Βlogger:
Για τους περισσότερους πολλά απ΄αυτά που συμβαίνουν είναι εντελώς ακατανόητα. Τα πράγματα είναι πιο απλά. Όλα φωτίζονται αν στους συλλογισμούς σας θεωρείσετε ότι: Το κράτος τώρα δεν υπηρετεί τους πολίτες, αλλά μια άλλη ξένη υπέρτατη αρχή. (Μεταγεννέστερη εγγραφή 2/3/2013: Κράτος εναντίον πολιτών)
- Οι ζωτικές του δομές έχουν καταληφθεί από τους ξένους*. Πρώτα έγινε με τις κρίσιμες υπερδομές και στη συνέχεια όλο και θα κατεβαίνει στις πιο χαμηλές βαθμίδες οργάνωσης. Δομές που δεν υπηρετούν τους επικυρίαρχους ή αποτελούν κίνδυνο αντίστασης αποδυναμώνονται - δεν χρηματοδοτούνται, απαξιώνονται και τέλος διαλύονται.
- Αντιγράφω από τον χώρο της βιολογίας μια συμπεριφορά που θα δείξει τον εσωτερικό εχθρό: Ένα παράσιτο ζει και πολλαπλασιάζεται στο έντερο των πουλιών. Όταν πέσει στη γη - ψάχνει τον τρόπο να επιστρέψει στα πουλιά. Δεν έχει ούτε τις διαστάσεις ούτε τον τρόπο να γίνει τροφή των πουλιών και κάνει κάτι πολύ έξυπνο. Μπαίνει στις ακρίδες που μπορούν να αποτελέσουν γεύμα για τα πουλιά. Δεν στέκεται όμως σ' αυτό. "Καταλαμβάνει" το μυαλό της ακρίδας και αλλάζει τη συμπεριφορά της. Η ακρίδα συμπεριφέρεται ως να μην υπάρχουν εχθροί - πουλιά και γίνεται έτσι πολύ γρήγορα μεζές. Η ακρίδα μάλλον δεν μαθαίνει ποτέ ότι έχει καταληφθεί από τα μέσα.
- Βλέπε επίσης σχετικά: Υπάρχουν ζόμπι: Μύκητας που ελέγχει τον εγκέφαλο μετατρέπει τον ξενιστή σε άβουλο ον
- Η κυβερνητική τρόικα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις- βρισκόμενη σε διατεταγμένη υπηρεσία, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών παρά του λαού της χώρας. Η παράδοση της οικονομικής πολιτικής στους δανειστές, συνοδεύτηκε από απροκάλυπτη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και από καλλιέργεια κλίματος τρομοκράτησης και ηττοπάθειας του ελληνικού λαού, ενώ σταδιακά αποκαλύπτεται ότι η μεθοδευμένη υπαγωγή της χώρας σε μη νομιμοποιημένα δημοκρατικά όργανα όπως το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, συντελέστηκε σε αγαστή συνεργασία με δυνάμεις που επιβουλεύονται την αρπαγή του εθνικού πλούτου.
Στην υπηρεσία του νέου «Άξονος»
- Πολλοί από τους υποστηρικτές των μνημονίων έχουν ανακρούσει πρύμναν μετά την ολοφάνερα επερχόμενη οικονομική τους εξόντωση από τις υφεσιακές πολιτικές και τον έλεγχο των τραπεζών από τους δανειστές. Σε αυτούς συγκαταλέγονται αφενός οι πάσης φύσεως πιστοί υπάλληλοι των ντόπιων επιχειρηματικών συμφερόντων που στήριξαν το μνημόνιο και στη πορεία βλέπουν την εξόντωσή τους, και αφετέρου, μια μερίδα ιδεολόγων του «εκσυγχρονισμού» που ανεπίγνωστα λειτούργησαν ως φερέφωνα των δανειστών, έχοντας αλλοτριωθεί από την προτεσταντικού τύπου ηθική προπαγάνδα περί της ανάγκης ηθικής διαπλάσεως του έθνους των νεοελλήνων.
