Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν πίστευα τα μάτια μου όταν πήρα το μέιλ που με πληροφορούσε για τον θάνατο του Σαμίρ Αμίν, ενός από τους σημαντικότερους προοδευτικούς οικονομολόγους του 20ού αιώνα και μεγάλου φίλου της Ελλάδας και του ελληνικού λαού.
H κηδεία του Aμίν έγινε στο Παρίσι στο ιστορικό νεκροταφείο του Περ Λασαίζ, όχι μακριά από τον Τοίχο των Ομοσπονδιακών (Φεντερέ), εκεί όπου εκτελέστηκαν χιλιάδες μέλη της Κομμούνας το 1871. Στην τελετή παρευρέθησαν και τον αποχαιρέτισαν διανοούμενοι και πολιτικοί αγωνιστές από την Αφρική, την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και το Μαγκρέμπ, την Κίνα (από την Ελλάδα παρευρέθη ο γράφων).
Ήταν αυτή η μία από τις δύο τελευταίες μάχες της ζωής του. Η άλλη ήταν η προσπάθειά του να συμβάλλει στη δημιουργία μιας νέας, «Πέμπτης» Διεθνούς, των εργαζομένων και των λαών, που θεωρούσε εντελώς απαραίτητη, πόσο μάλλον σε συνθήκες τόσο έντονης αλληλεπίδρασης και της τελευταίας γωνιάς του πλανήτη με το παγκόσμιο σύστημα.
Ένα πρωί, δεν είχα ακόμα πιεί τον καφέ μου, όταν μου τηλεφώνησε στο δωμάτιό μου και μούπε «έλα αμέσως. Δίνω μια συνέντευξη στην τηλεόραση και πρέπει οπωσδήποτε να έρθεις να τους πεις τι ακριβώς έπαθαν οι Ρώσοι κάνοντας όλες αυτές τις παραχωρήσεις στους Αμερικανούς». Ως ανταποκριτής στη Μόσχα την εποχή του Γκορμπατσώφ και του Γέλτσιν είχα όντως παρακολουθήσει από πολύ κοντά όλη την απίστευτη ιστορία ρωσικών παραχωρήσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχα δει από κοντά πως οι Ρώσοι έκαναν ακριβώς ότι τους έλεγαν οι Δυτικοί και πως γνώρισαν, ως αποτέλεσμα, μια άνευ ιστορικού προηγουμένου κοινωνική, οικονομική και γεωπολιτική καταστροφή, πιθανότατα τη μεγαλύτερη σε όλη την ιστορία της βιομηχανικής εποχής!
Ο Αμίν ανήκει στην ομάδα των διανοουμένων, στοχαστών και πολιτικών αγωνιστών ή επαναστατών, που προσπάθησαν, ο καθένας από τη δική του σκοπιά, να αναλύσουν και να καταλάβουν τον κόσμο που προέκυψε από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στην ολότητα και την ιστορικότητά του. Μια ομάδα στην οποία θα έπρεπε κανείς ίσως να περιλάβει επίσης στοχαστές και αγωνιστές όπως ο Φρανκ, ο Σουήζυ, ο Ράπτης (Πάμπλο), ο Ντιμόν, ο Μπρωντέλ, ο Μπάραν, ο Μαντέλ, ο Βαλερστάιν, ο Αρίγκι και άλλοι.
Όλοι τους βρέθηκαν στον αντίποδα της θεωρίας του «εκσυγχρονισμού», και πολύ περισσότερο του νεοφιλελευθερισμού, στην οποία προσήψαν και θεμελιώδη, αναλυτικά σφάλματα, αλλά και ένα καθαρά ρατσιστικό, αντιανθρωπιστικό και ιμπεριαλιστικό υπόβαθρο.
Ο Αμίν μελέτησε ιδιαίτερα τους μηχανισμούς συσσώρευσης του κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα, που ήταν και το αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής του. Το ομώνυμο κλασικό βιβλίο του μετέφρασε στα ελληνικά ο Ανδρέας Παπανδρέου, του οποίου ο Αμίν ήταν φίλος και σύμβουλος (έως ότου τουλάχιστον ο Έλληνας πρωθυπουργός κάνει τους μεγάλους συμβιβασμούς του).
