Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δηλώνει ότι θέλει διάλογο με την ιταλική κυβέρνηση, αλλά Verba volant, scripta manent (έπεα πτερόεντα).
Αν ο διάλογος είναι πράγματι επιθυμητός, και εμείς τον θέλουμε, πρέπει να ξεκινήσουμε από την...
ευγενή ομιλία του Προέδρου Mattarella στη Σουηδία, που μπορεί να
θεωρηθεί το βάθρο των βραβείων Νόμπελ, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου
της ειρήνης.
Το ερώτημα είναι ποια απάντηση πρέπει να δοθεί στην Ιταλία... νέα βύθιση του ρυθμού ανάπτυξης, ανάπτυξης ήδη μη ικανοποιητικής, και στις μη βιώσιμες ανεργία και φτώχεια;
Η κοφτή απάντηση που δίδεται από τους συντηρητικούς μιας Ευρώπης, που όμως δεν εκτελεί τα καθήκοντα που της ανατέθηκαν, είναι: «δικό σου λάθος που δεν κάνειw τις μεταρρυθμίσεις που ζητήσαμε»,
αγνοώντας ότι οι πολιτικοί παραλήπτες δεν είναι οι ίδιοι με εκείνους
στους οποίους απευθύνονταν οι συγκεκριμένες οδηγίες και με τους οποίους
είχαν επιτευχθεί συμφωνίες.
Το κράτος είναι φυσικά υπεύθυνο για την τήρηση των διεθνών
υποχρεώσεων από οποιονδήποτε τις έχει αναλάβει, αλλά το σημείο εκκίνησης
του διαλόγου θα πρέπει να παραμείνει στο ζήτημα που έχει θέσει η
τρέχουσα κυβέρνηση: «ποιες είναι οι απαραίτητες ενέργειες
αντίδρασης στην πτώση του ΑΕΠ, για την οποία πτώση η μόνη αποκλειστική
ευθύνη της Ιταλίας είναι να έχει επιτρέψει την παγίδευση της σε μια
διαρκή κατάσταση αδυναμίας, και τι πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση
του σοβαρού κινδύνου της αύξησης της ανεργίας και της φτώχειας;».
Η πορεία του διαλόγου έχει ήδη επισημανθεί από την ιταλική κυβέρνηση από τις αρχές Σεπτεμβρίου στο έγγραφο με τίτλο “Una politeia” για μια διαφορετική, ισχυρότερη και δικαιότερη Ευρώπη.
Προτείνεται στις Βρυξέλλες η οριοθέτηση μια ομάδα εργασίας υψηλού
επιπέδου που θα στείλει το μήνυμα στους ευρωπαίους πολίτες ότι η ΕΕ
εξετάζει τρόπους για να ολοκληρωθεί η «αρχιτεκτονική και η πολιτική της
Ευρώπης και με μια ευρύτερη έννοια από τις μέχρι σήμερα
διαπραγματεύσεις σχετικά με το θέμα. Όσοι συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν
ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να οδηγήσει την Ιταλία εκτός του ευρώ και της
Ένωσης, ελπίζουν ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί τόσο ώστε να ανακάμψουν
από την ήττα της 4ης Μαρτίου και απευθύνουν έκκληση στις αγορές να
δημιουργήσουν περαιτέρω ανισορροπίες, χωρίς να δώσει απάντηση στα τρία
προαναφερόμενα προβλήματα (μη ικανοποιητικής ανάπτυξης, ανεργίας και φτώχειας).
Η επίλυση της διαμάχης που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί,
περνάει μέσα από την λήψη μιας απόφασης, που όπως συνήθως λέγεται
διασώζει και τις/την φάτσα όλων των πλευρών: Αυτή της Ιταλικής
Κυβέρνησης που προσβλέπει σε μια οδό επίλυσης των τριών προβλημάτων (πτώση της ανάπτυξης, ανεργία και φτώχεια),
προσφέροντας ένα βήμα διαλόγου, την προαναφερθείσα ομάδα εργασίας
υψηλότατου επιπέδου. Και αυτή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που θα έπρεπε να
είχε αδράξει την ευκαιρία ενός διαφορετικού διαλόγου, αντί του μονότονου
“σεβασμού των δημοσιονομικών κανόνων”. Κι ακόμη κι εκείνη των άλλων κρατών μελών που αγνοούν το πρόβλημα και την αντιμετώπιση του.
Ένα από τα έπεα πτερόεντα είναι ότι τάχα ορισμένα κράτη
μέλη δεν θέλουν να ανοίξουν ένα διάλογο και, ως εκ τούτου, για την
Επιτροπή δεν υπάρχει χώρος να ξεκινήσει τη συζήτηση πρότασης. Η Ολλανδία και η Αυστρία έχουν
εκφραστεί υπέρ μιας οφειλόμενης διαδικασίας παράβασης: αν το αίτημα
της πρώτης συνοδευόταν ταυτόχρονα και από τη δέσμευση της ίδιας να
αποκαταστήσει και να απορροφήσει το πρωτοφανές πλεόνασμα του ισοζυγίου
τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο αφαιρεί πλούτο από την υπόλοιπη Ένωση,
και αν η δεύτερη, η Αυστρία είχε ανταποκριθεί σε αυτή την περίσταση με
την πρέπουσα ισορροπία για το ρόλο της ως η εκ περιτροπής προεδρεύουσα
της ΕΕ, ίσως να είχαν ευνοήσει τον διάλογο.
Ο διάλογος μπορεί να ξεκινήσει σε διάφορες μορφές, χρήσιμες και ορθολογικές , όπως στην περίπτωση εκείνου που υλοποιήσαμε «άριστη
και την υπομονετική (για μένα) Γαλλίδα συνάδελφο Loiseau, η οποία στην
απάντησή της στο δικό μας κυβερνητικό έγγραφο ανέδειξε τα σημεία προς
διαβούλευση. Μια ίσης ευγένειας κίνηση, που δεν υποτιμώ καθόλου, έγινε
και από άλλους Ευρωπαίους συναδέλφους. Άλλοι πάλι, συμπεριλαμβανομένου
του Προέδρου Juncker, έχουν παγιδευτεί στη σιωπή τους, την οποία δεν
θέλω να θεωρήσω ως έλλειψη προθυμίας για διάλογο σχετικά με τα
πραγματικά προβλήματα της Ένωσης».
- Δεδομένου ότι όλοι ισχυρίζονται ότι θέλουν μια ενωμένη Ευρώπη ο δρόμος δεν μπορεί να είναι άλλος από εκείνον που ανέφερε και ο Πρόεδρος Mattarella κατά την επίσκεψή του στη Σουηδία: ο διάλογος και η ανάκτηση του l'Esprit d'Europe.
- Η Ιταλία θέλει να κάνει διάλογο. Είναι η σειρά τους να αποδείξουν ότι θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σχόλια