«Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο θρίαμβος
του απόλυτου καπιταλισμού που κήρυξε πόλεμο
στην τελευταία δύναμη που θα ήταν ικανή να του αντισταθεί:
τα Κυρίαρχα εθνικά δημοκρατικά Κράτη»
Όταν ο φιλόσοφος της Ιταλικής αριστεράς Diego Fusaro -γνωστός και με πρόσφατη ελληνική έκδοση ενός εκ των βιβλίων του στην Ελλάδα Και πάλι ο Μαρξ - Το φάντασμα που επιστρέφει, εκδόσεις ΚΨΜ-, που επισημαίνει: «Ξανά ο Μαρξ. Το φάντασμά του συνεχίζει να πλανάται στην Ευρώπη και στον
κόσμο, παρότι υπάρχει η επιθυμία να εξορκιστεί. Ο νεκρός για τον οποίο
μιλάμε είναι ακόμα ακμαίος και δεν έχει σταματήσει να διασπείρει τον
πανικό μεταξύ των ζώντων, καταγγέλλοντας τις αντιφάσεις ενός κόσμου στον
οποίο το πραγματικό απέχει μακράν από το νοούμενο ως λογικό...»,
μιλάει για Ευρωπαϊκό πραξικόπημα στην Ιταλία και η καθεστηκυία
ευρωπαϊκή "αριστερά" μαζί με την ευρωπαϊκή δεξιά στηρίζουν το
πραξικόπημα, κάτι συμβαίνει.
"Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε";
Ούτε ο γιαλός είναι στραβός, ούτε στραβά αρμενίζουμε... Απλώς, το υπερεθνικό κεφάλαιο έκανε ιδιοκτησία του την ευρωπαϊκή "μεταρρυθμιστική αριστερά", έχοντας ήδη στις...υπηρεσίες του την δεξιά.
«Πρέπει να είμαστε έτοιμοι και προετοιμασμένοι επειδή επίκειται καταιγίδα...
Το μπουρίνι πλησιάζει όλο και κοντύτερα στην Ιταλία...
Έχει ήδη αποφασιστεί από καιρό κι η καταιγίδα θα ξεσπάσει με τη
θέληση των κυρίων απάτριδων της παγκοσμιοποίησης, την χρηματοπιστωτική
τάξη των κυρίων του ανταγωνισμού χωρίς σύνορα, αυτών που ηττήθηκαν στις εκλογές της 4ης Μάρτη 2018,
όταν ο Ιταλικός Λαός σθεναρά και με περηφάνια ψήφισε εναντίον της
παγκοσμιοποίησης της δυστυχίας και υπερασπίστηκε τη στήριξη των πιο
στοιχειωδών δικαιωμάτων των εθνικών λαϊκών μαζών, των σκλάβων της
ανασφάλειας στην εργασία, και ηττήθηκαν οι φορείς της παγκοσμιοποίησης.
Τώρα είναι ευρέως γνωστό πως η δημοκρατία ως ελεύθερη έκφραση
ψήφου σήμερα, υπάρχει όταν οι μάζες ψηφίζουν εναντίον όσων αποφασίστηκαν
σε άλλους τόπους με αντιδημοκρατική μέθοδο από την πλουτοκρατική
χρηματοπιστωτική ελίτ.
Όταν παράγεται μια διαφωνία μεταξύ της θέλησης του Δήμος [Λαού] και την αυταρχική επιλογή της ελίτ, πρέπει με όποιο κόστος να υπερισχύσει η δεύτερη και αυτό έρχεται να συμβεί τώρα στην Ιταλία.
Η τούρμπο-καπιταλιστική χρηματοπιστωτική ελίτ ενορχηστρώνει μια
γιγαντιαία και άγρια αντίδραση. Το γνωρίζουμε γιατί μας το δίδαξε ο
Γκράμσι: "Όταν η κυρίαρχη τάξη χάνει τη συγκατάθεση και της απομένει
μόνον η κυριαρχία, είναι αναγκασμένη να προστρέξει στη βία". Προστρέχει
στο "μηχανικό εμπόδιο" όπως το κατονομάζει ο Γκράμσι.