Κατά ανάλογο τρόπο ο δωσίλογος πρωθυπουργός της κατοχής Ράλλης, έγραφε:
- «Υπενθυμίζω εις υμάς ότι αι Δυνάμεις του Αξονος, καίτοι έχουσαι να αντιμετωπίσουν όλας τας συνεπείας και τας βαρείας υποχρεώσεις του πρωτοφανούς εις έκτασιν πολέμου επέδειξαν εις πάσαν ευκαιρίαν την προς τον ελληνικόν λαόν συμπάθειάν των. Μη λησμονείτε ότι διά γενναίας χειρονομίας των ηγετών της Γερμανίας και Ιταλίας ο ελληνικός στρατός αφέθη ελεύθερος, μη θεωρηθείς αιχμάλωτος πολέμου. Μη λησμονείτε ότι ο ελληνικός λαός τελείως εγκαταλελειμμένος και αποκεκλεισμένος πανταχόθεν, θα κατεδικάζετο εις ομαδικόν εξ ασιτίας θάνατον, αν μη, παρ' όλας τας τρομακτικάς δυσχερείας και παρ' όλα τα εγκληματικά σαμποτάζ, επεσιτίζετο η χώρα μας, εκ του υστερήματός των, υπό των Δυνάμεων του Αξονος…(... ) Μη λησμονείτε ότι δεν εδίστασαν αύται και εμπειρογνώμονας ακόμη να στείλουν εις τη χωράν μας, διά να σώσουν τον ελληνικόν λαόν από τον εκφυλισμόν εκ της πείνης…
Εν Αθήναις τη 5 Μαΐου 1943.
ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΡΑΛΛΗΣ».
Το επιχείρημα των καθεστωτικών βουλευτών που υπερψήφισαν τα μνημόνια, ως απολογία έναντι των ψηφοφόρων τους, τους οποίους τάχα αντιπροσωπεύουν, είναι γνωστό: «ψηφίζουμε για την διάσωση της χώρας. Είναι μια πράξη εθνικής ευθύνης που αντιβαίνει μεν στη συνείδησή μας, αλλά είναι αναγκαία για τη σωτηρία του έθνους». (Blogger: βλέπε δηλώσεις Α. Ντινόπουλου)
Με τα ίδια επιχειρήματα, ο έτερος δωσίλογος πρωθυπουργός της κατοχής Τσολάκογλου, υπεραμύνθηκε του γεγονότος ότι συνθηκολόγησε με τους κατακτητές, ενόσω ο ελληνικός στρατός βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη:
«Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος: Ή ν’ αφήσω να συνεχισθη ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατου ν’ αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως… “Τολμήσας” δεν υπελόγισα ευθύνας… Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν.»
Γ. Τσολάκογλου Απομνημονεύματα, Έκδοσις «Ακροπόλεως», ΑΗΝΑΙ, 1959.
Η ταυτότητα του ρητορικού λόγου των κατοχικών δοσίλογων και του σημερινού πολιτικού προσωπικού μπορεί να φαίνεται τυχαία, εντούτοις, εκκινεί από τις ίδιες εκλογικευτικές νοητικές διεργασίες αλλά και από τα ίδια αίτια που τις παράγουν.
- Οι τρεις πρωθυπουργοί της κατοχικής περιόδου-Λογοθετόπουλος, Τσολάκογλου, Ράλλης- με την Συντακτική Πράξη αρ. 6/20-1-1945 («Νόμος Περί Δωσιλόγων»), καταδικάστηκαν ως δωσίλογοι, με βάση την κατηγορία ότι «ανέλαβαν τον σχηματισμόν κυβερνήσεως τη συγκαταθέσει των εχθρών της Πατρίδος», ενώ παράλληλα προέβησαν σε εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, διασπορά ηττοπάθειας στον ελληνικό λαό και συνεργασία με τον κατακτητή, αναφορικά με τη διάπραξη εγκλημάτων κατά του ελληνικού λαού.