Σε κάθε κείμενό του για την Ελλάδα και την ελληνική κρίση, δεν παρέλειπε να θυμίζει στους αναγνώστες του την εποποιία της ελληνικής Εθνικής Αντίστασης κατά του Χίτλερ, της μεγαλύτερης, αναλογικά με το μέγεθος της χώρας, που προέταξε ευρωπαϊκός λαός στους Ναζί. Αλλά επίσης και να υπογραμμίζει τα δεινά που επισώρευσε στην Ελλάδα, η επέμβαση των Αγγλοαμερικανών μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τον θυμάμαι να μου μιλάει για την μεγάλη, ανεξίτηλη εντύπωση που του είχε κάνει το δημοκρατικό φρόνημα και η περηφάνια του ελληνικού λαού, ιδίως των λαϊκών τάξεων, ακόμα και στις πιο δύσκολες και οδυνηρές στιγμές της ιστορίας μας, την πρώτη φορά που ήρθε σε επαφή με αυτό το φρόνημα, καθώς πηγαίνοντας με το ατμόπλοιο από το Κάιρο στη Γαλλία, κατέβηκε στην εσκάλα που έκανε στον Πειραιά το πλοίο του και πήγε μέχρι την Κηφισιά, μαζί με έναν πλούσιο Έλληνα που είχε γνωρίσει στο πλοίο.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε δηλαδή τον ιστορικό ρόλο της Δύσης και την εξέλιξή της, τα επιτεύγματά της, αν δεν πάρουμε υπόψιν μας ότι εδώ και πεντακόσια, αν όχι χίλια χρόνια, μεταφέρεται εκεί όλο σχεδόν το πλεόνασμα που παράγει η ανθρωπότητα. Αλλά κάτι τέτοιο αφενός δεν είναι επαναλήψιμο στις υπόλοιπες περιοχές του κόσμου, αφετέρου συνοδεύεται από μια όλο και πιο σκοτεινή πλευρά με τη μορφή ενός καταστροφικού Ιμπεριαλισμού στον οποίο ήρθαν να προστεθούν, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πυρηνικές, οικολογικές και άλλες τεχνολογικές απειλές.
Τα τελευταία άλλωστε εκατό χρόνια, παρά τη φανταστική ανάπτυξη των τεχνολογικών δυνατοτήτων και των παραγωγικών δυνάμεων της ανθρωπότητας, δεν σημειώνεται καμιά άξια λόγου διάχυση της ευημερίας στον πλανήτη, αλλά και στην κοινωνική πυραμίδα των ίδιων των πλούσιων, κυρίαρχων χωρών. Το αντίθετο συμβαίνει. Αυξάνονται εκρηκτικά οι πρωτοφανείς στην ιστορία ανισότητες και στο κόσμο και εντός των χωρών.
Δεν πρόκειται μόνο για θέμα «ανθρωπισμού» απέναντι στους φτωχούς και τους «υπανάπτυκτους». Είναι εν τέλει θέμα βιωσιμότητας συνολικά ενός τέτοιου συστήματος, που απειλείται να εκραγεί από τις αντιθέσεις του. Είναι θέμα επιβίωσης ενός πλανήτη, στον οποίο, είτε τους αρέσει, είτε όχι, είναι όλο και περισσότερο αλληλεξαρτώμενοι «επιβάτες», χώρες όπως η Ελβετία και ο Νίγηρας! Τελικά, ή όλες θα σωθούν, ή όλες θα βουλιάξουν.
Η δυτική αριστερά ήταν πάντα και παραμένει και σήμερα βαθειά διχασμένη ανάμεσα σε αυτούς που είναι έτοιμοι να συμπαρασταθούν ολόψυχα στον Νότο της ανθρωπότητας, να κάνουν τον αγώνα του δικό τους αγώνα και σε αυτούς που, με διάφορες προφάσεις και δικαιολογίες, ή επικαλούμενοι πολιτιστικά, ή ψευτοδημοκρατικά επιχειρήματα, προτιμούν στο βάθος την αλληλεγγύη με τον δικό τους, δυτικό κόσμο, αναπαράγοντας αποικιοκρατικές νοοτροπίες στο εσωτερικό της αριστεράς. Υποτιμώντας έτσι ότι συχνά πριονίζουν το κλαδί που και οι ίδιοι πάνω του κάθονται.
