Θλίψη για την ελληνική ανεπάρκεια την ώρα που καταρρέει το μερκελικό μοντέλο στην Ευρώπη

Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΡΟΥΜΠΑΝΗ
Παρέλαβε οικοδομικό συγκρότημα προς αποπεράτωση και παραδίδει κτίριο υπό κατάρρευση. Παρέλαβε προσδοκίες κοινής ευρωπαϊκής προόδου και παραδίδει απέχθεια για την ευρωπαϊκή ενοποίηση έτσι όπως την κατάντησε, αλλά κυρίως αποστροφή προς τη Γερμανία-για ακόμη μια φορά στη ζώσα ιστορία.
Η Άγγελα Μέρκελ, ως η ηγέτιδα που στο πρόσωπό της συνοψιζόταν ο ανομολόγητος γερμανικός ρεβανσισμός, κατάφερε τα αποτελέσματα τα οποία ακριβώς ήθελαν να αποκλείσουν οι εμπνευστές της ευρωπαϊκής ενότητας: Γάλλοι, Ιταλοί, Βέλγοι, Γερμανοί μεταπολεμικοί ηγέτες, Βρετανοί και Αμερικάνοι. Γι’ αυτό και αφήνει πίσω της για την Ιστορία χειρότερο όνομα από αυτό της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Η Ευρώπη που διηύθυνε η Μέρκελ μέτρησε ζωή 13 ετών. Αυτό το χρονικό διάστημα ήταν αρκετό για να καταστρέψει το πλέον φιλόδοξο αναπτυξιακό σχέδιο που εκπονήθηκε αμέσως μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έτσι όπως το συνέλαβαν και εκπόνησαν προσωπικότητες τόσο της μετριοπαθούς δεξιάς όσο και της εποικοδομητικής σοσιαλδημοκρατίας της πατρίδας της μεγέθους των Αντενάουερ, Μπραντ, Σμιτ και Κολ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

• Ανάλωσε τη θητεία της στην προσπάθεια θεμελίωσης μιας «επιτέλους γερμανικής αυτοκρατορίας». Η οποία ωστόσο δεν θα ευοδωνόταν, όπως δεν ευοδώθηκαν κατά το παρελθόν οι άλλες αντίστοιχες προσπάθειες των οραματιστών ενός πανίσχυρου Ράιχ. Τα ανησυχητικά σημάδια αυτής της Γερμανίας είχαν φανεί και πριν τη Μέρκελ, αλλά δεν ήταν ακόμη μη αναστρέψιμη η πορεία προς την καταστροφή. Την πέτυχε η απερχόμενη καγκελάριος.

Αντί της ενωμένης παραδίδει μια διαλυμένη Ευρώπη με κοινωνίες καταρημαγμένες από την αλλοπρόσαλλη αντίληψη του «Deutsche Bank uber alles». Αρχές άλλων εθνών, αξίες και παραδοχές υπέκυψαν στη βουλιμία του γερμανικού νεοπλουτισμού και αλυτρωτισμού.
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα, αυτή η καταχνιά του 21^ου αιώνα είναι που έστρεψε:

• Τη Βρετανία στην έξοδο από την ΕΕ.
• Την Ιταλία να υψώνει το ανάστημα φτάνοντας στο «ως εδώ και μη παρέκει».
• Την Αυστρία να φιλοδοξεί να γίνει η δύναμη εκείνη που θα εμπνεύσει (και πάλι) τους ανά την Ευρώπη γερμανικούς λαούς.
• Την Ουγγαρία να αναζητά έναν διαφορετικό δρόμο ανάμεσα στο παρελθόν κι ένα απροσδιόριστο μέλλον επιδεικνύοντας θεαματικές τσαπατσουλιές.
• Την Πολωνία να «ζητεί τα ρέστα» αδικιών επί δεκαετίες.
• Την Ισπανία να ψάχνεται από αμηχανία έτσι όπως έχει αυτοπαγιδευθεί.
• Την Πορτογαλία αναπολώντας περασμένα μεγαλεία να ψάχνει στα σεντούκια της ιστορίας της τον μπούσουλα για να βγει από τα αδιέξοδα.

Ξεχωριστό κεφάλαιο από μόνη της αποτελεί η Γαλλία η οποία φιλοδοξεί να καταλάβει το χώρο, ή μεγάλο μέρος του χώρου, που σιγά-σιγά εγκαταλείπει η Γερμανία. Ο Εμανουέλ Μακρόν όμως δεν είναι ο ηγέτης που εμπνέει τις νέες κοινωνικές ομάδες οι οποίες έχουν παραμεριστεί από την πολιτική της γερμανικής Ευρώπης. Είναι ο άνθρωπος των γαλλικών τραπεζών και των μεγάλων μονοπωλιακών μονάδων οι οποίες αναζητούν το δικό τους μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά της παγκοσμιοποίησης.

• Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, μολονότι θα ήθελε να είναι το «αντίπαλον δέος», δεν αποτελεί ούτε αντίπαλο ούτε δέος. Δεν απελευθερώνει κοινωνική δυναμική επειδή δεν έχει κοινωνικό όραμα, δεν έχει ως εκ τούτου και λαϊκό έρεισμα. Απλώς μάχεται ώστε το γαλλικό τραπεζικό σύστημα και η γαλλική βιομηχανία να βγουν από τον ταπεινωτικό ρόλο που είχε επιβάλλει το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε.

Αυτές τις άκρως ενδιαφέρουσες εξελίξεις-οι οποίες υπό προϋποθέσεις μπορούν να εξελιχθούν και σε κοσμογονικές-παρακολουθεί ως είναι φυσικό και η Αθήνα. Δυστυχώς όμως άβουλα. Διότι δεν δύναται να παρέμβει, να προωθήσει τα δικά της «θέλω», να βάλει στο τραπέζι τις όποιες απαιτήσεις για έναν καινούργιο ρόλο στη μετα-Μέρκελ ευρωπαϊκή εποχή. Η Ελλάδα των κ.κ. Παπανδρέου, Σαμαρά και Τσίπρα έχει εκχωρήσει το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο της: την κυριαρχία επί της επικράτειάς της. Γι’ αυτό και έχει καταντήσει το παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε ευρωπαίο.
Η μόνη προσδοκία της κυβέρνησης και όσων φιλοδοξούν να τη διαδεχτούν είναι να αποδειχτούν περισσότερο προοδευτικοί και «φιλέλληνες» οι νικητές του νέου διαμοιρασμού της Ευρώπης. Οι οποίοι δεν μπορεί να είναι άλλοι από τους Αμερικανούς. Αυτοί είναι που έχουν χαράξει το θαλάσσιο δρόμο διοχέτευσης του ενεργειακού «χρυσού» της Ν.Α. Μεσογείου προς την Ευρώπη, δικοί τους (σε συνεργασία με Γάλλους και Ιταλούς) οι κολοσσοί που θα τον αξιοποιήσουν.
Αυτή όμως δεν είναι υπερήφανη πολιτική. Είναι θλίψη.