Εθνική ελίτ και δωσιλογισμός
Η έρευνα αναφορικά με τον δωσιλογισμό της κατοχής έχει δείξει ότι οι δωσίλογοι, αφενός δεν τιμωρήθηκαν, λόγω των θεσμικών και εξωθεσμικών παρεμβάσεων στο έργο της δικαιοσύνης και αφετέρου, ότι είναι αυτοί που συγκρότησαν τη «νέα μεταπολεμική πολιτικοκοινωνική-και οικονομική- ελίτ του τόπου». Η ίδια ελίτ είναι υπεύθυνη για την πολιτική εξάρτηση της χώρας από τις δυτικές δυνάμεις, όσο και για την απουσία ενός σχεδίου εθνικής οικονομικής ανάκαμψης. Η δημιουργία μιας παρασιτικής οικονομικής τάξης που κύριο στόχο είχε την εκμετάλλευση των εθνικών πόρων σε αγαστή συνεργασία με τα ξένα συμφέροντα, θα ήταν αδύνατη αν δεν υπήρχε μια πολιτική ελίτ που έθετε τα ξένα συμφέροντα υπεράνω των «εθνικών», από την ανάγκη της να διατηρεί την κυριαρχία.
- Το πρόβλημα του δωσιλογισμού είναι κατά κύριο λόγο το πρόβλημα της εξουσίας. Η θέση που υποστηρίζει ότι ο κατοχικός δωσιλογισμός υπήρξε μια μορφή διεθνισμού της εξουσίας, φαίνεται να ευσταθεί για πολλούς λόγους, λαμβάνοντας υπόψη το πολιτικό κλίμα της εποχής, στο οποίο, πολιτικά κόμματα όσο και κοινωνικά στρώματα, δημιουργούσαν συλλογικές ταυτότητες σε μια ταύτιση με τις ισχυρές δυνάμεις της εποχής, των οποίων οικειοποιούταν ακόμη και τη κουλτούρα καθώς ζούσαν σε καθεστώς ανασφάλειας.
- Οι αναλογίες με την Ελλάδα της μεταπολίτευσης είναι ευδιάκριτες. Με το τέλος του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ και παράλληλα με τις ευρωπαϊκές ζυμώσεις που ξεκινούν από την ΕΕΠ (Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, 1986) και που οδηγούνται στη Συνθήκη του Μάαστριχ (1992), η πολιτικο-οικονομική ελίτ της χώρας μπαίνει σε μια φάση διεθνοποίησης. Έτσι όπως ορίζεται από την Συνθήκη του Μάαστριχ: «Η καθιέρωση της ευρωπαϊκής ιθαγένειας αποβλέπει στην ενίσχυση και στην προώθηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας…».
- Έτσι γεννιέται ένα νέο είδος μεταμοντέρνου δωσιλογισμού. Η παράδοση της χώρας στους δανειστές, η συνεργασία με τον εχθρό που αγιοποιείται με τον τρόπο που το έκανε ο Ράλλης και τα εγκλήματα κατά του λαού μέσω του οικονομικού πολέμου, εκλογικεύονται ως «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», «παραμονή στη ζώνη του ευρώ», και «παραμονή στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ». (blogger: βλέπε τώρα αυτό)
Εθνικότητα και υπερεθνική ελίτ
Ο Benjamin Disraeli, ήδη από τον 17ο αιώνα έγραφε αναφορικά με τα δύο έθνη της Αγγλίας: “Two nations; between whom there is no intercourse and no sympathy; who are as ignorant of each other’s habits, thoughts, and feelings, as if they were dwellers in different zones, or inhabitants of different planets; who are formed by a different breeding, are fed by a different food, are ordered by different manners, and are not governed by the same laws.” “You speak of — ”said Egremont, hesitantly. “ THE RICH AND THE POOR.”
Η διάκριση του Disraeli μεταξύ των δύο εθνών – πλουσίψν και φτωχών-, αν και έγινε με πρόθεση να υποστηριχθεί η αρχή της μοναρχίας ως σύμβολο της ενότητας του έθνους, που είχε διαρραγεί από την καπιταλιστική ανάπτυξη, πάραυτα, εμπεριέχει μια αλήθεια. Η συνείδηση του έθνους, αν η έννοια έθνος εκληφθεί με το πολιτισμικό περιεχόμενό της, δεν είναι ταυτόσημη για την αστική και τη λαϊκή τάξη. Η αστική τάξη εκλαμβάνει την έννοια με όρους κυριαρχίας, αντίθετα από την λαϊκή, που την νοηματοδοτεί με κοινοτικούς όρους, όπως ακριβώς το εκφράζει η έννοια της πατρίδας.