Έτσι είναι πιθανό σύντομα, βρισκόμαστε τώρα στον Αύγουστο 2018, η
κυρίαρχη χρηματοπιστωτική τάξη οργανώνει μια μεγαλειώδη αντίδραση για να
ανατρέψει την ιταλική κυβέρνηση.
Πως;
Υποθέτω πως είναι δύο οι πιθανές οδοί.
Η πρώτη είναι εκείνη του δικαστικού πραξικοπήματος, βασισμένη σ' εκείνο το μοντέλο των "καθαρών χεριών" του 1992. (Σημ. 1)
Η δεύτερη, σε συνδυασμό, με χρηματοπιστωτικό πραξικόπημα,
βασισμένη σ' εκείνο το στρατιωτικό-οικονομικό μοντέλο της κυβέρνησης
Monti του 2011. (Σημ. 2)
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για να μην βρεθούμε απροετοίμαστοι.
Κυρίως για να οργανώσουμε την αντίδραση που θα υπερασπιστεί το εθνικό,
λαϊκό στοιχείο από το στραγγαλισμό της χρηματοπιστωτικής ελίτ.
Έτοιμοι ν' αντιδράσουμε!»
(Σημ. 1) Με ευθύνη των ΜΜΕ φαντάζει "περίεργη"
αν όχι προκλητική η αναφορά του Diego Fusaro στην υπόθεση "καθαρά
χέρια" της Ιταλίας, γιατί η δημοσιογραφία σε διατεταγμένη υπηρεσία ΠΟΤΕ
δεν έδωσε την πραγματική διάσταση, αλλά άφησε να περάσει στην ελληνική
και διεθνή κοινή γνώμη πως έγινε εξυγίανση του πολιτικού συστήματος από
τη διαπλοκή.
Στην πραγματικότητα ο Bettino Craxi πλήρωσε ακριβά την σύγκρουσή του με τις ΗΠΑ... (Bettino Craxi: "Η ελευθερία μου, ισοδυναμεί με τη ζωή μου"...).
Ήταν αδύνατον να είναι ανεκτός ένας Ευρωπαίος πρωθυπουργός και
σοσιαλιστής, που από το βήμα της βουλής και το πρωθυπουργικό έδρανο
τόνιζε: «Ο ένοπλος αγώνας των Παλαιστινίων είναι νόμιμος».
Όπως ακριβώς ήταν αδύνατον να είναι ανεκτός ένας Ευρωπαίος πρωθυπουργός
και σοσιαλιστής,ο Ανδρέας Παπανδρέου που δεν αναγνώρισε ποτέ το "κράτος του Ισραήλ".
Ήταν μια επανάληψη του αντίστοιχου βρώμικου '89 εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου, για να καταλάβει την ιταλική κυβερνητική εξουσία η "εκσυγχρονισμένη και μεταρρυθμιστική ευρωπαϊκή αριστερά"
(πρώην Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας) και να υλοποιηθούν οι "ευρωπαϊκές"
πολιτικές του υπερεθνικού κεφαλαίου. Στην Ελλάδα απέτυχαν να σπιλώσουν
τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά κατόρθωσαν μετά τον θάνατο του ηγέτη να "εκσυγχρονίσουν και μεταρρυθμίσουν" το κόμμα του Παπανδρέου και να έχουμε κυβέρνηση "αριστερά", του αδελφού του ΚΚΙ κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ με πυρήνα το "ευρωκομμουνιστικό" ΚΚΕ εσωτερικού.
(Σημ. 2) O Mario Monti,
δοτός πρωθυπουργός της Ιταλίας ως αναγκαίος "τεχνοκράτης" και
συν-αδελφός του αντίστοιχου δικού μας δοτού πρωθυπουργού Παπαδήμου, στην
παγκόσμια μασονική στοά (τι ειρωνία... μια στοά που καταγγέλλει κι η
Ευρωπαϊκή Ένωση), την “Trilateral Commission”, αλλά και... Draghi, Papadimos, Monti: le putsch de Goldman Sachs sur l'Europe ... Membre de la Trilatérale et du groupe de Bilderberg.