Συμμαχώντας με τον Κάιζερ και τον γερμανικό Ιμπεριαλισμό το 1914, στην έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία κατέληξε με τον Χίτλερ Καγκελλάριο το 1933! ‘Όπως και στηρίζοντας χωρίς ουσιαστική αντίδραση την ευρωπαϊκή πολιτική της Μέρκελ και του Σόιμπλε, κατέληξε σήμερα βλέποντας να την υποσκελίζει η «Εναλλακτική για τη Γερμανία»!
Δεν είναι τυχαίο ότι και ένας άλλος σημαντικός διανοούμενος και κυρίως άνθρωπος της πράξης από τη Μεσόγειο, ο Έλληνας Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο), κι αυτός από την καβαφική Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο να κινητοποιήσει τη γαλλική και διεθνή αριστερά στην υπεράσπιση και τη πρακτική ενίσχυση, με όλα τα δυνατά μέσα, της Αλγερίνικης επανάστασης, βάζοντας τα θεμέλια μιας πολιτιστικής όσο και πολιτικής στάσης που οδήγησε στην πρώιμη ιδεολογική έκρηξη της δεκαετίας του 1960 στη Γαλλία και ετοίμασε τον Μάη του 1968.
Είναι εδώ, στη Μεσόγειο, που συναντώνται και διαπλέκονται, όσο πουθενά αλλού, οι παραδόσεις της Ευρώπης και της Ασίας, των αγώνων των τάξεων και των αγώνων των εθνών, η Μνήμη και το Μέλλον της ανθρωπότητας.
Μόνο αυτή δεν έχουμε στην πραγματικότητα, μόνον αυτή δεν είναι ρεαλιστική. Παραδόξως είναι η ίδια η ιστορική ήττα των σοσιαλιστικών ιδεών και ο εξίσου ιστορικός θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού που το αποδεικνύουν! Δεν έχετε παρά να κοιτάξετε τον κόσμο γύρω σας.
Κοιτάξτε την Ελλάδα, θύμα της πιο στυγνής εφαρμογής των κανόνων και της ιδεολογίας του αναδυόμενου Ολοκληρωτισμού του Χρήματος. Δείτε το ένδοξο Παρίσι, την πόλη-μητέρα του νεώτερου ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπου οι άστεγοι και εξαθλιωμένοι αυξάνονται κάθε χρόνο, αποτέλεσμα της αποσύνθεσης του κοινωνικού κράτους, μετατρέποντάς την σε open air μουσείο της αποανθρωποποίησης του Ανθρώπου.
Κοιτάξτε τους πολέμους που κλιμακώνονται διαρκώς σε όλη τη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στην Ουκρανία, τις επανεμφανισθείσες απειλές, ακόμα και πυρηνικού ολέθρου, τις τεράστιες μεταναστεύσεις πληθυσμών, τις απειλές για το μυαλό και το DNA του ανθρώπου από τον νέο τεχνολογικό ολοκληρωτισμό, Την άμεση (τάξης δεκαετιών) απειλή για τη ζωή στον πλανήτη από την κλιματική αλλαγή.
Σήμερα, η αναζήτηση μιας διαφορετικής κοινωνικής, οικονομικής και διεθνούς τάξης είναι απολύτως συνώνυμη της ίδιας της επιβίωσης της ανθρωπότητας και αυτό δεν το διδάσκουν οι προφήτες του σοσιαλισμού, το διδάσκουν καθημερινά, και χίλιες φορές καλύτερα, κατά τρόπο βαθειά ειρωνικό, τα ίδια τα αποτελέσματα της ήττας των σοσιαλιστικών ιδεών και του θριάμβου του χρηματοπιστωτικού, ολοκληρωτικού Καπιταλισμού!
Σήμερα, κάποιας μορφής «Ουτοπία» προς αναζήτηση, μοιάζει ο μόνος δυνατός ρεαλισμός, αν θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να έχουν χώρα και κόσμο για να ζήσουν. Θα πρέπει νάναι κανείς κουφός και τυφλός για να μην φοβάται ότι αυτό που ακούει και βλέπει μπορεί να μην είναι παρά ο επιθανάτιος ρόγχος μιας ανθρωπότητας ανήμπορης να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της, παραδομένης στους «αυτοματισμούς» των αγορών και στην εξουσία όσων τους ελέγχουν.