- Στα πλαίσια του έθνους-κράτους, η έκβαση των ταξικών συγκρούσεων διαμορφώνει και την γενικότερη φυσιογνωμία της εθνικής πολιτικής, που λογικά θα όφειλε να εκφράζει την γενικότερη ισορροπία δυνάμεων. Όταν όμως υφίσταται πολιτική ηγεμονία της αστικής τάξης-η συνήθης συνθήκη με το σύστημα του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος-, τότε «θεμέλιο του πολιτεύματος» είναι η αστική τάξη και «όλες οι εξουσίες πηγάζουν» από αυτή και υπέρ αυτής και του έθνους. έτσι όπως αυτή το ορίζει. Κατ’ αυτό τον τρόπο το έθνος γίνεται ένα ιδεολόγημα κυριαρχίας της αστικής τάξης, το οποίο και χρησιμοποιείται για την υποταγή της λαϊκής, ενώ η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας με βάση την οποία νομιμοποιείται το πολίτευμα ηχεί ως ανέκδοτο. Έτσι όμως η πολιτική εξουσία-όσο και η οικονομική που την στηρίζει- βρίσκεται σε μια διαρκή κρίση νομιμοποίησης και όσο εντείνεται η απονομιμοποίηση, τόσο το σύστημα επικαλείται την έννοια του έθνους για να διατηρήσει τον έλεγχο, ενώ παράλληλα καταγγέλλει ως εχθρούς του έθνους όσους αμφισβητούν την ταύτιση του με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Η συνθήκη αυτή εξαναγκάζει την αστική τάξη να αναζητήσει συμμαχίες με τις όμορες τάξεις των ισχυρών κρατών, συμμαχίες που εκλαμβάνουν πολιτικό και οικονομικό χαρακτήρα.
Ο κατοχικός δωσιλογισμός μπορεί να ειδωθεί στα πλαίσια της εξάρτησης από τις ιμπεριαλιστικές δυτικές δυνάμεις και πιο ειδικά σε συνάρτηση με τις διαταξικές σχέσεις της αστικής τάξης σε υπερεθνική κλίμακα. Ο Άξονας φάνταζε ανίκητος και ένα τμήμα της αστικής τάξης προσδοκούσε την διασφάλιση της κυριαρχίας του μέσα από αυτόν.
- Στο χώρο κυρίως της δεξιάς είναι γνωστό ότι από πολύ νωρίς-ήδη από τη δεκαετία του ’50- είχε ξεκινήσει ο διάλογος σχετικά με το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας, με κυρίαρχη θέση την αμφισβήτηση της διατήρησης της και την ανάγκη υπέρβασής της στα πλαίσια της ΕΟΚ. Είναι φανερό ότι η ΕΟΚ φάνταζε ως το μέσο που θα μπορούσε να εξασφαλίσει εσαεί την κυριαρχία επί των χαμηλών τάξεων, σε μια περίοδο που το μέλλον φάνταζε ζοφερό για τα προνόμια της αστικής τάξης. Στο λόγο του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου, κατά την κύρωση της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΟΚ (1961), διακρίνεται ότι οι λόγοι αυτής της επιλογής είναι κυρίως πολιτικοί: «Εις την συνείδησιν των Ελλήνων, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότης δεν συνιστά απλώς μίαν οικονομικήν κοινοπραξίαν, αλλά αποτελεί οντότητα με ευρυτέραν πολιτικήν αποστολήν και σημασίαν..(.). . η οικονομική ενοποίησης της Ευρώπης θα οδηγήση εις την ουσιαστικήν ευρωπαϊκήν ενότητα και δι’ αυτής εις την ενίσχυσιν της δημοκρατίας και της ειρήνης…..»
