Από τον
Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Το θωρηκτό «Αβέρωφ» ναυπηγήθηκε στο Λιβόρνο και αγοράστηκε από την ελληνική κυβέρνηση με σύμβαση που επικυρώθηκε την 30ή Νοεμβρίου του 1909, με τιμή αγοράς μικρότερη κατά 2.000.000 εκατομμύρια χρυσές λίρες Αγγλίας από αυτή του αδελφού του πλοίου «Pisa», που ναυπηγήθηκε για λογαριασμό της ιταλικής κυβέρνησης. Σε αντίθεση με τον Τούρκο υπουργό Αμύνης, ο οποίος επέμενε να του καταβληθεί προμήθεια σε περίπτωση αγοράς του πλοίου από την Τουρκία, η Ελλάς απέκτησε το πολεμικό πλοίο επειδή ο ναύαρχος Κουντουριώτης αποποιήθηκε της νόμιμης προμήθειας που θα του κατέβαλλε το ιταλικό ναυπηγείο.
Με τη ναυτική υπεροχή στο Αιγαίο η Ελλάς απέκτησε και διατήρησε τα σημερινά σύνορά της από το 1912 έως σήμερα. Η Τουρκία, αντίστοιχα, έμαθε καλά το μάθημα της ήττας, ώστε επί 100 και πλέον συναπτά έτη εργάζεται σκληρά για να αποκτήσει ναυτική υπεροχή με σκοπό την επανάκτηση του Αιγαίου, ενώ -αντιθέτως- η Ελλάδα διέλυσε τα ναυπηγεία της. Παρά το γεγονός ότι, ενώ οι πολιτικές ηγεσίες γνώριζαν την ύπαρξη πετρελαϊκών κοιτασμάτων στην περιοχή από το 1970, που νομοτελειακά συνεπάγεται την εμφάνιση πολεμικών αναμετρήσεων και καταστροφών, παρακολουθούσαν αδιάφοροι τις εντατικές πολεμικές προετοιμασίες της Τουρκίας και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αφοπλίσουν τη χώρα μετά την καταστροφή στην Κύπρο το 1974.
Με πρωταγωνιστή την κυβέρνηση Σημίτη, οι πολιτικοί προτίμησαν να αντιμετωπίσουν την τουρκική απειλή με όπλο την «πολιτική της μίζας», επειδή οι αμυντικοί εξοπλισμοί αποφασίζονταν όχι με γνώμονα την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας, αλλά με κριτήριο την αύξηση του προσωπικού πλούτου των πολιτικών και την αύξηση της παραγωγής των γερμανικών εργοστασίων. Η πολιτική της μίζας υλοποιήθηκε με την υπονόμευση της πολιτικής αρχής του «έθνους-κράτους» και την εξαφάνιση των ιδεολογικών συνιστωσών του. Η χώρα σταδιακά μετασχηματίστηκε σε έναν αδύναμο πολυπολιτισμικό γεωγραφικό χώρο, χωρίς σαφή γεωγραφικά σύνορα και πολιτιστική ταυτότητα. Ταυτόχρονα, οι πολιτικοί επιτάχυναν τη διάλυση της αμυντικής ικανότητας της χώρας με τη μετατροπή τής πάλε ποτέ ισχυρής στρατιωτικής μηχανής σε μια γραφειοκρατική διοικητική δομή, που εξυπηρετεί κυρίως τη μεταφορά και τη σίτιση μουσουλμάνων εποίκων στην Ελλάδα (τα στρατόπεδα μετατρέπονται σε hot spots).
Τη στιγμή που οι Τούρκοι εργάζονται με στόχο την αρπαγή του Αιγαίου, οι πολιτικοί διέλυσαν τους στρατηγικούς τομείς άμυνας, όπως η πολεμική βιομηχανία και τα ναυπηγεία, ενώ επιτάχυναν την αποσάθρωση των πανεπιστημίων και της Παιδείας. Με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον τους καλλιέργησαν στον λαό την ψευδαίσθηση ότι δεν χρειάζεται η χώρα να συσπειρώσει τις δυνάμεις της, ώστε να αναπτύξει στρατιωτική τεχνολογία και πολεμική βιομηχανία, επειδή «η Ευρωπαϊκή Ενωση θα ανελάμβανε την άμυνα της χώρας». Αυτή η ωφελιμιστική πρακτική διέλυσε τον κοινωνικό ιστό και τον εθνικό ορθολογισμό, ώστε σήμερα η χώρα να αδυνατεί να αναπτύξει μια «συνεκτική αμυντική στρατηγική δομή και σκέψη» για να μπορέσει να επιβιώσει.
Ενώ οι τουρκικές εδαφικές διεκδικήσεις συγκεκριμενοποιήθηκαν στην αρχή της νέας χιλιετίας, η κυβέρνηση Σημίτη δαπάνησε πάνω από 20 δισ. ευρώ στη φιέστα των Ολυμπιακών Αγώνων, με αποτέλεσμα να πλουτίσουν οι πολιτικοί και οι ελίτ, χωρίς να υπάρξει καμία άλλη κεφαλαιοποίηση του εγχειρήματος για τη χώρα. Συγκριτικά, το αεροπλανοφόρο που ναυπηγεί η Τουρκία κοστίζει μόνο 2 δισεκατομμύρια ευρώ, που είναι ένα πολύ χαμηλό κόστος για να την καταστήσει κυρίαρχο στην ανατολική Μεσόγειο. Εύκολα, λοιπόν, μπορεί να συμπεράνουν οι πολίτες ότι η χώρα μας θα μπορούσε αντίστοιχα να είχε κινηθεί στρατηγικά αναπτύσσοντας εντατικά την πολεμική βιομηχανία, ώστε σήμερα να είναι σε θέση να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητά της, αν οι πολιτικοί και οι οικονομικές ελίτ είχαν εθνική συνείδηση.
Αντ' αυτού, οι «προοδευτικοί και δημοκρατικοί» εθνομηδενιστές που «αγωνίζονται για τον σοσιαλισμό» χορήγησαν την ιστορία της Μακεδονίας στα Σκόπια, άφησαν τη χώρα άοπλη, ενώ εποικίζουν την Ελλάδα με εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους επήλυδες, που αποτελούν μια τουρκική πληθυσμιακή υδρογονοβόμβα έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.
Συμπερασματικά, αν συγκριθούν οι πολιτικές αθλιότητες των κυβερνώντων μετά τη Μεταπολίτευση με αυτές του ναυάρχου Κουντουριώτη το 1909, εύκολα μπορεί να προβλεφθεί η κατάληξη της χώρας και η τελευταία πράξη του δράματος, αν δεν αναλάβει σύντομα την ηγεσία της χώρας ένας Ελληνας Σαλβίνι.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Σχόλια