Αυτά συμβαίνουν στη γειτονική Ιταλία.
Είδατε να γίνεται κάποια κινητοποίηση στην πρεσβεία της Ιταλίας
στην Αθήνα για να υποστηριχθεί ο αγώνας που δίνει σήμερα αυτή η
κυβέρνηση και στο όνομα και δικαιώματα όλων των λαών της Ευρώπης;
Δεν προβληματίζει το γεγονός πως ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα στην
Ελλάδα χαρακτηρίζουν αυτή την κυβέρνησης "ακροδεξιά, ρατσιστική,
ξενόφοβη, ομόφοβη...";
Αν αυτή η ιταλική κυβέρνηση ακολουθήσει το "σύνδρομο Τσίπρα" κι
υποταχθεί, ή στραγγαλιστεί θα είναι μία ακόμη νίκη του υπερεθνικού
κεφαλαίου. Αλλά και μία ακόμη προδοσία των όποιων κινημάτων έχουν σημείο
αναφοράς την "αριστερά".
Ο αριστερός φιλόσοφος Diego Fusaro τα είπε όσο πιο απλά μπορούν να ειπωθούν.
"Και πάλι ο Μαρξ - Το φάντασμα που επιστρέφει", εκδόσεις ΚΨΜ
Ξανά ο Μαρξ. Το φάντασμά του συνεχίζει να πλανάται στην Ευρώπη και στον
κόσμο, παρότι υπάρχει η επιθυμία να εξορκιστεί. Ο νεκρός για τον οποίο
μιλάμε είναι ακόμα ακμαίος και δεν έχει σταματήσει να διασπείρει τον
πανικό μεταξύ των ζώντων, καταγγέλλοντας τις αντιφάσεις ενός κόσμου στον
οποίο το πραγματικό απέχει μακράν από το νοούμενο ως λογικό.
Η επανεκκίνηση από τον Μαρξ είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε για να βγούμε στο δρόμο ενός διαλεκτικού αντικαπιταλισμού, που οδηγεί τη σκέψη και τη δράση του ανθρώπινου είδους στην τελική απελευθέρωση από τη δικτατορία του κεφαλαίου, με στόχο μία δημοκρατική κοινωνία ελεύθερων, ίσων και αλληλέγγυων ατόμων, ο Μαρξ συνεχίζει να είναι ο "πυρανίχνευση" ενός άλυτου προβλήματος που δεν έχει σταματήσει να μας καταδιώκει. Η σκέψη του δεν παύει να μας δείχνει ότι στον κόσμο του υποτιθέμενου "τέλους μιας ιστορίας" λείπει ακόμα κάτι. Η απλότητα, που είναι τόσο δύσκολο να επιτευχθεί...
Η επανεκκίνηση από τον Μαρξ είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε για να βγούμε στο δρόμο ενός διαλεκτικού αντικαπιταλισμού, που οδηγεί τη σκέψη και τη δράση του ανθρώπινου είδους στην τελική απελευθέρωση από τη δικτατορία του κεφαλαίου, με στόχο μία δημοκρατική κοινωνία ελεύθερων, ίσων και αλληλέγγυων ατόμων, ο Μαρξ συνεχίζει να είναι ο "πυρανίχνευση" ενός άλυτου προβλήματος που δεν έχει σταματήσει να μας καταδιώκει. Η σκέψη του δεν παύει να μας δείχνει ότι στον κόσμο του υποτιθέμενου "τέλους μιας ιστορίας" λείπει ακόμα κάτι. Η απλότητα, που είναι τόσο δύσκολο να επιτευχθεί...
«Το σημείο εκκίνησης είναι "εθνικό"
κι απ' αυτό το σημείο εκκίνησης πρέπει
να λάβεις τις αποφάσεις των κινήσεων»
Antonio Gramsci, Quaderni del carcere, σελ. 1729.
Σχόλια