- Το κυρίαρχο στοιχείο που συντελείται τη περίοδο αυτή είναι η σύμφυση της ελληνικής ελίτ με την ευρωπαϊκή, κάτι που είναι πιο ευδιάκριτο στο πολιτικό πεδίο, όσο και σε εκείνο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η σύμφυση αυτή σημαίνει (όπως έχει περιηραφεί από τους W. ROBINSON και J. HARRIS στο «Towards A Global Ruling Class? Globalization and the Transnational Capitalist Class»), ότι έχει σχηματισθεί μια υπερεθνική τάξη που λειτουργεί ιεραρχικά και διεισδύει με ποικίλους τρόπους στους εθνικούς κρατικούς μηχανισμούς, καθορίζοντας το σύνολο της εθνικής πολιτικής. Τόσο το υπερεθνικό ευρωπαϊκό κεφάλαιο όσο και η υπερεθνική πολιτική τάξη, λειτουργούν με γνώμονα την εξυπηρέτηση των υπερεθνικών τους συμφερόντων, παρότι είναι αναγκασμένες να βρίσκονται εδαφικά στα εθνικά όρια. Η διολίσθηση του έθνους-κράτους σε ένα νεκρό τυπικό μόρφωμα είναι ορατή, εφόσον έννοιες όπως εθνικό συμφέρον, δημοκρατικές διαδικασίες και νομιμοποίηση, καθώς και οι ταξικές συγκρούσεις, παύουν να έχουν περιεχόμενο. Όλη αυτή η διαδικασία εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου ενώ ταυτόχρονα αποκρύπτεται το γεγονός ότι επιφέρει γεωπολιτικές ανακατατάξεις με την αναζωπύρωση του ιμπεριαλισμού. Στην ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης, η γερμανική οικονομική και πολιτική ελίτ είναι φανερό ότι επαναπροσδιορίζει τον γεωπολιτικό και γεωοικονομικό χάρτη της Ευρώπης με την συναίνεση των περιφερειακών αστικών τάξεων, καθώς αυτές, με αυτό τον τρόπο προσδοκούν την επιβίωσή τους.
Ομνύοντας στο νέο «έθνος» των κουκουλοφόρων της Αγοράς
«Από κοινωνία ελευθέρων προσώπων φθάσαμε στο σημείο ολόκληροι λαοί να γίνονται υποψήφιοι δούλοι απρόσωπων ομάδων, ανωνύμων εμπόρων του χρήματος πού ρυθμίζουν βασικά τις οικονομίες των λαών, οι οποίοι είναι γνωστοί ως αγορές. (...) Οι αποφάσεις των αγνώστων αυτών παραγόντων που δρουν με καλυμμένα πρόσωπα, μπορούν να ανατινάξουν κράτη και έθνη και να καταδικάσουν εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και την κοινωνία σε εξαθλίωση». (Αναστάσιος Αλβανίας)
- Ένα από τα αποτελέσματα της –σχεδιασμένης-διεθνοποίησης της οικονομίας της αγοράς, είναι η αποσάθρωση του κράτους-έθνους, που συμπαρασύρει όλα τα κεκτημένα εντός του. Η διεθνοποίηση της ίδιας της παραγωγής, το ότι οι παραγωγικές μονάδες βρίσκονται διασπαρμένες σε χώρους ανεξέλεγκτους από τα ίδια τα κράτη-και πολύ περισσότερο τα κεφάλαια-, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν ένα παγκόσμιο σύστημα καταμερισμού εργασίας, ουσιαστικά ακυρώνουν την παρεμβατική ικανότητα του κράτους. Στα πλαίσια της ΕΕ, είναι η πιστή εφαρμογή του oliberalismus, -της «κοινωνικής οικονομίας της αγοράς»-, με βάση τον οποίο, ο ρόλος του κράτους έγκειται στη διασφάλιση της λειτουργίας της αγοράς και στην καπιταλιστική αναπαραγωγή εν γένει.
- Η ελληνική ελίτ δεν κάνει κάτι περισσότερο από το να εξυπηρετεί αυτό το νέο «έθνος», ενάντια στο εθνικό συμφέρον. Η εκποίηση του κράτους, της πατρίδας, συνοδεύει την εκποίηση του έθνους. Εν ολίγοις πρόκειται για τον νέο δωσιλογισμό, που νομιμοποιείται πια από την Αγορά και την υπερεθνική ελίτ που την αναπαράγει. Η επιβίωση της ελληνικής ελίτ περνάει μέσα από την εξαθλίωση του λαού και την καταστροφή όλου του πολιτισμού που έχει παραχθεί στα πλαίσια του έθνους-κράτους.