Είναι πολύ περισσότερο αλήθεια αυτό σήμερα, από όσο ήταν στην εποχή του Σπάρτακου και των πρώτων Χριστιανών, της Αναγέννησης και του Ρουσώ, ή όταν ο Μπαμπέφ ξεσήκωνε τους Παριζιάνους αποκαλώντας τον Ιησού «σύντροφο Ξυλουργό», ή της εποχής που ο Λένιν, ο Τρότσκυ και ο Μάο έκαναν τις επαναστάσεις τους, στις οποίες πολλοί πολλά προσάπτουν, αλλά χωρίς τις οποίες δύσκολα μπορεί κανείς να φαντασθεί τη Ρωσία και την Κίνα ως σύγχρονα, ισχυρότατα κράτη.
Οι ίδιες οι τεχνολογικές δυνάμεις που ανέπτυξε το ανθρώπινο Γένος το θέτουν τώρα, άμεσα, εντός του αιώνα που διανύουμε πιθανότατα, ενώπιον της ανάγκης να μεταβάλλει ριζικά την οικονομική, κοινωνική, διεθνή και ψυχο-πνευματική του ακόμα συγκρότηση ή να πεθάνει.
*Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείο Ειδήσεων.
ΠΗΓΗ
=====================
Δεν πίστευα τα μάτια μου όταν πήρα το μέιλ που με πληροφορούσε για τον θάνατο του Σαμίρ Αμίν, ενός από τους σημαντικότερους προοδευτικούς οικονομολόγους του 20ού αιώνα και μεγάλου φίλου της Ελλάδας και του ελληνικού λαού.
H κηδεία του Aμίν έγινε στο Παρίσι στο ιστορικό νεκροταφείο του Περ Λασαίζ, όχι μακριά από τον Τοίχο των Ομοσπονδιακών (Φεντερέ), εκεί όπου εκτελέστηκαν χιλιάδες μέλη της Κομμούνας το 1871. Στην τελετή παρευρέθησαν και τον αποχαιρέτισαν διανοούμενοι και πολιτικοί αγωνιστές από την Αφρική, την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και το Μαγκρέμπ, την Κίνα (από την Ελλάδα παρευρέθη ο γράφων).
- Δεν μπορούσα να πιστέψω το μέιλ όχι μόνο γιατί, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, όσοι τουλάχιστον δεν έζησαν πόλεμο, δεν πιστεύω κατά βάθος στην ύπαρξη του θανάτου, αλλά και γιατί ο Σαμίρ ήταν η ενσάρκωση της ζωής και του αγώνα, ακούραστα αφοσιωμένος στις ιδέες που πρέσβευε, πιο νέος από πολλούς νέους που ξέρω, ενεργός μέχρι το τελευταίο λεπτό της ύπαρξής του, παρά την αρρώστια που τον κατέτρωγε. Ανήκε στην κατηγορία των ανθρώπων για τους οποίους οι ιδέες δεν ήταν τρόπος να βγάλουν λεφτά ή να σταδιοδρομήσουν, να αναγνωριστούν ή να κάνουν εντύπωση. Ήξερε ότι να καταλαβαίνεις κάτι σε βάθος, σημαίνει και να ενεργείς. Ήταν πρότυπο κοινωνικά χρήσιμου ανθρώπου.
Ήταν αυτή η μία από τις δύο τελευταίες μάχες της ζωής του. Η άλλη ήταν η προσπάθειά του να συμβάλλει στη δημιουργία μιας νέας, «Πέμπτης» Διεθνούς, των εργαζομένων και των λαών, που θεωρούσε εντελώς απαραίτητη, πόσο μάλλον σε συνθήκες τόσο έντονης αλληλεπίδρασης και της τελευταίας γωνιάς του πλανήτη με το παγκόσμιο σύστημα.
