Μετά από τις υποτιμητικές –για όλους τους εμπλεκόμενους, δε– ημέρες αναμονής τηλεφωνήματος Ζάεφ προς Τσίπρα, δηλαδή επιμελημένης εκκρεμότητας την περασμένη βδομάδα στο νήμα για λύση στο Μακεδονικό. Μετά από την (άγαρμπη) αποκάλυψη του Σλοβάκου χριστιανοδημοκράτη ευρωβουλευτή Κούκαν ότι ο Κυριάκος άφησε να διαφανεί στους συστρατευόμενους στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ότι «δεν θα είναι τελείως αρνητικός στην επίλυση του ονοματολογικού», μετά και τον καυγά με την γερμανική εφημερίδα FAZ για ανάλογες διαβεβαιώσεις ευρύτερα προς Βερολίνο. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Μετά από τις εβδομάδες άκαρπων ζυμώσεων στο Washington Group και στο Eurogroup για την τελική προσέγγιση στην διευθέτηση/ελάφρυνση του ελληνικού χρέους που έδειξαν να κλείνουν στο Eurogroup της 21ης Ιουνίου. Μετά και την αμηχανία στην Κυβέρνηση, όταν η Άνγκελα Μέρκελ ήταν να συναντηθεί με την Κριστίν Λαγκάρντ («Washington Group σε επίπεδο Κορυφής»), και, ήδη μετά την θετικότερη προσδοκία της για λύση στο ελληνικό χρέος μετά την συνάντησή της με Εμμανουέλ Μακρόν για «Το Μέλλον της Ευρώπης».
Μετά απ’ όλα αυτά, ξανάρχεται στην επιφάνεια –άβολα, αλλά και φορτικά– η διαπίστωση ότι η όποια πολιτική στην ωραία, υπερήφανη, ιστορική κ.ο.κ. χώρα μας ετεροπροσδιορίζεται σε προχωρημένο βαθμό. Βέβαια, η χώρα που ιδρύθηκε από τους Τρεις Ναυάρχους, από σχεδιασμό ή από ατύχημα πριν 197 χρόνια, δεν μπορεί αληθινά να ξαφνιάζεται με την διαπίστωση.
Όταν μάλιστα ακολούθησε η γνώριμη σε όλους –έστω και με ισχυρή δόση αυτοπροσβολής– ιστορική διαδρομή όπου η ξένη επιρροή/παρέμβαση/επιβολή είναι η μια σταθερά. Η άλλη είναι η διχαστικότητα της πολιτικής σκηνής. Γέφυρα των δυο, η προθυμία του πολιτικού προσωπικού να κοιτάει «έξω» – με τον καθένα να εγκαλεί τον απέναντι ως επηρεαζόμενο (η βεντάλια των χαρακτηρισμών πολύ βαρύτερη, για να καταλήξει στο «ξενόδουλος»).
Είναι λοιπόν τραυματιστικό να παρακολουθεί κανείς πόσο στο Μακεδονικό σήμερα, χθες και αύριο στα Ελληνοτουρκικά (είναι να ελπίζει κανείς χωρίς πρόσκρουση), πάντως στο κλείσιμο της εποχής των Μνημονίων και στην χάραξη του πλού «μετα-τα-Μνήμονια» και στην διευθέτηση του χρέους και στην αναζήτηση επενδυτικών πόρων, δεν είναι μόνο η ξένη παρότρυνση, υπαγόρευση, πίεση, επιβολή παρούσα. Αλλά και ότι …όλοι οι συντελεστές του πολιτικού παιχνιδιού την αρνούνται. Ψιλοπανικόβλητοι.
Η ρετσινιά των απέναντι
Και σπεύδουν να την κολλήσουν, υπερήφανοι, ως ρετσινιά στους (εκάστοτε) απέναντι. Κορυφώθηκε αυτό με την -όχι και τόσο υπαινικτική- καταγγελία για διασύνδεση της λύσης στο Μακεδονικό με την ρύθμιση του χρέους. Σε κάποια στροφή, μάλιστα, θα επανέλθει και ο -πολύ βαρύς σε άμεσες συνέπειες- συντονισμός με τις ανάγκες Μέρκελ/Γερμανίας για εκτόνωση της δικής τους πίεσης στο Προσφυγικό/Μεταναστευτικό. Τότε θα ξανακουστούν, στοιχηματίζουμε, νέες καταγγελίες για συμβιβασμούς και συμψηφισμούς.Το χειροτερότερο, όμως, είναι θαρρούμε άλλο: οι ίδιοι οι παίκτες του εσωτερικού παιχνιδιού -Κυβέρνηση, Αξιωματική Αντιπολίτευση, ελάσσων Αντιπολίτευση- ξεχνούν, σιγά-σιγά, ότι έχουν, ότι θα έπρεπε να έχουν θέσεις. Πάντως, στα βαριά ζητήματα έχουν προπαντός αντιθέσεις, έχουν καταγγελίες, έχουν ανάγκη αποστασιοποίησης από τους «απέναντι».
Έτσι η ΝΔ, στο Μακεδονικό κυρίως, ετεροπροσδιορίζεται απόλυτα με την συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ, με την διαπραγμάτευση Κοτζιά και με την στάση (κυρίως) των ΑΝΕΛ, που για χάρη τους τελικά υπεβλήθη η πρόταση μομφής (την θυμόσαστε;).
Το ΚΙΝΑΛ πάει να ξαναγίνει μετα-ΠΑΣΟΚ, οι Ποταμίσιοι να βρουν νέα κοίτη, οι Δημαρίτες θα δούμε, κι αυτοί με την ίδια λογική ετεροπροσδιορισμού. Και το πιο μελαγχολικό όλων: και η Κυβέρνηση, στιγμές-στιγμές, δείχνει περισσότερο να προδιορίζεται από ανάγκη αντιπολίτευσης της Αντιπολίτευσης, παρά από την ανάγκη να κουβαλήσει το πράγμα παραπέρα. Συν, να αποσείσει την υποψία ότι έχει στήριξη από τους έξω, οι οποίοι τώρα πια την επιβραβεύουν σε κάθε στροφή.
Σχόλια