Βlogger: βλέπε ένα άλλο κείμενο του ιδίου συγγραφέα εδώ
*. 1. Πρώτον έχει καταληφθεί η ΕΛΣΤΑΤ μια κρίσιμη δομή, η αλλοίωση των οικονομικών στοιχείων της χώρας δίνουν τη βάση της επιχειρηματολογίας για να διασυρθεί η χώρα και να συρθεί στο κρεματόριο. (Ο "βασιλιάς" της ΕΛΣΤΑΤ - αφού απολαμβάνει της υψηλής προστασίας των δανειστών ήταν υπάλληλος στο ΔΝΤ, βλέπε επίσης εδώ)
2. Ως χώρα - δημοκρατία - δεν έχεις πρόσβαση στο Γενικο Λογιστήριο του Κράτους και αγνοείς τη διασπάθηση του δημόσιου χρήματος.
3. Η διαχείρηση του χρέους αφήνεται σε εκείνους που είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία του (βλ. Π. Χριστοδούλου - υπάλληλος της Goldman Sachs - Goldman Sachs 2η χειρότερη εταιρεία για το ρόλο της στην κρίση στην Ελλάδα)
4. H Τράπεζα της Ελλάδος δεν είναι ούτε τράπεζα ούτε της Ελλάδος! Το ελληνικό κράτος δεν γνωρίζει ούτε τους μετόχους της!
5. Σχετικά με τον εθνικό στρατό και το εθνικό κράτος...
6. ESM: Το μεγάλο κόλπο λεηλασίας!
7. Nα και ένα παράδειγμα παγκοσμιοποίησης... (άντε να χαράξεις κρατική πολιτική! σε ποιο κράτος;)
Θέλετε κι' άλλα;
Αντιγράφω από το: "Παγκοσμιοποίηση, οι συνέπειες για τον άνθρωπο", ZYGMUNT BAUMAN εκδ. "Πολύτροπον" σελ. 95.
- "Στο καμπαρέ της παγκοσμιοποίησης, το κράτος εκτελεί στριπ-τιζ και στο τέλος της παράστασης μένει μόνο με τα τελείως απαραίτητα: τις δυνάμεις καταστολής. Με την υλική του βάση κατεστραμένη, την ανεξαστησία και την κυριαρχία του ακυρωμένη, την τάξη των πολιτικών αφανισμένη, το εθνικό κράτος γίνεται μια υπηρεσία σεκιούριτυ των μεγα-εταιρειών... Οι νέοι κυρίαρχοι δεν χρειάζεται να κυβερνούν άμεσα. Το καθήκον της διαχείρισης των υποθέσεων για λογαριασμό τους, το έχουν επωμισθει οι εθνικές κυβερνήσεις "
Blogger: Mεταγεννέστερη εγγραφή: 2-3-2013 νέα από την Ιταλία.
"Δολοφόνησαν τον Μόρο για να μας οδηγήσουν στην Νομισματική Ένωση, το ευρώ.
- Δημιούργησαν την tangentopoli (σκάνδαλο με τις μίζες) για ν' ανοίξουν το δρόμο σε κυβερνήσεις σωτηρίας καθηγητάδων, πουλημένων τραπεζιτών στην Goldman Sachs που θα μας οδηγούσαν στο ευρώ και στην υπογραφή Συνθηκών κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας.
- Διατηρούσαν κυβερνήσεις ανίκανων πολιτικών και κλεφτών, για να
- εμφανίσουν κατόπιν τα σκάνδαλα που θα μας έπειθαν να σιχαθούμε την πολιτική ζωή και τους πολιτικούς.
- Και τώρα φθάσαμε.