Ένα πρωί, δεν είχα ακόμα πιεί τον καφέ μου, όταν μου τηλεφώνησε στο δωμάτιό μου και μούπε «έλα αμέσως. Δίνω μια συνέντευξη στην τηλεόραση και πρέπει οπωσδήποτε να έρθεις να τους πεις τι ακριβώς έπαθαν οι Ρώσοι κάνοντας όλες αυτές τις παραχωρήσεις στους Αμερικανούς». Ως ανταποκριτής στη Μόσχα την εποχή του Γκορμπατσώφ και του Γέλτσιν είχα όντως παρακολουθήσει από πολύ κοντά όλη την απίστευτη ιστορία ρωσικών παραχωρήσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχα δει από κοντά πως οι Ρώσοι έκαναν ακριβώς ότι τους έλεγαν οι Δυτικοί και πως γνώρισαν, ως αποτέλεσμα, μια άνευ ιστορικού προηγουμένου κοινωνική, οικονομική και γεωπολιτική καταστροφή, πιθανότατα τη μεγαλύτερη σε όλη την ιστορία της βιομηχανικής εποχής!
- Ένας διανοούμενος του κόσμου
Ο Αμίν ανήκει στην ομάδα των διανοουμένων, στοχαστών και πολιτικών αγωνιστών ή επαναστατών, που προσπάθησαν, ο καθένας από τη δική του σκοπιά, να αναλύσουν και να καταλάβουν τον κόσμο που προέκυψε από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στην ολότητα και την ιστορικότητά του. Μια ομάδα στην οποία θα έπρεπε κανείς ίσως να περιλάβει επίσης στοχαστές και αγωνιστές όπως ο Φρανκ, ο Σουήζυ, ο Ράπτης (Πάμπλο), ο Ντιμόν, ο Μπρωντέλ, ο Μπάραν, ο Μαντέλ, ο Βαλερστάιν, ο Αρίγκι και άλλοι.
Όλοι τους βρέθηκαν στον αντίποδα της θεωρίας του «εκσυγχρονισμού», και πολύ περισσότερο του νεοφιλελευθερισμού, στην οποία προσήψαν και θεμελιώδη, αναλυτικά σφάλματα, αλλά και ένα καθαρά ρατσιστικό, αντιανθρωπιστικό και ιμπεριαλιστικό υπόβαθρο.
Ο Αμίν μελέτησε ιδιαίτερα τους μηχανισμούς συσσώρευσης του κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα, που ήταν και το αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής του. Το ομώνυμο κλασικό βιβλίο του μετέφρασε στα ελληνικά ο Ανδρέας Παπανδρέου, του οποίου ο Αμίν ήταν φίλος και σύμβουλος (έως ότου τουλάχιστον ο Έλληνας πρωθυπουργός κάνει τους μεγάλους συμβιβασμούς του).
- Ένας φίλος των Ελλήνων
Σε κάθε κείμενό του για την Ελλάδα και την ελληνική κρίση, δεν παρέλειπε να θυμίζει στους αναγνώστες του την εποποιία της ελληνικής Εθνικής Αντίστασης κατά του Χίτλερ, της μεγαλύτερης, αναλογικά με το μέγεθος της χώρας, που προέταξε ευρωπαϊκός λαός στους Ναζί. Αλλά επίσης και να υπογραμμίζει τα δεινά που επισώρευσε στην Ελλάδα, η επέμβαση των Αγγλοαμερικανών μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τον θυμάμαι να μου μιλάει για την μεγάλη, ανεξίτηλη εντύπωση που του είχε κάνει το δημοκρατικό φρόνημα και η περηφάνια του ελληνικού λαού, ιδίως των λαϊκών τάξεων, ακόμα και στις πιο δύσκολες και οδυνηρές στιγμές της ιστορίας μας, την πρώτη φορά που ήρθε σε επαφή με αυτό το φρόνημα, καθώς πηγαίνοντας με το ατμόπλοιο από το Κάιρο στη Γαλλία, κατέβηκε στην εσκάλα που έκανε στον Πειραιά το πλοίο του και πήγε μέχρι την Κηφισιά, μαζί με έναν πλούσιο Έλληνα που είχε γνωρίσει στο πλοίο.
