Τα γεγονότα στην Ιταλία επιβεβαιώνουν αυτήν τη διαδικασία. Δύο κόμματα, το ένα ποπουλιστικό – τα Πέντε Αστέρια – και το άλλο μεταφασιστικό – η Λέγκα του Βορρά – συγκεντρώνουν (δυστυχώς) τη λαϊκή (μεγάλη, με τους συμμάχους τους) πλειοψηφία και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Σέρτζιο Ματαρέλα δίνει την εντολή στον εκπρόσωπο της πλειοψηφίας και συνεπώς υποψήφιο πρωθυπουργό κ. Τζουζέπε Κόντε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ο ένας εκ των
προτεινόμενων υπουργών, ο ευρωσκεπτικιστής κ. Πάολο Σαβόνα, ξινίζει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Σέρτζιο Ματαρέλα και ο τελευταίος, κάνοντας χρήση του προνομίου του να διορίζει ο ίδιος (τυπικώς) τους Υπουργούς, αρνείται να το πράξει. Επιπροσθέτως
δίνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον κ. Κοτταρέλλι, άνθρωπο του ΔΝΤ και άρχοντα των ΜΚΟ, όστις δεν εξελέγη από κανέναν, αλλά απλώς εστέφθη. Όσοι σε όλα αυτά δεν βλέπουν ένα υψηλό πραξικόπημα, ίσως να μη βλέπουν και το φεγγάρι.
Τέτοια «ένδοξα πραξικοπήματα» έχουν ξαναγίνει στην Ιταλία τρεις φορές τα τελευταία τριάντα χρόνια – επιβεβαιώνοντας ακριβώς ότι καλή δημοκρατία ήταν η χρήσιμη για την αστική τάξη δημοκρατία, που τώρα πάει για άχρηστη. Αυτή η πολιτική προσέγγιση στα πολιτειακά θέματα υποστηρίζεται από τους εξτρεμιστές του κέντρου (τους «εκσυγχρονιστές» και την εξακτίνωσή τους στα κόμματα της Κεντροδεξιάς, της Κεντροαριστεράς και της εκφυλισμένης Αριστεράς) – στο παρ’ ημίν γνωστό και ως «συνταγματικό τόξο», ενός Συντάγματος που, ως προς την Ελλάδα, απλώς δεν υπάρχει.
Στην Ιταλία, ως φαίνεται, υπάρχει ακόμα, για να παραβιάζεται. Η νίκη των ποπουλιστών του κ. Μπέπε Γκρίλο και των νεοφασιστών της Λέγκας του Βορρά προκάλεσε «νευρικότητα στις αγορές» – ω ναι! Και αμέσως εκλήθη ο θεσμικός Μουσολίνι ή ο Μουσολίνι των θεσμών, αν προτιμάτε, να παρέμβει με αποτέλεσμα την άνοδο του Χρηματιστηρίου στο Μιλάνο και τις ήπιες δηλώσεις των ενδιαφερομένων στο Βερολίνο.
Τι διαπιστώνουμε παρατηρώντας όλα αυτά; Το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό των Πολυεθνικών και των Τραπεζών έχει επιμερισθεί στο «σύστημα» και το «αντισύστημα». Όταν κορέννυται το πρώτο, λειτουργεί το δεύτερο. Κι όταν το δεύτερο πάει να ξεφύγει, το πρώτο το μαζεύει.
Όταν το σύστημα των καθεστωτικών κομμάτων (Δεξιά, Σοσιαλδημοκρατία και ενσωματωμένη Αριστερά) το παρακάνει, ο λαός παρωθείται στο (χρήσιμο) αντισύστημα. Το οποίο έχει πολλές εκδοχές. Στη Γερμανία το AfD, στη Γαλλία την εκδοχή του «χρυσού παιδιού», του κ. Μακρόν, στις ΗΠΑ την μπρουτάλ εκδοχή των «κόκκινων σβέρκων», τον κ. Τραμπ και πάει λέγοντας.
Για τον λαό το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σύστημα και αντισύστημα τον έχουν βάλει στη μέση και τον αλέθουν. Όμως, μέσα σε αυτήν τη διαπάλη κρύβονται και φανερώνονται αλήθειες. Ο καθαιρεθείς πριν καν αναλάβει τα καθήκοντά του κ. Πάολο Σαβόνα έλεγε ότι «το ευρώ είναι ένας ζουρλομανδύας» και ότι «η Γερμανία δεν έχει αλλάξει την άποψή της (σ.σ.: τη στρατηγική της) για τη θέση της στην Ευρώπη από την εποχή του Γ’ Ράιχ»! Ήταν κατόπιν τούτων δυνατόν να μην τον βάλει στη θέση του ο θεσμικός Μουσολίνι; Το ενδιαφέρον με το χρήσιμο αντισύστημα είναι ότι στη ρητορική του τουλάχιστον, και ώσπου να αρχίσει τις κωλοτούμπες, παράγει πολιτικές παρενέργειες και «παράπλευρες απώλειες» στο φαίνεσθαι των εκφυλιζόμενων δημοκρατιών.
Πλην όμως, μην ανησυχείτε, έχουσι γνώσιν οι Φύλακες. Υψηλό πραξικόπημα στην Ιταλία, κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στη Γαλλία, ατζέντα (Σρέντερ) υποδούλωσης των εργαζομένων στη Γερμανία, ρηγματωμένη Ισπανία, φασίστες στην Ουκρανία, εθνικιστές στην Ουγγαρία και την Πολωνία, προτεκτοράτο στην Ελλάδα, μεταφασίστες στις Βαλτικές χώρες, φτώχεια και υποταγή στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία, δορυφορικές της Γερμανίας κυβερνήσεις στην Κροατία, τη Σλοβενία και αλλού, κράτη - υβρίδια στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο, θρυαλλίδες τύπου FYROM, ειδικές οικονομικές ζώνες – ένα ευρωπαϊκό ψηφιδωτό
που, στον ένα ή τον άλλο βαθμό κυριαρχούν η οικονομική φρίκη, η κοινωνική αποσάθρωση και ο πολιτειακός εκφυλισμός. Ένας πόλεμος που έχει αρχίσει από καιρό σοβεί στα σπλάχνα της Ηπείρου κι ενίοτε μαίνεται.
e-mail: stathispontiki@gmail.com
Σχόλια