- Είναι έτοιμοι να σφίξουν τη θηλιά ...γιατί μπήκαμε στην τέλεια φάκα"
Fausto Carotenuto
(Αναλυτής Διεθνών Σχέσεων, συγγραφέας, σύμβουλος Ιταλικών κυβερνήσεων και Διεθνών Οργανισμών)
===========================
Υπάρχουν ζόμπι: Μύκητας που ελέγχει τον εγκέφαλο μετατρέπει τον ξενιστή σε άβουλο ον [βίντεο]
Υπάρχουν ζόμπι: Μύκητας που ελέγχει τον εγκέφαλο μετατρέπει τον ξενιστή σε άβουλο ον [βίντεο]
Τα
πραγματικά ζόμπι θα είναι απλά πλάσματα με κανονική όρεξη που
απολαμβάνουν χαλαρές βόλτες στην παραλία και φυσιολογικό φαγητό. Αυτό
συμβαίνει γιατί το παθογόνο που μετατρέπει τον ξενιστή σε ζόμπι,
ουσιαστικά δεν απαιτεί πολύπλοκες συμπεριφορές προκειμένου να
αναπαραχθεί, όπως το να δαγκώνει άλλους ανθρώπους, ωστόσο ελέγχει πλήρως
τον εγκέφαλο του ξενιστή.
Παραδείγματα τέτοιων ζόμπι, έχουν εντοπίσει οι ερευνητές σε αποικίες μυρμηγκιών που μολύνονται από τον συγκεκριμένο παρασιτικό μύκητα ο οποίος αναλαμβάνει τον έλεγχο του μυαλού τους.
Τι προκύπτει μεταξύ του ξενιστή και ενός παράσιτου χωρίς δικό του εγκέφαλο είναι μια μάχη πολύ διαφορετική και πολύ πιο μεθοδική από οτιδήποτε έχει ποτέ ονειρευτεί το Χόλιγουντ.
Για πολλούς από εμάς είναι δύσκολο να αισθανθούμε άσχημα για τα μυρμήγκια, αλλά είναι εντελώς ανησυχητικό να παρακολουθούμε τον παρασιτικό μύκητα του γένους Ophiocordyceps να καταλαμβάνει κυριολεκτικά τον εγκέφαλο ενός ξενιστή.
Τα μυρμήγκια που έχουν προσβληθεί από το μύκητα, όπως παρατήρησαν οι ερευνητές, κάνουν μία πολύ συγκεκριμένη, σχεδόν ψυχαναγκαστική διαδρομή μέσα στο δάσος, ενώ δαγκώνουν σε πολύ συγκεκριμένες θέσεις τα φύλλα.
Οπως αναφέρει ο Ντέιβιντ Χιουζ συμπεριφορικός οικολόγος στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια «Ολα αυτά συμβαίνουν με αξιοσημείωτη ακρίβεια το μεσημέρι, παρουσιάζοντας ένα από τα πιο περίπλοκα παραδείγματα χειραγώγησης του ξενιστή από το παράσιτο»
Παραδείγματα τέτοιων ζόμπι, έχουν εντοπίσει οι ερευνητές σε αποικίες μυρμηγκιών που μολύνονται από τον συγκεκριμένο παρασιτικό μύκητα ο οποίος αναλαμβάνει τον έλεγχο του μυαλού τους.
Τι προκύπτει μεταξύ του ξενιστή και ενός παράσιτου χωρίς δικό του εγκέφαλο είναι μια μάχη πολύ διαφορετική και πολύ πιο μεθοδική από οτιδήποτε έχει ποτέ ονειρευτεί το Χόλιγουντ.
Για πολλούς από εμάς είναι δύσκολο να αισθανθούμε άσχημα για τα μυρμήγκια, αλλά είναι εντελώς ανησυχητικό να παρακολουθούμε τον παρασιτικό μύκητα του γένους Ophiocordyceps να καταλαμβάνει κυριολεκτικά τον εγκέφαλο ενός ξενιστή.
Τα μυρμήγκια που έχουν προσβληθεί από το μύκητα, όπως παρατήρησαν οι ερευνητές, κάνουν μία πολύ συγκεκριμένη, σχεδόν ψυχαναγκαστική διαδρομή μέσα στο δάσος, ενώ δαγκώνουν σε πολύ συγκεκριμένες θέσεις τα φύλλα.
Οπως αναφέρει ο Ντέιβιντ Χιουζ συμπεριφορικός οικολόγος στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια «Ολα αυτά συμβαίνουν με αξιοσημείωτη ακρίβεια το μεσημέρι, παρουσιάζοντας ένα από τα πιο περίπλοκα παραδείγματα χειραγώγησης του ξενιστή από το παράσιτο»
Σχόλια