- Ένα μηχάνημα παραγωγής ανισότητας
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε δηλαδή τον ιστορικό ρόλο της Δύσης και την εξέλιξή της, τα επιτεύγματά της, αν δεν πάρουμε υπόψιν μας ότι εδώ και πεντακόσια, αν όχι χίλια χρόνια, μεταφέρεται εκεί όλο σχεδόν το πλεόνασμα που παράγει η ανθρωπότητα. Αλλά κάτι τέτοιο αφενός δεν είναι επαναλήψιμο στις υπόλοιπες περιοχές του κόσμου, αφετέρου συνοδεύεται από μια όλο και πιο σκοτεινή πλευρά με τη μορφή ενός καταστροφικού Ιμπεριαλισμού στον οποίο ήρθαν να προστεθούν, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πυρηνικές, οικολογικές και άλλες τεχνολογικές απειλές.
Τα τελευταία άλλωστε εκατό χρόνια, παρά τη φανταστική ανάπτυξη των τεχνολογικών δυνατοτήτων και των παραγωγικών δυνάμεων της ανθρωπότητας, δεν σημειώνεται καμιά άξια λόγου διάχυση της ευημερίας στον πλανήτη, αλλά και στην κοινωνική πυραμίδα των ίδιων των πλούσιων, κυρίαρχων χωρών. Το αντίθετο συμβαίνει. Αυξάνονται εκρηκτικά οι πρωτοφανείς στην ιστορία ανισότητες και στο κόσμο και εντός των χωρών.
Δεν πρόκειται μόνο για θέμα «ανθρωπισμού» απέναντι στους φτωχούς και τους «υπανάπτυκτους». Είναι εν τέλει θέμα βιωσιμότητας συνολικά ενός τέτοιου συστήματος, που απειλείται να εκραγεί από τις αντιθέσεις του. Είναι θέμα επιβίωσης ενός πλανήτη, στον οποίο, είτε τους αρέσει, είτε όχι, είναι όλο και περισσότερο αλληλεξαρτώμενοι «επιβάτες», χώρες όπως η Ελβετία και ο Νίγηρας! Τελικά, ή όλες θα σωθούν, ή όλες θα βουλιάξουν.
- Το μεγάλο Σχίσμα της δυτικής Αριστεράς
Η δυτική αριστερά ήταν πάντα και παραμένει και σήμερα βαθειά διχασμένη ανάμεσα σε αυτούς που είναι έτοιμοι να συμπαρασταθούν ολόψυχα στον Νότο της ανθρωπότητας, να κάνουν τον αγώνα του δικό τους αγώνα και σε αυτούς που, με διάφορες προφάσεις και δικαιολογίες, ή επικαλούμενοι πολιτιστικά, ή ψευτοδημοκρατικά επιχειρήματα, προτιμούν στο βάθος την αλληλεγγύη με τον δικό τους, δυτικό κόσμο, αναπαράγοντας αποικιοκρατικές νοοτροπίες στο εσωτερικό της αριστεράς. Υποτιμώντας έτσι ότι συχνά πριονίζουν το κλαδί που και οι ίδιοι πάνω του κάθονται.
Συμμαχώντας με τον Κάιζερ και τον γερμανικό Ιμπεριαλισμό το 1914, στην έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία κατέληξε με τον Χίτλερ Καγκελλάριο το 1933! ‘Όπως και στηρίζοντας χωρίς ουσιαστική αντίδραση την ευρωπαϊκή πολιτική της Μέρκελ και του Σόιμπλε, κατέληξε σήμερα βλέποντας να την υποσκελίζει η «Εναλλακτική για τη Γερμανία»!
- Όπως και στην αρχαία Ρώμη, η μετεξέλιξή της Δύσης σε Αυτοκρατορία τείνει να καταργήσει τη Δημοκρατία στο εσωτερικό της.
Δεν είναι τυχαίο ότι και ένας άλλος σημαντικός διανοούμενος και κυρίως άνθρωπος της πράξης από τη Μεσόγειο, ο Έλληνας Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο), κι αυτός από την καβαφική Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο να κινητοποιήσει τη γαλλική και διεθνή αριστερά στην υπεράσπιση και τη πρακτική ενίσχυση, με όλα τα δυνατά μέσα, της Αλγερίνικης επανάστασης, βάζοντας τα θεμέλια μιας πολιτιστικής όσο και πολιτικής στάσης που οδήγησε στην πρώιμη ιδεολογική έκρηξη της δεκαετίας του 1960 στη Γαλλία και ετοίμασε τον Μάη του 1968.
