Κάποτε, στις ορειβατικές μου εξορμήσεις, έφτασε η αφεντιά μου στο όρος Τύμφη. Κάπου στην Ήπειρο. Από το καταφύγιο τις Αστράκας όπου διανυκτερεύσαμε μπορούσε να δει κανείς τα Αλβανικά σύνορα και τον σκοτεινό όγκο των βουνών της Αλβανίας. Θέατρο πολέμου κάποτε… Ένα “χωράφι” που κάποιοι “ασήμαντοι” έσπειραν τα κόκαλα τους για να γίνουν σημαντικοί μετά, ώστε να τους τιμούμε σήμερα για το θάρρος τους την φιλοπατρία τους και για τον αγώνα τους! Λοιπόν αγναντεύοντας τα βουνά αυτά θα μπορούσα να ορκιστώ ότι άκουγα ακόμη τις κανονιές, το βουητό των οβίδων, το χλιμίντρισμα των ζώων. Τον μόχθο των ΓΥΝΑΙΚΩΝ να κουβαλούν το φορτίο του πολέμου! Και μετά σκέφτηκα όλους αυτούς που μας κατάντησαν ικέτες, δειλούς να στέκονται σε μία εξέδρα να δέχονται τιμές από τα αγήματα νέων που τους συνθλίβουν τα όνειρα και συνήλθα…
Πηγή:
Σχόλια