνη την στιγμή είχαν την ίδια αφετηρία και την ίδια κατάληξη. Εκεί που κουρνιάζουν άστεγοι, πεινασμένοι, πρόσφυγες. Θύματα βάρβαρων πολέμων, κοινωνικών ανισοτήτων και πολιτικών απατεώνων, αυτών που σκοτώνουν το όνειρο να φανταζόμαστε «όλους τους ανθρώπους να ζουν με ειρήνη».
Σε μια γωνιά του υπόγειου σταθμού Λέξινγκτον του μετρό της Νέας Υόρκης ήταν το σπίτι του. Κοιμόταν πάνω σε χαρτόνια και δίπλα του είχε ένα καρότσι με λίγα ρούχα που μάλλον θα ήταν όλη η περιουσία του.
Πέρα από το βουητό των τρένων που πηγαινοέρχονταν και τις ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα για καθυστερήσεις και μέτρα ασφαλείας, πολλές φορές το σύνηθες τοπίο εμπλουτιζόταν με ήχους πλανόδιων μουσικών.
Μια από τις πιο ξέχωρες, αλλά συνάμα και δυνατές εικόνες, απ’ αυτές που αναποδογυρίζουν τις σκέψεις, ήταν να βλέπεις από τη μια πάνοπλους αστυνομικούς με ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά (εκείνη τη μέρα βρισκόταν στην πόλη ο πρόεδρος Τραμπ) και από την άλλη δυο κοπέλες με βιολί και φλάουτο να απλώνουν στην ατμόσφαιρα τη μελωδία του αξεπέραστου τραγουδιού του Τζον Λένον «Imagine».
Ανάμεσα σε χιλιάδες βιαστικούς, κάποιοι κοντοστέκονταν για λίγο για να ακούσουν, ενώ οι περισσότεροι έτρεχαν για να προλάβουν να μην κλείσουν οι πόρτες των βαγονιών.
- Κι αυτός, άγνωστος μέσα στους αγνώστους, καθόταν στη γωνιά του σπιτιού του με πρόσωπο γαλήνιο και με ματιά που δεν μπορούσε κανένας να καταλάβει αν γυρόφερνε στο χώρο ή χανόταν κάπου αλλού.
Εκτός από τους «ορατούς», υπάρχουν και οι «αόρατοι» άστεγοι. Οι πιο πολλοί είναι θύματα του οικονομικού συστήματος, των ναρκωτικών, του αλκοολισμού και μιας σειράς αλυσιδωτών κοινωνικών αδικιών, που, σήμερα τις συναντούμε παντού, σε όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη.
Στις ΗΠΑ συναντούμε επίσης και χιλιάδες άστεγους βετεράνους, παλαιότερα από τον πόλεμο του Βιετνάμ και τώρα από τους πολέμους του Αφγανιστάν, του Ιράκ και αλλού. Πολλοί είναι τραυματισμένοι σωματικά ή ψυχικά, λησμονημένοι και πεταμένοι στο χρόνο της Ιστορίας.
- Από την περασμένη εβδομάδα, εκείνη η γωνιά είναι πια άδεια. Για λίγες μέρες, υπήρχαν μερικά λουλούδια που πιθανόν να είχαν τοποθετηθεί από άτομα που τον ήξεραν στα χρόνια που ζούσε μια άλλη ζωή ή που τον γνώρισαν στα χρόνια που έκανε σπίτι του τη γωνιά του σταθμού Λέξινγκτον.
Ακούγοντας το τραγούδι ότι «είναι μια υπέροχη, θαυμάσια ζωή» και «παντού υπάρχει μαγεία», το μυαλό άρχισε να ταξιδεύει ανυπότακτα στους τίτλους ειδήσεων της ημέρας: για τη λιμοκτονία στην Υεμένη, το μισό και πλέον εκατομμύριο των νεκρών στη Συρία, τα καραβάνια των απελπισμένων από τη Λατινική Αμερική και το ολοένα αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών που οδηγεί στην απόλυτη εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπους.
Όλες οι εικόνες και οι γωνιές του κόσμου εκείνη την στιγμή είχαν την ίδια αφετηρία και την ίδια κατάληξη. Εκεί που κουρνιάζουν άστεγοι, πεινασμένοι, πρόσφυγες. Θύματα βάρβαρων πολέμων, κοινωνικών ανισοτήτων και πολιτικών απατεώνων, αυτών που σκοτώνουν το όνειρο να φανταζόμαστε «όλους τους ανθρώπους να ζουν με ειρήνη».
Σχόλια