Είναι εδώ, στη Μεσόγειο, που συναντώνται και διαπλέκονται, όσο πουθενά αλλού, οι παραδόσεις της Ευρώπης και της Ασίας, των αγώνων των τάξεων και των αγώνων των εθνών, η Μνήμη και το Μέλλον της ανθρωπότητας.
- Τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;
Μόνο αυτή δεν έχουμε στην πραγματικότητα, μόνον αυτή δεν είναι ρεαλιστική. Παραδόξως είναι η ίδια η ιστορική ήττα των σοσιαλιστικών ιδεών και ο εξίσου ιστορικός θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού που το αποδεικνύουν! Δεν έχετε παρά να κοιτάξετε τον κόσμο γύρω σας.
Κοιτάξτε την Ελλάδα, θύμα της πιο στυγνής εφαρμογής των κανόνων και της ιδεολογίας του αναδυόμενου Ολοκληρωτισμού του Χρήματος. Δείτε το ένδοξο Παρίσι, την πόλη-μητέρα του νεώτερου ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπου οι άστεγοι και εξαθλιωμένοι αυξάνονται κάθε χρόνο, αποτέλεσμα της αποσύνθεσης του κοινωνικού κράτους, μετατρέποντάς την σε open air μουσείο της αποανθρωποποίησης του Ανθρώπου.
Κοιτάξτε τους πολέμους που κλιμακώνονται διαρκώς σε όλη τη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στην Ουκρανία, τις επανεμφανισθείσες απειλές, ακόμα και πυρηνικού ολέθρου, τις τεράστιες μεταναστεύσεις πληθυσμών, τις απειλές για το μυαλό και το DNA του ανθρώπου από τον νέο τεχνολογικό ολοκληρωτισμό, Την άμεση (τάξης δεκαετιών) απειλή για τη ζωή στον πλανήτη από την κλιματική αλλαγή.
Σήμερα, η αναζήτηση μιας διαφορετικής κοινωνικής, οικονομικής και διεθνούς τάξης είναι απολύτως συνώνυμη της ίδιας της επιβίωσης της ανθρωπότητας και αυτό δεν το διδάσκουν οι προφήτες του σοσιαλισμού, το διδάσκουν καθημερινά, και χίλιες φορές καλύτερα, κατά τρόπο βαθειά ειρωνικό, τα ίδια τα αποτελέσματα της ήττας των σοσιαλιστικών ιδεών και του θριάμβου του χρηματοπιστωτικού, ολοκληρωτικού Καπιταλισμού!
Σήμερα, κάποιας μορφής «Ουτοπία» προς αναζήτηση, μοιάζει ο μόνος δυνατός ρεαλισμός, αν θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να έχουν χώρα και κόσμο για να ζήσουν. Θα πρέπει νάναι κανείς κουφός και τυφλός για να μην φοβάται ότι αυτό που ακούει και βλέπει μπορεί να μην είναι παρά ο επιθανάτιος ρόγχος μιας ανθρωπότητας ανήμπορης να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της, παραδομένης στους «αυτοματισμούς» των αγορών και στην εξουσία όσων τους ελέγχουν.
Είναι πολύ περισσότερο αλήθεια αυτό σήμερα, από όσο ήταν στην εποχή του Σπάρτακου και των πρώτων Χριστιανών, της Αναγέννησης και του Ρουσώ, ή όταν ο Μπαμπέφ ξεσήκωνε τους Παριζιάνους αποκαλώντας τον Ιησού «σύντροφο Ξυλουργό», ή της εποχής που ο Λένιν, ο Τρότσκυ και ο Μάο έκαναν τις επαναστάσεις τους, στις οποίες πολλοί πολλά προσάπτουν, αλλά χωρίς τις οποίες δύσκολα μπορεί κανείς να φαντασθεί τη Ρωσία και την Κίνα ως σύγχρονα, ισχυρότατα κράτη.
Οι ίδιες οι τεχνολογικές δυνάμεις που ανέπτυξε το ανθρώπινο Γένος το θέτουν τώρα, άμεσα, εντός του αιώνα που διανύουμε πιθανότατα, ενώπιον της ανάγκης να μεταβάλλει ριζικά την οικονομική, κοινωνική, διεθνή και ψυχο-πνευματική του ακόμα συγκρότηση ή να πεθάνει.
*Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείο Ειδήσεων.
ΠΗΓΗ
=====================
Σχόλια