Μακεδονικό: Ρεαλισμός ή ραγιαδισμός;

Ο όρος realpolitik συνηθίζεται να αποδίδεται στον Μπίσμαρκ. Ως όρος γεννήθηκε τον 19ο αιώνα από τον Γερμανό συγγραφέα Λούντβιχ φον Ρασάου.

Κατά αυτόν, ο πολιτικός ρεαλισμός στηρίζεται στην αντίληψη και αποδοχή των δυνάμεων αυτών που πραγματικά κυβερνούν. Που έχουν την εξουσία. Όχι σε υπερβατικές έννοιες, όπως π.χ. η πατρίδα.

Αν και στοιχεία πολιτικού ρεαλισμού βρίσκουμε ήδη στον Θουκιδίδη, εν τούτοις είναι με τον Μακιαβέλι που παίρνει την μοντέρνα μορφή του. Ο κυβερνήτης – ηγεμόνας αφού δεν μπορεί να εξασφαλίσει με βεβαιότητα την αγάπη και συγκατάθεση του κόσμου τουλάχιστον μπορεί να εξασφαλίσει τον φόβο του. Επειδή τον φοβάται ο κόσμος τον υπακούει. Κάπως έτσι γίνεται και με την Μακεδονία. Οι ισχυροί μας ρίχνουν τον φόβο (απειλή διαρκής της Τουρκίας, οικονομική κρίση κλπ). Και γυρεύουν να είμαστε πραγματιστές. Δηλαδή να δεχτούμε την πολιτική τους επιλογή περί ύπαρξης ενός ανύπαρκτου κράτους. Αυτό των Σκοπίων, το οποίο βαφτίζουμε “Μακεδονία”, δίνοντας του μια φανταστική εθνότητα και γλώσσα.

Ρεαλισμός ή ραγιαδισμός

Σε αυτήν την άθλια κι ανίερη ιστορική και πολιτισμική παραχάραξη που ενέχει μελλοντικά επικίνδυνες εδαφικές και κυριαρχικές διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας, βρίσκονται πρόθυμοι πολιτικοί και δήθεν «επιστήμονες» που υπακούουν ως ραγιάδες στα αφεντικά τους. Και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τον μειοδοτισμό τους. Είτε μιλώντας για ρεαλπολιτίκ, είτε για το ότι η ελληνικότητα της Μακεδονιας είναι φανταστική.

Και στις δυο περιπτώσεις είναι δολίως λάθος.

Στην δεύτερη, για την ελληνική ταυτότητα της Μακεδονίας ας διαβάσουν Ησίοδο, Στράβωνα. Ας δουν πως έκριναν οι ελλανοδίκες την συμμετοχή των Ελλήνων Μακεδόνων στους Ολυμπιακούς αγώνες,. Ας διαβάσουν τι λέει ο Πλούταρχος. Ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος ή ο Αριστοτελης για την ελληνικότητα τους. (Υπάρχουν και αλλά ακόμη επιστημονικά στοιχεία βέβαια).

Στην πρώτη τώρα περίπτωση αυτή της ρεαλπολιτικ. Όσο μπορεί να γίνει κατανοητό ότι ο συσχετισμός δύναμης μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Άλλο τόσο μπορεί να γίνει κατανοητό ότι η Ελλάδα ως η ρίζα του Δυτικού πολιτισμού, δεν είναι κάτι το φανταστικό.

Η Ελλάδα δεν είναι νομαδική φαντασίωση

Η Ελλάδα δεν είναι νομαδική φαντασίωση. Είναι κάτι το πραγματικό. Έχει τόπο, χρόνο και πολιτισμική ιστορία ζωντανή. Έχει μια πανάρχαια γλώσσα που ζει και πάλλεται μέσα από τους κατοίκους του σήμερα παρά τις όποιες φυσιολογικές διαχρονικά αλλαγές της. Η Ελλάδα είναι το σημείο πραγματικής αναφοράς όλων. Έρχονται εδώ στον “real» τόπο, στον “real» χρόνο. Και αν υπάρχει μια και μόνο ρεαλπολιτικ σήμερα είναι ακριβώς η αποδοχή αυτού του χρόνου. Αυτού του τόπου.

Αντί λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση να προσπαθεί να περάσει ως ρεαλπολιτικ το ανέγγιχτο των ελληνικών συνόρων και Ιστορίας. Αντί να πείσει τους ισχυρούς να την αποδεχτούν ως μια κατάσταση «sine qua mon» (αδιαπραγμάτευτη, αμετακίνητη), ακριβώς λόγω της ιστορικής της ιδιότητας αλλά και της πολιτισμικής της διάστασης, ενδίδει. Και απ’ ό,τι φαίνεται η ίδια υποκινεί τις “βλάστημες» πολιτικές και αν-ιστόρητες ορέξεις των ισχυρών. Οι οποίοι στο όνομα της ρεαλπολιτικ θέλουν να λύσουν το δικό τους πρόβλημα στα Βαλκάνια με ζημιά της Ελλάδας και με ουσιαστικό κίνδυνο της Μακεδονίας.

Το φανταστικό είναι τα Σκόπια

Αν υπάρχει κάτι το «φανταστικό» εδώ σ’αυτη την περίπτωση είναι τα Σκόπια. Και όχι η Μακεδονία μας.

• Αν υπάρχει κάτι το φανταστικό είναι η σημερινή ελληνική κυβέρνηση και οι υπακούοντας δουλοπρεπώς στα ισχυρά αφεντικά τους πολιτικοί της. 
• Και αν υπάρχει ένας ρεαλισμός αυτός είναι η ανάγκη για μια δικιά μας συλλογική πολιτισμική και ιστορική ηθική ώστε να επιτεθούμε πολιτικά μέσω του πολιτισμού μας.
• Δεν είναι ανεδαφικό ή εξωπραγματικό αυτό που λέω. Πίστη και αυτοσυνείδηση χρειάζεται. Το αίσθημα αυτοσυντήρησης και η απειλή του χρειάζεται να συλλειτουργήσουν για να ξυπνήσει μέσα μας η ταυτοτική και εδαφική μας προστασία. Από εμάς εξαρτάται. Από την πολιτική μας βούληση. Για να μην δικαιωθεί ο Γάλλος καλλιτέχνης Ζαν Κοκτώ που έλεγε ότι στην Ιστορία συχνά το πραγματικό γίνεται ψευδές και το ψευδές αποδεικνύεται αληθές.

ΠΗΓΗ